Το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι ανεφάρμοστο. Το εφαρμοζόμενο Ευαγγέλιο καταργεί το θάνατο.
Ο Θεός έκτισε τον τρισμέγιστο κόσμο που βλέπουμε ως ένα μέσο επικοινωνίας και κοινωνίας μαζί του και ειδικότερα με τον άνθρωπο τον οποίον δημιούργησε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν. Κατ' εικόνα σημαίνει λογική, εξέλιξη, δημιουργία και καθ' ομοίωσιν, ότι του χάρισε ζωή, σοφία, καρπούς, χαρίσματα, σημεία, δυνάμεις με αποκορύφωμα όλων αυτών την αφθαρσία και την αθανασία. Όμως συνέβη το εξής παράδοξο, ο άνθρωπος θέλησε την δημιουργία αποκλειστικά για τον εαυτό του. Ο Απόστολος Παύλος δια Πνεύματος Αγίου φανερώνει, ότι οι άνθρωποι αγάπησαν την κτίση παρά τον κτίσαντα. Είναι τρομερό ο Πατέρας να δημιουργεί έναν τεράστιο πνευματικό και υλικό πλούτο και εσύ άνθρωπε να μην θέλεις ούτε η σκιά του να υπάρχει ή να επισκιάζει τη ζωή σου. Έτσι αποδεικνύεται σήμερα, ότι η υποκρισία και η αποστροφή του ανθρώπου έναντι του Θεού, είναι σε όλους τους τομείς έκδηλη. Τώρα ρωτάμε, πώς ταιριάζουν αυτά τα δύο; Το ότι το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι ανεφάρμοστο με το ότι το εφαρμοζόμενο Ευαγγέλιο καταργεί το θάνατο; Θα τα δούμε ένα ένα. Θέλω να δώσω μια πιο ολοκληρωμένη απάντηση στις δύο αυτές αντιθέσεις που πολλές φορές έχουμε τονίσει. Για να δούμε το πρώτο. Το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι ανεφάρμοστο. Γι’ αυτό μην καυχάσαι. Ο νόμος στην Παλαιά Διαθήκη έλεγε «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου.» (Ματθ. 22:37). Με αυτόν τον τρόπο η αγάπη κρύβεται, διότι οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να συλλάβουν το ότι όταν αγαπάς τον Θεό, θα πρέπει να αγαπάς και ό,τι αυτός δημιούργισε, ειδικά τον λογικό άνθρωπο. Παρ' όλ' αυτά οι άνθρωποι βάδισαν μέσα στο σκοτάδι της αγνοίας. Ο Θεός, για να διαφωτίσει τον άνθρωπο καλύτερα, έφερε τον Υιόν του. Έτσι, στην Καινή Διαθήκη ο Χριστός δεν κατήργησε αυτόν τον νόμο αλλά πρόσθεσε και έναν δεύτερο για να γίνει κατανοητός ο πρώτος. Επαναλαμβάνω, ο λόγος που πρόσθεσε άλλον έναν νόμο, είναι διότι όλοι κρύβονταν πίσω από τον πρώτο και νόμιζαν ότι τον εφάρμοζαν. Όμως με αυτό τον δεύτερο που έφερε ο Κύριος μας, μάς έδειξε την αδυναμία που έχουμε ακόμα και στον πρώτο. Όταν λοιπόν ήρθε ο Χριστός, πρόσθεσε άλλο έναν. Ποιος είναι αυτός; «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.» (Ματθ. 22:39). Γι’ αυτούς λοιπόν ακριβώς τους λόγους είναι ανεφάρμοστο το Ευαγγέλιο του Χριστού. Κανένας δεν αγαπά τον συνάνθρωπό του όπως τον εαυτό του αλλά ούτε και τον Θεό εξ όλης της καρδίας του και εξ όλης της ψυχής του και εξ όλης της διανοίας του και εξ όλης της ισχύος του. Καταλήγουμε. Ακόμα κι αν κάποιος πηγαίνει μέρα νύχτα στην όποια εκκλησία, ακόμα κι αν κάνει τον χριστιανό, ακόμα κι αν μιλάει από το το πρωί ως βράδυ για τον Χριστό ή ακόμα κι αν κάποιος κατηγορεί τους άλλους, ακόμα κι αν λέει ότι η δική του εκκλησία είναι σωστή, ακόμα κι αν κρίνει, να γνωρίζει «ὅτι τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους.» (Ματθ. 5:45). Γι’ αυτό είναι Θεός και όχι άνθρωπος. Δηλαδή πως κρίνει ο Θεός. Μάς δείχνει το Ευαγγέλιο του Χριστού και μας λέει ότι ο Θεός κρίνει με αγάπη, ότι ο Θεός δεν βλέπει λάθη, όλους τους ευλογεί, βρέχει για δικαίους και αδίκους. Δηλαδή ένας άνθρωπος πάει στην εκκλησία από το πρωί μέχρι το βράδυ, προσεύχεται, κάνει τα καθήκοντά του τα πνευματικά του δόγματός του, ο δεύτερος αγαπάει τον Θεό, τον Χριστό αλλά πάει στην θάλασσα να κάνει το μπάνιο του και πίνει το καφεδάκι του. Κι όμως και τους δύο τους ευλογεί ο Θεός. Εξάλλου τι σημασία έχει που θα πάει ο καθένας; Σημασία έχει αν ο άνθρωπος έχει σπλάχνα Χριστού μέσα του, αν ο άνθρωπος έχει αγαθά κίνητρα, αν ο άνθρωπος καλλιεργείται πνευματικά και αλλάζει καθημερινά τρόπο ζωής. Ο αγώνας που κάνουμε, δεν έχει στόχο να μας κάνει αγίους, αυτό θέλει χρόνο και θα γίνει με την παρουσία του Θεού ο οποίος θα μεταγγίσει όλες τις ιδιότητές του στους ανθρώπους που θα επιλέξουν τον Θεό. Η προσπάθεια που κάνουμε να πάμε κοντά στον Θεό, έχει σκοπό να μάς καλλιεργήσει πνευματικά. Έτσι θα αποκτήσουμε συνήθειες γεμάτες με ευγένεια, με καλοσύνη, με ταπεινοφροσύνη, με σοφία και με αγάπη. Ο Θεός όλους μας έχει παιδιά του και όλους μας αγαπά. Τα έργα θα τα κάνουμε όχι για να σωθούμε αλλά για να καλλιεργηθούμε πνευματικά, για να αποκτήσουμε συνήθειες χριστοκεντρικές, με στόχο να μοιάσουμε έστω και λίγο στον Χριστό, να έρθουμε πιο κοντά στον Θεό αλλά και να φτιάξουμε τις μεταξύ μας σχέσεις. Μα θα μου πεις, ο Θεος - Πατέρας μάς δέχεται όπως είμαστε. Ναι, μας δέχεται όπως είμαστε. Όμως θα πρέπει κι εμείς να φροντίσουμε να αλλάξουμε επίπεδο πνευματικό και τρόπο ζωής, διότι σύντομα θα καλεστούμε να ζήσουμε με τον Θεό στην γη. Αυτό μας δίνει κίνητρο για αλλαγές, διότι με την παρουσία του Θεού όλα θα αλλάξουν και οι άνθρωποι θα μπουν στην λογική την δική του, δηλαδή στην λογική της αφθαρσίας, στην λογική της ταπεινοφροσύνης, της ειρήνης και της ανυπόκριτης αγάπης. Γι’αυτό χρειάζεται ο αγώνας. Αυτό για να συντελεστεί, θα χρειαστεί το Πνεύμα το Άγιο και κατ' επέκταση τον Παράκλητο. Εμείς σήμερα καταλάβαμε ότι «ἄρα οὖν οὐ τοῦ θέλοντος οὐδὲ τοῦ τρέχοντος, ἀλλὰ τοῦ ἐλεοῦντος Θεοῦ.» (Ρωμ. 9:16). Ας γνωρίζει όμως ο καθένας μας, συνειδητά πλέον, ότι «οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅτι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν.» (Λουκ. 17:10). Ο Χριστός ήταν φίλος τελωνών και αμαρτωλών. Στον ληστή πάνω στον σταυρό είπε «ἀμὴν λέγω σοι, σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ.» (Λουκ. 23:43). Θέλει προσοχή. Γιατί ο ένας διασκεδάζει και ο άλλος ζει κάθε μέρα πυρίκαυστα. Ο Θεός είναι ζωή, είναι χαρά, είναι ειρήνη. Η άγνοια φέρνει μέσα μας την κόλαση. Το παράξενο είναι, ότι οι χριστιανοί αγωνιούν κάθε μέρα και έχουν παράλογες διεκδικήσεις που τους προκαλούν άγχος. Συνέχεια λένε ότι ο παράδεισος είναι στον ουρανό, συνέχεια λένε «θα σώθω, δεν θα σωθώ, πω πω τι να κάνω,» κλάματα, προσευχές, προβλήματα, πειρασμοί, νηστείες κλπ. ενώ ο Χριστός ήταν φάγος καὶ οἰνοπότης -έτσι λέγεται-. Και αυτοί που έχουν άγνοια και είναι φανατικοί, κάθε μέρα κάνουν νηστεία, πηγαίνουν για εξομολόγηση και γενικότερα περνάνε κάποια ταλαιπωρία χωρίς λόγο. Εγώ χάρηκα για τον τρόπο που σκέφτεται ο Θεός όταν τον γνώρισα, γιατί τώρα, όπου πάω, πάω με Θεό, με αγάπη, απολαμβάνω την δημιουργία, τον Θεό, την σιωπή, το αγιαστήριο, την ταβέρνα, το καφεδάκι μου, τα πάντα. Καλό είναι λοιπόν, να κάνουμε τον αγώνα μας χωρίς να κατηγορούμε, χωρίς να κρίνουμε, χωρίς να νομίζουμε ότι είμαστε καλύτεροι. Ας ρίξουμε μια ματιά γύρω μας και θα δούμε, ότι ό,τι παθαίνει ο αμαρτωλός, παθαίνει και ο χριστιανός. Κι αυτό μάλιστα το παθαίνουμε όλοι, χριστιανοί και μη, διότι όλοι οδηγούμαστε στα φάρμακα. Ήρθαν τα φάρμακα κι έφυγαν τα θαύματα, όλοι πάνε στον γιατρό, κάνουν χειρουργεία κλπ. Φυσικά αυτό δεν το κατηγορώ, απλά το λέω με το σκεπτικό, να μην κάνουμε τους εκλεκτούς, τους θεοφόρους, τους καλούς, τα άγια λάδια, κλπ. Φυσικά και να πάμε στον γιατρό, όταν χρειάζεται, αλλά να είμαστε και ταπεινοί. Στον γιατρό να πηγαίνουμε για να γίνουμε καλά αλλά και για να κερδίσουμε χρόνο, μήπως και μπορέσουμε να φτάσουμε στο στόχο μας να γίνουμε άνθρωποι του Θεού. Οι χριστιανοί, στο θέμα γιατρός, είναι πιο πονηροί από τους κοσμικούς. Δηλαδή ο χριστιανός κάνει μια εγχείρηση και λέει «ο άγιος τάδε ήταν στο χειρουργείο» και για τον γιατρό λέει ότι τα χέρια του γιατρού δεν ήταν του γιατρού αλλά του αγίου τάδε. Πολλές φορές μάλιστα, δεν λέει ούτε ένα ευχαριστώ από καρδιάς στον γιατρό και αν το λέει, το λέει με κρύα καρδιά, θεωρεί ότι ο Θεός χρησιμοποιεί τον γιατρό για τον κάνει καλά. Μάλιστα μπορεί να τον κρίνει άλλη φορά τον γιατρό, ενώ ο κοσμικός λέει ευχαριστώ από καρδιάς και του κάνει και ένα δώρο. Μάλιστα ο χριστιανός μπορεί να έχει ένα ατύχημα, να χρειαστεί εγχείρηση, να έχει σπασίματα και να του βάλουν όπως συνέβη σε έναν φίλο μου πολλές λάμες στα πόδια, στα χέρια κλπ. και να μην το ερμηνεύσει σωστά. Αυτός είναι ένας χριστιανός χωρίς επίγνωση και πολύ φανατικός. Πώς ερμήνευσε αυτός ο χριστιανός το ατύχημα, το γεγονός ότι χρειάστηκε πολλές εγχειρήσεις για να γίνει καλά; Αντί να γίνει ταπεινός, πάλι και στο πρόβλημα καυχάται, λέει «Θωμά, στο χειρουργείο ήταν ο άγιος τάδε, έκανε το θαύμα του, αυτός με χειρούργησε». Και του λέω «αν ήταν ο άγιος τάδε ή ο άλλος ο άγιος που λες, δεν θα σου έβαζαν τίποτα, θα γινόσουν καλά χωρίς λάμες. Απλώς ο Θεός σε πέρασε και από το χειρουργείο για να ταπεινωθείς». Πόσο απλό. Κι όμως ο εγωισμός διαστρεβλώνει τα πάντα. «Πες» λέω «ένα μεγάλο ευχαριστώ στον γιατρό σου πρώτα και μετά από μέσα σου στον Θεό που συνεχίζεις να ζεις, διότι αυτός είναι σήμερα για σένα ο άγιός σου, ο γιατρός, αυτός σε κράτησε στην ζωή.». Γιατί έχουμε αυτή την τρέλα να μιλάμε για αγίους που δεν τους είδαμε και οι άγιοι που κάθε μέρα μας φέρνουν τα απαραίτητα στο σπίτι να τους περιφρονούμε αλλά και να τους κρίνουμε, να τους μαλώνουμε; Μια φορά είχα πάει σε ένα σπίτι. Ο άνδρας δούλευε και έφερε να φάμε πολλά πράγματα. Η γυναίκα λέει σε εμένα με ευγένεια καθώς ετοίμαζε το φαγητό, «Θωμά ορίστε ένα μεζεδάκι». Εκεί που έψηνε, γυρίζει στον άνδρα της και λέει απότομα «εσύ θες;». Αντί να πει ευχαριστώ που της έφερνε τόσα πράγματα κάθε μέρα, αυτή τον μαλώνει. Αυτός κουβάλησε το φαγητό, αυτός εργάζεται, κι όμως ο τυφλός δεν βλέπει τον άγιο δίπλα του και τρέχει στα βουνά να βρει έναν άγιο για να ακούσει μια ιστορία και να του ανάβει λαμπάδες κλπ. Αναγνώρισε πρώτα τους ζωντανούς αγίους στην ζωή σου και μετά και οι άλλοι θα δεχτούν την προσφορά σου. Πες ένα ευχαριστώ στην γυναίκα σου, στον άνδρα σου, στο παιδί σου, στους φίλους σου και μετά και οι άγιοι θα σε δεχτούν, ο Κύριος είπε «ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες!» (Ματθ. 23:24), δηλαδή αγαπάς τον Θεό και αυτόν που είναι δίπλα σου τον περιφρονείς. Ο Χριστός όταν ήρθε στην γη, δεν έφερε μία θρησκεία αλλά μία υπερεπιστήμη. Και μόνο που θρησκεύει κάποιος, σημαίνει ότι δεν κατάλαβε τι έφερε ο Χριστός στην γη ο οποίος είπε «τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει, καὶ μείζονα τούτων ποιήσει,» (Ιω. 14:12). Ο Χριστος έφερε μία υπερεπιστήμη που ξεπερνά το Χάρβαρντ, τα πάντα και τους πάντες, έφερε την επιστήμη του Λόγου, λες και ό,τι λες γίνεται. Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τον Θεό πολύ και τον πλησίον ως εαυτόν, είμαστε όλοι αμαρτωλοί. Και όταν λέω αμαρτωλός, με τον τρόπο που σκέφτεται ο χριστιανός, αμαρτωλός είναι και ο κοσμικός, ο λόγος, διότι όλοι μας φύγαμε από τον στόχο μας που είναι να κάνουμε το θέλημα του Θεού το οποίο είναι αγάπη στον Θεό και στον αδελφό ως εαυτόν. Βάσει λοιπόν του Λόγου του Θεού, όλοι βαδίζουμε στην απώλεια. Ο αμαρτωλός πεθαίνει από τις καταχρήσεις και ο χριστιανός από τις κρίσεις. Παρ' όλ' αυτά όμως δεν είναι έτσι, και εδώ έγκειται το θαύμα, το μεγαλείο της αγάπης, διότι ο Θεός βρέχει για δικαίους και αδίκους. Για σκέψου να αγαπάς ως εαυτόν. Να έχεις ας πούμε δύο σπίτια και να δώσεις το ένα, να παίρνεις 1000 ευρώ και να δίνεις σε 999 άτομα από ένα ευρώ και εσύ να κρατάς ένα ή να δώσεις 100 ευρώ σε 9 άτομα. Όλοι ξέρουμε την παραβολή του αμπελώνα. Πολλοί άνθρωποι πάνε από το πρωί στον αμπελώνα, δηλαδή θρησκεύουν, πηγαίνουν ανελλιπώς στην εκκλησία, προσεύχονται συνέχεια και κάποιοι άλλοι την τελευταία ώρα, όπως ο ληστής. Κι όμως όλοι λαμβάνουν τον ίδιο μισθό από τον Θεό, αρκεί να πάνε κάποια μέρα στον Θεό, με όποιο τρόπο θέλουν, αρκεί φυσικά να είναι αγαθός. Διότι αν κάνεις τον αντί Θεού και θέλεις όλοι να σε υπακούν, έχασες τον Θεό αυτομάτως κι ας έχεις κάνει το μεγαλύτερο έργο. Άνθρωπε, μην φανατίζεσαι, μην δογματίζεσαι, μην νομίζεις ότι είσαι εκλεκτός για τον Θεό διότι «πολλὰ γὰρ πταίομεν ἅπαντες.» (Ιακ. 3:2) και ο λόγος, για να είμαστε ταπεινοί, αμήν. Είναι γραφικό «οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅτι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν.» (Λουκ. 17:10) και να μην ζητάμε πανοπροίκια από τον Θεό. Θα μου πει κάποιος, «και γιατί να πάμε στον Θεό, αφού ο Θεός αγαπά και αυτόν που κάνει αγώνα αλλά και αυτόν που δεν κάνει αγώνα; Ποια η διαφορά;». Απλώς, όποιος δεν κάνει αγώνα, ζει πυρίκαυστα, έχει μέσα του ζήλιες, πονηρίες, θυμούς, κρίσεις, εωσφορικό εγωισμό κλπ. ενώ ο άλλος, αν έχει μέσα του πραγματικά Θεό, δηλαδή έχει καρπούς, χαρίσματα, έχει ειρήνη, χαρά, αγάπη, πίστη, δικαιοσύνη, αν ασχολείται ο οποιοσδήποτε μαζί του αληθινά και καλλιεργείται πνευματικά, η ζωή του γίνεται πιο ευχάριστη, πιο ευλογημένη. Τώρα είναι πολλοί που διοικούν εκκλησίες, τζαμιά, δόγματα κλπ. Αυτοί έπεσαν στην παγίδα να κρίνουν μέρα νύχτα ο ένας τον άλλον και να λένε ότι πρέπει να κάνεις αυτό ή το άλλο για να σωθείς. Όμως δεν το λένε γιατί ενδιαφέρονται για σένα αλλά γιατί απλά θέλουν να σε χειραγωγήσουν, διότι διαφορετικά θα χάσουν την δουλειά τους, χάνεται η αξία τους. Ο Χριστός αυτό είπε «εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· πάντες δὲ ὑμεῖς ἀδελφοί ἐστε.» (Ματθ. 23:8). Αυτό δεν το θέλουν οι δογματικοί αρχηγοί. Δεν το λέω εγώ, ο Χριστός το λέει. Σε ένα άλλο σημείο είπε «ἀλλ᾿ ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ·» (Ιω. 4:23). Εδώ τι λέει. Ότι δεν είναι απαραίτητα για την σωτηρία μας ή την αναγέννησή μας οι εκκλησίες, τα τζαμιά, οι ναοί, οι συνάξεις κλπ. αλλά να αναγεννηθούμε. Τι τα θέλεις όλα αυτά αν δεν σε έχουν κάνει ακόμα άνθρωπο του Θεού; Εξάλλου ο Θεός δεν είναι έξω από μας αλλά μέσα σε μας. Κανένας από αυτούς δεν ακούει τα λόγια του. Πώς όλοι αυτοί κατάφεραν να μας πείσουν ότι ενδιαφέρονται για μας, αφού αυτά που λένε πολλές φορές είναι ένας εκβιασμός; Έχει αποδειχτεί, ότι μας θέλουν στην δική τους φυλακή απλά για να έχουν αυτοί κάποια αξία. Όλοι σε όλα τα έθνη χρησιμοποιούν τον Θεό, την θρησκεία και εκμεταλλεύονται την άγνοια των ανθρώπων. Μάλιστα τους φανατίζουν και τους στέλνουν στην συνέχεια σε πολέμους τάχα στο όνομα του Χριστού ή στο όνομα του αλλάχ κλπ. και το ψέμα συνεχίζεται. Ξέρετε, εμείς οι άνθρωποι δεν θέλουμε να κάνουμε δύο πράγματα χαρη στα οποία ο Θεός θα σκηνώσει μέσα μας και ψάχνουμε άλλους τρόπους, δικούς μας. Έτσι η ευλογία δεν έρχεται ποτέ. Τα δύο πράγματα που έχουν αξία για να φέρουν τον Θεό στην ζωή μας, είναι αγάπη στον Θεό και αγάπη στον αδελφό. Ίσως δεν μας συμφέρει, γι’ αυτό μηχανευτήκαμε τις θρησκείες. Έτσι φτιάχνουμε έναν δικό μας τρόπο με τον οποίο όλοι κρίνουμε μέρα νύχτα. Μα εδώ είναι να σου φεύγει το μυαλό! Κανένας δεν εννοεί την απαίτηση του Κυρίου μας που είναι το «Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε·» (Ματθ. 7:1), «σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στήκει ἢ πίπτει·» (Ρωμ. 14:4). Αφού τα βασικά που ζητά ο Θεός δεν τα κάνεις, πώς είναι δυνατόν να θέλεις να με σώσεις; Εμένα ας πούμε δεν με κηνυγά κανένας, μόνο εσύ που θέλεις να με πείσεις ότι είσαι του Θεού. Σταμάτα, άλλαξε και όλα θα ευλογηθούν. Ένα άλλο σημαντικό, είναι ότι πολλοί χριστιανοί λένε -έτσι τους έμαθαν- ότι θα πάνε στον παράδεισο, αν κάνουν ό,τι λέει η δική τους εκκλησία, ενώ οι άλλοι που δεν ανήκουν στην εκκλησία την δική τους, είναι αιρετικοί και θα πάνε στην κόλαση. Να ξέρουμε, ότι όλοι πεθαίνουμε και ο θάνατος είναι γέννημα της αμαρτίας. Άρα όλοι πεθαίνουμε γιατί είμαστε αμαρτωλοί, είναι γραφικό «τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος,» (Ρωμ. 6:23). Για το ποιος θα πάει στην κόλαση ή στον παράδεισο, να ξέρουμε, ότι όσοι πεθαίνουν, όλοι πηγαίνουν στην χώρα των πνευμάτων και το σώμα που μένει στη γη καταστρέφεται. Ούτε κόλαση ούτε παράδεισος στον ουρανό. Αυτά είναι παραμύθια και ο λόγος, διότι δεν κρίθηκαν ακόμα οι άνθρωποι από τον Θεό για να πάνε στην κόλαση ή στον παράδεισο. Αυτό θα γίνει στο τέλος, όταν έρθει πάλι ο Χριστός στην γη, ο ίδιος είπε «ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους κρίνοντες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ.» (Ματθ. 19:28). Στους δώδεκα ήταν και ο Ιούδας. Ακόμα και αυτόν που όλοι τον κατηγορούν, θα τον ελεήσει. Έχουμε ακούσει και το «Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος.»,μετά την κρίση θα ιδρυθεί η βασιλεία. Μια άλλη δογματική εκκλησία λέει συνέχεια «μην λείπετε από την εκκλησία, διότι θα γίνει αρπαγή και άμα λείπετε, δεν θα σας πάρει ο Θεός κοντά του» και δεν καταλαβαίνει κανένας αυτό που λέει ο Κύριος. Έτσι εκμεταλλεύονται την άγνοια των ανθρώπων και αυτοί περνάνε καλά, αφού κάνουν τους εκλεκτούς, τους ποιμένες και τους προφήτες. Τι τα θέλουμε όλα αυτά; Εμείς οι άνθρωποι μεταξύ μας πρέπει να είμαστε μόνο φίλοι, ο δάσκαλος, ο προφήτης, ο Θεός για όλους εμάς, είναι ο Χριστός. Εξάλλου σε ποια εκκλησία θα γίνει η αρπαγή, αφού είναι γραφικό «τότε δύο ἔσονται ἐν τῷ ἀγρῷ, ὁ εἷς παραλαμβάνεται καὶ ὁ εἷς ἀφίεται· δύο ἀλήθουσαι ἐν τῷ μυλῶνι, μία παραλαμβάνεται καὶ μία ἀφίεται.» (Ματθ. 24:40-41) δεν μιλάει για κάποια εκκλησία. Ο Θεός είναι πνεύμα και δοξάζεται με το να εφαρμόζεις το θέλημά του στην καθημερινότητα της ζωής σου. Διότι ναι, μπορεί να πας στην εκκλησία και στον χώρο αυτόν να μην μιλάς, η στάση σου όμως αυτή δεν σε κάνει άγιο, διότι όταν βγαίνεις έξω, δεν σταματάς να μιλάς, δεν σταματάς να τρελαίνεις τους άλλους γύρω σου αλλά και τον εαυτό σου. Είναι αυτό άνθρωπος του Θεού; Ακόμα και αγαθά να μιλάς, αν δεν έχεις μέτρο και σοφία, απλά φανερώνεις τον εωσφορικό σου εγωισμό, ο λόγος, διότι μιλάς εσύ και δεν αφήνεις τον Θεό να μιλήσει στην καρδιά του άλλου. Στο τέλος πας το βράδυ στο σπίτι και λες «δεν είμαι καλά, μάλλον με μάτιασαν» και δεν καταλαβαίνεις, ότι με τον τρόπο που ζεις, απλά αυτοκαταστρέφεσαι. Όλοι οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν, απλά κοιμούνται και περιμένουν την ανάσταση. Μόνο όταν γίνει η ανάσταση, ο Θεός θα κρίνει τον κόσμο, πιστούς και απίστους. Μάλιστα δεν θα ασχοληθεί με το ποιος πήγαινε στην εκκλησία ή δεν πήγαινε ή εσύ έκανες αυτή την αμαρτία ή την άλλη, διότι όλοι παρέβηκαν τον νόμο που είναι «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.» (Ματθ. 22:39). Όταν ο Θεός κρίνει τον κόσμο μετά την ανάσταση, θα δημιουργηθούν δύο λαοί, ο ένας θα δέχεται τον Θεό και ο άλλος όχι. Αυτή θα είναι η κρίση. Όσοι ήταν μακριά από τον Θεό και αυτοί θα ερωτηθούν. Αν πουν «θέλω να είμαι με σένα Κύριε» αμέσως θα είναι στον παράδεισο με τον Θεό, ο οποίος θα δημιουργηθεί (παράδεισος) όπως στον ουρανό και στην γη. Άλλο είναι να ζεις με τον Θεό και άλλο είναι να ζεις χωρίς Θεό. Όλοι οι άνθρωποι θα ερωτηθούν ένα μόνο πράγμα, «θέλεις να είσαι με τον Θεό ή όχι;». Κόλαση θα είναι αν οι άνθρωποι είναι μακριά από τον Θεό. Σήμερα συμβαίνει αυτό. Όσοι έχουν εγκαταλείψει την σοφία του Θεού, ζουν πυρίκαυστα. Αντίθετα, παράδεισος θα είναι είναι αν οι άνθρωποι είναι κοντά στον Θεό και σπουδάζουν την δική του σοφία. Αυτοί από σήμερα είναι ευλογημένοι. Η κρίση δεν θα γίνει με τον τρόπο που νομίζουν οι άνθρωποι. Ότι δηλαδή ο Θεός θα στήσει δικαστήριο και θα δικάσει τους ανθρώπους. Απλά θα γίνει με την εξής ερώτηση «θέλεις να είσαι μαζί μου ή όχι;». Αυτή είναι η κρίση. Αν αρχίσει να κρίνει όπως λένε πολλοί, τότε κανένας δεν θα πάει στον παράδεισο. Με αγάπη θα ρωτήσει και με αγάπη θα κρίνει. Καταλήγουμε, ότι το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι ανεφάρμοστο, γιατί ποτέ καμιά ομάδα ή εκκλησία ή δόγμα ή λαός δεν έχει αγάπη ο ένας για τον άλλον ως εαυτόν. Το αν παραμένει ειρηνικός ο κόσμος σήμερα, είναι διότι έχουμε φάρμακα και χρήματα. Αν κάποιος τα αποσύρει αυτά, τότε ο ένας θα φάει τον άλλον. Επίσης θα σωθούμε γιατί το θέλει ο Θεός. Επομένως να μην κατηγορούμε κανέναν, διότι ο Θεός δεν κρίνει όπως εμείς. Εγώ στην αρχή έκανα αγώνα για να σωθώ. Μετά από χρόνια όμως κατάλαβα, ότι ο Θεός με αγαπά όπως κάθε γονιός αγαπά τα παιδιά του. Έτσι χαλάρωσα. Το γεγονός ότι έτρεχα, οφειλόταν στην άγνοια που είχα και στο ότι οι άνθρωποι ήθελαν να με χειραγωγήσουν. Όταν γνώρισα τον Θεό, ήρθε η ειρήνη, ήρθε η χαρά, ήρθε η ελευθερία, ήρθε η σοφία, ήρθε η υγεία, όλα άλλαξαν. Σήμερα μπορεί να κάνω αγώνα, να ασχολούμαι περισσότερο με την Σοφία του Θεού, με την επιστήμη του Λόγου του Θεού, μπορεί να γράφω ομιλίες, μπορεί να μελετώ καθημερινά, μπορεί να φτιάχνω βιβλία πνευματικά με ομιλίες, με μηνύματα κλπ., μπορεί κάθε μέρα να προσεύχομαι και να λέω καθημερινά ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Θεό και σε όλους όσους είναι γύρω μου αλλά όλα αυτά τα κάνω, όχι μόνο για να σωθώ αλλά γιατί είμαι φίλος με τον Θεό και αυτός με μένα, όπως και με όλους είναι φίλος ο Θεός. Αυτό που λέω, άλλοι το γνωρίζουν και το ζουν και άλλοι όχι. Τα έργα τα κάνουμε για να αλλάξουμε συνήθειες και για να διαμορφώσουμε χαρακτήρα, ώστε να γίνουμε άνθρωποι των έργων. Τον αγώνα τον κάνουμε για να διαμορφώσουμε τον νου μας και τα έργα μας αλλά και το σώμα μας, ώστε όλα να μαρτυρούν ζωή, Χριστό, αγάπη. Πέρασαν πολλά χρόνια πνευματικού αγώνα και σήμερα είμαι φίλος με τον Θεό και ερωτευμένος με τον Θεό. Είμαι φίλος και ερωτευμένος με την Σοφία του, με την παρουσία του, με το θεάρεστο έργο του, με την δημιουργία του ολόκληρη, με τον κτιστό και άκτιστο κόσμο του. Είμαι εντυπωσιασμενος με την δημιουργία του άνθρωπου, αφού πήρε νερό, άνθρακα, άζωτο, ασβέστιο, φώσφορο, κάλιο, θείο, νάτριο, χλώριο, μαγνήσιο, σίδηρο, φθόριο, ψευδάργυρο, χαλκό, σελήνιο, χρώμιο, μαγγάνιο, μολυβδαίνιο, κοβάλτιο, τα έψησε περίπου στους 350 βαθμούς κελσίου για 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια και μετά εμφανίστηκε ο άνθρωπος. Τρέλα! Και όμως θαυμαστό και αληθινό. Είμαι εντυπωσιασμένος και ερωτευμένος με το γεγονός ότι θέλει να με κάνει σύμμορφο, άφθαρτο, αθάνατο, κληρονόμο, συγκληρονόμο και συμμέτοχο της δικής του δόξης. Το ίδιο θέλει να κάνει σε όλους. Κάθε μέρα ασχολούμαι μαζί του. Το παράξενο είναι, ότι κατάλαβα και χάρηκα πολύ, με το γεγονός ότι και αυτός ο Θεός είναι φίλος μου και ασχολείται κάθε μέρα μαζί μου. Αναρωτήθηκα γιατί, και ανακάλυψα ότι είναι φίλος μου για την μωρία που έχω, μήπως και γίνει σοφία, για την απιστία που έχω, μήπως και γίνει πίστη, για τους φόβους που έχω, μήπως και γίνουν αγάπη, για την στέρηση που έχω, μήπως και γίνει πλούτος καθώς και για τη κούραση που νιώθω, όταν συναντώ ανηφόρα στην ζωή μου. Αυτός είναι πάντα δίπλα μου για να με σπρώχνει, είναι φίλος μου και στέκεται δίπλα μου στα προβλήματα που μου δημιουργεί ακόμα η άγνοιά μου, η έλλειψη καθαρισμού μου, μήπως και μπορέσω με την δική του δύναμη και σοφία να τα ξεπερνώ. Του αρέσει ακόμα, το ότι κάθε μέρα προσπαθώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Ίσως αυτό να τον κάνει να θέλει να είναι φίλος μου. Αυτό που ανέφερα γίνεται σε όλους, άλλος την καταλαβαίνει την αγάπη του Θεού και άλλος όχι. Σιγά σιγά πιστεύω θα τα καταφέρω, κάτι γίνεται. Με σύμμαχο τον Θεό θα τα καταφέρω. Παράξενη σχέση, να απολαμβάνω τον Θεό, ενώ δεν αξίζω να συμμετέχω στην δική του δόξα. Όπως και όλοι μας δεν αξίζουμε, κι όμως τον απολαμβάνουμε κάθε μέρα. Χωρίς να κάνω πολλά και χωρίς να κάνεις πολλά, είναι κάθε μέρα δίπλα μου και δίπλα σου, με όλα τα λάθη μας. Τα αδύνατα για τον άνθρωπο, για μένα ευτυχώς, με την αγάπη του Θεού, είναι δυνατά για τον Θεό. Το ίδιο συμβαίνει με όλους μας. Τυχερός είμαι κι εγώ κι εσύ, που έχω και έχεις τέτοιο Θεό και Πατέρα. Όποιος δογματίζεται ή φανατίζεται ή προσπαθεί να τα κάνει όλα τέλεια ή θέλει να φαίνεται στους ανθρώπους ότι αγαπά τον Θεό αλλά όχι τον φίλο του ή τον αδελφό του, ακόμα και τον εχθρό του, αυτός ο άνθρωπος ζει μακριά από τον Θεό. Μόνο εκείνος ο οποίος χαλαρώνει και δεν επηρεάζεται από ανθρώπους, ζει μακάρια, διοτι οι πνευματικές του επενδύσεις γίνονται μέσα του και όχι γύρω του για το θεαθήναι. Η υποκρισία είναι ό,τι χειρότερο. Πάμε στο δεύτερο μέρος. Το εφαρμοζόμενο Ευαγγέλιο καταργεί τον θάνατο. Από την μια λέμε ότι το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι ανεφάρμοστο και από την άλλη ότι το εφαρμοζόμενο Ευαγγέλιο καταργεί τον θάνατο. Εφαρμοζόμενο Ευαγγέλιο σημαίνει, να καταλάβω ότι θα πρέπει κάθε μέρα να εξελίσσομαι, κάθε μέρα να αγαπώ, κάθε μέρα να συγχωρώ, κάθε μέρα να προσπαθώ συνειδητά να κάνω το θέλημα του Θεού όσο περισσότερο μπορώ αλλά να μην πιστεύω ποτέ ότι εγώ τα έκανα όλα. Αυτό σημαίνει εφαρμοζόμενο Ευαγγέλιο. Κατά χάρη θα πετύχουμε ό,τι πετύχουμε. Σε όποιο πνευματικό επίπεδο και να φτάσουμε, είναι γεγραμμένο «ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅτι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν.» (Λουκ. 17:10). Εξάλλου γιατί τρέχουμε δεξιά και αριστερά τάχα για να βρούμε τον Θεό; Όπου και να πας, μπορεί να ακούσεις για τον Θεό αλλά δεν θα τον βρεις, διότι για να τον βρεις, θα πρέπει να κοιτάξεις μέσα σου, να μπεις στην διαδικασία της αναγέννησης. Δεν μπορείς να βρεις γύρω σου, κάτι που είναι μέσα σου. Πόσοι πάνε στα μοναστήρια, πόσοι εκκλησιάζονται, κι όμως η αλλαγή δεν έρχεται. Ο λόγος είναι απλός. Ο Θεός δεν ανακαλύπτεται αλλά αποκαλύπτεται. Για να συμβεί αυτό, θέλει μελέτη, προσευχή, σιωπή, αγώνα, στόχευση στον Χριστό και στην άγια διδασκαλία του. Με λίγα λόγια κάνουμε συνειδητά τον αγώνα μας αλλά το Ευαγγέλιο γίνεται εφαρμοζόμενο, αρκεί να δεχτούμε την χάρη του, που σημαίνει σταυρική θυσία και μέγα έλεος. Αυτό σημαίνει, το εφαρμοζόμενο Ευαγγέλιο καταργεί το θάνατο. Ο τρόπος αυτός μας οδηγεί στην αγάπη, στην ειρήνη, στην χαρά και στην αρετή των αρετών ταπεινοφροσύνη. Με αγάπη Χριστού, Θωμάς. Αμήν.