Ο θεούμενος άνθρωπος λέγεται «ὁ τοιαύτης δόξης γενόμενος θεατής».
Ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, μέσα από τον Λόγο του λέει, ότι όταν ο Χριστός φανερωθεί, θα γίνουμε όμοιοι με αυτόν. Έτσι, η δόξα του Θεού θα γίνει και δόξα των δικαίων, με την διαφορά ότι η δόξα του Θεού είναι κατά φύσιν, ενώ των ανθρώπων θα είναι κατά Χάριν, δωρεά του Θεού. Στην Βασιλεία του Θεού θα καταργηθούν «οι τάξεις των διδασκόντων και των διδασκομένων». Ο άνθρωπος που αρχίζει να ζει την βασιλεία του Θεού, σταματά να διδάσκει και να διδάσκεται· ο λόγος; Διότι γνώρισε τον Θεό.
Πνευματικά Μηνύματα
o Ο Μωυσής έβαζε κάλυμμα όταν έβγαινε από το αγιαστήριο· ο λόγος; Διότι σε αυτό έβλεπε τον Θεό. Όσοι βλέπουν τον Θεό διαφέρουν. Λάμπουν ολόκληροι από υγεία, από Σοφία, από αγάπη την οποία στρέφουν προς πάντα συνάνθρωπο, φίλο και εχθρό, λάμπουν από την αρετή των αρετών, ταπεινοφροσύνη. Ο Μωυσής ήταν στην εποχή του ο άνθρωπος του Θεού, ο οποίος υπηρετούσε την αλήθεια, ήταν πράος και ταπεινός. Όσοι μπουν στο αγιαστήριο, θα λάμπουν από ζωή, από αγάπη, από Σοφία, από ειρήνη, από Θεό. Είναι πολλοί οι οποίοι, ενώ λέγονται χριστιανοί, δεν έχουν ούτε Θεό ούτε αρετές, αλλά ομοιάζουν με τα βατράχια. Ο βάτραχος είναι ένα ζώο (αμφίβιο) το οποίο αναφέρεται στην Αποκάλυψη και συμβολίζει τα τρία ακάθαρτα πνεύματα της Αποκάλυψης που σήμερα σκιάζουν όλον τον πλανήτη. Αυτά είναι το ψέμα, ο φθόνος ο οποίος εμπεριέχει την κρίση, και ο εγωισμός. Όλα αυτά είναι στοιχεία – ιδιότητες τα οποία ξεχωρίζουν τους πιστούς από τους απίστους. Ο βάτραχος συμβολίζει τους ανθρώπους που λένε ότι είναι του Θεού αλλά υπηρετούν το ψέμα. Όσοι είναι σαν το βάτραχο, δεν μπορούν να ζουν ούτε και να λάμπουν. Τα πάθη που έχουν συσσωρευτεί μέσα τους, τούς στερούν τον Θεό αλλά και τη ζωή. Ο βάτραχος είναι αμφίβιο ζώο. Αυτό σημαίνει, ότι έχει την ιδιότητα να ζει και στο νερό και στη ξηρά. Μάλιστα σαν ακάθαρτο πνεύμα, δεν το εμποδίζει ουδείς να ζει ανάμεσα σε πιστούς και απίστους. Αν θέλουμε να έχουμε προσωπικότητα, ας γίνουμε ιδεώδεις άνθρωποι με νου Χριστού. Αμήν.
o Το πονηρό χώρισε τον άνθρωπο από τον Θεό. Το πονηρό είναι αυτό που κατήργησε την μακροζωία. Γι’ αυτό και όταν ενώθηκαν οι άνθρωποι του Θεού με τους υιούς των ανθρώπων, κατέβηκαν τα χρόνια από 1000 σε 120. Το αγαθό το οποίο εξασφαλίζεται στο αγιαστήριο, μάς καθιστά υιούς Θεού, άφθαρτους και ο λόγος, διότι η αμαρτία απομακρύνεται στο αγιαστήριο, αφού ο αγιασμός και η Σοφία του Θεού παίρνουν την θέση τους μέσα μας. Αδέλφια μου, τα πάθη είναι αυτά που ρυθμίζουν τη ζωή των ανθρώπων. Προσοχή! Διότι τα πάθη γίνονται αμαρτία η οποία γεννά τον θάνατο, όταν το καθετί δεν μεταλαμβάνεται με Σοφία. Η επιθυμία γεννά την αμαρτία, η αμαρτία τον θάνατο. Όσο πιο πολύ αυξάνονται η αμαρτία, τα πάθη και η επιθυμία μέσα μας, τόσο πιο μικρή γίνεται και η ζωή μας.
o Η αγάπη η ανυπόκριτος έχει την δύναμη να επιστρέψει αμαρτωλό εκ πλάνης οδού αυτού. Σώζει δε ψυχή εκ θανάτου και καλύπτει πλήθος αμαρτιών.
o Ο Χριστός αδέλφια μου, δεν είναι η θρησκεία ενός βιβλίου αλλά η αποκάλυψη του θεϊκού μυστήριου του προσώπου του Θεού — Πατέρα.
o Ο Γεδεών ήταν δίκαιος και ενάρετος, ταπεινός αλλά και υπάκουος στον Θεό. Μέσω αυτών των ιδιοτήτων, επιστράτευσε υπό του Θεού θείες δυνάμεις, σε σημείο να γίνονται θαύματα στο Ισραήλ εξαιτίας του αλλά και στην δική του ζωή, αφού η πίστη του ήταν ζώσα. Η στάμνα του Γεδεών για όλους εμάς, συμβολίζει τον άνθρωπο ο οποίος έχει μέσα του το φως αλλά δεν το γνωρίζει. Αν όμως σπάσει - φύγει ο εγωισμός, τότε ο άνθρωπος θα βρει μέσα του το φως του Χριστού. Η σάλπιγγα συμβολίζει τη ζωή, τον Χριστό. Όταν σαλπίσει, θα δημιουργηθεί τέτοια σύγχυση, ώστε όλοι θα τα χάσουν, αφού ο Χριστός κατήργησε τον θάνατο. Ο άνθρωπος του Θεού δεν ψάχνει για κόσμο. Ο άνθρωπος του Θεού ψάχνει να γίνει ο ίδιος πρώτα άνθρωπος του Θεού, αλλά και να βρει ανθρώπους του Θεού για να συνεργάζεται μαζί τους. Ο άνθρωπος του Θεού ψάχνει για ποιότητα και όχι για ποσότητα, όπως έκανε ο Γεδεών. Διαφορετικά, μπορεί και επιλέγει να ζει μόνος του. Στην Φωνή Θεού ψάχνουμε για ποιότητα πνευματικών αδελφών - ανθρώπων οι οποίοι δεν φανατίζονται και δεν δογματίζονται, αλλά σπουδάζουν στο αγιαστήριο και υπηρετούν την αγάπη δεχόμενοι την όποια ετερότητα, με αποκορύφωμα την αρετή των αρετών, ταπεινοφροσύνη. Αφού τα δέχονται όλα αυτά, γίνονται αδελφοί μας, φίλοι μας, στράτευμα Θεού. Ο λόγος που δεν χρειάζονται εκατομμύρια για να ιδρυθεί η βασιλεία, είναι για να μην καυχηθούμε και πούμε ότι εμείς την ιδρύσαμε επειδή ήμασταν πολλοί. Δεν θα μας ενδιαφέρει όλους εμάς το «πολλοί». Αδέλφια μου, θα πρέπει, όταν έρθει η ώρα να ιδρυθεί η βασιλεία του Θεού, να ιδρυθεί από μικρό ποίμνιο, το οποίο έχει σαν βάση τα ανωτέρω, και ο λόγος, για να φανεί η δόξα του Θεού και για να μην πούμε ότι εμείς την ιδρύσαμε αλλά ο Θεός. Ό,τι έκανε δηλαδή και ο Γεδεών. Ο Γεδεών επέλεξε λίγους. Ο Γεδεών δεν πήρε μαχαίρια, και ο λόγος, για να φανεί η δόξα του Θεού. Άρα κι εμείς να εργαζόμαστε για την δόξα του Θεού. Αμήν.
Ο παράδεισος
Διά τους κοσμικούς ανθρώπους, ο παράδεισος είναι ολόκληρος ο πλανήτης, με τα πάθη, με τα τεχνητά και λοιπά κατασκευάσματα του ανθρώπου όπως οικία, επιχείρηση κλπ. Για τους μη αναγεννημένους δογματικούς και φανατικούς χριστιανούς, ο παράδεισος μεταφέρεται στον ουρανό, αφού τονίζουν ότι πρέπει να πεθάνουν για να πάνε σε αυτόν τον παράδεισο, ενώ η κόλαση βρίσκεται στα έγκατα της γης. Για τους ενημερωμένους και μελετημένους χριστιανούς όμως, ο παράδεισος βρίσκεται εντός του ανθρώπου. Ο Κύριος τόνισε διά του Λόγου του και το απέδειξε διά της ζωής του, ότι ο παράδεισος, «ἰδοὺ γὰρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν.» (Λουκ. 17:21) και «ἀπὸ δὲ τῶν ἡμερῶν Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ ἕως ἄρτι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν.» (Ματθ. 11:12). Ο τρόπος για να χτιστεί ο νοητός παράδεισος μέσα μας, είναι το Ευαγγέλιο του Χριστού, το οποίο θα πρέπει να βρίσκεται αδιάλειπτα εις χείρας ημών. Όλοι εμείς έχουμε μέσα μας μία αποστολή, να διώξουμε από την ζωή μας ό,τι την καταστρέφει, ό,τι την βλάπτει, ό,τι την οδηγεί σε αδιέξοδο, ό,τι την μειώνει, ό,τι την σκοτώνει. Ξέρουμε ότι η αμαρτία γίνεται αιτία να στερούμαστε την ζωή. Σήμερα ρωτάμε. Μπορούμε να νικήσουμε τον θάνατο με την ζωή; Την αμαρτία με την αναμαρτησία; Την πνευματική μόλυνση με τον αγιασμό; Για να νικήσουμε την φθορά και τον θάνατο, χρειάζεται να κοινωνούμε αδιάλειπτα την Σοφία του Θεού. Η συνεχόμενη νουθεσία του κτιστού (ανθρώπου) από τον άκτιστο (Θεό) δημιουργούν νέο τρόπο ζωής ο οποίος καταργεί τον φυσικό θάνατο. Η ζωή μακριά από τον Θεό, στην πραγματικότητα είναι και λέγεται θάνατος. Γι' αυτό ο Χριστός είπε, «αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν.» (Ιω. 17:3). Η γνώση του Θεού και η κοινωνία με τον Ιησού Χριστό, είναι και λέγεται αιώνια ζωή. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, πρέπει να τεθεί και ο άλλος Λόγος του Χριστού, «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν.» (Ιω. 5:24). Θάνατος λέγεται η παρούσα ζωή, ενώ πραγματική ζωή θεωρείται η υπέρβαση που κάνουμε με τον πνευματικό μας αγώνα μέσα από την αναγέννηση, να επικρατήσουμε του θανάτου, να νικήσουμε τον θάνατο. Ο τρόπος; η καθημερινή κοινωνία με τον Θεό. Η αιώνια ζωή συνδέεται στενότατα με την σωτηρία του ανθρώπου και με την μέθεξη της δόξης του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος, ενθυμούμενος τις κακουχίες και τις ταλαιπωρίες που υπέφερε για την δόξα του Θεού, έγραφε στον μαθητή του Τιμόθεο, «διὰ τοῦτο πάντα ὑπομένω διὰ τοὺς ἐκλεκτούς, ἵνα καὶ αὐτοὶ σωτηρίας τύχωσι τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ μετὰ δόξης αἰωνίου.» (Β Τιμ. 2:10). Το ίδιο λέγει και ο Απόστολος Πέτρος, «Ὁ δὲ Θεὸς πάσης χάριτος, ὁ καλέσας ὑμᾶς εἰς τὴν αἰώνιον αὐτοῦ δόξαν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ὀλίγον παθόντας, αὐτὸς καταρτίσει ὑμᾶς, στηρίξει, σθενώσει, θεμελιώσει·» (Α Πε. 5:10). Επομένως, ο όρος αιώνια ζωή αποδίδεται περισσότερο στην κοινωνία και στην ενότητα του ανθρώπου με τον Θεό, στην μέθεξη του αιωνίου Θεού και στην όραση του ακτίστου φωτός. Κάτω από αυτό το πρίσμα, θα πιστεύουμε τον Θεό και θα σπουδάζουμε αυτόν. AMHN