3. Σοφία δε και επιστήμη θέλουσιν

 

3. Σοφία δε και επιστήμη θέλουσιν είσθαι η στερέωσις των καιρών

Αγάπη σημαίνει: Πολλές φορές, ή καλύτερα να πούμε σχεδόν καθημερινά, ακούμε την λέξη αγάπη, σε αγαπώ, με αγαπάς κ.λπ. και νομίζουμε ότι αυτή η λέξη ανήκει, όταν την ακούμε, στην ερωτική ζωή δύο ανθρώπων, ή ότι ανήκει στην οικογένεια, στα μέλη μιας ή πολλών, ή ακόμα ότι ανήκει η αγάπη στη σχέση μεταξύ των φίλων, ή ότι η αγάπη είναι μια ταύτιση με την ευχαρίστηση, π.χ. οι άλλοι μάς κάνουν τα χατίρια ή εκπληρώνουν τις επιθυμίες μας ή τα πάθη μας. Και ναι, σίγουρα είναι και αυτά όλα ένα μικρό μέρος αγάπης, όμως αυτή η αγάπη δεν έχει και μεγάλη σχέση με την αγάπη του Χριστού που Αυτός μάς εξασφάλισε με την δική του θυσία, διότι η δική του αγάπη είναι καθαρή αγάπη, ενώ όλα αυτά που ανέφερα κρύβουν πάθη ή αδυναμίες. Για να δούμε, όμως, εν συντομία τι είναι αγάπη. Και για να καταλάβουμε τι είναι αγάπη, θα πρέπει να δούμε πρώτα τι δεν είναι αγάπη. Η αγάπη δεν είναι θυμός, μίσος, διεκδίκηση, φόβος, εγωισμός, κρίση. Η αγάπη δεν είναι έπαρση, δεν είναι αλαζονεία, δεν έχει στους κόλπους της πονηρίες, και το πιο βασικό, η αγάπη δεν έχει μέσα της την όποια εξουσία, διότι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν την λέξη «σ’ αγαπώ» για να εξουσιάσουν ή για να επιβάλλουν τις θέσεις τους δεν έχουν αγάπη. Καμιά εξουσία δεν έχει αγάπη. Ο Χριστός είπε, όστις θέλει ὀπίσω μου ακολουθείν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν και ἀράτω τον σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι (Μάρκος 8: 34), μηδέν εξουσία. Καθώς, ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, καί δούναι την ψνχήν αυτού λύτρον αντί πολλών, (Μάρκος 10:45), μηδέν εξουσία. Η αγάπη, η πραγματική αγάπη, είναι αυτή που εμφάνισε ο Κύριος εις όλον τον επίγειο βίο Του. Η αγάπη του Χριστού ακόμα δεν είναι ό,τι καλύτερο για τους κοσμικούς ανθρώπους και γι’ αυτό την αποφεύγουν. Μάλιστα, όταν την βλέπουν να εφαρμόζεται από άνθρωπο του Θεού λένε ότι είναι κορόιδο, ή ότι τον εκμεταλλεύονται, ενώ η αγάπη για αυτόν που συνειδητά την υπηρετεί είναι μια επιγνωσμένη θυσία ή προσφορά που φέρνει την ίαση σε αυτόν που την δέχεται, αλλά φέρνει και την δόξα του Θεού σε αυτόν που την προσφέρει. Η αγάπη έχει πόνο, χωρίς πόνο δεν υπάρχει αγάπη. Δεν έχει πάντα όμως πόνο αλλά στην αρχή που την μαθαίνεις, και ο λόγος διότι ερχόμαστε από τον κόσμο, μέχρι να γίνει η αγάπη κατανοητή και δόξα Θεού, περνά ο άνθρωπος του Θεού μέσα από τον πόνο, διότι με αυτή πεθαίνεις εσύ εκείνη την χρονική περίοδο που την δίνεις, για να δώσεις χώρο στο να ζήσουν οι άλλοι καλύτερα. Η αγάπη ακόμα δεν είναι ένας λόγος, ή μια φιλοσοφία. Η αγάπη σε κάνει υπηρέτη, και λαβών λέντιον διέζωσεν εαυτόν και έπλυνε τα πόδια των μαθητών λέγοντάς τους, παράδειγμα έδωσα εις εσάς ώστε να ποιείτε, να κάνετε και εσείς το ίδιο (Ιωάννης 13:5&15). Μάλιστα εκεί που έβγαινε η ψυχή του είπε το, πάτερ, άφες αυτοίς· ου γάρ οίδασι τί ποιούσι, δηλαδή, δεν γνωρίζουν τι κάνουν (Λουκάς 23:34). Ο Κύριος όμως πονούσε εκείνη την ώρα, αφού μετά από λίγο παρέδωσε το πνεύμα Του στον Πατέρα Του. Η αγάπη του Χριστού, ακόμα, δεν εμφανίζει καμιά αδυναμία, αλλά ούτε και δύναμη, εννοώ δύναμη στο να σε υποτάξει, αφού η αγάπη απλά σε καθιστά σύμμορφο και υπηρέτη και μπαίνει από μόνη της στην εξουσία των άλλων. Όσοι ζητούν εξουσία, κοσμική ή πνευματική, σε οποιονδήποτε τομέα απέχουν από την αγάπη και ο λόγος εξαιτίας της εξουσίας που θέλουν να έχουν πάνω στους ανθρώπους, η οποία εξουσία ξεκινά από τον ίδιο μας τον εαυτό με την αυστηρή συνείδηση που αποκτάμε μέσα στον κόσμο με τον καιρό, στη συνέχεια αυτή η εξουσία εμφανίζεται στην οικογένεια, στη συνέχεια εμφανίζεται στην όποια εκκλησία ή θρησκεία, ακόμα ακόμα και στο έθνος ή σε πολλά έθνη. Ακόμα, δεν μπορεί να εμφανίσει αγάπη κάποιος άνθρωπος όταν είναι φιλόδοξος, κρίνει, γίνεται επιθετικός, βλέπει λάθη. Αυτός απλά δεν έχει αγάπη αλλά συμφέροντα. Είναι παιδαριώδη όλα αυτά αν τα εμφανίζει κάποιος. Ίσα - ίσα καθώς μεγαλώνουμε να ξέρουμε ότι αγάπη είναι να λέμε σε όλους ναι και μάλιστα όλοι όσοι είναι γύρω μας να είναι ελεύθεροι από εμάς στο να κάνουν αυτό που θέλουν. Διότι η αγάπη δεν φέρει καμιά εξουσία και δεν έχει να εμφανίσει καμιά πρόταση αν δεν της ζητηθεί. Η αγάπη σε δέχεται όπως είσαι. Ακόμα, αγάπη δεν έχει αυτός που για τον άλφα ή βήτα λόγο βρέθηκε σε αδιέξοδο και υποτάχτηκε, ή σκλαβώθηκε από την εξουσία κάποιου, με συνέπεια να υπηρετεί κάποιον που δεν θέλει. Η αγάπη σκλαβώνεται από μόνη της με σκοπό να σε υπηρετήσει. Κάποτε διάβασα ότι κάποιοι άνθρωποι του Θεού από μόνοι τους έγιναν σκλάβοι και πουλήθηκαν σε άλλα έθνη για να φανερώσουν το έργο του Χριστού σε ανθρώπους που είχαν άγνοια. Και έχουμε σήμερα πολλά έθνη που αναγεννήθηκαν από εθελοντές σκλάβους της αγάπης. Ένας από αυτούς ήταν και ο μαθητής του Χριστού, ο Θωμάς. Η παράδοση λέει ότι ο ίδιος ο Χριστός πούλησε τον Θωμά σε έναν πλούσιο άνθρωπο στην Ινδία για να τού φτιάξει ένα ωραίο παλάτι, (πουλήθηκε ως τεχνητής). Η αγάπη είναι κάτι που δεν μπορεί κάποιος να την σχεδιάσει, να την επινοήσει, για να την εμφανίσει. Την αγάπη μπορεί να μάς την διδάξει μόνο κάποιος που θυσιάστηκε και αυτός δεν είναι άλλος από τον Κύριο! Αυτός εμφάνισε την πιο ολοκληρωμένη αγάπη! Και χάρη στη θυσία Του αυτή σήμερα κυριαρχεί στις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων και αναμένεται ο Χριστός να γίνει χάρις στην αγάπη Του αυτή στον Θεό και στον αδελφό κυβερνήτης όλων των λαών της Γης. Όταν κάποιος διώξει από τη ζωή του όλα αυτά που λέμε, τα κακά, τότε αναπτύσσεται μέσα του το δέντρο της αγάπης. Αυτή η αγάπη είναι το δέντρο της ζωής που θέλουμε όλοι. Χωρίς αυτή την αγάπη μην περιμένουμε να έχουμε αποτελέσματα πνευματικά που αφορούν τους πνευματικούς μας στόχους. Μάλιστα, η αγάπη δεν έχει το «γιατί», δεν έχει σαν λογική το να λέει κάποιος «όλο εγώ θα υποχωρώ», «όλο εγώ θα κάνω το καλό». Η αγάπη, όταν καλεστεί από τον οποιονδήποτε άνθρωπο, συνέχεια κάνει αυτό που θέλουν οι άλλοι. Η αγάπη είναι αποφασισμένη να ζει για την δόξα του Θεού και την σωτηρία των ανθρώπων. Η αγάπη δεν έχει συγκρούσεις και δεν επιδιώκει συγκρούσεις. Η αγάπη δεν βιάζεται, δεν απαιτεί, δεν διεκδικεί. Η αγάπη δεν έχει τίποτα μολυσμένο ή εωσφορικό μέσα της. Η αγάπη έχει καρπούς, μακροθυμεί, αγαθοποιεί, δεν φθονεί ...... (Κορινθίους  Α΄ 13). Όποιος έχει αγάπη έχει την υπέρτατη νοημοσύνη και λογική που εμφανίζει ο ίδιος ο Θεός. Όποιος έχει αγάπη συναντά τον Θεό. Όποιος έχει αγάπη βρίσκει τον Θεό αναστημένο μέσα του και το αντίθετο, όπου ο Θεός δει αγάπη κατεβαίνει και συναντά τον άνθρωπο που την εκδηλώνει. Με λίγα λόγια, όποιος βρει την αγάπη αυτόματα ελευθερώνεται από όλα και από όλους. Αυτή η αγάπη του Θεού είναι μοναδική αφού έχει σαν αρχή ο άνθρωπος που την παρουσιάζει και την εκδηλώνει στο να ζει με αρχές το, πάντοτε χαίρετε, αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε (Θεσσαλονικείς Α΄ 5:17–18). Η αγάπη σε ελευθερώνει και ελεύθερος είναι αυτός που ο Κύριος ελευθέρωσε. Η νοημοσύνη τώρα του ανθρώπου εκείνου που φιλοξενεί μέσα του τις κακίες, τους εγωισμούς, τις κρίσεις, τις πονηρίες και εμφανίζει στη ζωή του εξουσίες, ανήκει στην λογική που λέει ότι, ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς (Ψαλμός 48:13). Μη γένοιτο! Αδέλφια μου, η αγάπη είναι ασπίδα, είναι ζωή, είναι αρχοντιά. Η αγάπη σε κρατά όρθιο κάτω από όλες τις συνθήκες. Η αγάπη είναι η επιστήμη του μέλλοντος. Η αγάπη είναι κάστρο Θεού. Όποιος έχει συλλάβει την αγάπη του Θεού στέκεται όρθιος, δεν ζητά αγάπη. Γι’ αυτό να μην ζητάμε αγάπη από τους άλλους, δεν γίνεται να μάς δώσουν αγάπη, δεν μεταδίδεται η αγάπη, δεν είναι χαπάκι, είναι αγωνιστικό στοιχείο ζωής. Μπορούμε όμως αν θέλουμε να γίνουμε αγάπη μιμούμενοι την ζωή του Χριστού. Αρκεί, να ακολουθήσουμε την αγάπη, τον Θεό. Θυμάστε τις μωρές παρθένες που ζητούσαν λάδι, όμως αυτό το λάδι δεν μεταγγίζεται. Ναι, μπορώ εγώ να σε ανεχτώ αδελφέ. Ναι, μπορώ να σε υπομένω. Ναι, μπορώ να καλύψω τα λάθη σου. Το θέμα όμως είναι αν και εσύ μπορείς να ζεις μαζί μου χωρίς να θέλεις να αλλάξω. Ας δούμε εν συντομία την αγάπη. Διότι στην Φωνή Θεού δεν αγωνιζόμαστε να γίνουμε το παλιό, αλλά το καινούργιο, το οποίο θα μάς οδηγήσει στο μέλλον. Πάμε λοιπόν να δούμε την αγάπη.

Α Κορ. 13,1 Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον.

Α Κορ. 13,2 καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι.

Α Κορ. 13,3 καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.

Α Κορ. 13,4 Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται,

Α Κορ. 13,5 οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν,

Α Κορ. 13,6 οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ·

Α Κορ. 13,7 πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.

Α Κορ. 13,8 ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει. εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται.

Α Κορ. 13,9 ἐκ μέρους γαρ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν.

Α Κορ. 13,10 ὅταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται.

Α Κορ. 13,11 ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου.

Α Κορ. 13,12 βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην.

Α Κορ. 13,13 νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.

Ακόμα, στην Φωνή Θεού, θέλουμε να εξασφαλίσουμε τους καρπούς:

αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια (Γαλάτας 5:22).

 

~ Οι ώριμοι πνευματικά. Σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι σπουδάζουν, ερευνούν, μορφώνονται, φιλοσοφούν, εξελίσσονται, σε όλα τα επίπεδα, πολιτιστικά, πνευματικά, φιλοσοφικά, υλικά, τεχνολογικά, και δόξα τω Θεώ σε πολλούς τομείς είναι να θαυμάζεις και να λες, ως ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, Κύριε· πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας (Ψαλμός 103:24)! Πόσο μεγάλη είναι η σοφία του Θεού, αφού ο Θεός χάρις σ’ αυτή μοίρασε στους ανθρώπους δώρα, πολλά δώρα, και ο λόγος, για να έχουμε χρεία ο ένας τον άλλον. Με αυτόν τον τρόπο μάς «αναγκάζει» να σπουδάσουμε την αγάπη, την ενότητα. Μάλιστα, για να σπουδάσουμε την αγάπη χρειάζεται να εξελιχθούμε πνευματικά, αλλά να εξελιχθούμε και αγιοπνευματικά, και ο λόγος διότι όλα αυτά τα μεγαλεία που συστήνει και εμφανίζει η σοφία του Θεού, ο Λόγος του Θεού, μόνο οι ώριμοι πνευματικά μπορούν να τα ιδιωτικοποιήσουν, αλλά και να τα ζήσουν, διότι όλα αυτά ο άνθρωπος του Θεού τα αντιλαμβάνεται ως κίνητρο ζωής και εύκολα τα βάζει στη ζωή του. Ενώ, όσοι δεν τα βάζουν στη ζωή τους αφήνεται να εννοηθεί ότι ακόμα το πνευματικό τους επίπεδο δεν τούς επιτρέπει ώστε να μπορούν να τα αντιληφθούν. Σίγουρα, χρειάζεται χρόνος για πολλούς. Ίσως, ακόμη και εξαιτίας των παθών δεν μπορούν πολλοί άνθρωποι να τα εννοήσουν, ή και του περιβάλλοντος που μεγαλώνει ο κάθε άνθρωπος. Μάλιστα, άλλο ένα βασικό εμπόδιο είναι και η παχυλότητα του υλιστικού στοιχείου. Δυστυχώς, οι άνθρωποι της άγνοιας, αλλά και όλοι μας, για να έχουμε καλυμμένα τα πάντα στη ζωή μας, αφού αφιερώνουμε όλον τον χρόνο μας για την απόκτηση της ύλης συνάμα προσπαθούμε να τηρούμε και το τυπικό μέρος της θρησκείας, με αυτό νομίζουμε ότι είμαστε εντάξει απέναντι στις υποχρεώσεις που έχουμε στον Θεό. Έτσι όλοι, λίγο ή πολύ, μέχρι να το αποφασίσουμε να γίνουμε αλήθεια, γινόμαστε υποκριτές. Όλοι είμαστε, λίγο ή πολύ, υποκριτές αφού τα λόγια προτρέχουν των έργων μας. Αυτό είναι εμφανές. Όλοι στα λόγια είμαστε άπιαστοι, ενώ στα έργα με το τσιμπιδάκι τα εργαζόμαστε, και μάλιστα παρουσιάζουμε τα μικρά έργα που κάνουμε ως τα μεγαλύτερα επιτεύγματα. Είναι γραφικό, ούτος ο λαός τοίς χείλεσι με τιμά, η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ’ εμού. μάτην δε σέβονταί με, διδάσκοντες διδασκαλίας εντάλματα ανθρώπων (Μάρκος 7:6–7). Αδέλφια μου, ο άνθρωπος όταν απλά φιλοσοφεί αποκτά μια ανώριμη πνευματική αξία η οποία γίνεται «ανάξια» αξία, στην ουσία ανύπαρκτη αξία αφού καταλήγει σε εωσφορικό εγωισμό. Οι άνθρωποι που φιλοσοφούν χωρίς να ζουν, δεν μπορούν να ζήσουν ευτυχισμένα, αλλά δαιμονισμένα. Είναι γραφικό, η γνώσις φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί (Κορινθίους Α΄ 8:2). Η γνώση είναι κίνητρο ζωής, η εφαρμογή αυτής της γνώσης όμως είναι η ενέργεια που χρειάζεται το σώμα μας για να ζήσει. Ο άνθρωπος για να ζήσει χρειάζεται την σοφία του Θεού, τις εντολές του Θεού, οι οποίες για όσους αγαπούν τον Θεό δεν είναι βαριές, για όσους όμως δεν καταλαβαίνουν την αξία τους είναι δυσβάσταχτα φορτία. Εμπόδιο στο να μην γίνονται κατανοητές, να μην γίνεται κατανοητή η αξία των εντολών, είναι το σύστημα των ανθρώπων έτσι όπως έχει δομηθεί σαθρά, αφού στηρίζεται στα χρήματα, στα πάθη, στους εγωισμούς, στα συμφέροντα, στις πονηρίες, στις φιλοδοξίες. Είναι εξάλλου και γραφικό, ρίζα όλων των κακών είναι η φιλαργυρία (Τιμόθεος Α΄ 6:10). Να προσέξουμε αυτό το κακό που δημιουργείται στο μυαλό μας, το να πιστεύουμε ότι με την συνεχόμενη δουλειά και την συνεχόμενη υλική δραστηριότητα θα πετύχουμε. Ξέρετε, η φτώχεια έχει τα δύσκολά της, μα κι ο πλούτος έχει τα πολύ δύσκολά του. Πλούσιος ή φτωχός, αν αναγεννηθείς, όλα θα μπορείς να τα διαχωριστείς με σοφία Θεού. Η αναγέννηση θα φέρει ισορροπία, ευφορία, ανάπαυση, αγαλλίαση, δραστηριότητα,, ευλογία, πολύ Θεό. Γένοιτο, αμήν.