Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς∙ αγιασθήτω το όνομά σου∙ ελθέτω η βασιλεία σου∙ γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης∙ τον άρτον ημών τον επιούσιον δός ημίν σήμερον∙ και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών∙ και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού, αμήν.
Πότε και αν μπορείς, να πάρεις τη ζωή και την αφθαρσία
Ο Χριστός αδέλφια μου, όταν ζει μέσα μας, μεταβάλλει αδελφούς, φίλους ακόμη και εχθρούς σε αγίους. Δεν έχει λοιπόν σημασία το ζην αλλά το μετά του Χριστού ευ ζην, διότι μόνο αυτό δημιουργεί αναγέννηση, φέρνει την θέωση και αποκαθιστά τις σχέσεις μεταξύ μας αλλά και μετά του Θεού. Χωρίς Χριστό, το ζην, η ζωή γίνεται εωσφορική αφού με το «εγώ» καταλήγει σε μωρία. Σε αυτή την περίπτωση, ο άνθρωπος, ενώ ζει, είναι νεκρός. Ενώ με τον Χριστό στη ζωή μας, αυτή μεταβάλλεται σε ευ ζην, γιατί η συνεχής πνευματική εξέλιξή μας πάνω στα δρώμενα του Αγίου Ευαγγελίου μάς καθιστά αιώνιους, άφθαρτους, αθάνατους, γεμάτους με Πνεύμα Θεού. Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο μυαλό για να συνδιαλέγεται και να ερευνά τον Θεό, έδωσε νου για να ενθυμείται αυτόν, έδωσε επιθυμία για να επιθυμεί αυτόν, έδωσε τον Χριστό στον κόσμο για να μιμείται (ο καθένας μας) αυτόν, χάρισε λογική και σοφία Θεού πάνω σε όλους τους τομείς, για να εξελίσσει αυτόν, έδωσε την άφθαρτη ζωή για να συνταξιδεύει με αυτόν στους αιώνες των αιώνων, αφού ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών αλλά ζώντων. Τήρησε τον νόμο του Μωυσή ο Χριστός, για να δείξει ότι «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.» (Λουκ. 18:27). Πειράχθηκε κατά πάντα για να νικήσει τα πάντα, και ο λόγος, για να δώσει δύναμη σε όλους εμάς ώστε να μπορούμε (με τη δύναμή του) να νικάμε τα πάντα. Έγινε άνθρωπος για να δούμε την αξία του ανθρώπου, αφού ο ίδιος τόνισε «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει, καὶ μείζονα τούτων ποιήσει,» (Ιω. 14:12). Αρκεί να έχουμε τις προϋποθέσεις που κάνουν την συνδιαλλαγή μας αιώνια, όπως δικαιοσύνη, αγάπη, ειρήνη, χαρά και πίστη, και τελευταία να διαχειριζόμαστε τα πάντα κατά Θεόν, αναπτύσσοντας εαυτούς πάνω στους καρπούς του Θεού με στόχο να αποκτήσουμε τον νου του Χριστού. Αδέλφια μου, η απλότητα του Θεού είναι μοναδική, αφού κατεβαίνει στη Γη, επιλέγει να γεννηθεί σε στάβλο, μεγαλώνει χωρίς βασιλικούς τίτλους ή τρόπους, συνδιαλέγεται ως απλός άνθρωπος με όλους τους απλούς ανθρώπους ανεξαρτήτως πνευματικού επιπέδου. Η αγάπη του είναι μοναδική. Δε βλέπει σε τίτλο, δε βλέπει σε συμφέροντα, γενικότερα δε βλέπει όπως ο άνθρωπος, αλλά όπως ο Πατέρας του ο οποίος αγκαλιάζει ολόκληρη τη Δημιουργία. Οι άνθρωποι του κόσμου, οι άνθρωποι των γραμμάτων, των τεχνών, των επιστημών, όλων των επιπέδων του κόσμου, μέχρι και σήμερα μηδενίζονται μπροστά του, και ο λόγος, διότι όλοι φιλοσοφούν αλλά δεν υλοποιούν, εν αντιθέσει με τον Χριστό ο οποίος έλεγε και έκανε, αυτά που έλεγε τα έφερνε εις πέρας. Κανένα λάθος δεν εξήλθε εκ του στόματός του. Κανένας λόγος του δεν εξήλθε χωρίς αυτός να λάβει υπόσταση-χώρα στην ίδια του τη ζωή αλλά και στη ζωή όσων ήταν γύρω του. Οι εξουσίες του Λόγου του παρείχαν λύσεις στα πάντα και έκαναν όλους τους ανθρώπους να θέλουν να είναι μαζί του. Αυτά τα έργα αγάπης καθόρισαν την αποστολή του, αφού ο Πατέρας διά της υπακοής του Υιού εκπλήρωνε κάθε λόγο του. Μάλιστα η διδασκαλία του ήταν τόσο προχωρημένη, τόσο καινούργια (για όλους) που έκανε πολλούς να την ακολουθήσουν. Ακόμη και σήμερα ο ίδιος ο Θεός φανερώνοντας τη σοφία του, κάνει εκατομμύρια ανθρώπους να τον ζητούν, αφού το επιστέγασμα της δικής του σοφίας συγκλίνει στο μέγα έλεος. Το μέγα έλεος που χάριζε απλόχερα, η αγάπη που μοίραζε, η σοφία που τον διέκρινε με μεγαλύτερο όλων η εξουσία του να υλοποιεί τα λόγια του, ήταν μερικά από τα στοιχεία που διέκριναν τον Χριστό. Ο Θεός δε ζητά ως απαραίτητη προϋπόθεση ή ιδιότητα συνύπαρξης μαζί του, να αναπτυχθούμε στον κόσμο για να γίνουμε αρεστοί σε αυτόν. Δε ζητά να βγάλουμε το δημοτικό, το γυμνάσιο ή να αποκτήσουμε πολλά χρήματα ώστε να είμεθα ευάρεστοι σε αυτόν. Εξάλλου σήμερα έχουμε καταλάβει, ότι ο σύγχρονος πολιτισμός έγινε για έναν λόγο, για να ανακαλύψουν οι άνθρωποι τον σύγχρονο Θεό. Όσοι γνώρισαν τον Θεό, ανήκουν στον πολιτισμό του πνεύματος, στον πολιτισμό του μέλλοντος αιώνος. Φυσική συνέπεια ο πολιτισμός του κόσμου να μην είναι επίκαιρος γι’ αυτόν που έφτασε στο σημείο να γνωρίσει τον Θεό, (τον οποίον κόσμο δεν απορρίπτει) αφού ο άνθρωπος του Θεού με τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, με τα σημεία, με τα χαρίσματα και με την σοφία που τον διέπει, γίνεται μια πόλη επάνω όρους. Αδέλφια μου, για να ιδρυθεί η βασιλεία του Θεού στη γη, πιστεύω και αυτό μου έχει διδάξει η εμπειρία όλων αυτών των χρόνων, ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να σπουδάσουν μέσα από το καλό και το κακό. Δεν είναι απαραίτητο όμως το κακό, είναι παραχώρηση Θεού και όχι θέλημα Θεού. Παρ’ όλ’ αυτά, λόγω του ότι όλοι λίγο ή πολύ έχουμε άγνοια του θελήματος του Θεού, είτε το θέλουμε είτε όχι, μπλέκουμε και με το κακό. Ο Θεός όμως μας κάλεσε και μας έδωσε μία πορεία και έναν δρόμο, να ασχοληθούμε με το καλό, με το άγιο, με την αλήθεια, με την δική του αλήθεια, αφού ο ίδιος είναι παράδειγμα προς μίμηση. Το μόνο ολοκληρωμένο και υγιές παράδειγμα σε όλη την παγκόσμια πνευματική ιστορία, είναι ο Χριστός. Μάλιστα τα έργα του ολοκληρώθηκαν ακριβώς όπως τα είχε πει, εν αντιθέσει με όλους εμάς που λέμε πολλά και πολλές φορές δε γίνεται τίποτα. Εμείς λοιπόν σήμερα και για πάντα, θα ασχοληθούμε με το θετικό, με το άγιο, με τη Σοφία του Θεού. Με αυτήν πιστεύω ότι θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε και στα προβλήματα που δημιουργεί το σύστημα αυτό των ανθρώπων, το οποίο επενδύει πάνω στα συμφέροντα, στους εγωισμούς, στις κρίσεις και στις καταλαλιές. Έχει πολλά καλά αυτό το σύστημα, αλλά έχει και πολλά που μας οδηγούν σε αδιέξοδο. Εμείς θα πάρουμε τα καλά από αυτό το σύστημα που έχουμε στις κοινωνίες μας σήμερα. Και ο λόγος που θα ασχοληθούμε μόνο με το θέλημα του Θεού, είναι για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια καινούργια ζωή, μια ευλογημένη ζωή. Σήμερα στον κόσμο που ζούμε, πολλοί άνθρωποι ακολουθούν κάποιους ανθρώπους για πολλά χρόνια στη ζωή τους, πνευματικούς ανθρώπους. Όταν κάποιος απ’ αυτούς αποτύχει σε ό,τι έλεγε, αντί να οικοδομηθούν, αντί να πουν «τι πρέπει να με σπουδάσει αυτό που έγινε;», απορρίπτουν την διδασκαλία και δημιουργούν μια καινούργια θεωρία ή μια καινούργια θρησκεία, θεωρώντας όλο αυτό που πήραν ένα λάθος. Όμως δεν είναι έτσι, και αυτό μας το διδάσκει και η ζωή μας η υλική. Δηλαδή μπορεί να ξεκινήσεις μια οικοδομή, να φτιάξεις έναν όροφο και να μην μπορείς να φτιάξεις δεύτερο ή τρίτο. Δε χρειάζεται να γκρεμίσεις όλη την οικοδομή και να μην έχεις σπίτι, χρειάζεται απλά να διορθώσεις ό,τι ήδη υπάρχει και να ξεκινήσεις πάνω σ' αυτό δεύτερο και τρίτο και τέταρτο όροφο, αν έχει τη δυνατότητα αυτή η οικοδομή. Πολλοί ερευνητές στον σύγχρονο κόσμο που ζούμε, έκαναν πολλές προσπάθειες, μέχρι να καταλήξουν στο αποτέλεσμα που ήθελαν. Μια φορά ρώτησαν τον Τόμας Έντισον πόσες προσπάθειες έκανε μέχρι να ανάψει η πρώτη λάμπα. Τους λέει «κάπου 3000 προσπάθειες» και του είπαν «πολλές οι αποτυχίες» και απάντησε «λάθος, ήταν όλες επιτυχίες, διότι το αποτέλεσμα ήταν ότι άναψε η λάμπα». Ο άνθρωπος λοιπόν σπουδάζει και μαθαίνει μέσα από τα λάθη τα δικά του και των άλλων, χωρίς να τα κρίνει. Ερχόμαστε τώρα στα δικά μας. Εμείς, ανάλογα τα ακούσματα, διεκδικούμε από τον Θεό πράγματα. Στην παλιά εποχή, πριν από πολλά χρόνια δεν υπήρχε η δυνατότητα οι άνθρωποι να μελετήσουν τον Λόγο του Θεού, δεν είχαν χρήματα, δεν υπήρχαν βιβλία. Εδώ στην Ελλάδα ακουγόταν ένα το οποίο το γράφει το Κοράνι, κι όμως το έλεγαν όλοι οι πνευματικοί ορθόδοξοι χριστιανοί. Αυτό είναι το «πίστευε και μη ερεύνα», δηλαδή πίστεψε στον Χριστό και μην το ψάχνεις. Τώρα γιατί το έλεγαν αυτό. Απλά δεν υπήρχε ο χρόνος ούτε οι κατάλληλες συνθήκες για να μεγαλώσει ο Χριστός μέσα τους συνειδητά και δεν ήξεραν οι άνθρωποι τι να κάνουν. Έτσι διατηρήθηκε η πίστη μέσα τους. Στην δική μας όμως την γενιά, υπάρχει ένας τεράστιος πνευματικός πλούτος, και ισχύει αυτό που λέει ο Λόγος του Θεού για μας, το «ἐρευνᾶτε τὰς γραφάς, ὅτι ὑμεῖς δοκεῖτε ἐν αὐταῖς ζωὴν αἰώνιον ἔχειν· καὶ ἐκεῖναί εἰσιν αἱ μαρτυροῦσαι περὶ ἐμοῦ·» (Ιω. 5:39), αυτές χαρίζουν την ζωή, καθώς «καὶ οὐ θέλετε ἐλθεῖν πρός με ἵνα ζωὴν ἔχητε.» (Ιω. 5:40). Η εμπειρία μου όλα αυτά τα χρόνια, μου επιτρέπει να πω προς οικοδομή, ότι ο Θεός τον κάθε άνθρωπο τον περνάει από διάφορα στάδια. Δε χρειάζεται λοιπόν ο άνθρωπος να τα κρίνει όλα σαν αποτυχία αλλά να σπουδάσει μέσα από αυτά και να προχωρήσει μπροστά. Τώρα θα αναφέρω μερικά παραδείγματα για να καταλάβουμε τι εννοώ. Εμείς πολλές φορές λέμε ότι ξέρουμε κάτι παραπάνω από τους άλλους, ξέρουμε για τη ζωή, ξέρουμε για τον αγιασμό, ξέρουμε για το αγιαστήριο, ξέρουμε εκείνο, ξέρουμε το άλλο, όμως δεν έχουμε αποτελέσματα πάνω στη ζωή. Μια φορά είχε πει ένας αδερφός, ότι η γνώση είναι απαγορευμένος καρπός, γιατί μαθαίνεις κάποια πράγματα που σου αρέσουν, όπως είναι η ζωή και η αφθαρσία, όμως δεν ψάχνει ο καθένας να βρει τον τρόπο για να τα πετύχει αυτά στη ζωή του. Μας αρέσει να ιδρυθεί η βασιλεία του Θεού όπως στον ουρανό και στη γη, και λέμε θα το πούμε στον Κύριο ή θα τον παρακαλέσουμε να την ιδρύσει, αλλά εμείς δεν κάνουμε κάτι για να βοηθήσει ο καθένας μας στην ίδρυσή της. Αυτό το ήθελαν κι άλλοι άνθρωποι στην Παλαιά Διαθήκη, και όταν ο Θεός τούς αποκάλυψε ότι δεν είναι για τους δικούς τους χρόνους, στενοχωρήθηκαν. Άρα εδώ θα πρέπει να μάθουμε και εμείς, αν έχει έρθει ο κατάλληλος χρόνος και το πλήρωμα του χρόνου για να ιδρυθεί η βασιλεία, διότι ο Θεός μπορεί να έχει δει μέσα και το παιδί μου και το παιδί του παιδιού μου. Άρα λοιπόν, πρέπει να λύσουμε αυτές τις δύο απορίες που έχουμε σε βασικά πράγματα που μας αφορούν.
Την ομιλία μου τη χωρίζω σε δύο μέρη. Το ένα είναι, πώς θα πετύχουμε τη ζωή, κι αν είναι θέλημα Θεού να την πάρουμε, και το άλλο είναι, πώς μπορεί να ιδρυθεί η βασιλεία του Θεού στη γη.
Θα δούμε το πρώτο με παράδειγμα γραφικό. Τι θα πρέπει εμείς να κάνουμε σήμερα, πώς θα πρέπει εμείς να κινηθούμε, τι θα πρέπει να επιδιώκουμε, πώς θα πρέπει να σκεφτόμαστε. Μια μέρα ο Θεός μού είπε «Θωμά, κάνε την προσπάθειά σου ώστε να είσαι πνευματικά σπουδαγμένος με αισθητήρια Θεού, και να παρατηρείς τη ζωή αυτών των ανθρώπων που αφιερώθηκαν σε μένα, ώστε να σπουδάσεις και να μάθεις». Αυτό το σκέφτηκα πολλές μέρες και κατάλαβα, ότι για να λύσεις αυτά τα θέματα, χρειάζεται, όπως ο άνθρωπος τρώει την υλική τροφή σε καθημερινή βάση, να τρώει και την πνευματική εφαρμόζοντας το θέλημα του Θεού. Πριν λίγες μέρες είχα μια συζήτηση με μία αδελφούλα, πνευματικό παιδί του Θεού, πάνω σε αυτά τα δύο θέματα, και αποφάσισα να γράψω αυτά τα πράγματα, γιατί πιστεύω ότι πολλοί τα χρειάζονται, ώστε να μην πέφτουν σε παγίδες και εγκλωβίζονται σε ανθρώπους. Για να μπορέσεις να πας στον Θεό, χρειάζεται να ακολουθήσεις δύο δρόμους που σε οδηγούν στην ζωή, πάντα φυσικά μέσα από τον καθαρισμό ή τον αγιασμό. Ο ένας είναι «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται·» (Ιω. 11:26) ο τρόπος διά πυρός με την ανάσταση, και ο δεύτερος τρόπος είναι «καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. πιστεύεις τοῦτο;» (Ιω. 11:26). Εδώ θα χρειαστεί να υπάρχει στον άνθρωπο ταπείνωση, καθαρισμός, καλή πρόθεση, εξέλιξη πνευματική, αγάπη ανυπόκριτη και ζώσα πίστη. Όμως πολλοί έχουν μάθει τον πρώτο δρόμο. Όλοι οι χριστιανοί σχεδόν παγκοσμίως πιστεύουν πολύ αυτόν. Όμως άλλοι χριστιανοί έχουν μάθει τον δεύτερο δρόμο και αυτό τους αρέσει πολύ. Όμως θέλουν να πάρουν τη ζωή και την αφθαρσία με τον δικό τους τρόπο, να πάρουν τη ζωή, όχι με τον τρόπο που λέει ο Θεός, αλλά με τα δικά τους κριτήρια. Όλοι οι άνθρωποι του Θεού, οι άγιοι μας στην ορθοδοξία αλλά και όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον Θεό των χριστιανών και έχουν άλλα δόγματα, πιστεύουν στη μεταθανάτια ζωή, ότι αυτή η ζωή εδώ δεν είναι η πραγματική ζωή αλλά όταν πεθάνουμε, θα πάμε στην αληθινή ζωή. Εγώ δε θα το κρίνω αυτό αλλά θα πω «γενηθήτω κατά την πίστιν του καθενός». Εξάλλου είπαμε, ο Κύριος έχει δύο δρόμους. Τώρα μπορεί να μην πάει κατευθείαν στη ζωή αλλά να κοιμηθεί για κάποιο χρονικό διάστημα, μέχρι να γίνει η ανάσταση των νεκρών, να αναστηθούν οι άνθρωποι, να κριθούν από τον Θεό και στη συνέχεια να ιδρυθεί η βασιλεία και να ζουν οι άνθρωποι μαζί με τον Θεό. Σήμερα ο κόσμος έχει εξελιχθεί. Κάποιοι άλλοι άνθρωποι διά του Ευαγγελίου έχουν πιστέψει στο δεύτερο σκαλοπάτι, να μεταβούν από τη ζωή στη ζωή. Αυτό το έχουν πιστέψει και πολλοί άνθρωποι που έχουν χρήματα και πληρώνουν επιστήμονες - ερευνητές για να βρουν τον τρόπο να ζήσουν περισσότερα χρόνια. Σήμερα μετά από 35 χρόνια πνευματικού αγώνα, πιστεύω ότι ο άνθρωπος έχει όλες τις προϋποθέσεις της αειζωίας. Και εγώ το πιστεύω ότι έτσι είναι. Οι πρώτοι έχουν αυτόν τον δρόμο και οι δεύτεροι έχουν τον δρόμο της ζωής. Εξάλλου ο Κύριος είπε για δύο δρόμους. Τώρα πώς μπορούμε εμείς να πάρουμε τη ζωή; Πιστεύω ότι θα πρέπει να διδαχτούμε από όλους αυτούς που εργάστηκαν πνευματικά, που αφιερώθηκαν σε όλη τους τη ζωή και κατέληξαν να πουν κάποια πράγματα. Εμείς ας ξεκινήσουμε από κει που σταμάτησαν αυτοί, χωρίς να απορρίπτουμε και το άλλο που πιστεύουν οι περισσότεροι. Ο Θεός έχει πολλούς τρόπους, γιατί τα πάντα συμβάλλουν στο να ολοκληρωθεί ο άνθρωπος πνευματικά. Κάποιος μπορεί να πει «δε γίνεται ο άνθρωπος να ζήσει». Αυτό απορρίπτεται, διότι ο άνθρωπος από μόνος του είναι ένα θαύμα, αφού ο Θεός έκανε τον άνθρωπο με αυτόν τον τρόπο που σήμερα γνωρίζουμε και η επιστήμη μάς δείχνει, το μεγαλείο που μας διέπει. Ακόμα και τη δημιουργία να δει κάποιος, θα καταλάβει ότι όλα μαρτυρούν τη ζωή, τον Θεό, την παντοδυναμία του. Αφού λοιπόν ο Θεός μάς έδωσε μυαλό και σκέψεις να σκεφτούμε και τη ζωή, αφήνει να εννοηθεί, ότι θέλει (ο Θεός) ο άνθρωπος να υλοποιήσει τις σκέψεις του. Εξάλλου ο πολιτισμός και η εξέλιξη η πνευματική θα μας καταλήξει στο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν. Ακόμα και ο υλικός πολιτισμός δημιουργήθηκε μέσα από έρευνες και συνεχίζει να εξελίσσεται. Ας αναρωτηθούμε, ότι κάποιοι σκέφτηκαν, και απολαμβάνουμε εμείς τις σκέψεις τους σήμερα. Πολλές οι έρευνες και μεγάλη η εξέλιξη του κόσμου πάνω σε όλους τους τομείς. Εμείς θα επικεντρωθούμε σήμερα δια του Χριστού στον άνθρωπο. Μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει. Θα πάρουμε όμως κάποια παραδείγματα. Θα ξεκινήσω λίγο από την Παλαιά Διαθήκη, διότι ξέρουμε ότι συνέβησαν πολλά γεγονότα αρνητικά αλλά συνέβησαν και κάποια που είναι πολύ εντυπωσιακά σε κάποιες προσωπικότητες αφιερωμένων ανθρώπων πάνω στο θέλημα του Θεού. Το καταπληκτικό σε αυτούς είναι, ότι δεν είχαν τις προϋποθέσεις τις δικές μας, δεν ήξεραν καν το Χριστό αλλά είχαν απ' ότι φαίνεται και αφήνει να εννοηθεί, μεγάλη αγάπη στον Θεό. Άρα δεν θα παίξει τόσο πολύ, ο τρόπος για να κερδίσεις τη ζωή, αλλά η αγάπη που έχω για τον Θεό και τον άνθρωπο. Ένας απ' αυτούς ήταν ο Ενώχ. Ξέρουμε ότι αυτός είδε καθώς μεγάλωνε, ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν, κι αυτό δεν του άρεσε. Έτσι, έφυγε σε ένα κτήμα που είχε και προσευχόταν, λέει, τρακόσια χρόνια και ο Θεός τον μετέθεσε χωρίς Ευαγγέλιο, χωρίς Αγίους, χωρίς ορθοδοξία, χωρίς εκκλησίες, χωρίς τίποτα. Εδώ λοιπόν καταλαβαίνουμε, ότι ο Θεός βλέπει καρδιές και ευλογεί ανθρώπους κι όχι πνευματικές θεωρίες ή διάφορες ομιλίες που μιλούν για διάφορους τρόπους και που σε κάνουν να μην έχεις αγάπη. Άλλος άνθρωπος ήταν ο Μωυσής, ο οποίος πήρε τις 10 εντολές. Είχε μεγάλη αγάπη κι' αυτός στον Θεό. Ο Θεός τού έδωσε δύναμη και ελευθέρωσε τους εβραίους από τους Αιγύπτιους. Μάλιστα ξέρουμε ότι στο τέλος ανέβηκε, λέει, σε ένα βουνό και εκεί, λέει, τον έθαψε ο Θεός. Έψαξαν οι εβραίοι την άλλη μέρα όλο το βουνό, πολλές φορές το σάρωσαν για να τον βρουν και δεν τον βρήκαν πουθενά. Έτσι κατέληξαν να πουν ότι θα τον έθαψε ο Θεός. Όμως μετά από χιλιάδες χρόνια, τον βλέπουμε πάνω στο όρος Θαβώρ να είναι ζωντανός και να μιλάει με τον Πατέρα, να συνοδεύει τον Πατέρα μαζί με τον Ηλία και να μιλούν με τους μαθητές του Κυρίου. Μεγάλη αποκάλυψη αυτή για τους τρεις μαθητές του Κυρίου. Εδώ αφήνεται να εννοηθεί, ότι τον πέρασε από τη ζωή στη ζωή. Ένα άλλο πρόσωπο είναι ο Ηλίας. Κι αυτός είχε μεγάλη αγάπη στον Θεό. Η αγάπη του έγκειται, στο ότι δεν ήθελε να χαθεί ο Θεός, γιατί είχε γεμίσει παντού ο κόσμος ειδωλολάτρες. Έτσι νόμιζε ότι δεν υπήρχε άλλος που να πίστευε στον Θεό, αν και αργότερα έμαθε ότι υπήρχαν κι άλλοι που δεν έκλιναν γόνυ στον Βάαλ. Αυτός λέγεται ότι με άρμα ανέβηκε στον ουρανό. Τι ήταν αυτό το άρμα τώρα; Να ανέβει στον ουρανό και να έχει πολλές φωτιές γύρω του; Ξέρουμε όλοι την εικόνα που έχει άλογα, που ανεβαίνουν στον ουρανό, αλλά τα άλογα δεν πετάνε και δε βγάζουν φωτιά, δεν ξέρουμε τι ήταν. Πολλά μυστήρια κρύβονται μέσα στη Σοφία του Θεού. Το θέμα είναι ότι κι αυτόν τον είδαμε μετά από πολλά χρόνια στο όρος Θαβώρ. Μπορεί να υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που αγάπησαν τον Θεό και πέρασαν από τη ζωή στη ζωή, εμείς μιλάμε για αυτούς που ξέρουμε. Ακόμα ένας άλλος ήταν ο Μελχισεδέκ. Αυτός, λέει, συνάντησε τον Αβραάμ και τον ευλόγησε, και ο Αβραάμ ήξερε ότι αυτός ήταν ανώτερος και έπεσε και τον προσκύνησε. Αυτός λέγεται ότι ήταν «ᾧ καὶ δεκάτην ἀπὸ πάντων ἐμέρισεν Ἀβραάμ, πρῶτον μὲν ἑρμηνευόμενος βασιλεὺς δικαιοσύνης, ἔπειτα δὲ καὶ βασιλεὺς Σαλήμ, ὅ ἐστι βασιλεὺς εἰρήνης, ἀπάτωρ, ἀμήτωρ, ἀγενεαλόγητος, μήτε ἀρχὴν ἡμερῶν μήτε ζωῆς τέλος ἔχων, ἀφωμοιωμένος δὲ τῷ υἱῷ τοῦ Θεοῦ, μένει ἱερεὺς εἰς τὸ διηνεκές.» (Εβρ. 7:2-3). Εμείς με την έρευνα αυτή, προσπαθούμε να σπουδάσουμε και από αυτούς τους ανθρώπους που ήταν στην Παλαιά Διαθήκη αλλά και με την παρουσία του Κυρίου. Εδώ λοιπόν θα δούμε κάποια ονόματα, τα οποία μπήκαν στη ζωή. Θα δούμε πώς μπήκαν στη ζωή και με ποιον τρόπο. Στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε, ότι δεν είχαν τον δικό μας τρόπο, ούτε αυτές τις θεωρίες που κατά καιρούς εμφανίζονται στον κόσμο και ο καθένας τρέχει κοντά τους, νομίζοντας ότι είναι οι σωστοί. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν μεγάλη αγάπη στον Θεό. Μεγάλη αγάπη όμως τους είχε και ο Θεός και γι’ αυτό τους πέρασε από τη ζωή στη ζωή, χωρίς βιβλία, απλά με λίγα πράγματα που καταλαβαίνουν οι άνθρωποι πνευματικά για τον Θεό. Φανταστείτε, ο Ηλίας είχε υιοθετήσει έναν νόμο που υπήρχε στην εποχή του, ο οποίος έλεγε τον αμαρτωλό να τον σφάζεις από την κούνια του. Αν είναι δυνατόν! Καμία σχέση με την Καινή Διαθήκη. Κι όμως γνώρισε τον Θεό και πήρε και τη ζωή. Μάλιστα μια μέρα ο Θεός τού αποκαλύφθηκε και του είπε ότι ο Θεός είναι ειρήνη. Και σίγουρα και πολλά άλλα θα του αποκάλυψε για να τον περάσει στη ζωή. Ο Θεός λοιπόν βλέπει και το πνευματικό επίπεδο και την καρδιά του κάθε ανθρώπου, και από αυτά ευλογεί. Εν αντιθέσει με εμάς, που πολλές φορές αγωνιζόμαστε και αντί να γίνουμε αγάπη ή ταπεινοί, εξελισσόμαστε πάνω στη γνώση και νομίζουμε ότι βρήκαμε τη ζωή. Αυτά που κάνουμε και πιστεύουμε, χωρίς σπλάχνα Χριστού, δεν οδηγούν πουθενά και στο τέλος πεθαίνουμε από εγωισμό. Γι' αυτό ίσως και δεν γίνονται αυτά που θέλουμε, γιατί έχουμε εγωισμό. Η ζωή δεν θα έρθει με το γράμμα του νόμου αλλά με το γράμμα της καρδιάς, το οποίο γράμμα πρέπει να είναι του Χριστού, που σημαίνει αγάπη καθαρή, ανυπόκριτη η οποία να στρέφεται στον Θεό και στον αδελφό. Αυτή είναι ο νομός της ζωής για όλους εμάς. Όταν λέμε αγάπη της καρδιάς, εννοούμε τον ύμνο της αγάπης αλλά εννοούμε και την αγάπη την ανυπόκριτη. Δηλαδή να αγαπάς κάποιον, τον Θεό ή τον αδερφό τυφλά και απόλυτα, αδιαφορώντας για το πώς σου φέρεται ή τι σου έχει κάνει ή αν σου κάνει ή όχι όλα τα χατίρια. Η αγάπη μας πρέπει να είναι αυτόφωτη κι όχι ετερόφωτη, χωρίς κόμματα, να είναι παιδιού αγάπη. Η αγάπη έχει την δικιά της ζωή και τον δικό της τρόπο που εκδηλώνεται και δεν τρέφεται από τις πράξεις του άλλου. Δηλαδή να μην λες «είπα στον Θεό αυτό και δεν το έκανε, ή είπα στον αδελφό κάτι και δεν το έκανε ή κοίτα τι κάνει, ενώ εγώ κάνω πάντα το καλό». Αυτό είναι λάθος.
Θα δούμε τώρα λίγο κάποια αλλά πρόσωπα γραφικά, πρόσωπα στην Καινή Διαθήκη, και σιγά-σιγά θα έρθουμε και στην εποχή τη δική μας. Ο Κύριος μίλησε για τη ζωή και για την αφθαρσία. Αυτή όμως, μετά την ανάληψή του, αφήνεται να εννοηθεί όπως ξέρουμε, ότι την πήρε η μητέρα του η Παναγία μας και ο Ιωάννης ο Θεολόγος. Οι άλλοι μαθητές απ’ ότι ξέρουμε κοιμήθηκαν. Τι είχαν αυτοί και την πήραν; Είχαν απλά μεγάλη υπακοή και αγάπη στον Θεό. Αγάπη χωρίς μέτρο κάτω από όλες τις συνθήκες, κάτι που ταιριάζει και με όλους αυτούς στην Παλαιά Διαθήκη. Βλέπουμε τον Ιωάννη να τον έχουν φυλακίσει στην Πάτμο. Ποιον; Τον Ιωάννη. Κι αυτός παρ' όλ' αυτά εκεί, να μιλάει για τον Θεό, να αγαπά τον Θεό, και όπως ξέρουμε, έγραψε και την αποκάλυψη. Πάμε τώρα στο θέμα της εξάπλωσης. Βλέπουμε ότι ο Κύριος χρησιμοποίησε τους μαθητές του αλλά χρησιμοποίησε κι έναν άνθρωπο, τον Απόστολο Παύλο, ο οποίος δεν ήταν μαθητής του και μάλιστα έγινε αιτία να φανερώσει καινούργια πράγματα στο μυαλό ακόμη και των μαθητών του Κυρίου, οι οποίοι πίστευαν ότι ο Θεός είναι κάτι που ανήκει στην ιουδαϊκή θρησκεία. Κι όμως ο Απόστολος Παύλος, με ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερο τρόπο έβαλε τον Θεό σε 12 έθνη και διά Πνεύματος Αγίου βάφτισε πολλούς ανθρώπους στο όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Μάλιστα πολλοί, μόνο που μετανοούσαν, έπαιρναν το Πνεύμα το Άγιο. Αυτό που πήραν οι μαθητές μετά από τρία χρόνια μετά την ανάληψη του Κυρίου όταν ήταν μέσα στο ανώγειο, βλέπουμε με την αποστολή του Απ. Παύλου, να το λαμβάνουν και οι ειδωλολάτρες, χωρίς όμως αυτοί να έχουν ακολουθήσει τον Κύριο, χωρίς να έχουν κάνει αυτόν τον αγώνα, απλά και μόνο επειδή αγαπούσαν τον Θεό. Βλέπουμε και σε αυτήν την περίπτωση, ότι ο Θεός δουλεύει ποικιλοτρόπως. Στη συνέχεια έχουμε πολλούς Αγίους οι οποίοι συνέχισαν αυτό το αποστολικό έργο και πολλούς ανθρώπους να έχουν γράψει μεγάλα πράγματα και να έχουν μιλήσει και για τη ζωή. Όμως ποτέ δεν εμφανίστηκε κανείς, για να μάθουμε πώς να πήρε τη ζωή, λες και η ζωή χάθηκε. Εδώ αφήνεται να εννοηθεί, ότι η ζωή είναι κάτι που ο Θεός στο σύνολο των ανθρώπων θα το δώσει τα έσχατα χρόνια. Μάλιστα έχουμε καταλάβει, ότι δεν μπορείς να μεταδώσεις τη ζωή, αν δεν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, επειδή το θέλεις εσύ, διότι δεν είναι θέμα γνώσης, αλλά είναι θέμα καρδιάς. Μπορεί εσύ να είσαι καθαρός και άγιος και τέλειος και να ζήσεις, να ευλογηθείς, όμως ο άλλος πρέπει να διαβάσει και να αγαπήσει. Αν δεν αγαπήσει πολύ, δε γίνεται. Ο Κύριος είπε «Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος·» (Ματθ. 10:37). Μπορεί να πηγαίνεις κάθε μέρα στην εκκλησία, αλλά να είσαι μακριά από την αγάπη ή την ταπεινοφροσύνη ή από την ζώσα πίστη που χρειάζεσαι για να ζήσεις. Και λέω για την πίστη, διότι ο Κύριος είπε και «καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. πιστεύεις τοῦτο;» (Ιω. 11:26). Πρέπει να καταλάβουμε, ότι ο Θεός γνωρίζει νεφρό και καρδιές. Δεν μπορεί λοιπόν, ο ένας να μεταδώσει τη ζωή στον άλλον πριν τον προδιαγεγραμμένο χρόνο. Αυτό είναι μεγάλη πλάνη. Εκτός, αν κάποιος επιδιώξει τον αγιασμό, τον καθαρισμό, πιστέψει στη ζωή και εξασφαλίσει σπλάχνα Χριστού. Τότε μπορεί να διδάξει σε κάποιον όλα αυτά, και αν ο ίδιος θελήσει να αποκτήσει αγάπη στον Θεό και ταπεινή διάθεση, τότε να ζήσει. Αλλά κι αυτό, το να ζήσει, και πάλι ο Θεός το ξέρει, εμείς δεν μπορούμε να πάρουμε τη θέση του Θεού. Και αν κάποιον ο Θεός θέλει να τον περάσει στη ζωή, αυτό θα γίνει όχι με το να το ξέρουν όλοι, αλλά με το να το ξέρει μόνο ο Θεός, διότι ο Θεός έχει έναν δικό του τρόπο. Παραδείγματος χάριν όπως έγινε με το Μωυσή, όπου οι εβραίοι έβγαλαν το συμπέρασμα, ότι τον έθαψε ο Θεός, ενώ η αλήθεια είναι ότι αρπάχτηκε από τον Θεό στον ουρανό, στη ζωή. Αν ένας άνθρωπος σήμερα, έτσι όπως είναι ο κόσμος, πάρει τη ζωή και τον αφήσει ο Θεός να υπάρχει, τότε αυτός ο άνθρωπος θα πέσει στον εγωισμό. Εδώ κάτι μικρό σου δίνει ο Θεός και όλοι καυχιόμαστε. Ο Θεός μπορεί να περάσει κάποιον στη ζωή λοιπόν μυσταγωγικά, χωρίς να το ξέρουν οι υπόλοιποι και ο λόγος, διότι δεν ήρθε ο προδιαγεγραμμένος χρόνος. Αυτό παίζει σημαντικό ρόλο, διότι οι άνθρωποι δεν είναι καθαροί και θα ακολουθήσουν τον άνθρωπο αυτόν από συμφέροντα και όχι από αγάπη στον Θεό. Το συμφέρον έγκειται, στο ότι θέλουν να ζήσουν και δεν καταλαβαίνουν ότι δεν έχουν τις προϋποθέσεις, θέλει μεγάλη προσοχή. Μάλιστα το μόνο που κάνουν, είναι να παίρνουν τη θέση του Θεού. Μπορεί λοιπόν κάποιος να μπει στη ζωή και οι άλλοι να μην το καταλάβουν, διότι θέλουν να ακολουθήσουν τη ζωή όχι από αγάπη αλλά από συμφέρον. Πολλοί άλλοι σήμερα μιλούν για ελευθερία. «Να γίνεις ελεύθερος για να ζήσεις.». Δεν ξέρω όμως τι εννοούν και τι σόι ελευθερία είναι αυτή, αλλά πρέπει να καταλάβουν, ότι ο καθένας δεν είναι ελεύθερος. Η Γη είναι στρογγυλή και η δημιουργία έτσι όπως είναι, διότι το θέλει ο Θεός και όχι εγώ ή εσύ. Είσαι άντρας ή είσαι γυναίκα, γιατί το θέλει ο Θεός και όχι εσύ ή εγώ, έχεις δύο μάτια, δύο χέρια, δύο πόδια, νεφρά, καρδιά, φλέβες, εγκέφαλο γιατί το θέλει ο Θεός και όχι εσύ ή εγώ. Απλώς ο Θεός θέλει, και αυτή είναι η αγάπη του, να σε κάνει, να με κάνει κληρονόμο, συγκληρονόμο και συμμέτοχο της δικής του δόξης, αλλά με αρχές την ταπεινοφροσύνη και την αγάπη. Αυτή είναι η πραγματική ελευθερία. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κόψει τον ομφάλιο λώρο με τον Θεό. Εξαρτάται ειδικά από αυτόν όταν είναι στη φύση του. Ο άνθρωπος ακόμα, πέρα από τον καθαρισμό ή τον αγιασμό, για να είναι ελεύθερος, θα πρέπει να ελευθερωθεί και από τη φύση του. Και πρέπει να καταλάβουμε, ότι η σχέση μας με τον Θεό, είναι σαν την οικογένεια που έχουμε. Δηλαδή ο πατέρας και η μητέρα σε αγαπούν, γιατί είσαι παιδί τους και ό,τι έχουν, θα σου το δώσουν. Τώρα αν εγώ θέλω να τους κάνω παρέα, να τους σέβομαι, να τους αγαπώ και να τρέχω πρώτος στις ανάγκες τους, αυτό είναι μεγάλο πράγμα. Αν όμως θέλω απλά να χρησιμοποιήσω τη ζωή που μου χάρισαν και να τους απορρίψω όλους και να ζήσω όπως θέλω, πάλι κι αυτό μπορείς να το κάνεις. Όμως αυτό δεν είναι το σωστό. Η ζωή στο σύνολο των χριστιανών, η ζωή και η αφθαρσία, θα δοθεί, όταν το σχέδιο ολοκληρωθεί ή αν ο Θεός ευαρεστηθεί σε κάποιον άνθρωπο και του τη δώσει. Αυτό όμως δεν μπορεί να μεταδοθεί. Μπορεί μόνο να μεταδοθεί ο τρόπος που μπορεί κάποιος να μπει στη ζωή, αλλά δεν ξέρουμε εμείς αν ο άλλος τον υιοθετεί αυτόν τον τρόπο και τον έχει βάλει στη ζωή του. Ο Θεός, όταν αποφάσισε να φτιάξει τον άνθρωπο, το έκανε χωρίς να τον ρωτήσει. Το ίδιο συμβαίνει και όταν ένας άνθρωπος φτάσει σε ένα πνευματικό επίπεδο που ο Θεός εγκρίνει ότι πρέπει να τον περάσει από τη ζωή στη ζωή. Όλοι αυτοί λοιπόν που λένε να ελευθερωθείς, δεν είναι κακό και σίγουρα πρέπει να ελευθερωθούμε από την αμαρτία, όχι όμως από τον Θεό. Ίσως όμως δεν έχουν γνωρίσει ή δεν έχουν καταλάβει, κάτι που το έχει ο Θεός και δεν το 'χει ο άνθρωπος. Ποιο είναι αυτό. Πριν πω ποιο είναι αυτό, θα πω αυτό που είπε ο Καζαντζάκης, «ότι μπορείς να είσαι ελεύθερος, αν όμως το αντέχεις». Και φυσικά και αυτός νόμιζε ότι ήταν ελεύθερος και εννοούσε ότι αυτός δεν βάδιζε στον ίδιο δρόμο που βαδίζουν όλοι οι άλλοι. Κι όμως κανένας από όλους τους φιλοσόφους ή τους πνευματικούς δεν μπόρεσε να καταλάβει, ότι ναι, μπορείς να ελευθερωθείς από το δόγμα σου, μπορείς να ελευθερωθείς και από τον Θεό με την έννοια ότι δεν θέλω να τον ακολουθήσω, μπορείς να ελευθερωθείς από την οικογένεια σου, να την εγκαταλείψεις, μπορείς να ελευθερωθείς από τη δουλειά σου, να βρεις άλλον τρόπο να ζήσεις, μπορείς με την πνευματική εξέλιξη και αναγέννηση να ελευθερωθείς και από τη ζήλια, και από τον εγωισμό, και από την πονηρία, και από τον θυμό και από την κρίση. Όμως να ξέρουμε κάτι, για να είσαι τελείως ελεύθερος, θα πρέπει να ελευθερωθείς -εδώ είναι το μεγαλείο- και από τη φύση σου. Ο Θεός είναι τελείως ελεύθερος γιατί δεν εξαρτάται ούτε από πάθη ούτε από αδυναμίες ούτε από μοναξιά ούτε από φυσικά φαινόμενα. Ο Θεός δεν εξαρτάται ακόμα ούτε και από την ίδια του τη φύση. Διότι φύση έχει και ο Θεός, όπως μας έδωσε να έχουμε και εμείς. Ο Μωυσής το είπε «θέλω να σε δω». Στην αρχή αρνήθηκε ο Θεός αλλά μετά του είπε να μπει ανάμεσα από δύο πέτρες για να περάσει απέναντι και να δει την πλάτη του. Επίσης, πάνω στο όρος Θαβώρ κατέβηκε μέσα σε μια Νεφέλη και μέσα από την Νεφέλη ακούστηκε μία φωνή. Ο Θεός έχει φύση και μάλιστα ο Κύριος ανέβηκε και μιλούσε με τον Πατέρα. Το μεγαλείο όμως είναι, ότι ο Θεός μπορεί όταν θέλει, να μην έχει φύση, και το είδαμε αυτό. Τον είδαμε να μπαίνει στο ανώγειο, να φεύγει δια μέσου αυτόν και να περνά μέσα από τον τοίχο, άλλαζε δηλαδή φύση. Είναι Θεός και είναι ο μόνος που μπορεί να εγκαταλείψει τη φύση του και να συνεχίσει να είναι Θεός. Και αυτό το είδαμε όταν έγινε άνθρωπος, αφού ο Θεός μπορεί να πεθάνει και παρ' όλ' αυτά να ζει. Μπορεί να εγκαταλείψει την φύση του και να ξαναπάρει την φύση του και να αναστηθεί. Μπορεί δηλαδή να αφήσει τη φύση του και να την πάρει πάλι. Ο άνθρωπος τώρα, μπορεί να ελευθερωθεί από όλα αυτά που σας είπα, αφού πρώτα δημιουργήσει έναν εγκέφαλο ο οποίος να έχει μέσα του την Σοφία του Θεού και μάλιστα να είναι και διαποτισμένος με τα ιδανικά και τις αρχές του Χριστού. Και τούτο μπορεί να το κάνει, όταν αφιερωθεί και εξελιχθεί πνευματικά. Ο άνθρωπος λοιπόν καταλήγουμε, ότι μπορεί να ελευθερωθεί από πολλά πάθη, από πολλές αδυναμίες, από ανθρώπους, από χρήματα, από δογματικά συστήματα, κλπ., όμως δεν μπορεί να ελευθερωθεί από τη φύση του, η οποία του δημιουργεί φθορά και στο τέλος τον οδηγεί στον θάνατο. Αυτό μπορεί να του το χαρίσει μόνο ο Θεός, και γιατί είναι έτσι; Γιατί αυτός γνωρίζει καλύτερα από μένα τον καθένα. Αν εγώ μπορώ να διαχειριστώ κάτι τέτοιο σωστά, τότε μπορώ να γίνω ελεύθερος. Και όταν γίνεις ελεύθερος, θα γίνεις και Θεός. Το να γίνει ο άνθρωπος Θεός, αυτό είναι μία επαγγελία η οποία θα δοθεί αργά ή γρήγορα, είναι και γραφικό «θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ Ὑψίστου πάντες·» (Ψαλ. 81:6). Καθώς όσοι καταφέρουν να καθαριστούν, να ιδρύσουν την βασιλεία και να κλέψουν την παράσταση του Θεού, θα γίνουν κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι Χριστού και συμμέτοχοι της δόξης αυτουνού του Θεού. Όταν λοιπόν φτάσουμε σε αυτό το σημείο, δεν μπορείς μετά να το χάσεις αυτό. Γι’ αυτό θέλει πολλή προσοχή από τον Θεό σε ποιον θα το δώσει. Εξάλλου γιατί ο Θεός μάς θέλει ταπεινούς; Γιατί η ταπείνωση έχει το κλειδί για τη ζωή. Ταπείνωση είναι, αν θέλει ο Θεός να με ελευθερώσει από όλα, αλλά γιατί αυτός με ξέρει καλύτερα, και δεύτερον, αν και εγώ θέλω να είμαι ελεύθερος, αλλά όχι από τον Θεό, διότι αυτό δείχνει δόλο που οδηγεί αργά ή γρήγορα σε αδιέξοδο. Διότι αν θέλω να γίνω και από τον Θεό ελεύθερος, ποια η διαφορά από τον διάβολο; Ο Χριστός δεν ήθελε να είναι ελεύθερος από τον Πατέρα του αλλά μας δίδαξε ότι ελευθερία είναι να είσαι κοντά στον Πατέρα. Μην πάθουμε όπως ο άφρονας. Είναι γραφικό «ἐὰν οὖν ὁ υἱὸς ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ, ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθε.» (Ιω. 8:36). Αυτό που λέω, το εμφάνισε ο Κύριος εις όλον τον επίγειον βίον του. Με όλα αυτά, αυτό που θέλω να πω, είναι ότι ο άνθρωπος πεθαίνει, διότι είναι δεμένος με τη φύση του. Γι’ αυτό δεν μπορεί να μεταστοιχειωθεί και να περάσει στη ζωή και στην αφθαρσία. Εν αντιθέσει με τον Θεό, ο οποίος έχει φύση αλλά μπορεί και να την εγκαταλείψει, μπορεί να γίνει όπως είπα άνθρωπος. Αυτό συνέβη με τον Χριστό, με τον Θεό. Γι' αυτό και όταν αναστήθηκε είπε «ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς. πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.» (Ματθ. 28:18-20). Ο Χριστός έδειξε ότι είχε φύση, άφησε την φύση, συνέχισε να είναι Θεός, ξαναπήρε τη φύση και απέκτησε εξουσία πάνω στη φύση. Αυτό θα γίνει και σε όλους όσους αγαπούν τον Χριστό, θα έχουν εξουσία στη φύση. Εδώ ο άνθρωπος φεύγει από την αφθαρσία και μπαίνει στην αθανασία. Εδώ γίνεται Θεός. Ακόμα και η αφθαρσία είναι ένα σκαλοπάτι πνευματικό. Εμείς σήμερα εδώ αγωνιζόμαστε, να σπουδάσουμε την Σοφία του Θεού και στην συνέχεια να ελευθερωθούμε από τα πάθη, από τις αδυναμίες, από τους εγωισμούς, από τις πονηρίες, από τα συμφέροντα, από τις μικρότητες, από τις δογματικές αναλήθειες και από τους φανατισμούς. Ο τρόπος είναι ένας. Η σιωπή και το αγιαστήριο. Γι’ αυτό και εγώ μιλάω συνέχεια για το αγιαστήριο. Δηλαδή, μπες άνθρωπε στη σιωπή, στο αγιαστήριο και σπούδασε τη Σοφία του Θεού, ώστε να μας δείξει τρόπους για να ελευθερωθούμε από πάθη, από αδυναμίες, από εξαρτήσεις, από ανθρώπους, από φοβίες, από 1000 δυο. Ή και αν δεν ελευθερωθούμε από όλα, τουλάχιστον να καταλάβουμε, τι είναι αυτά που μας εμποδίζουν. Και αυτό είναι μεγάλο πνευματικό σκαλοπάτι, το να γνωρίσει κάποιος τον εαυτό του. Αν κάποιος παρατηρήσει, θα δει ότι σήμερα στον κόσμο μας υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι έχουν κάνει τον καθαρισμό. Είναι άνθρωποι αφιερωμένοι, είτε είναι μέσα στον χώρο της εκκλησίας είτε έξω από αυτήν. Καθημερινά προσεύχονται, διαβάζουν, μελετούν, έχουν σοφία και καταλήγουν στην αγιότητα. Όμως αν παρατηρήσουμε καλά, θα δούμε ότι η φύση τους παραμένει στη ζωή τους και αυτή είναι που τους δημιουργεί τη φθορά και τον θάνατο, ενώ το πνεύμα τους είναι καθαρό και η ψυχή τους άγια, μικρού παιδιού. Μάλιστα το βλέπεις όταν τους συναντάς, έχουν παιδικό χαρακτήρα, παιδική απλότητα, παιδική χαρά, παιδική προσφορά, είναι οι άνθρωποι αυτοί γεμάτοι από χαρά, γεμάτοι από σοφία. Όμως η φύση τους τούς οδηγεί στον θάνατο. Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν είχαν τον απόλυτο καθαρισμό και ο Θεός τούς μεταστοιχειώνει, διότι η φύση για να αφθαρτοποιηθεί, πρέπει να μεταστοιχειωθεί. Είναι αυτό που είπα πιο πάνω, ότι ο Θεός βλέπει μόνο καρδιές. Μόνο έτσι θα ελευθερωθούμε από τη φύση μας, φυσική συνέπεια ο θάνατος να μην μπορεί να μας στερήσει τη ζωή. Αυτήν την εξουσία μπορεί να τη δώσει μόνο ο Θεός, όταν εγώ ή εσύ αποκτήσουμε σπλάχνα Χριστού, καρδιά μικρού παιδιού και συνειδητότητα πάνω στο ότι ο Θεός είναι ο δημιουργός μου. Ότι ο Θεός είναι ανώτερος από μένα και θα πρέπει εγώ πάντα να τον σέβομαι, να τον ακούω και να τον αγαπώ, γιατί και αυτός με αγαπά και μάλιστα παρά πολύ. Διότι αυτός υπήρχε, ενώ εγώ έγινα, και θέλει να με κάνει κληρονόμο, συγκληρονόμο και συμμέτοχο της δικής του δόξης. Όταν τα καταλάβουμε όλα αυτά, θα κινούμαστε όπως ο Χριστός, ο οποίος έδωσε όλη τη δόξα στον Πατέρα. Αυτό είναι το κόλπο για τη ζωή. Δεν είναι λοιπόν θέμα διδασκαλίας ούτε να επαναλαμβάνει κάποιος «να ελευθερωθείς». Διότι μπορεί ο άλλος, ούτε αυτό να μην μπορεί να κάνει, γιατί τα πάθη του, οι αδυναμίες του αλλά και οι φοβίες του να τον έχουν κυριεύσει όπως τον ληστή. Παρ' όλ' αυτά κι αυτός μπήκε στη ζωή. Διότι όπως χρειαζόμαστε τον Θεό όταν ξεκινήσαμε πνευματικό αγώνα μέσα από τη δική του νουθεσία, να τον χρειαζόμαστε μέχρι τέλος, γιατί έχουμε πολλά να μάθουμε. Γένοιτο, αμήν. Εμείς όλοι λέμε «ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, τον κτιστό και άκτιστο, ο Θεός με κάλεσε, ο Θεός με φώτισε, ο Θεός έκανε αυτό ή το άλλο σε μένα, ο Θεός με έκανε να σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο, ο Θεός μού ενέπνευσε τη ζωή, ο Θεός, ο Θεός, ο Θεός, ο Θεός έκανε τα πάντα». Τότε αφού έκανε όλα αυτά, ας τον εμπιστευτώ, ας ακολουθήσω αυτά τα μικρά που δεν είναι μικρά, είναι μεγάλα, καθαρισμός, αγιασμός, ταπείνωση, αγάπη και θα έρθουν και τα άλλα, αν αυτός θέλει κι αυτός κρίνει, ότι εγώ δεν κινδυνεύω από όλα αυτά. Μα θα μου πεις, πώς κινδυνεύω; Όταν έχεις δυνάμεις, αποκτάς εγωισμό. Το βλέπουμε αυτό στους ανθρώπους που αποκτούν κόσμο. Έχουν έναν εγωισμό λες και είναι αντί Θεού και όποιος δεν τους υπακούει, δεν έχει σωτηρία. Αν είναι δυνατόν! Δεν αργεί ο άνθρωπος, ακόμα και με μικρές αποκαλύψεις, να γίνει αρχηγός αλλά και εωσφόρος. Μη γένοιτο! Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε για να προχωρήσουμε. Τώρα θα δούμε ένα άλλο που είπαμε παραπάνω, το οποίο είναι να σπουδάζω από την εμπειρία των άλλων. Εγώ είχα έναν φίλο πνευματικό, αφιερωμένο άνθρωπο ο οποίος προσπαθούσε να μιλήσει για τη ζωή και να μεταδώσει τον τρόπο που μπορεί να ιδρυθεί η βασιλεία για να ζήσουμε, να μην κοιμηθούμε, να μην πεθάνουμε. Αυτό είναι γραμμένο στο Ευαγγέλιο του Χριστού, αφού μιλάει για μεταστοιχείωση και για πίστη ζώσα η οποία καταργεί τον θάνατο, «καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. πιστεύεις τοῦτο;» (Ιω. 11:26). Γι’ αυτό λέμε, ότι πρέπει να παρακολουθούμε το τέλος των πνευματικών ανθρώπων, πώς πέθαναν και τι είπαν. Φυσικά δεν έγιναν όλα αυτά που ήθελε ο άνθρωπος αυτός, ο φίλος μου, και στο τέλος κοιμήθηκε. Πολλοί που ακολουθούσαν τον άνθρωπο αυτόν, ρίχνουν την ευθύνη, ότι φταίνε οι άλλοι που τον ακολουθήσαν, «δεν μαζεύτηκε» λένε «ο κατάλληλος αριθμός ανθρώπων.». Όμως δεν είναι έτσι. Όποιος έχει αποστολή, αυτό που λέει, θα το φέρεις εις πέρας. Διαφορετικά αυτό είναι δική του επιθυμία αλλά και φαντασία, είναι λάθος έμπνευση. Όμως και αυτός ο άνθρωπος έκανε τον αγώνα του. Εμείς θα πρέπει να διδαχτούμε από το τέλος του ανθρώπου αυτού. Εγώ τι κράτησα από αυτόν τον άνθρωπο. Πριν πεθάνει, είπε ότι ο Θεός μού τα πήρε όλα και ο λόγος, διότι το θεώρησε εγωισμό που τα 'λεγα δεξιά κι αριστερά. Άρα δηλαδή δε χρειάζεται να πείσεις τους άλλους να ζήσουν. Αν ο Θεός σού ενέπνευσε κάτι τέτοιο, κάντο εσύ. Το έκανε ο Ηλίας, ο Ενώχ, κλπ. Αν ο Θεός θέλει να σε χρησιμοποιήσει για να ιδρυθεί η βασιλεία, είναι άλλο θέμα αυτό. Όμως και τα δύο που έλεγε αυτός ο άνθρωπος για την κατάργηση του θανάτου και για την ίδρυση της βασιλείας, δεν μπορούν να γίνουν, και σας είπα τον λόγο. Ο ένας είναι, ότι η ζωή δε μεταδίδεται στον άλλον. Δηλαδή αν είσαι εσύ καθαρός, αγαθός, ταπεινός, έχεις ζήλο, δεν μπορεί να το έχει και ο άλλος. Εδώ μπορείς όμως αν εσύ θέλεις, να βρεις τον τρόπο για να τα αποκτήσεις αυτά που χρειάζονται για αρχή και να μακροημερεύσεις, και πάλι να το θέλει ο Θεός. Και το θέλει, όταν εξασφαλίσουμε ταπείνωση και αγάπη. Οι επιστήμονες σήμερα είναι πιο σοφοί από εμάς, διότι δεν λένε με τη μία «θα καταργήσουμε τον θάνατο αλλά μπορούμε να βρούμε τρόπους και φάρμακα που να βοηθήσουν τον άνθρωπο να φτάσει τα 150 ή 200 χρόνια» και κάνουν δοκιμές πάνω στα ποντίκια. Μάλιστα έχουν επιτύχει πολλά, γιατί κατάφεραν γερασμένα ποντίκια να τα επαναφέρουν σε νεότητα και να γεννήσουν και παιδάκια. Άρα λοιπόν, αφού μπορούν τα ποντίκια να ζήσουν, μπορεί και ο άνθρωπος να πετύχει πράγματα. Έτσι είναι και το πνευματικό κομμάτι και πρέπει να το καταλάβουμε. Ότι δηλαδή, μπορείς να πεις στον άλλον «αγάπα τον Θεό», αλλά ο Θεός ξέρει πώς τον προσεγγίζει κάποιος και τι θέλει. Εγώ κατέληξα σε δύο πράγματα. Μπες στο αγιαστήριο, προσευχήσου, σπούδασε, κάνε έργα αγάπης και ο Θεός ξέρει τι θα γίνει. Οι νόμοι τώρα έχουν αλλάξει. Στην Παλαιά Διαθήκη ήταν αυστηροί οι νόμοι. Σήμερα υπάρχει η αγάπη, η ταπεινοφροσύνη και η δικαιοσύνη. Πρέπει να σπουδάσεις κάποια πράγματα για να μπεις στη ζωή. Διαφορετικά, αν μπεις στη ζωή χωρίς τον καθαρισμό ή τον αγιασμό, τότε δαιμονίζεσαι, μπαίνει ο εγωισμός και γίνεσαι ένας καινούριος διαβόλους, ένας καινούριος εωσφόρος. Αυτό λοιπόν το ξεκαθαρίζουμε. Μπορείς να πεις αυτό που είπα, κάνε τον αγώνα σου κι αν θέλει ο Θεός, θα σε περάσει στη ζωή. Τώρα τον συλλογικό αγώνα γιατί τον κάνουμε; Τον κάνουμε για να βοηθάει ο ένας τον άλλον, όχι να δογματίζει ο ένας τον άλλον ή να δογματίζει τα λόγια του ή την θεωρία του, γιατί απεδείχθη όλους αυτούς τους αιώνες, ότι δεν ισχύει καμιά θεωρία ή διδασκαλία ή θεωρίες. Μάλιστα τα λόγια και οι σκέψεις που έχω εγώ ή εσύ, δεν ισχύουν για όλους τους ανθρώπους, ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο που επικοινωνεί με τον Θεό. Δε χρειάζεται λοιπόν να δογματίζουμε τα λόγια μας. Αυτό λοιπόν που κάνουμε με τον συλλογικό αγώνα, είναι να δημιουργούμε μία κοινωνία αγάπης, μία κοινωνία χριστιανών και να ανταλλάζουμε γνώμες και τη Σοφία του Θεού με σκοπό να ζούμε στο αγαθό. Μάλιστα αυτό λειτουργεί πολύ θετικά στη ζωή μας και δημιουργεί ευλογία σ’ αυτήν. Είναι μεγάλο πράγμα αυτό. Διότι ο Χριστός δημιουργεί παραδεισένια ζωή στη παρούσα ζωή και στον μέλλοντα αιώνα. Πολλοί άνθρωποι βασανίζονται σε αυτήν τη ζωή. Εμείς όμως, με τη χάρη του σήμερα ζούμε παραδεισένια, γιατί γνωρίσαμε τον Θεό και μας άλλαξε τον τρόπο σκέψης, τον τρόπο ζωής. Το κλείνουμε και αυτό το θέμα. Συνοψίζουμε. Για να πάρουν τη ζωή όλοι, θα πρέπει να έρθει η βασιλεία, να ιδρυθεί η βασιλεία. Η βασιλεία δε θα ιδρυθεί επειδή το θέλω εγώ, αλλά επειδή το θέλει ο Θεός, γιατί ο Θεός μπορεί να θέλει να καλέσει σε αυτή και το παιδί μου και το παιδί σου και τα παιδιά των παιδιών μας. Άρα λοιπόν, ούτε κι αυτό να μας απασχολεί, αλλά να λέμε «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου·» όπως το λες στο «Πάτερ ἡμῶν», κι αυτός ξέρει πότε θα έρθει ο χρόνος, διότι ανήκει στην ιδιαίτερη εξουσία του Θεού. Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι αφού ο Θεός μάς είπε να μαθαίνουμε από όλους, έτσι κι εγώ έμαθα από αυτόν τον φίλο μου που πίστεψε στη ζωή αλλά δεν έφτασε σε αυτή. Όμως έκανε έναν αγώνα και στο τέλος είπε «ο Θεός μού τα πήρε όλα, διότι θεωρήθηκε εγωισμός το να θέλω να γίνει κάτι και το να θέλω να ασχολούμαι με καινούργιες θεωρίες. Αν δεν εφαρμόσω τα λίγα, όπως ταπείνωση, αγάπη, καρπούς, χαρίσματα, σημεία, πώς να μεταδώσω στους άλλους τη ζωή; Είναι εγωισμός.». Εξάλλου ο άνθρωπος, μπορεί να μεταδώσει μέχρι εκεί που ο ίδιος έφτασε. Ο Θεός θέλει ταπείνωση, σπλάχνα Χριστού και αγάπη στον Θεό και στον αδελφό. Εμείς όμως θα πάρουμε από αυτόν τον αγώνα που έκανε αυτός ο άνθρωπος του Θεού τα καλά και θα διδαχτούμε από την αποτυχία και θα συνεχίσουμε χωρίς να τον κρίνουμε. Εμείς να μάθουμε, πώς να μην έχουμε εγωισμό. Και εγωισμό δεν έχουμε, όταν δεν μπαίνουμε στη ζωή του άλλου, όταν δεν κάνουμε τους έξυπνους, όταν δε δογματίζουμε τα λόγια μας, όταν δεν κρίνουμε, όταν αγαπάμε χωρίς να θέλουμε να μας αγαπήσουν. Ο Θεός ακόμα είπε «ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.» (Ματθ. 18:3), αγνότητα, καθαρότητα σκέψης, ζωή χωρίς δόλο, ταπείνωση. Ας αναλογιστεί ο καθένας. Είναι παιδί; Σκέφτεται σαν παιδί; Ενεργεί σαν παιδί; Αν όχι, θα συνεχίσει τον αγώνα. Θα φέρω άλλο ένα παράδειγμα. Ένας φίλος μου πήγε στο Άγιο Όρος. Εκεί συνάντησε τον Πατέρα – Παΐσιο, Άγιο Παΐσιο σήμερα, και είχε μια συζήτηση για την μεταθάνατον ζωή μαζί του. Του λέει αυτός ο φίλος μου «Πατέρα Παΐσιε, διάβασα μέσα στην Γραφή ότι ο Θεός θέλει ο άνθρωπος να μην πεθάνει, και ότι η αμαρτία έφερε τον θάνατο» και του είπε το γραφικό «καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. πιστεύεις τοῦτο;» (Ιω. 11:26). Συνεχίζει και του λέει «πιστεύω αυτό, ότι ο Θεός είναι ζωή και ότι μπορεί να καταργήσει τον θάνατο διότι αυτό είναι το θέλημά του». Τότε παίρνει μια απάντηση πολύ δυνατή από τον Πατέρα Παΐσιο. Του λέει «εγώ ακολούθησα τον Θεό γιατί είχα διαβάσει το πρώτο που είναι «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται·» (Ιω. 11:26). Δεν το ήξερα λέει αυτό για τη ζωή. Σήμερα το ξέρω και το πιστεύω ότι ο Θεός δε θέλει τον θάνατο του ανθρώπου. Εγώ όμως έμαθα να ζητώ την άλλη ζωή, να πεθάνω και να πάω στον ουρανό. Όμως δεν ανησυχώ, γιατί αυτό είχα μάθει κι αυτό είπα στον Θεό, και ξέρω ότι ο Θεός θα με βάλει και μένα στη ζωή.». Εδώ λοιπόν βλέπουμε, ότι ένας σύγχρονος άγιος που τον αγαπούν σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι, του είπε ότι «δεν το ήξερα αυτό». Άρα, πρέπει και αυτό να το ξέρεις, πρέπει να σου το αποκαλύψει ο Θεός και στη συνέχεια με ταπείνωση να βρεις τον τρόπο. Δεν πάει να πει ότι αν κοιμηθεί κάποιος, ότι χάθηκε. Όχι, μπορείς να μπεις στη ζωή με δύο τρόπους, από τη ζωή στον θάνατο και πάλι στη ζωή, και από τη ζωή στη ζωή. Υπάρχει και ένας άλλος τρόπος που μας διαφεύγει, να κοιμηθεί ένας και να περάσει μετά τον θάνατό του στη ζωή. Ο Θεός ξέρει τι να κάνει για το καλό του ανθρώπου. Μάλιστα του είπε του φίλου μου, «αφού ο Θεός σού αποκάλυψε αυτό το πράγμα, εσύ να αγωνιστείς για αυτό. Γιατί μπορεί ο Θεός αυτό να θέλει να ζήσεις εσύ.». Κάνουμε μία ανασκόπηση μέχρι εδώ. Βλέπουμε στην Παλαιά Διαθήκη, κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι δεν είχαν αυτήν τη σχέση που έχουμε εμείς με τον Θεό σήμερα και ούτε όλη αυτήν τη γνώση, και παρ' όλ' αυτά πέρασαν στη ζωή μέχρι σήμερα. Βλέπουμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, μετά την παρουσία του Κυρίου, ιδρύουν τον παράδεισο, την βασιλεία του Θεού στον ουρανό μετά τον θάνατο. Καταλαβαίνω όμως, ότι ο Θεός θα ιδρύσει την βασιλεία του όπως στον ουρανό και στη γη, και όσοι κοιμήθηκαν, θα αναστηθούν και θα μπουν στη ζωή. Εμείς όμως τώρα που μάθαμε για τη ζωή, που ακούσαμε, που γνωρίσαμε ότι υπάρχει και αυτός ο τρόπος, θέλουμε με κάποιον τρόπο να τα καταφέρουμε. Να ξέρουμε όμως, ότι το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι μια υπερεπιστήμη, δεν είναι μία θρησκεία ούτε ένα δόγμα. Ο Θεός βλέπει καρδιές. Το Ευαγγέλιο του Χριστού κρύβει μέσα του μεγάλη Σοφία, αποκεκριμένη Σοφία. Λέγεται στη Γραφή, ότι ο Θεός τύφλωσε τους ανθρώπους του αιώνος τούτου και αποκάλυψε τα μεγαλεία αυτά σε μωρά, στους απλούς και ταπεινούς. Σε αυτούς ο Θεός άνοιξε τους πνευματικούς οφθαλμούς, αν και αυτοί γίνουν πραγματικά ταπεινοί, αμήν. Πολλοί λένε «έχω μια αποκάλυψη από τον Θεό, βρήκα τον δρόμο για τη ζωή». Τρέχουν όλοι κοντά του και στη συνέχεια τους εξουσιάζει, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρούνται για πολλά χρόνια και αυτός μπορεί να είναι 40 ή 50 χρονών. Άμα βρήκε τη ζωή, ας πάει 120. Μέχρι τότε, κάνε τον αγώνα σου, διότι μπορεί να λέει χαζομάρες ή να μιλάει μέσα από επιπολαιότητα και εωσφορικό εγωισμό. Εμείς σήμερα, μάθαμε ότι δεν είναι θέμα αποκάλυψης ή θέμα σκέψης. Είναι θέμα να αγαπάς τον Θεό «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου.» (Μαρκ. 12:30). Είναι θέμα το να βάλεις τα πάντα σε δεύτερη μοίρα και να βάλεις σε πρώτη τη Σοφία του Θεού. Είναι θέμα καρδιάς, είναι θέμα στο να δημιουργήσω σπλάχνα Θεού, είναι θέμα στο να γίνω σαν μικρό παιδί, είναι θέμα στο να σπουδάσω και να υπηρετήσω την ταπείνωση. Δεν είναι θέμα γνώσης και σοφίας βιβλίων, αλλά όπως είπα, είναι θέμα καρδιάς. Π.χ. ποτέ να μην αμφιβάλουμε για την αγάπη του Θεού. Αρκεί και εμείς να τον αγαπήσουμε. Μην έχουμε όλη την ώρα παράπονα. Ας αρχίσουμε να λέμε ευχαριστώ, τόσα καλά έκανε για όλους εμάς. Η αγάπη του Θεού μοιάζει με τους γονείς. Δηλαδή το παιδί σου το αγαπάς, είτε είναι καλό είτε όχι, γιατί αυτή είναι η φύση σου, αφού είσαι ο πατέρας του ή η μητέρα του. Έτσι μας αγαπάει ο Θεός. Το ίδιο κι εμείς. Θα πρέπει να αγαπάμε τον Θεό χωρίς κόμματα και αυτό να το δείχνουμε με τη ζωή μας. Πιστεύω λοιπόν, ότι αν θέλει κάποιος να ζήσει, χρειάζεται να αφιερωθεί, να πιστέψει στη ζωή, να αλλάξει χαρακτήρα και τρόπο, να γίνει αγαθός και καλός, να γίνει ταπεινός, να γίνει δοτικός, να γίνει ειρηνοποιός, να έχει καλό λόγο, να έχει εμπιστοσύνη στον Θεό και να αφεθεί στον Θεό, γιατί ο Θεός ξέρει καλύτερα αν πρέπει να μπεις ή να μπω στη ζωή. Όσο για το πότε θα ιδρυθεί η βασιλεία, καλό είναι κάποιος να το μεταδίδει με αγάπη, χωρίς να θέλει την εξουσία και να μη ζητά την υπακοή σε αυτόν από τους άλλους. Δηλαδή να μεταδίδει το οτιδήποτε με αγάπη, με ταπεινή διάθεση, και όπως έχω ξαναπεί, με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην του έχει κάποιος υποχρέωση και να νομίζει κιόλας ο άλλος ότι αφ' εαυτού το σκέφτηκες, ενώ στην πραγματικότητα ενήργησες από τον Θεό με κάποιον τρόπο για να τον βοηθήσεις. Όσο τώρα για το πότε θα ιδρυθεί η βασιλεία, αυτό δε θα πρέπει να απασχολεί κανέναν, γιατί αυτό ούτε ο Χριστός δεν το ξέρει, το άφησε στον Πατέρα του. Αυτό είναι θέμα του Πατέρα. Αν θέλεις τη ζωή και την αφθαρσία, μην τρέχεις πίσω από θεωρίες ανθρώπων, όσο αληθινές κι αν φαίνονται, ή πίσω από ανθρώπους που θέλουν να σου δείξουν τον τρόπο δογματικά. Σήμερα εξηγήσαμε εδώ σ' αυτή την ομιλία τον τρόπο. Και ο τρόπος είναι, να αγαπώ τον Θεό πάνω απ’ όλους και απ’ όλα, να είμαι ταπεινός, να μην απαιτώ, να μην διεκδικώ, να νιώθω την αμαρτωλότητά μου, να καταλαβαίνω την χάρη που μου εξασφάλισε ο Θεός - Πατέρας δια του Υιού του, να τον εμπιστεύομαι και να γίνομαι κάθε μέρα άνθρωπος με σπλάχνα Χριστού. Αυτό που μπορεί να κάνει ο καθένας μας, είναι να εξελιχθεί πνευματικά, να μη δογματίζει τη ζωή του, να μη φανατίζεται, να μην κρίνει, να μην μπαίνει σε ξένα χωράφια, να κοιτάζει τη δουλειά του, να αγαπάει και να συγχωρεί. Από κει και πέρα, ο Θεός ξέρει. Εξάλλου όταν ο Θεός θέλει να αποκαλυφθεί σε κάποιον, το κάνει από μόνος του, δε γίνεται όταν πάω με λάθος τρόπο, διότι ο Θεός δεν ανακαλύπτεται αλλά αποκαλύπτεται. Μπορεί κάποιος να πει «ναι, αλλά ο Θεός μού το αποκάλυψε εμένα αυτό, άρα θέλει να μου το δώσει». Ναι, θέλει να σου το δώσει αλλά με τον σωστό τρόπο όχι με το ἀλλαχόθεν. Να μπούμε στη ζωή διά της νομίμου οδού. Στην αποκάλυψη αναφέρει κάπου, ότι πολλοί θα πάρουν τη ζωή με άλλον τρόπο, χωρίς καθαρισμό και αγιασμό, και θα καταλήξουν στο τέλος να λένε «βγείτε εσείς οι πεθαμένοι από τους τάφους, να μπούμε εμείς οι ζωντανοί». Εδώ ζεις 100 χρόνια και ταλαιπωρείσαι και λες «πότε να πεθάνω να ησυχάσω», πόσο μάλλον να ζεις αιώνια με εγωισμό. Θεός φυλάξοι! Εύχομαι όλοι να πήραμε τις απαντήσεις στο πώς μπορώ να κερδίσω τη ζωή και την αφθαρσία, γιατί κι αυτό είναι μια επαγγελία η οποία θα δοθεί τα έσχατα χρόνια, αφού πρώτα κηρυχθεί το Ευαγγέλιο της βασιλείας. Όχι το δικό μου ευαγγέλιο, όχι αυτό που καταλαβαίνω, όχι με τις θεωρίες, αλλά αυτό που φέρνει την ευλογία μέσα από την ταπείνωση, μέσα από την αγάπη, μέσα από την χαρά και μέσα από τη Σοφία του Θεού. Αυτό είναι το Ευαγγέλιο της βασιλείας και αυτό είναι που σε κάνει από σήμερα που το γνωρίζεις, όχι να πατάς αλλά να πετάς. Γένοιτο, αμήν.