Το τάλαντο που του δόθηκε, στη γη.

 

Ο τρόπος που πλησιάζουμε τον Θεό και ο τρόπος που ο Θεός θα καλέσει ή θα σώσει κάποιον είναι πολυμορφικός δεν είναι καθορισμένος, ίδιος σε όλους, δεν έχει καλούπια. Πως θα οικονομήσει, θα ελκύσει ο Θεός τον καθένα, εμείς δεν ξέρουμε.

Όταν λοιπόν κάποιος δεν κινείται όπως του υπαγορεύει η συνείδησή του, αυτός πνίγεται διότι ζει σκλαβωμένος στα πρέπει, στα στερεότυπα της κοινωνίας του.

Αυτή λοιπόν η έξοδος από τα συστήματα να μην έχει εμπάθεια η οποία με οδηγεί στην απόρριψη των άλλων συνανθρώπων μου, αλλά είναι μια επώδυνη διαδικασία που οδηγεί στην προσφορά η οποία γίνεται αναγνωρίσιμη μετά χρόνων, όπως ο Κύριος έπραξε, όπως οι ʼγιοι, όπως οι επιστήμονες του κόσμου οι οποίοι με τις σκέψεις τους εξέλιξαν τον άνθρωπο, οι οποίες όμως σκέψεις και έργα έλαβαν στην αρχή απόρριψη αλλά μετέπειτα μετατράπηκαν σε χαρά, αγαλλίαση, ανεκτίμητη προσφορά.

Η χλιαρότητα της μη θέσης είναι χειρότερη από την αρνητική θέση. Χειρότερη από την αμαρτία είναι η ραθυμία, η πνευματική τεμπελιά. Καλύτερα να αμαρτήσεις παρά να είσαι ράθυμος. Μέσα στον Λόγο του Θεού έχουμε μια παραβολή στην οποία αναφέρεται ότι κάποιος έβαλε το τάλαντο που του δόθηκε, στη γη. Δεν το έβαλε έστω στη τράπεζα ώστε να έχει και κάποιον τόκο. Αυτή λοιπόν η παθητικότητα είναι η τρίτη θέση η οποία εμπεριέχει την άρνηση ζωής η οποία φέρνει το θάνατο, μη γένοιτο.

κάποιος με ρώτησε πως μπορούμε να ξεχωρίσουμε την υγιή αναζήτηση από την αρρωστημένη και του απάντησα ότι δεν υπάρχει αρρωστημένη αναζήτηση, υπάρχει μόνο κακή εξέλιξη. Ο λόγος διότι φανατίζομαι ή δογματίζομαι με ότι γνώρισα ή βρήκα κατά τύχη μπροστά μου και δεν ακούω τίποτε άλλο από αυτό που πιστεύω σωστό. Γνωρίσαμε σήμερα ότι το ζώο μπορείς να το εκπαιδεύσεις, τον αμαθή να τον μάθεις, αυτόν όμως που κάνει ότι τα ξέρει όλα δεν μπορείς να τον βοηθήσεις.