Αυτές τις μέρες, κάθε Πέμπτη στο mega στις 10:30, παίζει ένα έργο με τον Πατέρα Παΐσιο. Είδαμε το πρώτο μέρος και σκεφτόμουν, πόσο απλοί ήταν οι άνθρωποι εκείνη την εποχή. Δεν είχαν όλα αυτά που έχουμε εμείς, είχαν όμως αγάπη μεταξύ τους, ο ένας στήριζε τον άλλον και το πνευματικό τους επίπεδο ήταν πάρα πολύ υψηλό. Μάλιστα παρατήρησα, ότι σε κάθε συζήτησή τους σύγκριναν τα λόγια τους με τα Λόγια του Θεού, αν ταιριάζουν δηλαδή. Κι αν καμιά φορά ξέφευγαν, έλεγε κάποιος «τι λέει ο Λόγος του Θεού;», ο πνευματικός τους δηλαδή, και επανέρχονταν όλοι σε τάξη. Μεγάλο πράγμα αυτό. Μακάρι να ξανάρθουν αυτές οι εποχές της αγνότητας, της απλότητας, της καθαρότητας και της ενότητας.
Θα πω και ένα δεύτερο με τον Πατέρα Παΐσιο. Είδα ένα βιντεάκι με κάποιον που τον επισκέφτηκε στο κελί του και έλεγε τι του είπε ο γέροντας. Ήταν πολύς κόσμος, λέει, εκεί πέρα αλλά οι περισσότεροι ήταν αγράμματοι και δεν μπορούσαν, λέει, να καταλάβουν τα γραφικά ή πώς να προσεύχονταν. Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Έλεγε λοιπόν αυτός ο άνθρωπος, ότι τους είπε ο γέροντας «να βρείτε ένα τραγούδι και να το ταιριάξετε με τον Θεό και αυτό θα είναι η προσευχή σας». Κοιτάχτε τώρα. Ένας άνθρωπος μέσα στην Ορθοδοξία, που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι πολύ δογματικός, τους είπε να ταιριάξουν ένα τραγούδι που να το λένε σαν προσευχή. Αυτό δεν ήταν πολύ προχωρημένο; για αυτούς τους μοναχούς του Αγίου όρους που μεγάλωσαν με πολλούς αυστηρούς νόμους. Εδώ βλέπουμε, ότι όταν ο άνθρωπος ψάχνει τον Θεό, ο Θεός τον εξελίσσει, τον ελευθερώνει και στο τέλος τον κάνει άγιο, τον κάνει γλυκό, αγαθό, ταπεινό, αγκαλιά, αγάπη, μπακλαβά που λέω και εγώ.