4. Σοφία δε και επιστήμη

 

4. Σοφία δε και επιστήμη θέλουσιν είσθαι η στερέωσις των καιρών

 

Πάτερ ημῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς

ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά Σου·

ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου·

γενηθήτω τὸ θέλημά Σου,

ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς·

τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον·

καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν,

ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν·

καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν,

ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας·

ἀμήν.

 

Όπως ξέρουμε ο Θεός χώρισε τους ανθρώπους σε έθνη, λαούς, θρησκείες ώστε να φανεί η αγάπη. Όσοι έχουν αγάπη, δεν έχουν ταμπέλες αλλά σοφία Θεού. Τις ταμπέλες τις έβαλαν άνθρωποι οι οποίοι θέλουν την χειραγώγηση των ανθρώπων με στόχο και σκοπό να τους εξουσιάζουν. Ο Θεός δέχεται τους πάντες.

Θα διαβάσω δυο μηνυματάκια:

~ Κάποτε, ο Άγιος Αντώνιος έλαβε γράμμα από τον αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο ο οποίος τον καλούσε να αφήσει την έρημο και να πάει να μείνει στα ανάκτορα. Ο Άγιος Αντώνιος ρώτησε τον μαθητή του, τον περίφημο Παύλο τον απλό, «τι λες εσύ, να πάω ή να μην πάω;». Και ο Παύλος του αποκρίθηκε, «αν πας θα λέγεσαι Αντώνιος, αν δεν πας θα λέγεσαι μέγας Αντώνιος». Και ο Αντώνιος τον άκουσε και δεν πήγε. Προτίμησε το κελί του. Αυτό να κάνουμε και εμείς, να επιλέξουμε τον Χριστό. Αμήν.

 

~ Κάποτε ένας θέλησε να επισκεφθεί έναν ξακουστό, σοφό άνθρωπο διότι η φήμη του είχε εξαπλωθεί παντού. Αποφάσισε λοιπόν να πάει να τον βρει. Αφού ταξίδεψε μέρες, έφτασε σε έναν έρημο τόπο. Εκεί αντίκρισε μια σκηνή. Μπαίνει μέσα και βλέπει τον σοφό να μελετά. Κοιτάζει γύρω του, δεν υπήρχαν έπιπλα παρά μόνο λίγα πράγματα, ένα στρώμα, και πολλά βιβλία. Τον ρωτάει απορημένος «πού είναι τα έπιπλά σου;». Ο σοφός του απάντησε «τα δικά σου, πού είναι;». «Εγώ», του απαντά, «είμαι περαστικός από εδώ» και ο σοφός τού λέει «και εγώ το ίδιο είμαι». Αμήν.    

 

~ Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας. Αδέλφια μου, οι μεγαλύτεροι εχθροί μας, ή εχθρός μας δεν είναι αυτός που είναι έξω από εμάς, αλλά μέσα μας. Αυτό όταν το καταλάβουμε θα σταματήσουμε την κρίση. Όποιος κρίνει, απλά χωρίζεται από την αγάπη. Όποιος φεύγει από την αγάπη, φεύγει από την ζωή, φυσική συνέπεια ο θάνατος να αρχίζει να κάνει στη ζωή του εμφανή τα σημάδια του, όπως πόνοι περιζώνουν τον άνθρωπο που κρίνει και αυτός αντί να σταματήσει το λάθος ψάχνει για φάρμακο. Δεν υπάρχει φάρμακο όταν κρίνουμε, όταν βλέπουμε λάθη, όταν δεν έχουμε ισορροπία πνευματική.  Έτσι ζούμε κάτω από την σκιά του θανάτου. Ο μεγαλύτερος, λοιπόν, εχθρός μας λέγεται εγωισμός και  ζει μέσα μας. Ο εγωισμός έχει μορφές που γίνονται εμφανείς στην καθημερινότητά μας. Αυτές είναι: περιαυτολογία, έπαινος του περιβάλλοντος, ευθιξία, παράπονο, δικαιολογία, προπέτεια και στενοχώρια. Ακόμα είναι ο φόβος, ο θυμός, η κρίση, η πονηρία, τα συμφέροντα. Τελευταίο και θανατηφόρο, η οκνηρία, η πνευματική τεμπελιά, η άγνοια, το να μην θέλω να μάθω τίποτα, να μην θέλω να σπουδάσω κάτι, να νιώθω ότι τα γνωρίζω όλα. Άμα έχεις έναν τέτοιο μολυσμένο νου μην ψάχνεις για λάθη ή εχθρούς, ή για θεραπεία. Αυτός είναι ο εχθρός σου. Αυτούς τους εχθρούς καλούμαστε να πολεμήσουμε, που είναι μέσα μας. Τότε και μόνο τότε θα καταλάβουμε ότι όλοι οι άλλοι, που πρώτα νομίζαμε ότι είναι εχθροί μας, γίνονται απλά ευεργέτες μας. Αλλά και αυτούς τούς δημιούργησε ο εγωισμός μας. Είναι τραγικό οι άνθρωποι σήμερα να κάνουν 10 φίλους και στη συνέχεια με τον εγωισμό τους, με την άγνοια, με την έλλειψη αγάπης να κάνουν 10 εχθρούς, τους οποίους και να κρίνουν μέρα - νύχτα. 

~ Ασχολήσου με ό,τι σε εξελίσσει. Αν σου αρέσει αδελφέ να σκαλίζεις τα πράγματα, καλύτερα σκάλισε τον Λόγο του Θεού, μπες στα άδυτα της σοφίας του Θεού, ασχολήσου ακόμα με την φιλοσοφία, έχει και αυτή πολύ Θεό, μάθε καινούργια πράγματα, ασχολήσου με την σοφία της σύγχρονης επιστήμης, γνώρισε την υπέρ επιστήμη του Λόγου του Θεού, ώστε να λες και να γίνεται, γνώρισε την αξία της ταπεινοφροσύνης, της αγάπης, της δικαιοσύνης. Πιστεύω ότι όλα αυτά είναι καλύτερα από το να ασχολούμαστε με τις ζωές των συνανθρώπων μας. Να ασχολούμαστε με λίγα λόγια με ό,τι μάς κάνει καλύτερους ανθρώπους, να ασχολούμαστε με ό,τι μάς εξελίσσει, με ό,τι μάς μορφώνει και μάς καλλιεργεί, και όχι με τους φίλους μας, με τους εχθρούς μας, ή τους ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται να κάνουν το θέλημα του Θεού. Να θυμάσαι, να θυμάμαι, να θυμόμαστε ότι όλοι οι άνθρωποι στην ουσία είμαστε ένα μηδέν, ένα τίποτα χωρίς Αυτόν που μάς δημιούργησε, τον Πατέρα Θεό. Χωρίς την Χάρη του Θεού απλά είμαστε ζωντανοί νεκροί. Και αυτό το ανακαλύπτει ο κάθε άνθρωπος όταν ωριμάσει πνευματικά. Στη συνέχεια, όλοι ξέρουμε, αρχίζουν τα βήματα της επιστροφής όπως ο άσωτος υιός. Να καταλάβουμε, ακόμα, για να μην πέφτουμε σε λάθη απέναντι στους συνανθρώπους μας, ότι οι άνθρωποι δεν είναι κακοί απλά δεν γνωρίζουν την αγάπη, ή έχουν λανθασμένη εικόνα της αγάπης. Δυστυχώς, μεγαλώνουμε όλοι με τον εγωισμό και ό,τι βλέπουμε δεν είναι δικό τους, αλλά γέννημα της πτώσης. Σε όποιον όμως βλέπεις κάτι καλό αδελφέ σπούδασέ το, μάθε το, καν’ το δικό σου, αυτό είναι σοφία Θεού, αυτό είναι η παρουσία του Θεού. Γίνε Θεός και όχι απλά ένας σαν τους άλλους που δεν ξέρουν γιατί ζουν, γιατί υπάρχουν, γιατί κάνουν ό,τι κάνουν, με φυσική συνέπεια να γίνονται εωσφορικοί. Μη γένοιτο!

~ Γίνε αυτό που σκέφτηκες. Στην αρχή της ζωής μας αναγκαστικά θα ακολουθήσουμε τον δρόμο που μάς δείχνει ο κόσμος, αναγκαστικά θα μάς οδηγεί το σύστημα του κόσμου, των ανθρώπων. Είναι γραφικό, ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐκ γῆς χοϊκός, ὁ δεύτερος ἄνθρωπος ὁ Κύριος ἐξ ουρανού (Κορινθίους Α΄ 15:47). Αφού και αυτός ο κόσμος σού μαθαίνει πολλά καλά αν ακολουθήσεις την αγαθή πλευρά του. Να ξέρουμε ότι οι κοινωνίες των ανθρώπων δημιουργήθηκαν και αυτές από τον Θεό και μάλιστα, η αγαθή πλευρά του κόσμου, όταν την επιλέξουμε, θα μάς δώσει καλές βάσεις. Ο κόσμος θα σε βοηθήσει (όπως και εμάς όλους μάς έχει βοηθήσει), να γίνεις κάτι αγαθό ώστε να μπορείς να σπουδάσεις και στη συνέχεια να ζήσεις ειρηνικά, εξασφαλίζοντας έπειτα και μια δουλειά και στη συνέχεια μια φωλιά, μια οικογένεια, ώστε να έχεις μια ζεστασιά, αν είναι θέλημα Θεού. Αυτό είναι το ανθρώπινο. Κάποια στιγμή όμως τα πράγματα θα αλλάξουν. Καθώς θα ωριμάζεις δεν θα σε ευχαριστούν όλα αυτά, θα χρειαστείς περισσότερη πνευματικότητα και αυτό θα γίνει κίνητρο ζωής για να συνεχίσεις να ζεις αρμονικά με την δουλειά σου, με την οικογένειά σου, με τους φίλους σου, ακόμα και με τους εχθρούς σου, διότι θα αντιληφθείς ότι εκεί κρύβονται πολλά μεγαλεία που δημιουργούν ισορροπία, αυξάνουν την υγεία και πετυχαίνεις νέο τρόπο ζωής. Όταν λάβεις κάλεσμα, όταν νιώσεις την ανάγκη να έρθεις πιο κοντά στον Θεό, να καταλάβεις ότι σε κάλεσε ο Θεός, προσπάθησε —καθώς και όλοι μας σήμερα βρισκόμαστε σε αυτή την αναζήτηση— να γίνεις και αυτό που θέλει ο Θεός. Στην αρχή, είπαμε, γίνε αυτό που σκέφτηκες, αυτό που σου ενέπνευσε ο κόσμος, κάνε αυτό που σου αρέσει, κάνε αυτό που σκέφτηκες, αυτό που θέλεις, και που είναι το ανθρώπινο, να θυμάσαι όμως στον όποιο δρόμο σου, άλλοι θα σε βραβεύσουν, άλλοι θα σε κατηγορήσουν, μην σε ενοχλεί αυτό, απλά περιφρόνησέ το. Εξάλλου, αν εσύ κερδίσεις αυτό που θες, αν εσύ γίνεις αυτό που θες, τι νόημα θα έχει το ποια θα είναι η γνώμη των άλλων;

~ Θέλημα Θεού και σοφία Θεού διακατέχει τον άνθρωπο εκείνο που αγωνίζεται εις όλη του τη ζωή να βρει διά του Ευαγγελίου τα μέσα που χρειάζεται ώστε να καταργήσει από το πνεύμα του και το σώμα του την φθορά και τον θάνατο. Αμήν.

~ Στην Φωνή Θεού μιλάμε για την αξία της σιωπής, για την μοναξιά.  Αυτός, λοιπόν, που θέλει την μοναξιά, που θέλει να ζει μόνος του, ή δαιμονισμένος είναι και δεν αντέχει, αντέχεται, ανέχεται ή δέχεται, ή είναι άνθρωπος γεμάτος με πνευματική ωριμότητα, ο οποίος ζητά την μοναξιά για να γνωρίσει καλύτερα την σιωπή, τον Θεό. Ο διαχωρισμός μεταξύ δαιμονισμένου και αφιερωμένου που σημαίνει αναγεννημένος, γίνεται ως εξής: Ο πρώτος απλά ζητά την μοναξιά διότι δεν μπορεί με κανέναν, παντού βλέπει λάθη και πάντα είναι θυμωμένος, κρίνει, ζει πυρίκαυστα με τον εαυτό του, αλλά και με τους άλλους, οι σκέψεις στη συνέχεια τού κάνουν τον βίο αβίωτο. Συνέχεια ο άνθρωπος αυτός ζει έντονα, πυρίκαυστα. Τώρα, ας δούμε ποιος είναι ο αναγεννημένος. Είναι αυτός που ψάχνει τον Θεό, ερευνά τον Θεό, φιλοσοφεί πνευματικά και ενεργεί αγιοπνευματικά στην καθημερινότητά του. Αυτός ζει στην μοναξιά για να συγκεντρώνεται στην αποστολή του, στο έργο του, αφού θέλει να γίνεται κάθε μέρα και καλύτερος. Αυτός ο άνθρωπος είναι του Θεού και ζητά την μοναξιά για να γνωρίσει τον Θεό καλύτερα. Ποια η διαφορά τώρα του δαιμονισμένου που ζει μόνος του και του αναγεννημένου. Απλά ο αναγεννημένος μπορεί να ζει και με τους ανθρώπους του κόσμου όπως κι αν είναι αυτοί, χωρίς να θυμώνει, χωρίς να τους κρίνει. Μάλιστα έχει την δύναμη να καλύπτει λάθη, να καταλαβαίνει το πνευματικό επίπεδο όλων, να μένει πάντα ειρηνικός, να τους δικαιολογεί, να έχει έναν καλόν λόγο. Ο αναγεννημένος δεν κρίνει ποτέ κανέναν, όλους τους βλέπει αδελφούς του και παιδιά Θεού και σε όλους εύχεται τα καλύτερα, αλλά και πάντα όλους τους ευχαριστεί. Για να είσαι καλά με τον εαυτό σου, με τους ανθρώπους του κόσμου, με την θρησκεία σου, με τους πολιτικούς, θέλει επίπεδο πνευματικό, όταν δεν το έχεις, απλά δαιμονίζεσαι με το κάθε τι και ζητάς την μοναξιά διότι παντού βλέπεις λάθη. Ο άνθρωπος του Θεού μπορεί να ζει μόνος του αλλά άνετα μπορεί να ζει και με όλους χωρίς πρόβλημα. Αυτή είναι η διαφορά του δαιμονισμένου και του αναγεννημένου. Ο ένας μπορεί τα πάντα, ο άλλος τίποτα και κανέναν δεν θέλει, όλους τους κρίνει και όλους τους αποφεύγει. 

~ Να γίνουμε δοτικοί. Ό,τι καλό έχουμε, ας το δώσουμε, ας το μοιράσουμε εκεί που καταλαβαίνουμε ότι θα πιάσει τόπο και θα πολλαπλασιαστεί. Σήμερα έχουμε την ευκαιρία να γίνουμε αγάπη. Είναι μεγάλο πράγμα να κάνεις χαρούμενους αυτούς που στερούνται αυτό που εσύ έχεις και σού περισσεύει, π.χ. ένας καλός λόγος, ένα πιάτο φαγητό, λίγα χρήματα που σου περισσεύουν, μια ομιλία. Ειδικά την καλή πνευματική ομιλία ή βιβλίο όπου το δώσεις και όσες φορές κι αν το μοιραστείς δεν θα χάσει την ενέργειά του, την αξία του και μάλιστα θα δεις πολλούς να χαίρονται, και μαζί με αυτούς που χαίρονται χάρις σε εσένα, θα χαίρεσαι και εσύ. Ένα υλικό όταν εσύ το έχεις, χρήματα ας πούμε, φαγητό, ρούχα, οτιδήποτε, μην το κρατάς για τον εαυτό σου, κάνε και όσους άλλους μπορείς, όταν μπορείς, να γελάσουν. Δεν χρειάζεται να είσαι πλούσιος για να μοιράσεις. Η χήρα ένα δηνάριο είχε και το έδωσε και ο Θεός την βράβευσε. Όλες οι γενιές την θαμάζουν, αφού ο Θεός την συστήνει διά του Ευαγγελίου παντού, σε όλον τον Χριστιανικό κόσμο. Όλες αυτές οι χαρές που θα δώσεις, θα έρθουν στο δικό σου μυαλό, στη δική σου ζωή, στη δική σου οικογένεια. Αυτό είναι το μεγαλείο τού να δίνεις, διότι ό,τι δίνεις παίρνεις. Ας δώσουμε αγάπη στα μέτρα που μπορούμε. Είναι γραφικό, με όποιο μέτρο μετράτε, θα μετρηθείτε και εσείς (Ματθαίος 7:2). Μόνο έτσι ευλογείσαι από τον Θεό και γίνεσαι ένα σκεύος εκλογής. Έπειτα ζεις απλά χαρούμενος, κάτι που όλοι θα αναγνωρίζουν, ότι ο Θεός ζει μέσα σου. Στη συνέχεια, εσύ, αν σε ρωτήσουν, πεσ’ τους τι κάνεις, ώστε αυτό να γίνει η δόξα του Θεού για πολλούς. Το καλό που υπηρετούμε, όταν το υπηρετούμε, να ξέρουμε ότι θα γίνει Χριστός, θα γίνει αγάπη, και στη συνέχεια θα γίνει τρόπος ζωής, φύση. 

~ Σοφία Θεού. Σπούδασε την σοφία του Θεού και γίνε ο άνθρωπος του Θεού. Ο ταπεινός, όμως, άνθρωπος του Θεού ο οποίος είναι γεμάτος με ειρήνη, με σοφία, με απλότητα, με Χριστό. Ποτέ, ό,τι έμαθες, ό,τι έχεις, μην το χρησιμοποιήσεις με εξουσία. Η διαχείριση σε ό,τι έχουμε θα παίξει ρόλο ώστε να έρθει ο Θεός στη ζωή μας, ή όχι. Φύγε μακριά από τίτλους και εξουσίες κοσμικές, ή χριστιανικές, και οι δυο εξουσίες κρύβουν εγωισμό. Το να λες ότι είσαι κάτι κρύβει από μόνο του εγωισμό. Σίγουρα χρειάζονται οι εξουσίες, αφού και αυτές από τον Θεό υπάρχουν ώστε να έχουμε ειρήνη, όμως για τους Χριστιανούς μια μόνο εξουσία χρειάζεται και αυτή είναι η ταπείνωση, αυτή καταργεί την εξουσία. Ο Χριστός φανέρωσε, ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ῥαββί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· πάντες δὲ ὑμεῖς αδελφοί ἐστε….. μηδὲ κληθῆτε καθηγηταί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ καθηγητής, ὁ Χριστός (Ματθαίος 23:8&10). Είναι πολλοί που λένε ότι ο Απ. Παύλος έθετε ποιμένες, προφήτες, διακόνους κ.λπ.. Όλα αυτά είναι παγίδα, για να πιάνονται οι αλώπεκες, οι εγωιστές, αυτοί που θέλουν εξουσία, αυτοί που στερήθηκαν την εξουσία και τώρα βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν τον απεσταλμένο, τον εκλεκτό, τον αντί Θεού. Τώρα, για να τα επιτρέπει όλα αυτά ο Θεός —ανώτερους, κατώτερους, εκκλησίες, κ.λπ.— αφήνεται να εννοηθεί ότι οι άνθρωποι δεν κατάλαβαν το μία ποίμνη, εις ποιμήν, ο Χριστός (Ιωάννης 10:16). Δεν κατάλαβαν ακόμα το ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ῥαββί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· πάντες δὲ ὑμεῖς αδελφοί ἐστε….. μηδὲ κληθῆτε καθηγηταί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ καθηγητής, ὁ Χριστός (Ματθαίος 23: 8 & 10). Δεν κατάλαβαν ότι ο Θεός είναι αυτός που στέλνει αγαθές δόσεις (Ιάκωβος 1:17), ότι ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες (Ψαλμ.126:1). Δεν κατάλαβαν το οὐ τοῦ θέλοντος, οὐδὲ τοῦ τρέχοντος, ἀλλὰ τοῦ ἐλεοῦντος θεοῦ (Ρωμαίους 9:16). Δεν κατάλαβαν την αξία της φιλαδέλφειας και την εκκλησία της Φιλαδέλφειας. Η σοφία του Θεού όμως, λόγω του ότι είναι αγάπη για όλους, κάνει ένα κόλπο με τις εξουσίες, ας το πούμε έτσι. Τι κάνει σε αυτούς που είναι εγωιστές; Απλά τούς δίνει τίτλο. Έτσι τούς κάνει ποιμένες, ή μισθωτούς, ή χαρισματικούς, και ο λόγος μήπως από αυτά που διαβάζουν και που λένε στη συνέχεια στους άλλους —με ύφος πολλές φορές— καταλάβουν το νόημα του Χριστού, τον λόγο της παρουσίας Του και το τι πρέπει να κάνουν ώστε να γίνουν ταπεινοί. Εμείς όλοι σήμερα στη Φωνή Θεού, ας αφήσουμε τον καθένα να φέρει την αποστολή του. Εμείς ας κοιτάξουμε την δικιά μας. Η δικιά μας είναι να γίνουμε φιλαδέλφεια, αγάπη, ταπείνωση, δικαιοσύνη, η οποία έχει σαν αρχή την προσφορά, να γίνουμε τα παιδιά του Θεού, ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας (Κορινθίους Β΄ 6:2). Αμήν.

~ Η αξία της ταπεινοφροσύνης. Ταπείνωση δεν είναι να κάνεις τον ταπεινό και να λες, «εγώ ο άχρηστος, εγώ ο αμαρτωλός, εγώ ο άθλιος, εγώ ο δεν είμαι τίποτα κ.λπ.». Άμα είσαι όλα αυτά τότε να βάλεις τον Χριστό μέσα σου και να γίνεις κάτι, δηλαδή να γίνεις, να γίνω, αγάπη, να γίνεις, να γίνω, να γίνουμε, ταπεινοί. Ταπείνωση δεν είναι όλα αυτά. Ταπείνωση είναι να καταλάβω, να καταλάβεις, ότι όλα σού δόθηκαν, όπως μάτια, χέρια, πόδια, μυαλό, γη, νερό, ύλη, ζωή, φύλο, κ.λπ. και απλά να μην καυχάσαι, να δοξάζεις τον Θεό και να στηρίζεις τη ζωή του φίλου σου, του αδελφού σου, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς ανταπόδοση. Κοίτα γύρω σου άνθρωπε, τόσα σού χάρισε ο Θεός, αφού Αυτός δεν σού ζητά κάποια ανταπόδοση, εσύ γιατί το κάνεις; Ταπείνωση δεν είναι το «δεν είμαι τίποτε», αλλά το «είμαι του Χριστού και από σήμερα μπαίνω στην υπηρεσία του Θεού και του ανθρώπου, με ένα σκοπό, την επικράτηση του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων». Άμα ο Θεός αναλάβει τον άνθρωπο, τότε ο άνθρωπος γίνεται ελεύθερος, ταπεινός, ζει ευχάριστα, γίνεται φως, γίνεται πόλις κειμένη επάνω όρους. Επὶ τίνα ἐπιβλέψω, ἀλλ᾿ ἢ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους μου (Ησαΐας 66:2). Η ταπείνωση είναι το κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες της ζωής, του Θεού. Αμήν.

~ Πολλοί, θέλουμε τον πνευματικό κύκλο, την εκκλησία όχι για την δόξα του Θεού, αλλά για να εκμεταλλευτούμε καταστάσεις. Πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να πηγαίνουν σε έναν κύκλο, σε μια παρέα, σε μια ομάδα χριστιανική, σε μια εκκλησία, με την δικαιολογία ότι θέλουν να ακούσουν για τον Θεό, να μάθουν για τον Θεό, και όμως αυτοί λόγω του ότι μέσα τους είναι ο κόσμος, έρχονται από τον κόσμο, δυστυχώς όταν γίνεται η ομιλία, το κήρυγμα για τον Χριστό, δεν ακούν τίποτα, δεν βλέπουν τίποτα, και ο λόγος διότι είναι μπερδεμένοι από τον κόσμο, από την παλιά φύση. Μάλιστα, ακόμα και την ώρα που γίνεται το μάθημα ψάχνουν να βρουν ένα κενό στη συζήτηση για να ξεκινήσουν να μιλάνε για τα δικά τους προβλήματα, θέλουν να κάνουν τα παράπονά τους, όπως «έχω αυτό το πρόβλημα, έχω το άλλο». Αν δεν τούς δώσει κανείς σημασία αρχίζουν άλλο τροπάριο, «γιατί πεθαίνει ένα μικρό παιδί, γιατί γίνονται οι πόλεμοι, γιατί πεινάνε στην Αφρική, κ.λπ.;». Μάλιστα, θέλουν να παρουσιάζονται ότι στερούνται πολλά, με φυσική συνέπεια να ζητάνε χρήματα, να λένε συνέχεια τι ανάγκες έχουν κ.λπ.. Σε κάθε κύκλο, αυτοί οι άνθρωποι, συνέχεια επαναλαμβάνουν τα προβλήματά τους. Στην ουσία χαλάνε το μάθημα. Ας καταλάβουμε ότι δεν πήγαμε σε μια εκκλησία, σε μια παρέα, σε μια ομάδα, για να μάς λύσουν τα προβλήματα, διότι και οι άλλοι έχουν προβλήματα. Πήγαμε σε έναν κύκλο, σε μια εκκλησία, για να γνωρίσουμε τον Χριστό ώστε ο Χριστός να μάς λύσει τα προβλήματα. Μην ζητάμε από τους ανθρώπους λύσεις. Είναι γραφικό, επικατάρατος ο άνθρωπος, όστις ελπίζει επί άνθρωπον (Ιερεμίας 17:5). Από τον Θεό να ζητάμε λύσεις. Αν η λύση δεν έρθει από τον Θεό, όποια άλλη λύση κι αν έρθει, θα είναι για λίγο. Μόνο ο Πατέρας μας ξέρει να λύνει προβλήματα. Εμπιστοσύνη και αγάπη στον Θεό. Μην τρελαίνουμε τους ανθρώπους που μάς άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους με τα προβλήματά μας. Ήρθαμε στον Χριστό, γνωρίσαμε τον Χριστό, σπουδάζουμε τον Χριστό για να φύγουν τα προβλήματα. Κάποιος με ρώτησε, «Θωμά, εσύ δεν έχεις προβλήματα;» και του απάντησα, «ναι, όμως ο Χριστός μού δίνει λύσεις, έτσι όταν έχω 5 προβλήματα ο Χριστός μού δίνει 100 εναλλακτικές λύσεις, με τον Χριστό δεν έχω προβλήματα». Να μάθεις, να μάθω, να μάθουμε όλοι να λύνουμε τα προβλήματά μας με τον Χριστό και όταν βρεθεί και κάποιος να μάς βοηθήσει να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ και να μην τον τρελαίνουμε κάθε μέρα να μάς ξαναπροσφέρει βοήθεια, δεν είναι υποχρεωμένος, κανένας. Μην αποκτάμε οικειότητα με την αγάπη που μάς δείχνουν οι άλλοι. Στα προβλήματα υπάρχει και μια λύση που αυτή μάς καλεί να χαρούμε. Έτσι λύνουμε το πρόβλημα. Ας χάσουμε. Ίσως όταν εμπιστευθούμε τον Θεό, όταν δεχτούμε να χάσουμε, να μην χάσουμε, διότι με το να χάσουμε απλά λύσαμε το πρόβλημα που δημιουργούσε σε εμάς τον φόβο, την απαίτηση, την διεκδίκηση, τα παράπονα. Με το να χάσουμε, λοιπόν, λύνεται το πρόβλημα και γλιτώνουμε από πολλά. Να εμπιστευθούμε τον Θεό, αυτός ξέρει, γνωρίζει, ούτε μια τρίχα δεν πέφτει άνευ του θελήματος του Θεού. Καθώς, εμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν; καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει· λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων. Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι; (Ματθαίος 6:26 & 28-30), κ.λπ.. Αμήν. 

~ Το θαύμα και πώς να το βιώσουμε. Πολλές φορές έχουμε ένα πρόβλημα υγείας, ή οικονομικό, ή ψυχολογικό, ή πνευματικό, και προσευχόμαστε στον Θεό να μάς βοηθήσει, αλλά η προσευχή μας δεν εισακούγεται και λέμε «γιατί Θεέ μου δεν με ακούς;», κ.λπ.. Άλλες φορές λέμε, «τον γείτονα τον έχεις ευλογήσει, εμένα που κάνω τόσα για σένα με ξέχασες». Ζητάμε τα ρέστα δηλαδή από τον Θεό και θέλουμε να μάς δώσει ο Θεός αναφορά, ή με τον τρόπο μας είναι σαν να του λέμε, «κάνεις λάθος που τον ευλογείς αυτόν και εμένα όχι». Αυτές σε γενικές γραμμές είναι οι απορίες του ανθρώπου προς τον Θεό όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλει, με αποκορύφωμα το «γιατί Θεέ μου;». Αδέλφια μου, ο Θεός έχει απλώσει την ευλογία του σε όλα τα έθνη, ειδικότερα σήμερα. Ποτέ δεν μάς άφησε απροστάτευτους, ποτέ δεν μάς εγκατέλειψε. Εμείς, όμως, πάμε κοντά του μόνο στα δύσκολα, και πάλι, πάμε με λάθος τρόπο. Να γνωρίζουμε ότι αν δεν επεμβαίνει ο Θεός στη ζωή μας, ώστε να λύσει τα προβλήματά μας, θα υπάρχουν λόγοι, και αυτοί είναι ότι ακόμα δεν χρειάζεται να επέμβει διότι θέλει να μάς σπουδάσει κάτι, ή διότι θέλει να το αφήσει στην ελεύθερη βούλησή μας ώστε να δει και να δούμε και εμείς πώς θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, ίσως διότι ό,τι χρειαζόμαστε το έχουμε, τελευταία, ίσως διότι ο εγωισμός μας πέρασε την κεφαλή μας και θέλει να μάς ταπεινώσει για το καλό μας, ίσως να κινδυνεύει η ψυχή μας και στη συνέχεια η ζωή μας. Άλλες φορές δεν επεμβαίνει διότι όσες φορές μάς βοήθησε δεν μάθαμε να εκτιμάμε όλα αυτά που μάς έχει προσφέρει. Άλλες φορές δεν επεμβαίνει διότι η ζωή δόθηκε από τον Θεό και αυτός ξέρει πότε θα σταματήσει ο άνθρωπος να ζει ώστε και η ψυχή του να επιστρέψει πάλι από εκεί που ήρθε. Είναι διαφορετικές οι αποστολές. Παρ’ όλα αυτά να ξέρουμε ότι κι αν εμάς εκείνη την ώρα δεν μάς βοηθά, όλη η Δημιουργία μαρτυρά τον Θεό, μαρτυρά το θαύμα. Ερχόμαστε πάλι σε εμάς. Γιατί δεν γίνεται το θαύμα τότε που το θέλουμε; Εμείς οι άνθρωποι έχουμε μάθει σήμερα να ζούμε όπως ο κόσμος, δηλαδή μιλάμε με απαίτηση, με εγωισμό, με πονηρό πνεύμα, και μεταξύ μας, αλλά και στον Θεό μιλάμε όπως μιλάμε όταν είναι να παραγγείλουμε σουβλάκια. Δηλαδή λέμε στον Θεό και στους ανθρώπους με απαίτηση, «φέρε μου αυτό, κάνε μου εκείνο, ή το άλλο». Με αυτόν τον τρόπο δεν μπορούμε να πάρουμε θεραπεία από τον Θεό, ούτε και να έχουμε υγεία. Δεν χρειάζεται να ζητάμε, αλλά χρειάζεται να καταλάβουμε το σχέδιο που έχει για μας και το οποίο συμβάλλει στη θέωση, στην αναγέννησή μας, στη μετάνοιά μας. Να ξέρουμε ότι στη ζωή μας θα περάσουμε από το Θαβώρ, αλλά θα περάσουμε και από τον Γολγοθά. Και τα δύο είναι για την δόξα του Θεού και την σωτηρία την δική μας, αλλά και για την αναγέννηση όλων όσων είναι γύρω μας. Για να έρθει η ευλογία, η ενέργεια στη ζωή μας ώστε να γίνει το θαύμα, χρειάζεται η αγάπη, η αγαθότητα, η αγνότητα. Για να λάβουμε, λοιπόν, ενέργεια χρειάζεται να κατευθυνθούμε στην πηγή με τον τρόπο τον δικό Του και όχι με τον τρόπο τον δικό μας. Άρα, με το να ζητάμε να έχουμε ό,τι έχει ο Θεός τότε «κλαφ’ τα Χαράλαμπε», θαύμα δεν βλέπουμε. Το θαύμα δεν γίνεται όπως παραγγέλλουμε σουβλάκια, θέλει γόνατο, θέλει προσευχή, και πίστη, πράγματα που αν δεν τα καλλιεργήσουμε νωρίτερα, δεν θα τα βρούμε όταν τα χρειαστούμε. Καλύτερα το προλαμβάνειν παρά το θεραπεύειν. Όταν, λοιπόν, αντιμετωπίζουμε προβλήματα οι λόγοι είναι πολλοί. Ο βασικότερος είναι ότι δεν έχουμε εκμεταλλευτεί σωστά τον χρόνο μας. Ενώ θα έπρεπε να εκμεταλλευόμαστε πνευματικά τον χρόνο μας εμείς αδιαφορούμε, αυτό έχει σαν συνέπεια να ζητάμε αλλά να μην λαμβάνουμε. Σήμερα λοιπόν που έχουμε καιρό να μαζέψουμε θησαυρό ώστε να μπορούμε να ανταποκριθούμε στο μέλλον σε ό,τι θελήσει να προσβάλει τη ζωή μας, την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τους αδελφούς. Να μην λέμε ότι είμαστε του Θεού και η πίστη μας, η αγάπη μας, η σοφία μας, είναι σκιώδεις. Να εκμεταλλευόμαστε τον χρόνο μας για να εισακουγόμαστε. Αμήν. 

 

~ Αγάπη είναι: υπομονή, ελπίδα, πίστη, ανεκτικότητα. Να υπομένεις τον άλλον, να ελπίζεις ότι θα γίνει καλύτερος, να πιστεύεις ότι θα γίνει καλύτερος, να πιστεύεις εις την σωτηρία του, να τον ανέχεσαι με όλες τις παραξενιές του, αν είναι και εχθρός σου ακόμη, αγαπάτε τους εχθρούς. Η αγάπη είναι συμπαντιαία και την έχει ο Θεός. Η αγάπη είναι μία σε ολόκληρο τον κόσμο του σύμπαντος και δεν χωρίζεται, όποιος την χωρίζει, πεθαίνει. Πώς χωρίζεται; Με την κρίση.

 

~ Ο αληθινός επαναστάτης είναι αυτός που επαναστατεί πρώτα εναντίον του κακού εαυτού του. Αυτός έχει την δύναμη να είναι φως στον κόσμο. Γι’ αυτό ο αληθινός επαναστάτης δεν ρίχνει ποτέ τα δικά του βάρη στους άλλους, αντιθέτως σηκώνει και των άλλων όπως κάνουν όλοι οι άγιοι του Χριστού. Σταυρώνονται αυτοί για να σωθεί ο κόσμος. Να, ο αληθινός άνθρωπος, δεν ρίχνει βάρη στους άλλους αλλά σηκώνει και τα βάρη όλων. Αν καμία φορά βρεθεί και ο αγωνιστής αυτός σε αδιέξοδο και σηκώνει και αυτός μεγάλο φορτίο, στην ύλη προπαντός, τότε ο Θεός στέλνει τον Κηρυναίο ώστε να τον βοηθήσει να ανταπεξέλθει, διότι η ύλη είναι απαραίτητη στο να διεξάγουμε αγώνες οι οποίοι θα ωφελήσουν την αναγέννηση του ανθρωπίνου γένους.