5. Σοφία δε και επιστήμη θέλουσιν
είσθαι η στερέωσις των καιρών
Πάτερ ήμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς
ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά Σου·
ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου·
γενηθήτω τὸ θέλημά Σου,
ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς·
τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς
ἡμῖν σήμερον·
καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν,
ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις
ἡμῶν·
καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς
πειρασμόν,
ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ
δύναμις καὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας·
ἀμήν.
Ευχή Ι.
Δαμασκηνού
ἔγειρε, μὴ φοβοῦ, στήθι πάλιν δεύρο,
οὐκ ὀνειδίζω σε, οὐ βδελύσσομαι, οὐκ ἀποῤῥίπτω, οὐδὲ σκληρύνω τὸ ἐμὸν πλάσμα,
τὸ ἐμὸν τέκνον, τὴν ἐμὴν εἰκόνα, ὅν οἰκείαις χερσί διέπλασα ἄνθρωπον καὶ
ἐφόρεσα, ὑπὲρ οὗ τὸ αἷμα ἐξέχεα, οὐκ ἀποστρέφομαι πρός με ἐρχόμενον τὸ λογικόν
μου πρόβατον, τὸ ἀπολωλός, οὐ δύναμαι μὴ ἀποδοῦναι τὴν προτέραν εὐγένειαν, οὐ
δύναμαι μὴ συναριθμῆσαι τοῖς ἐνενήκοντα ἐννέα προβάτοις διά γὰρ τοῦτο καὶ
μόνον ἐπί τῆς γῆς κατελήλυθα καὶ τὸν λύχνον ἀνῆψα, τὴν σάρκα μου τὴν οἰκείαν
καὶ τὴν οἰκίαν ἐσάρωσα καὶ τὰς φίλας Δυνάμεις τὰς οὐρανίους συνεκαλεσάμην
ἐπευφρανθῆναι τῇ τούτου εὑρέσει.
Η αγάπη ανυπόκριτος. αποστυγούντες
το πονηρόν, κολλώμενοι τω αγαθώ (Ρωμαίους 12:9). Η αγάπη είναι το
καλύτερο φάρμακο για τον συνάνθρωπο αλλά και για τον ίδιο μας τον εαυτό. Κι αν
δεν έχει αποτελέσματα η αγάπη που δίνουμε στον εαυτό μας ή στο αδελφό μας να
της αυξάνουμε την δόση. Η δόση αυξάνεται με την αφιέρωση. Το ότι δίνουμε αγάπη
φαίνεται από την ισορροπημένη ζωή που έχουμε με τον εαυτό μας, αφού δεν ζούμε
υπό νόμο αλλά με την Χάρη, αλλά και με τους άλλους γύρω μας αφού τούς δεχόμαστε
όπως είναι. Ισορροπία πνευματική έχουμε λοιπόν όταν δεχόμεθα τον άλλον όπως
είναι. Αυτή η δραστηριότητα μάς δίνει την δυνατότητα να διατηρούμε την ειρήνη
μας για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Γι’ αυτό η αγάπη είναι ελευθερία. Όλοι
ξέρουμε ότι, όπου είναι το Πνεύμα του
Θεού, εκεί υπάρχει ελευθερία (Κορινθίους Β΄ 3:17). Μέσω της αγάπης
δυνάμεθα να ζήσουμε τη φιλαδελφία και να είμαστε εις αλλήλους φιλόστοργοι, τη τιμή αλλήλους
προηγούμενοι, τη σπουδή μη οκνηροί, τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες,
τη ελπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερούντες, ταις
χρείαις των αγίων κοινωνούντες, την φιλοξενίαν διώκοντες. ευλογείτε τους
διώκοντας υμάς, ευλογείτε και μη καταράσθε. χαίρειν μετά χαιρόντων και κλαίειν
μετά κλαιόντων. το αυτό εις αλλήλους φρονούντες. μή τα υψηλά φρονούντες, αλλά
τοις ταπεινοίς συναπαγόμενοι. μή γίνεσθε φρόνιμοι παρ’ εαυτοίς. μηδενί κακόν
αντί κακού αποδιδόντες. προνοούμενοι καλά ενώπιον πάντων ανθρώπων· ει δυνατόν,
το εξ υμών μετά πάντων ανθρώπων ειρηνεύοντες. μή εαυτούς εκδικούντες, αγαπητοί,
αλλά δότε τόπον τη οργή· γέγραπται γάρ· εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει
Κύριος. Δεν μπορούμε εμείς να μπούμε στη ζωή του άλλου, ούτε να τον
κατηγορούμε, ούτε οτιδήποτε άλλο. Ο Κύριος θα μπει στη ζωή του και θα τον
διορθώσει τον φίλο, τον αδελφό, τον εχθρό μας, ή τον οποιονδήποτε συνάνθρωπό
μας. εάν ούν πεινά ο εχθρός σου,
ψώμιζε αυτόν, εάν διψά, πότιζε αυτόν· τούτο γαρ ποιών άνθρακας πυρός σωρεύσεις
επί την κεφαλήν αυτού. μη νικώ υπό του κακού, αλλά νίκα εν τω αγαθώ το κακόν
(Ρωμαίους 12:10-21). Να μην νικιόμαστε από το κακό αλλά με το αγαθό να νικούμε
εμείς το κακό. Μέσω αυτού θα κερδίσουμε τους αδελφούς στη ζωή. Τώρα, άνθρωποι
είμαστε και όλοι κάνουμε λάθη και πρώτος απ’ όλους εγώ αλλά μελετώ, διαβάζω
μέρα – νύχτα, προσεύχομαι μέρα – νύχτα, αγωνίζομαι μέρα – νύχτα και διορθώνω
τον εαυτό μου ώστε να γίνω σύμμορφος του Θεού. Αυτός είναι ο σκοπός. Το «λίγο»
δεν φτάνει. Το «πολύ» θα έχουμε κατά νου να πετύχουμε, το πλήρωμα της θεότητας
να έρθει να κατοικήσει μέσα μας.
~ Πού είναι ο Θεός, θέλω να μου δείξεις τον Θεό. Είναι πολλοί που διαβάζουν, που προσεύχονται, αλλά και μιλάνε για τον Θεό
συνέχεια, κι όμως αποδεικνύεται ότι τον Θεό δεν τον γνωρίζουν. Εμείς ρωτάμε, τι
σημασία έχει να ψάχνεις τον Θεό εάν δεν είσαι σε θέση να τον γνωρίσεις μόλις
έρθει κοντά σου ή όταν, ακόμα ακόμα, τον δεις μπροστά σου; Μάλιστα, είναι
πολλοί που λένε «θέλω να μου δείξεις αν υπάρχει ο Θεός, θέλω να πεις κάτι που
να μου αποδεικνύει ότι υπάρχει ο Θεός, ή να κάνεις κάτι για να πιστέψω», και το
ζητά αυτό από εμένα. Μάλιστα, είναι πολλοί που μπαίνουν στη διαδικασία να
αποδείξουν ότι υπάρχει ο Θεός, αυτό όμως είναι καθαρά ζήλος χωρίς επίγνωση, ο
οποίος γίνεται στο τέλος εωσφορικός εγωισμός, και ο λόγος διότι ο Λόγος του
Θεού αναφέρει ότι πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ
πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ πατρὸς τῶν φώτων, παρ' ᾧ οὐκ
ἔνι παραλλαγὴ ἢ τροπῆς ἀποσκίασμα. (Ιακώβου 1:17). Μάλιστα, αυτό, το να
γνωρίσουν τον Θεό, αυτοί οι άνθρωποι προκλητικά το λένε στον ίδιο τον Θεό και
Αυτός ούτε καν ακούει τι λένε. Με αυτόν τον τρόπο, σπάνια να τον δεις, ή να τον
καταλάβεις, ή να πάρεις απάντηση. Μάλιστα, υπάρχει και μια παραβολή, ο πλούσιος
και ο φτωχός Λάζαρος:
«Υπήρχε
κάποιος άνθρωπος πλούσιος, και φορούσε πορφύρα και λινά ενδύματα, δηλαδή
ντυνόταν με ακριβά και υπερπολυτελή ρούχα και διασκέδαζε καθημερινά
μεγαλοπρεπώς. Ήταν δε και κάποιος φτωχός, που τον έλεγαν Λάζαρο, ο οποίος ήταν
πεταγμένος κοντά στην εξώπορτα του πλουσίου γεμάτος από πληγές. Και επιθυμούσε
να χορτάσει από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου. Αλλά σαν να
μην έφθανε η στέρησις αυτή, επειδή ήταν σχεδόν γυμνός, έρχονταν οι σκύλοι και
έγλυφαν τις πληγές του. Συνέβη δε να πεθάνει ο φτωχός, και να μεταφερθεί υπό των
αγγέλων στον κόλπο του Αβραάμ. Πέθανε δε και ο πλούσιος, και ετάφη. Και στον
Άδη που βρισκόταν και βασανιζόταν, σήκωσε τα μάτια του, και βλέπει τον Αβραάμ
από μακριά, και τον Λάζαρο να είναι στους κόλπους του. Και αυτός, φώναξε και
είπε: «Πάτερ Αβραάμ, ελέησέ με! Και στείλε τον Λάζαρο να βρέξει την άκρη του
δακτύλου του στο νερό, και να δροσίσει τη γλώσσα μου, διότι τυραννούμαι και
πονώ μέσα σ’ αυτή τη φλόγα!». Είπε δε ο Αβραάμ: «Παιδί μου, ενθυμήσου, ότι
έλαβες με το παραπάνω τα αγαθά σου κατά τη διάρκεια της ζωής σου, και ο Λάζαρος
παρομοίως τα κακά. Τώρα όμως, εδώ παρηγορείται, γι’ αυτά που άλλοτε υπέφερε, συ
δε βασανίζεσαι. Και επί πλέον όλων αυτών, ανάμεσα σ’ εμάς και σ’ εσάς, έχει
στερεωθεί μεγάλο βάραθρο, ώστε εκείνοι που θέλουν να περάσουν από εδώ προς
εσάς, να μη μπορούν να διαβούν, ούτε αυτοί που είναι από εκεί, να μπορούν να
διαπεράσουν και να έλθουν προς εμάς». Είπε δε ο πλούσιος: «Σε παρακαλώ λοιπόν
Πάτερ, να στείλεις αυτόν, (δηλαδή τον Λάζαρο), στο σπίτι του πατέρα μου. Διότι
έχω πέντε αδελφούς. Στείλε τον να τους βεβαιώσει ως αυτόπτης μάρτυς, για όσα
συμβαίνουν εδώ, για να μην έρθουν και αυτοί σ’ αυτό τον τόπο των βασάνων».
Λέγει προς αυτόν ο Αβραάμ: «Έχουν τον Μωυσή και τους προφήτες. Ας ακούσουν
εκείνους. Αλλά εκείνος του είπε: «Όχι πάτερ Αβραάμ! Αλλά αν κάποιος από τους
νεκρούς πάει προς αυτούς, τότε θα μετανοήσουν. Είπε όμως σ’ αυτόν ο Αβραάμ:
«Εάν δεν ακούν τον Μωυσή και τους προφήτες, ούτε και αν αναστηθεί κανείς εκ
νεκρών θα πεισθούν» (Λουκάς 16:19–31).
Εξάλλου, ο
Θεός είναι κάθε μέρα κοντά μας, χρειάζονται όμως πνευματικοπύρινα μάτια, και
δεν παρουσιάζεται με τον τρόπο που θέλω εγώ, ή που φαντάζομαι ότι θα έρθει. Ο
Θεός είναι πάντα κοντά μας, όχι με τον δικό μας τρόπο, αλλά με τον δικό Του
τρόπο. Ο Απ. Παύλος αναφέρει, ἐν
αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμὲν (Πράξεις 17:28). Ο Θεός είναι η
ζωή μας, η ίδια η ύπαρξή μας, είναι η Δημιουργία, τα δέντρα, τα ζώα, οι
επιστήμες, οι τέχνες, τα γράμματα, ο Θεός είναι μέσα στα βιβλία, είναι παντού.
Αν όλα αυτά δεν τα βλέπεις, δεν μπορείς να δεις τον Θεό. Ακόμα, ο Θεός είναι
μέσα στον γραπτό λόγο, στον προφορικό λόγο, είναι μέσα στον Λόγο του Θεού.
Είναι η φωνή που μάς μιλάει μέσα μας από μικρά παιδιά, στην συνείδησή μας, η
οποία είναι ο μικρός Θεός και που στη συνέχεια χάνεται γιατί εμείς ακούμε τον
κόσμο, όμως αν ξαναγίνουμε παιδιά, πάλι αυτός θα μάς ξαναμιλήσει. Ο Θεός έχει
άλλο τρόπο επικοινωνίας με τους ανθρώπους, όπως τα μικρά παιδιά τα οποία πάντα
λένε, «πάμε να παίξουμε», μόνο αυτό τα ενδιαφέρει. Εδώ είναι το κόλπο. Γίναμε
σοβαροί και κάναμε και τον Θεό σοβαρό και αυστηρό, αν και ο ίδιος είναι ένα
παιδί αγαθό και του αρέσει τη ζωή να την παίρνουμε σαν ένα παιχνίδι. Ναι, ένα
παιχνίδι, μια διασκέδαση είναι ο Θεός, η Δημιουργία, τα πάντα, και αυτό θα
πρέπει να είμαστε όλοι, παιδιά. Ο ίδιος φανέρωσε, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την
βασιλείαν των ουρανών (Ματθαίος 18:3). Σοβαρέψαμε δυστυχώς και ο Θεός
έφυγε. Και εγώ τον είχα χάσει παλιά τον Θεό παρόλο που ασχολούμουν με τον Θεό,
και ο λόγος που τον είχα χάσει ήταν διότι όλα τα έκρινα και όλα τα έβλεπα
λάθος, αλλά τον ξαναβρήκα (αυτόν που έχασα, τον Θεό), και ο τρόπος απλός,
πέταξα την αυστηρότητα και ενδύθηκα την χρηστότητα και στη συνέχεια την
απλότητα. Έτσι τον ξαναβρήκα. Ο Θεός είναι κάθε μέρα δίπλα μας. Αυτός μάς ζωοποιεί.
Πρόσεξε λίγο άνθρωπε και θα τον δεις. Δεν είναι ο Θεός αυτός που το πρωί
εμφανίζει τον ήλιο και χτυπά η ηλιαχτίδα του το μέτωπό σου; Δεν είναι ο Θεός
εκεί που κάποιος σού φωνάζει «καλημέρα»; Δεν είναι ο Θεός εκεί που όταν ξυπνάς,
ένας άνθρωπος σού δίνει ένα χάδι και σού λέει «καλημέρα»; Δεν είναι ο Θεός
δίπλα σου εκεί που καθώς μεγαλώνεις, είναι η μητέρα σου και ο πατέρας σου δίπλα
σου για να σε στηρίξουν στα πρώτα βήματά σου; Δεν είναι ο Θεός εδώ, δεν είναι ο
Θεός παντού, αφού έχεις φίλους και στηρίζουν τη ζωή σου; Δεν είναι ο Θεός ακόμα
και στους εχθρούς σου, αφού εξαιτίας τους σπουδάζεις και δεν γίνεσαι εσύ κακός
άνθρωπος; Παντού τον βλέπεις, όταν θέλεις να τον δεις. Μην πέφτουμε στην παγίδα
να λέμε, «εγώ διαβάζω, εγώ κάνω αυτό, ή το άλλο και δεν τον βλέπω». Είναι
τραγικό αυτό, να μην τον αισθάνεσαι πουθενά και τίποτα να μην σου δίνει χαρά.
Να, η χαρά! Που ζεις με φίλους, με τον λόγο, με το φαγητό, με ένα αγαθό αστείο,
στα πάντα είναι ο Θεός, μα πάνω απ’ όλα, όταν μελετάς το Λόγο Του και παίρνεις
και παίρνω δύναμη, σοφία, χαρά! Δεν γράφεται ότι, ἐν αὐτῷ μένομεν καὶ αὐτὸς ἐν ἡμῖν ….. (Α΄ Ιωάννου 4:13–16); Η
ελευθερία που ζεις, όταν την ζεις, Θεός δεν είναι; Η υγεία που έχεις σήμερα δεν
είναι Θεός; Η ασθένεια Θεός δεν είναι; Όλα είναι Θεός, όλα μυρίζουν Θεό! Πώς
θέλεις να τον δεις τον Θεό, σαν έναν που θα έρθει και «θα σου κόψει το αίμα»;
Τι θέλεις, να πάθεις ανακοπή; Η προσευχή που κάνουμε και πραγματοποιείται το
αίτημά μας δεν είναι ο Θεός, αφού σκύβει και σου εκπληρώνει τα αιτήματά σου;
Ακόμα και όταν περιμένεις και ελπίζεις και αυτό Θεός δεν είναι; Όταν όλα αυτά
και άλλα πολλά δεν τα βλέπεις και τα περνάς, τα βλέπεις, σαν να είναι
συνηθισμένα τότε ψάχνεις τον Θεό σε όλη σου τη ζωή, αλλά δεν έχεις τα
αισθητήρια ώστε να τον δεις. Ξέρεις, είναι πολλοί που χάνουν ένα πρόσωπο, για
πολλούς λόγους, και όταν το συναντούν δεν το γνωρίζουν. Εδώ οι μαθητές για
λίγες μέρες έχασαν τον Θεό και όταν ήρθε, ζητούσαν πειστήρια. Όλοι οι άνθρωποι
δυστυχώς όταν είναι με τον Θεό δεν τον βλέπουν και οι περισσότεροι τον βλέπουν
όταν κάνει λίγο πίσω —αν και σε αυτή την περίπτωση το πίσω του Θεού έχει σκοπό
να σε πάει πολύ μπροστά. Όσοι θέλουν αποδείξεις για το αν υπάρχει ο Θεός ας
κοιτάξουν μέσα τους και γύρω τους, όχι όμως με τον εγωισμό, αλλά με την αγάπη
και την αρετή των αρετών την ταπεινοφροσύνη. Με αυτόν τον τρόπο βρίσκεις τον
Θεό. Αν όλη την ώρα ψάχνεις να βρεις αποδείξεις που τον καθιστούν ανύπαρκτο, ε,
τότε δεν θα τον δεις κι ας είναι δίπλα σου. Και οι μαθητές το πάθανε πολλές
φορές, και εμείς δικαιολογείται για λίγο να νιώθουμε μόνοι, αλλά γι’ αυτό
κάνουμε τον αγώνα μας ώστε την ώρα που δεν τον βλέπουμε να επικοινωνούμε μαζί
του με την σοφία του. Σε αυτή υπάρχει πολύς Θεός. Η πίστη, η καλή πρόθεση, θα
παίξει μεγάλο και σημαντικό ρόλο. Η αρνητική πίστη με αρχές «ου με πείσεις καν
με πείσεις», δεν σου δίνουν την ικανότητα να δεις τον ζώντα Θεό. Όλοι
γνωρίζουμε τα θαύματα του Κυρίου. Ο τυφλός χωρίς να τον βλέπει τον γνώρισε και
του ζήτησε βοήθεια. Εμείς με ανοιχτά μάτια και δεν τον βλέπουμε! Θέλει προσοχή.
Τα μάτια είναι η κάμερα, ο εγκέφαλος βλέπει. Για φαντάσου, ένας με μάτια να μην
βλέπει και ένας χωρίς μάτια να τον δοξάζει! Εμείς δυστυχώς θέλουμε τον πηλό που
ο Θεός έβαλε στα μάτια του τυφλού. Εμείς θέλουμε τον πηλό αυτόν στον εγκέφαλό
μας για να ανοίξουν τα πνευματικά μας μάτια. Ο πηλός είναι ο Λόγος. Αυτός
λείπει και δεν βλέπουμε τον Θεό. Χρειάζεται όμως και η καλή πρόθεση. Πώς είναι
δυνατόν ο τυφλός με λίγο πηλό, αν και πριν τον γνώριζε μέσα του τώρα με τον
πηλό να τον βλέπει και να πέφτει κάτω και να τον προσκυνά; Αυτός με λίγο πηλό
και τον είδε, εμείς με τόσα πολλά και τόσα καλά που μάς χάρισε ακόμα δεν τον
βλέπουμε! Ξέρετε, στην εποχή του Αϊνστάιν υπήρχαν τηλεσκόπια, υπήρχαν
επιστήμονες που ερευνούσαν το Σύμπαν, κι όμως, ο Αϊνστάιν μέσα σε ένα δωμάτιο
γνώρισε το Σύμπαν, την καμπυλότητα, την ενέργεια, η οποία γίνεται ύλη και πάλι
ενέργεια, γνώρισε τον Θεό, αφού μίλησε και για την δύναμη της αγάπης, η οποία
όταν γίνει αντιληπτή από τους ανθρώπους θα γίνει αιτία ώστε όλα τα προβλήματα
του ανθρώπου να λυθούν αυτόματα. Μεγάλη ενέργεια η αγάπη!
Αδέλφια μου,
δεν βλέπουμε τον Θεό μέσα από τους Αγίους; Ναι, τον βλέπουμε. Αδέλφια μου, με
το κάλεσμα που λάβαμε τον βλέπουμε. Με το έργο που μάς άφησε ως παρακαταθήκη
τον βλέπουμε. Παντού υπάρχει. Αλλά και τα ποιήματα Αυτού μαρτυρούν την έντονη
παρουσία Του μέσα στην Δημιουργία. Ο Θεός δεν παίζει θέατρο μαζί μας, ούτε
εμείς είμαστε κλόουν ή μαριονέτες. Ο Θεός μάς καλεί να γίνουμε σύμμορφοι, θεοί.
Είναι γραφικό, θεοί έστε και υιοί Υψίστου πάντες (Ψαλμοί
81:6). Πολλοί λένε, «γιατί γίνεται πόλεμος, γιατί ένα παιδάκι αρρωσταίνει και
πεθαίνει, γιατί εκείνο, γιατί το άλλο». Μα, δεν έστειλε ο Θεός κανέναν πύραυλο,
ούτε είναι άπληστος σε σημείο ώστε να στερεί τα χρήματα, ή το φαγητό σε πολλούς
άλλους, δεν έφερε αυτός τις ασθένειες. Γιατί δεν καταλαβαίνουμε ότι η απιστία
μας, μάς έκανε τέρατα, εγωιστές, πονηρούς; Πολλοί λένε, «μάς ραντίζουν». Ο Θεός
φταίει για αυτό; Είδατε τον Θεό να παίρνει το αεροπλάνο και να μάς ραντίζει;
Όχι. Ο Θεός δεν ραντίζει τον κόσμο με δηλητήρια. Ο Θεός δεν έκανε όλα αυτά.
Έκανε όμως ας πούμε ένα λάθος που το θεώρησε ως καλό και δίκαιο. Αυτό είναι ότι
μάς άφησε ελεύθερους. Αυτή την κακή διαχείριση της ελευθερίας μας την κάναμε
την νόσο της ζωής μας που μάς στοιχίζει την ίδια μας τη ζωή αφού την πληρώνουμε
με τον θάνατο. Ο Θεός δεν κλείνει το στόμα, ακόμα και του ασεβή. Δική μας η
ζωή, δικές μας οι επιλογές, δικές μας και οι συνέπειες. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα
να ανοίξουμε τα πνευματικά μας μάτια και να είμαστε σίγουροι ότι θα τον δούμε
ολοζώντανο μπροστά μας. Αρκεί να κλίνει γόνυ η καρδιά μας. Θα μου πεις,
«εντάξει, δεν κάνει ο Θεός το κακό, αλλά γιατί γίνεται, γιατί το επιτρέπει;».
Απλά, για να μάθεις, για να μάθω, για να μάθουμε τι σημαίνει ελευθερία, αλλά
και αγάπη, αφού αυτή τα πάντα ανέχεται, και να επιλέξουμε μέσα από την ελεύθερη
βούλησή μας την αγάπη μεταξύ μας. Αμήν.
~ Και όταν προσεύχησαι, μη έσο ως οι υποκριταί
(Ματθαίος 6:5). Ο υποκριτής προσεύχεται όχι για να τον ακούσει ο Θεός αλλά
οι άνθρωποι και ο λόγος, για να πάρει το μπράβο τους. Ό,τι κάνουμε στη ζωή μας
δεν θα το κάνουμε για το θεαθήναι, για τους ανθρώπους, αλλά για τον Θεό. Αν
θέλουμε να μάς βραβεύσουν οι άνθρωποι, σίγουρα «θα μάς χτυπήσουν παλαμάκια». Το
παν είναι να κάνουμε τον ίδιο τον Δημιουργό «να χτυπήσει παλαμάκια» για εμάς
και να κάνουμε τον Θεό να πει: Ούτος
είναι ο υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην. Αυτός να είναι
ο στόχος μας, το ενδιαφέρον μας στη ζωή μας. Άλλο είναι να σε έχει φίλο ο Θεός
και άλλο είναι να ψάχνεις εσύ φίλους. Ξέρουμε ότι ο κόσμος μας δυστυχώς έχει
γεμίσει με θεατρικές, υποκριτικές, υποτίθεται πνευματικές, παραστάσεις οι
οποίες φεύγουν από την ουσία, αφού δημιουργούν εντάλματα και φέρουν πολλές
εξωγραφικές επιδιώξεις οι οποίες μάς κρατούν για χρόνια στο να ζούμε, οι
πάντες, μια άλλη ρήση του Κυρίου που έχει ως εξής: τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται
(Ματθαίος 15:14). Δηλαδή, όλοι κάνουμε τους έξυπνους και όλοι, αργά ή
γρήγορα, αντιμετωπίζουμε προβλήματα στη ζωή μας με αποτέλεσμα όλοι να ζούμε την
φθορά, τον θάνατο. Ο Κύριος όμως τόνισε, συ
δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμείον σου, και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τω πατρί σου τω εν τω κρυπτώ, και ο
πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν τω φανερώ (Ματθαίος
6:6). Αυτήν την προσευχή δέχεται ο Θεός, γιατί αυτήν την κάνεις από μόνος σου,
δεν σου την επιβάλλει κάποιος, δεν είναι προσευχή με ώρα, ότι πρέπει να την
κάνεις π.χ. στις 9:00. Είναι μια προσευχή με επαγγελία, που έχει αποτέλεσμα.
Είναι μια προσευχή που πας μόνος σου και μπαίνεις στο δωμάτιο σου και λες,
«Θεέ μου, σε παρακαλώ, βοήθησέ με εκεί». Αυτό δεν σου το επιβάλλει κάποιος. Γι’
αυτό και η προσευχή αυτή είναι αληθινή, γιατί την κάνεις από μόνος σου. Ας
γνωρίζουμε ότι μόνο η κρυφή προσευχή έχει μέσα της μεγάλη αλήθεια. Είναι η μόνη
η οποία ειλικρινά απευθύνεται στον Θεό και ο λόγος διότι γίνεται με επίγνωση
και μέσα από θέληση δική μας και όχι από παρότρυνση των γύρω μας. Η προσευχή
είναι η κινητήριος δύναμη των πάντων, της παρούσης και της μελλούσης ζωής. Δι’
αυτής δυνάμεθα να εισέλθουμε στην άφθαρτη ζωή και στην άπειρη σοφία του Θεού,
αφού αυτή αλλάζει τις βιοχημικές διεργασίες του εγκεφάλου και μεταστοιχειώνει
το σώμα ώστε αυτό να μην υπόκειται πλέον στην φθορά. Ο άνθρωπος ό,τι
σκέφτεται μπορεί να το φέρει στη ζωή του αρκεί να το ερευνήσει, να το βρει.
Χρειάζεται όμως, όπως είπα, να επικεντρωθούμε σε ένα πρόσωπο και αν αυτό είναι
ο Χριστός, να επικεντρωθούμε σ’ Αυτόν, να μιμηθούμε την ζωή του και να
δημιουργήσουμε νευρώνες με την λογική Του. Όλος ο άλλος κόσμος ο οποίος έχει
αναπτυχθεί μέσα μας από τους ανθρώπους, ό,τι δεν είναι καλό, θα πρέπει να
υποσιτιστεί και ο μόνος τρόπος είναι με το «νίκα, άνθρωπε, το κακό με το καλό».
Έχω πει και ένα παράδειγμα γι’ αυτό. Έχουμε μπροστά μας μια κούπα από καφέ τον
οποίον έχουμε πιεί, αυτό που έχει μείνει μέσα στην κούπα φαίνεται σαν μια
βρωμιά. Κάπως έτσι είναι και ό,τι έχουμε πάρει από τον κόσμο το οποίο μάς
βλάπτει. Αν βάλουμε την κούπα αυτή κάτω από την βρύση και αφήσουμε να
τρέχει το νερό σιγά – σιγά, η κούπα θα καθαρίσει —είναι θέμα χρόνου. Έτσι
είναι και με τον εγκέφαλό μας. Αν αυτός δεν λειτουργεί σωστά, υπολειτουργεί,
και όλο το σώμα υπολειτουργεί. Αν αυτός λειτουργεί με το Πνεύμα του Θεού, με
την σοφία του Θεού όλο το σώμα ζωοποιείται. Το Πνεύμα είναι ζωοποιόν και πρέπει
να αυξηθούμε στο Πνεύμα του Θεού. Άρα, θα πρέπει να βάλουμε τον εγκέφαλό μας
κάτω από την βρύση του Θεού, να την ανοίξουμε και να αντλήσουμε την σοφία Του. Και
δεν χρειάζεται να ακούσουμε πολλές θεωρίες (γύρω μας) ή να δούμε τι είπε ο
ένας, τι είπε ο άλλος και να δογματίσουμε τη ζωή μας, γιατί όλοι είμαστε
επηρεασμένοι. Χρειάζεται μόνο να στραφούμε στον εαυτό μας, να εμβαθύνουμε μέσα
μας και να δούμε τι θέλουμε. Εάν το βρούμε αυτό, τότε αυτό θα είναι η λύτρωσή
μας, θα είναι η αρχή του δρόμου στο να γίνουμε αλήθεια. Η προσευχή είναι το
κλειδί της άφθαρτης, αθάνατης ζωής. Δύο προσευχές είναι απαραίτητες, υπάρχουν
πολλές, αλλά αυτές είναι οι πιο σημαντικές. Η πρώτη είναι η αδιάλειπτη
προσευχή. Αυτή είναι μοναδική. Δι’ αυτής εισερχόμεθα στα βάθη του Θεού και
ζούμε συνέχεια στο αγαθό. Η αδιάλειπτη προσευχή γίνεται παντού, στον δρόμο,
στην δουλειά, παντού. Είναι σημαντικό κάθε στιγμή να σκέφτεσαι τον
Θεό! Αυτό λέγεται αδιάλειπτη προσευχή. Με αυτή δικαιώθηκε ο Ενώχ, ο οποίος
περπάτησε σε όλον τον επί Γης βίο του με τον Θεό και στο τέλος μετέθεσεν αυτόν
ο Θεός ώστε να μην δει θάνατο. Πού τον μετέθεσε; Είναι απλό. Στην χώρα των
ζώντων, η οποία μπορεί να είναι και δίπλα μας, όμως η παχυλότητα της ύλης
δημιουργεί την φθαρτή όραση, αυτή που δεν μάς αφήνει να δούμε την χώρα των
ζώντων ας είναι και δίπλα μας —αυτή αλλά και ο άφθαρτος άνθρωπος— πόσο μάλλον
να την ζήσουμε. Εμείς οι άνθρωποι σήμερα στη ζωή μας και στο νου μας έχουμε
αδιάλειπτα: «Πόσα πήρες; Πόσα θα πάρεις; Τι σύνταξη θα βγάλεις; Τι είπε η
τηλεόραση, τι είπε ο ένας, τι είπε ο άλλος, γιατί έγινε εκείνο, γιατί έγινε το
άλλο». Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν μπορούμε να ζήσουμε τον Θεό. Οι άνθρωποι
πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη κάνουν ένα έργο, υπάρχουν άνθρωποι που είναι
απεσταλμένοι να κάνουν μια δουλειά, να εργασθούν ένα έργο, ο καθένας εκεί που
ετάχθη. Αν εμάς μάς έχει καλέσει ο Θεός, εμείς να κοιτάξουμε πώς να ενωθούμε
περισσότερο με τον Θεό. Δεν αντιπαλεύουμε τον κόσμο, ούτε το σύστημά του, ο
καθένας το στηρίζει με τον δικό του τρόπο. Αυτός όμως που είναι του Θεού θα
πρέπει να έχει αδιάλειπτα τον Θεό μέσα του. Πάντοτε δηλαδή να ενθυμείται το
ρήμα του Θεού, γιατί για εμάς ο Λόγος του Θεού είναι ο καθρέφτης, είναι αυτό το
οποίο θα μάς δείξει τον λεκέ που έχουμε. Όπως, όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη
και βλέπουμε μια κηλίδα ή κάτι άσχημο στο πρόσωπό μας και αμέσως σπεύδουμε να
το καθαρίσουμε, κάπως έτσι είναι και με την ψυχή μας, έχει τον δικό της
καθρέφτη και ο καθρέφτης της ψυχή μας, του εσωτερικού μας κόσμου, είναι ο Λόγος
του Θεού, το Πνεύμα του Θεού. Μόνο αυτό μπορεί να μάς πει, να μάς δείξει που
έχουμε πρόβλημα. Αν εγώ για παράδειγμα κρίνω, ο Λόγος του Θεού λέει: Μη κρίνετε, διά να μη κριθήτε
(Ματθαίος 7:1), Συ τις είσαι όστις
κρίνεις ξένον δούλον; εις τον ίδιον αυτού κύριον ίσταται ή πίπτει (Ρωμαίους
14:4), Διά τούτο αναπολόγητος είσαι, ω
άνθρωπε, πας όστις κρίνεις· διότι εις ό,τι κρίνεις τον άλλον, σεαυτόν
κατακρίνεις· επειδή τα αυτά πράττεις συ ο κρίνων (Ρωμαίους 2:1). Αν εγώ
θεωρώ ότι είμαι ανώτερος και καλύτερος από τον άλλον ας το δείξω με τα έργα μου
και όχι μόνο με τα λόγια μου αφού ο Λόγος του Θεού λέει: Όστις θέλει να ήναι πρώτος, θέλει είσθαι
πάντων έσχατος και πάντων υπηρέτης (Μάρκος 9:34), ο μεγαλήτερος μεταξύ σας ας γείνη ως ο
μικρότερος, και ο προϊστάμενος ως ο υπηρετών (Λουκάς 22:26), κ.α.. Άρα,
λοιπόν, ο καθρέφτης της ψυχής για εμάς είναι ο Λόγος του Θεού. Για κάποιον
άλλον μπορεί να είναι κάτι άλλο, ένα άλλο βιβλίο. Το θέμα είναι ο κόσμος να
γίνεται καλύτερος. Αν ο άνθρωπος γίνεται καλύτερος και μπορεί να επικοινωνεί με
όλους τους ανθρώπους, μπορεί να δέχεται τον καθένα με την προσωπικότητά του
χωρίς να θέλει να τον αλλάξει, αυτό είναι ένα μεγαλείο! Αυτό δείχνει ότι
πνευματικά κάπου έφτασε αυτός ο άνθρωπος! Τους ανθρώπους δεν τους φέρνουμε
κοντά μας για να τους αλλάξουμε, αλλά, αν μπορούμε, να τους δεχτούμε γι’ αυτό
που είναι. Αν θέλουμε να τους αλλάξουμε, αυτό είναι λάθος, δεν πρόκειται να
αλλάξει κανείς. Κι αν κάποιος μάς κάνει το χατίρι για ένα χρονικό διάστημα,
μετά, πάλι τον πραγματικό του εαυτό θα βγάλει. Να μην ζούμε με την ψευδαίσθηση
ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να αλλάξουμε
αν προσκολληθούμε στον Θεό. Τον κόσμο θα τον αλλάξει ο Θεός. Όπως ο Θεός
αλλάζει εμάς έτσι θα αλλάξει και τους άλλους. Ο Θεός γνωρίζει τι θα κάνει με
τον κάθε άνθρωπο. Με την αδιάλειπτη προσευχή μπορούμε να περπατάμε και να
σκεφτόμαστε τον Θεό, να έχουμε μέσα μας τον Λόγο του Θεού, να σκεφτόμαστε την
διδασκαλία του, ή να ακούμε τον Λόγο του Θεού. Έτσι ζούμε στο αγαθό. Με αυτόν
τον τρόπο σταματάει η φθορά, σταματάει η κρίση, σταματάει ο εγωισμός, οι
πονηρίες. Όλα αυτά είναι που μάς φορτώνουν τη ζωή. Μόνος του ο καθένας
βάζει τσουβάλια στην πλάτη του και δεν μπορεί μετά να σηκωθεί. Νιώθει ότι έχει
δυσβάσταχτα φορτία. Δεν του τα βάζει κανείς, μόνος του τα βάζει, η άγνοιά του.
Γι’ αυτό λέμε ότι η άγνοια του Λόγου του Θεού είναι από τα χειρότερα
αμαρτήματα.
Η δεύτερη
προσευχή είναι η κρυφή προσευχή. Αυτή είναι με επαγγελία. Αυτή η κρυφή προσευχή
που ανέφερα παραπάνω (είσελθε εις το
ταμείον σου….) καθορίζει σε εμάς την θέωση και ο λόγος διότι μόνοι μας
εισερχόμαστε στο αγιαστήριο. Δηλαδή, έχουμε φτάσει στο πνευματικό επίπεδο ώστε
να μην μάς παροτρύνουν οι άλλοι να στεγάσουμε τον Θεό στη ζωή μας, να μην μάς
παροτρύνουν οι άλλοι να μην λέμε ψέματα, αλλά εμείς από μόνοι μας φτάσαμε στο
πνευματικό επίπεδο να θέλουμε τον Θεό στη ζωή μας. Στην κρυφή προσευχή κάνουμε
διάλογο με τον Θεό. Πνεύμα είναι ο Θεός και όσο πιο πολύ πνευματικός είναι ένας
άνθρωπος τόσο πιο πολύ έχει τον Θεό μέσα του. Όταν προσευχόμαστε μιλάμε εμείς
στον Θεό και όταν μελετάμε μάς μιλάει ο Θεός. Ο Θεός μάς μιλάει με δύο τρόπους.
Ο ένας είναι μέσα από τον Λόγο Του. Για εμάς. Για κάποιους άλλους μπορεί να
μιλάει μέσα από την φύση, μέσα από την Δημιουργία, μέσα από οποιοδήποτε άλλο
βιβλίο. Και μέσα από ένα όνειρο μπορεί να μιλήσει. Και ο δεύτερος τρόπος που ο
Θεός μιλάει στον άνθρωπο είναι όταν τον επισκιάσει και ο άνθρωπος αυτός ακούει
μέσα του την ζώσα φωνή του ζώντος Θεού η οποία είναι μια φωνή γεμάτη ενέργεια
που τον ζωοποιεί. Το Πνεύμα το Άγιο ο Θεός το έστειλε δέκα ημέρες αφότου
ανελήφθη στον ουρανό. Είπε στους μαθητές του να μείνουν όλοι στο ανώγειο και
την πεντηκοστή ημέρα από την Ανάστασή του, τούς έστειλε το Πνεύμα το Άγιο με
την μορφή πύρινων γλωσσών και έτσι άρχισαν να λαλούν ξένες γλώσσες. Στην
Ιερουσαλήμ εκείνη την ημέρα ήταν μια μεγάλη γιορτή και βρίσκονταν εκεί Ιουδαίοι
απ’ όλα τα έθνη. Αυτό το Πνεύμα, έδωσε την δύναμη στους μαθητές να βγουν απ’ το
ανώγειο, να κατέβουν στον κόσμο και να μιλούν στην γλώσσα του καθενός για τα
μεγαλεία του Θεού και όλοι όσοι τους άκουγαν εξεπλήσσοντο και απορούσαν! Αυτό,
το Πνεύμα το Άγιο, τούς έδωσε την δύναμη μετέπειτα να κηρύττουν το Ευαγγέλιο με
«σημεία και τέρατα»! Ο Χριστιανισμός δεν είναι σκέψη ενός ανθρώπου που
εξαπλώθηκε, αλλά είναι εμπειρία πολλών ανθρώπων οι οποίοι εφάρμοσαν το
Ευαγγέλιο του Χριστού. Όταν δεν εφαρμόζεται το Ευαγγέλιο του Χριστού, ο Χριστός
χάνει την αξία του και οι άνθρωποι αντί να ασχολούνται με τον Θεό, με την ζωή,
με τον εαυτό τους, ασχολούνται με τα αλλότρια. Μη γένοιτο! Ας αλλάξουμε τρόπο
ζωής. Ο τρόπος; Να γνωρίσουμε τον Θεό καθώς είναι, μέσα από το άγιο Ευαγγέλιό
του, αλλά και διά Πνεύματος Αγίου. Γένοιτο, γένοιτο αμήν.
~ Η αλήθεια
μετέχεται, δεν κατέχεται, καθώς, ο Θεός δεν ανακαλύπτεται, αλλά αποκαλύπτεται.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό διότι μάς βγάζει από την μικρότητα που δημιουργεί ο
εγωισμός, «εγώ θα σώσω τον κόσμο», ή «εγώ ξέρω την αλήθεια». Ξέρετε, ο Θεός
δημιούργησε στον κόσμο εκκλησίες, μοναστήρια, οργανώσεις, σωματεία, που μιλάνε
για την αγάπη, για την σοφία του Θεού. Πολλοί νομίζουν ότι βρήκαν τον Θεό. Δεν
είναι έτσι. Απλώς ο Θεός με θεόπνευστο τρόπο μάς κάλεσε σε έναν χώρο με σκοπό
να έρθουμε κοντά Του. Το αν θα βρει κάποιος τον Θεό θα εξαρτηθεί στη συνέχεια
από τον ίδιο, αφού ο καθένας θα ακούσει, θα προβληματιστεί, θα αποφασίσει, θα
ενεργήσει, θα εξελιχθεί, θα ταπεινωθεί, θα αγαπήσει, θα αγαπηθεί, θα μισηθεί,
θα θυμώσει, θα κρίνει, θα κριθεί, θα εφαρμόσει, ή όχι. Πάντως, όποιος πάρει τον
Θεό στα σοβαρά και τον αγαπήσει, τον ερωτευθεί, κάνει σχέση μαζί του, θα προβεί
σε αλλαγές πνευματικές, αν μπορέσει να κάνει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις
πνευματικές. Αν περάσει, ας πούμε, τα στάδια της δοκιμασίας, της σπουδής, της
πνευματικής εξέλιξης, ανθρωπίνως, τότε ναι, ο Θεός θα τον πάρει στα σοβαρά και
θα τού αποκαλυφθεί. Πάντα ο άνθρωπος θα νιώθει τον Θεό κοντά του με λίγο, ή
πολύ αγώνα, διότι ο Θεός είναι η αγάπη που μάς γέννησε, που μάς φρουρεί, που
μάς θέλει στη ζωή, που μάς αγαπά. Το να γνωρίσει όμως κάποιος τον Θεό και να
βρίσκεται σε επαφή μαζί του όπως ο Κύριος, οι Άγιοι, οι Προφήτες, θα πρέπει
πρώτα να σπουδάσει, αλλά και να εφαρμόσει. Ο Θεός δεν εμφανίζεται σε έναν που
ξέρει για τον Θεό, αλλά σε έναν που ζει τον Θεό. Ας μην νομίζει, λοιπόν, ο
άνθρωπος που μπήκε στην διαδικασία να εφαρμόσει, ότι ξέρει τον Θεό. Μόνο όταν ο
Θεός τού αποκαλυφθεί και κάνει αισθητή την παρουσία Του, διά Πνεύματος Αγίου,
μόνο τότε θα του συμβούν σημαντικές, ουσιαστικές αλλαγές. Ο άνθρωπος δεν μπορεί
να βρει μόνος του τον Θεό, ούτε κάποιος ποιμένας ή ιερέας μπορεί να του τον
γνωρίσει, απλώς μαθαίνει από τους ανθρώπους την ιστορία του Θεού, το έργο Του,
απλά σπουδάζει. Σίγουρα και καθημερινά θα δίνει εξετάσεις αν κάποιος μπει στην
διαδικασία να τα βάλει στη ζωή του, έστω αυτά τα λίγα που ζητά ο Θεός με αρχές
την ταπεινοφροσύνη. Από εκεί και πέρα ο Θεός τού αποκαλύπτεται. Ξέρετε τι
συμβαίνει όταν ο Θεός αποκαλύπτεται; Ο άνθρωπος μπροστά στην εικόνα Του
ταπεινώνεται και στη συνέχεια γίνεται με όλα αυτά που του μαθαίνει ο Πατέρας
Θεός σκεύος εκλογής. Όλοι οι Άγιοι που αφιερώθηκαν στην αρχή έκαναν τον αγώνα
τους, έψαχναν τον Θεό, αφού επέμειναν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ο Θεός
πήγε εκεί που ήταν και τους συνάντησε. Πριν λίγες μέρες στο Διαδίκτυο άκουσα
μια αληθινή ιστορία η οποία έγινε στις μέρες μας με τον πατέρα Παΐσιο. Ο
πατέρας Παΐσιος κάθε Κυριακή πήγαινε στην εκκλησία, και μερικές μέρες του μήνα
συναντούσε κόσμο. Κάποια στιγμή δεν τον ξανάδαν πουθενά λες και εξαφανίστηκε.
Δεν άνοιγε σε κανέναν την πόρτα, δεν έβγαινε από το κελί του. Πέρασαν τριάντα ή
σαράντα μέρες. Πουθενά. Όλοι άρχισαν να προβληματίζονται. Ένας καλόγερος πήρε
την ευθύνη —αφού ανησύχησε, αφού προβληματίστηκε— και πήγε στο κελί του.
Χτύπησε την πόρτα, δεν άνοιγε κανένας. Τελικά, παραβίασε την πόρτα, μπήκε μέσα,
δεν τον είδε στο κύριο δωμάτιο, πήγε δίπλα σε ένα άλλο δωμάτιο και τον είδε να
κάθεται κάτω και να ακουμπά πάνω σε ένα τραπέζι χαμηλό. Τού λέει, «πατέρα
Παΐσιε, τι κάνεις;», και αυτός τού απάντησε, «καλά είμαι παιδί μου». Φαίνονταν
εξαντλημένος, αλλά πολύ ειρηνικός, καθώς και ο χώρος ήταν γεμάτος ειρήνη, είχε
ευλογία. Πάνω στο τραπέζι ήταν ένα ζεστό ψωμί, φρέσκο, και ένα μεγάλο τσαμπί
σταφύλι. Λέει ο γέροντας Παΐσιος στον μοναχό, «πάρε να φας παιδί μου, πριν λίγο
μού τα έφερε η Παναγία». Ο μοναχός δοκίμασε λίγο και από τα δύο. Το ψωμί ήταν
ζεστό και το σταφύλι πάρα πολύ ωραίο και νόστιμο. Και τα δυο ήταν εξαίσια! Αυτό
εννοώ, ότι ο Θεός δεν ανακαλύπτεται, αλλά με την αφιέρωση, αποκαλύπτεται.
Ξέρετε, σκέφτηκα για τον πατέρα Παΐσιο, μήπως έκανε αποχή από το φαγητό σαράντα
μέρες όπως ο Κύριος στην έρημο και μετά —μια γνώμη δική μου, έτσι ένιωσα— πήγε
η Παναγία και τού έδωσε ψωμί και σταφύλι για να δυναμώσει. Εδώ αποκαλύπτεται ο
Θεός. Γι’ αυτό να κάνουμε τον αγώνα μας με σκυφτό κεφάλι, ταπεινά και να
περιμένουμε, ο Θεός θα έρθει. Αν δεν έρχεται στη ζωή μας, όχι μόνο με την
σκέψη, εννοώ προσωπικά, να αλλάζουμε μερικά πράγματα, κάτι θα χρειάζεται
αλλαγή, πάλι όμως ταπεινά. Εύχομαι όλοι μας να γνωρίσουμε τον Θεό καθώς είναι.
Γένοιτο, γένοιτο, αμήν.
~ Στην προς
Ρωμαίους Επιστολή κεφ. 8 (1-39) αναφέρονται πολύ σημαντικά πράγματα διά
Πνεύματος Αγίου:
Οὐδὲν ἄρα νῦν κατάκριμα τοῖς ἐν
Χριστῷ ᾿Ιησοῦ μὴ κατὰ σάρκα περιπατοῦσιν, ἀλλὰ κατὰ πνεῦμα. ὁ γὰρ νόμος τοῦ
πνεύματος τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ἠλευθέρωσέ με ἀπὸ τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας
καὶ τοῦ θανάτου. τὸ γὰρ ἀδύνατον τοῦ νόμου, ἐν ᾧ ἠσθένει διὰ τῆς σαρκός, ὁ Θεὸς
τὸν ἑαυτοῦ υἱὸν πέμψας ἐν ὁμοιώματι σαρκὸς ἁμαρτίας καὶ περὶ ἁμαρτίας,
κατέκρινε τὴν ἁμαρτίαν ἐν τῇ σαρκί, ἵνα τὸ δικαίωμα τοῦ νόμου πληρωθῇ ἐν ἡμῖν
τοῖς μὴ κατὰ σάρκα περιπατοῦσιν, ἀλλὰ κατὰ πνεῦμα· οἱ γὰρ κατὰ σάρκα ὄντες τὰ
τῆς σαρκὸς φρονοῦσιν, οἱ δὲ κατὰ πνεῦμα τὰ τοῦ πνεύματος. τὸ γὰρ φρόνημα τῆς
σαρκὸς θάνατος, τὸ δὲ φρόνημα τοῦ πνεύματος ζωὴ καὶ εἰρήνη· διότι τὸ φρόνημα
τῆς σαρκὸς ἔχθρα εἰς Θεόν· τῷ γὰρ νόμῳ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑποτάσσεται· οὐδὲ γὰρ
δύναται· οἱ δὲ ἐν σαρκὶ ὄντες Θεῷ ἀρέσαι οὐ δύνανται. ὑμεῖς δὲ οὐκ ἐστὲ ἐν
σαρκί, ἀλλ᾿ ἐν πνεύματι, εἴπερ Πνεῦμα Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν. εἰ δέ τις Πνεῦμα
Χριστοῦ οὐκ ἔχει, οὗτος οὐκ ἔστιν αὐτοῦ. εἰ δὲ Χριστὸς ἐν ὑμῖν, τὸ μὲν σῶμα
νεκρὸν δι᾿ ἁμαρτίαν, τὸ δὲ πνεῦμα ζωὴ διὰ δικαιοσύνην. εἰ δὲ τὸ Πνεῦμα τοῦ
ἐγείραντος ᾿Ιησοῦν ἐκ νεκρῶν οἰκεῖ ἐν ὑμῖν, ὁ ἐγείρας τὸν Χριστὸν ἐκ νεκρῶν
ζωοποιήσει καὶ τὰ θνητὰ σώματα ὑμῶν διὰ του ἐνοικοῦντος αὐτοῦ Πνεῦματος ἐν
ὑμῖν. ῎Αρα οὖν, ἀδελφοί, ὀφειλέται ἐσμὲν οὐ τῇ σαρκὶ τοῦ κατὰ σάρκα ζῆν· εἰ γὰρ
κατὰ σάρκα ζῆτε, μέλλετε ἀποθνήσκειν· εἰ δὲ Πνεύματι τὰς πράξεις τοῦ σώματος
θανατοῦτε, ζήσεσθε. ὅσοι γὰρ Πνεύματι Θεοῦ ἄγονται, οὗτοί εἰσιν υἱοὶ Θεοῦ. οὐ
γὰρ ἐλάβετε Πνεῦμα δουλείας πάλιν εἰς φόβον, ἀλλ᾿ ἐλάβετε Πνεῦμα υἱοθεσίας, ἐν
ᾧ κράζομεν· ἀββᾶ ὁ πατήρ. αὐτὸ τὸ Πνεῦμα συμμαρτυρεῖ τῷ πνεύματι ἡμῶν ὅτι ἐσμὲν
τέκνα Θεοῦ. εἰ δὲ τέκνα, καὶ κληρονόμοι, κληρονόμοι μὲν Θεοῦ, συγκληρονόμοι δὲ
Χριστοῦ, εἴπερ συμπάσχομεν ἵνα καὶ συνδοξασθῶμεν. Λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια τὰ
παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς. ἡ γὰρ
ἀποκαραδοκία τῆς κτίσεως τὴν ἀποκάλυψιν τῶν υἱῶν τοῦ Θεοῦ ἀπεκδέχεται. τῇ γὰρ
ματαιότητι ἡ κτίσις ὑπετάγη, οὐχ ἑκοῦσα, ἀλλὰ διὰ τὸν ὑποτάξαντα, ἐπ᾿ ἐλπίδι
ὅτι καὶ αὐτὴ ἡ κτίσις ἐλευθερωθήσεται ἀπὸ τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς εἰς τὴν
ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. οἴδαμεν γὰρ ὅτι πᾶσα ἡ κτίσις
συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν· οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ τὴν ἀπαρχὴν
τοῦ Πνεύματος ἔχοντες καὶ ἡμεῖς αὐτοὶ ἐν ἑαυτοῖς στενάζομεν υἱοθεσίαν
ἀπεκδεχόμενοι, τὴν ἀπολύτρωσιν τοῦ σώματος ἡμῶν. τῇ γὰρ ἐλπίδι ἐσώθημεν·
ἐλπὶς δὲ βλεπομένη οὐκ ἔστιν ἐλπίς· ὃ γὰρ βλέπει τις, τί καὶ ἐλπίζει; εἰ δὲ ὃ
οὐ βλέπομεν ἐλπίζομεν, δι᾿ ὑπομονῆς ἀπεκδεχόμεθα. ῾Ωσαύτως δὲ καὶ τὸ Πνεῦμα
συναντιλαμβάνεται ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν· τὸ γὰρ τί προσευξώμεθα καθὸ δεῖ οὐκ
οἴδαμεν, ἀλλ᾿ αὐτὸ τὸ Πνεῦμα ὑπερεντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις· ὁ
δὲ ἐρευνῶν τὰς καρδίας οἶδε τί τὸ φρόνημα τοῦ Πνεύματος, ὅτι κατὰ Θεὸν
ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἁγίων. Οἴδαμεν δὲ ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς
ἀγαθόν, τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν· ὅτι οὓς προέγνω, καὶ προώρισε
συμμόρφους τῆς εἰκόνος τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, εἰς τὸ εἶναι αὐτὸν πρωτότοκον ἐν πολλοῖς
ἀδελφοῖς· οὓς δὲ προώρισε, τούτους καὶ ἐκάλεσε, καὶ οὓς ἐκάλεσε, τούτους καὶ
ἐδικαίωσεν, οὓς δὲ ἐδικαίωσε, τούτους καὶ ἐδόξασε. Τί οὖν ἐροῦμεν πρὸς ταῦτα;
εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν; ὅς γε τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ᾿
ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν, πῶς οὐχὶ καὶ σὺν αὐτῷ τὰ πάντα ἡμῖν χαρίσεται;
τίς ἐγκαλέσει κατὰ ἐκλεκτῶν Θεοῦ; Θεὸς ὁ δικαιῶν· τίς ὁ κατακρίνων; Χριστὸς ὁ
ἀποθανών, μᾶλλον δὲ καὶ ἐγερθείς, ὃς καὶ ἔστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ, ὃς καὶ
ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν. τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ
στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; καθὼς γέγραπται
ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. ἀλλ᾿
ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε
θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε
μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ
τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.
~ Τι σημαίνει ενέργεια. Ξέρουμε ότι τα πάντα είναι ενέργεια
στη ζωή μας και όλα, είτε φαίνονται, είτε όχι, όλα κινούνται. Η ενέργεια
ξέρουμε ότι γίνεται ύλη, η ύλη γίνεται πάλι ενέργεια, και η ενέργεια όλη αυτή
που βλέπουμε και δεν βλέπουμε για μας έρχεται από τον Θεό. Αυτός είπε, γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς
(Γένεσις 1:3). Πίσω από κάθε ενέργεια κρύβεται ο Θεός. Σήμερα, εμείς, οι
τελευταίες γενιές των ανθρώπων, έχουμε ανακαλύψει πολλές πηγές της ενέργειας.
Μάλιστα, βλέπουμε παντού αυτή την ενέργεια να υπάρχει, στο σπίτι μας όπως
ηλεκτρικές συσκευές, στο αυτοκίνητο, στον Ήλιο, στην Δημιουργία. Όλα είναι
ενέργεια. Μάλιστα, το βράδυ όταν πάμε στο σπίτι μας πατώντας έναν διακόπτη
ανάβει η λάμπα, ανοίγουμε την τηλεόραση, ανοίγουμε τον θερμοσίφωνα, και πολλά
άλλα. Όλα αυτά δουλεύουν με ενέργεια. Αυτήν την ενέργεια που έχουμε σήμερα,
στην εποχή μας, δεν την είχε ποτέ καμιά άλλη εποχή. Μάλιστα αυτή η ενέργεια
άρχισε να κάνει την παρουσία της και να γίνεται αντιληπτή από τον άνθρωπο εδώ
και 150 με 200 χρόνια. Η αρχή έγινε από τους ανθρώπους που άρχισαν να φοβούνται
ο ένας τον άλλον, ακόμα ακόμα και το ένα έθνος το άλλο. Αυτός ο φόβος έκανε
τους ανθρώπους να σκεφτούν και να ανακαλύψουν ή να εφεύρουν όπλα με μεγάλη
ενέργεια ώστε να καταστρέφουν τους εχθρούς. Έτσι οι άνθρωποι ξεκίνησαν να
κατασκευάζουν, να δημιουργούν πολλά όπλα ή μηχανήματα τα οποία τα
χρησιμοποιούσαν για καλό και κακό σκοπό. Οι ανακαλύψεις πάνω στο θέμα ενέργεια
μέχρι σήμερα πολλαπλασιάστηκαν και έπεται συνέχεια. Στην αρχή, την ενέργεια οι
άνθρωποι την χρησιμοποίησαν για να φτιάξουν όπλα. Στην συνέχεια όμως
αναγεννήθηκαν κατά κάποιο τρόπο οι άνθρωποι, αφού και οι πόλεμοι που έγιναν
τούς διδάξαν πολλά. Σήμερα οι άνθρωποι, οι αρχηγοί των εθνών, όταν διαφωνούν,
έρχονται σε διαπραγματεύσεις, έτσι αποφεύγεται επί του παρόντος ο πόλεμος. Οι
συγκρούσεις λιγόστεψαν πάνω στον πλανήτη. Για πολλά χρόνια έχουμε ειρήνη στην
Ευρώπη, στην Αμερική, σχεδόν παντού. Η εξέλιξη του ανθρώπου στο θέμα της
ενέργειας δημιούργησε πολλές σκέψεις, αυτές προκάλεσαν τους ανθρώπους να
σκεφτούν ακόμα περισσότερο. Εκτός, λοιπόν, από όπλα, σκέφτηκαν να φτιάξουν και
πολλά άλλα εργαλεία τα οποία κάνουν τη ζωή των ανθρώπων πιο άνετη, πιο
ευχάριστη. Με την παρουσία της ενέργειας άρχισε ο κόσμος να ομορφαίνει. Οι
άνθρωποι σκέφτηκαν, επινόησαν πολλά καλά για τον άνθρωπο. Αυτά που έχουμε
σήμερα στα σπίτια μας δεν τα είχαν ούτε οι μεγαλύτεροι βασιλιάδες! Πόσο τυχεροί
είμαστε σήμερα και παρ’ όλα αυτά όλοι συνέχεια γκρινιάζουμε, αφού για τον κάθε
άνθρωπο πάντα κάτι φταίει, συνέχεια κάτι φταίει. Δεν καταλαβαίνουμε τις μεγάλες
ευλογίες που μάς χάρισε ο Θεός μέσα από ανθρώπους που τούς ενέπνευσε να
κατασκευάσουν πράγματα ώστε η ζωή των ανθρώπων να γίνει καλύτερη. Ας αφήσουμε
τώρα την εποχή την δική μας και ας πάμε 1000 χρόνια πίσω. Ας φανταστούμε ότι
κάποιος σε μια απομακρυσμένη περιοχή του πλανήτη είχε ανακαλύψει αυτήν την
ενέργεια και είχε και την σοφία να κατασκευάσει πολλά από αυτά που έχουμε εμείς
σήμερα. Αυτός ο άνθρωπος θα ζούσε τελείως διαφορετικά από ό,τι όλοι οι άλλοι
άνθρωποι πάνω στον πλανήτη. Αν, τώρα, κάποια μέρα οι άλλοι άνθρωποι, αυτοί που δεν
ήξεραν την ενέργεια, ανακάλυπταν τον χώρο που ζούσε αυτός, βλέποντάς τον να
έχει αυτοκίνητο, να έχει τηλεόραση, βίντεο, κλιματιστικό, κασετόφωνο, ηλεκτρικό
ρεύμα, κ.λπ. σίγουρα θα νόμιζαν ότι αυτός είναι μάγος ή σατανάς και θα έκαναν
τα πάντα για να τον σκοτώσουν, αλλά και το σπίτι του θα το έκαιγαν. Ίσως να
νόμιζαν ότι και το όποιο κακό τούς συνέβαινε στη ζωή τους να το προκαλούσε
αυτός ο άνθρωπος. Εδώ βλέπουμε ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν κάτι που ο χρόνος
δεν τούς το έφερε σιγά – σιγά, φυσιολογικά, να το δεχτούν ότι είναι καλό. Κάπως
έτσι δημιουργήθηκαν και οι αιρετικοί, αφού πολλοί απ’ αυτούς με τις έρευνές
τους, τις ιδέες τους, αφού ήταν προχωρημένες, δεν έγιναν κατανοητοί από τους
ανθρώπους, γι’ αυτό οι άνθρωποι τούς καταδίκασαν σε θάνατο (το ίδιο συνέβη και
με τον Κύριό μας). Εδώ συμπεραίνουμε ότι αν και είναι πολύ καλή η παρουσία της
ενέργειας, αλλά και της εξέλιξης, για κάποιους άλλους είναι δαιμονική. Σήμερα
έχουμε την πυρηνική ενέργεια. Φανταστείτε ότι με την πυρηνική ενέργεια μπορούμε
να φωτίσουμε όλον τον πλανήτη για χιλιάδες χρόνια με λίγη ύλη, όμως τα
συμφέροντα κάποιων δεν επιτρέπουν στους ανθρώπους να χρησιμοποιούν την ενέργεια
για το καλό τους. Εδώ μπαίνει η εκμετάλλευση και η κακή διαχείριση των όσων
ανακαλύπτουν οι άνθρωποι, όταν μέσα τους δεν υπάρχει η δικαιοσύνη του Θεού.
Κάτι, λοιπόν, που θα παρουσιάζονταν απότομα στους ανθρώπους θα τους
δημιουργούσε φόβο, όσο καλό κι αν ήταν αυτό, αφού είναι προχωρημένο. Ό,τι είναι
πιο μπροστά, πνευματικά ή υλικά, από ό,τι εμείς καταλαβαίνουμε, αυτό πολλούς
τους τρομάζει και τους δημιουργεί ταραχή. Άλλους θα τους έκανε να φερθούν με
κακία και επιθετικότητα. Με αυτό συμπεραίνουμε ότι δεν μπορούμε να μπούμε στη
ζωή κανενός, ό,τι κι αν έχουμε ανακαλύψει, ό,τι κι αν εμείς έχουμε βρει, ή
απολαμβάνουμε. Κάτι τέτοιο συνέβη και με τον Κύριο, η παρουσία του έφερε τα
πάνω κάτω. Οι άνθρωποι της εποχής εκείνης είπαν ότι είχε μέσα του τον Διάβολο
και στη συνέχεια όλοι ξέρουμε ότι τον σταύρωσαν. Όμως η σταύρωση δεν προήλθε
από αδυναμία του Ιησού, αλλά από δύναμη, την οποία εμφανίζει η αγάπη για τον
Θεό και τον άνθρωπο, ήταν εκούσιο το πάθος του. Αν ήθελε, με τόσες δυνάμεις που
είχε, μπορούσε να φύγει, να κρυφτεί, ή να πάει σε άλλο έθνος, ή να επιβληθεί,
κι όμως, αυτός δέχτηκε να τον σταυρώσουν και ο λόγος που το έκανε ήταν διότι
ήθελε κάτι να μάθουμε και αυτό το κάτι είναι η αγάπη η ανυπόκριτη, η υπακοή
στον Πατέρα, αλλά και ότι έχουμε την δύναμη να μπορούμε να ζήσουμε ακόμα και
μετά τον θάνατο. Ήθελε να μάθουμε ότι ο Θεός θα αναστήσει όλους όσους
κοιμήθηκαν εν Κυρίω. Ακόμα, η παρουσία του είχε άλλον έναν σκοπό. Αυτός είναι
ότι ο Λόγος του Θεού κρύβει μέσα του, όταν βιώνεται, μεγάλη ενέργεια, αφού ο
άνθρωπος μπορεί να λέει και να γίνεται, αφού διά της πίστεως ο Θεός μάς έδωσε
δυνάμεις να μπορούμε και εμείς όπως αυτός να υλοποιούμε τα λόγια μας, αυτά όμως
που είναι υπέρ του εαυτού μας, υπέρ των συνανθρώπων μας, υπέρ του Θεού μας. Ο
Κύριος είπε, ο πιστεύων εις εμέ, τα
έργα ά εγώ ποιώ κακείνος ποιήσει, και μείζονα τούτων ποιήσει … (Ιωάννης
14:12). Εδώ τώρα, αυτή η ενέργεια του λόγου υπερέχει κάθε άλλης ενέργειας.
Μάλιστα, λέγεται στην Γραφή ότι αν ένας ξυπνήσει πνευματικά μπορεί να
κληρονομήσει τα έθνη. Είναι γραφικό, ἀνάστα,
ὁ Θεός, κρίνων τὴν γῆν, ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι
(Ψαλμός 81:8). Είδατε τι λέει, κρίνων,
δηλαδή ο κάθε άνθρωπος να κρίνει τον εαυτό του και να τον διορθώσει, όχι τον
άλλον, και να τον κρίνει όχι με ό,τι αυτός καταλαβαίνει ότι είναι σωστό, αλλά
με βάσει τον Λόγο του Θεού. Άμα γίνει αυτό είναι σίγουρο ότι στη συνέχεια θα
έχει την εξουσία από τον Θεό να κρίνει και όλη την Γη, όχι με την βία, αλλά με
τον τρόπο της ελευθερίας, αφού οι συνάνθρωποι όταν δουν έναν άνθρωπο του Θεού
θα θελήσουν και αυτοί να γίνουν όπως αυτός. Φανταστείτε τι κάνει ο Λόγος στη
ζωή μας! Εύχομαι όλοι μας να βρούμε χρόνο να αξιοποιήσουμε τον Λόγο του Θεού
ώστε να μάς εξασφαλίσει αυτή την ενέργεια που μπορεί να μάς περάσει από την
αμαρτία, στην αναμαρτησία, από την φθορά, στην αφθαρσία. Ας φανταστούμε τώρα
κάτι πολύ σημαντικό ώστε να καταλάβουμε πόσο ξεχωριστοί και ευλογημένοι είμαστε
αλλά δεν το βλέπουμε, διότι η παχυλότητα του υλιστικού στοιχείου μάς έχει
τυφλώσει. Είναι γραφικό, οὔπω νοεῖτε
οὐδὲ συνίετε; ἔτι πεπωρωμένην
ἔχετε τὴν καρδίαν ὑμῶν; ὀφθαλμοὺς ἔχοντες οὐ βλέπετε, καὶ ὦτα ἔχοντες οὐκ
ἀκούετε; (Μάρκος 8:17-18). Εμείς μιλάμε σήμερα μέσα στη Φωνή Θεού
Αφθαρσία για αυτήν την ενέργεια του λόγου, την οποία ενέργεια εμείς την βρήκαμε
στο αγιαστήριο. Για αυτές τις πηγές μιλάμε σήμερα, αλλά και στο μέλλον. Σε
αυτές ανήκουν η ζωή και η αφθαρσία, η αγάπη, η πίστη, η χαρά, η σοφία του Θεού.
Σε αυτήν την ενέργεια ανήκει η παντοδυναμία του Θεού, η οποία μεταγγίζεται στον
άνθρωπο διά της πίστεως. Ο διακόπτης, λοιπόν, που είπαμε, για να αποκτήσουμε
ζωή αλλά και δύναμη στο να συλλέγουμε τις ενέργειες του Θεού είναι η πίστη. Σε όλη
την Αγία Γραφή βλέπουμε ανθρώπους να συλλέγουν αυτήν την ενέργεια και να την
χρησιμοποιούν σύμφωνα με το δικό τους καλό, ή του λαού τους. Εδώ, λοιπόν,
σήμερα μέσα στην Φωνή Θεού αγωνιζόμαστε να ελευθερώσουμε τον εαυτό μας από την
άγνοια, από την αμαρτία και στη συνέχεια να γίνουμε παιδιά του Θεού, κατόπιν να
βοηθήσουμε και τον αδελφό μας, ή τους αδελφούς μας ώστε και αυτοί να
ελευθερωθούν από την άγνοια, από την φθορά, από τον θάνατο, και ο λόγος διότι
υπάρχει μεγάλη ενέργεια γύρω μας την οποία μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε για
το καλό μας. Και η ζωή μας απεδείχθη ότι χρειάζεται την ενέργεια, την θέλει,
αφού αυτή είναι ο ίδιος ο Θεός. Αυτή σταματά την φθορά, αυτή ζωοποιεί το σώμα
μας, αυτή γκρεμίζει το μεσότοιχο της έχθρας, αυτή μάς ενώνει, αυτή μάς κάνει
ευτυχισμένους. Ξέρετε, όταν ο Χριστός ήρθε στη Γη, αλλά και στην δική μας ζωή,
μάς έδειξε τον διακόπτη, ο διακόπτης είναι το εφαρμοζόμενο Ευαγγέλιο, είναι η
δική Του σοφία. Τώρα όλοι μας έχουμε τον διακόπτη στα χέρια μας. Μην ξεχάσουμε
όμως αυτή την πρώτη αγάπη που είχαμε για τον Θεό, αυτή είναι κίνητρο ζωής. Με
αυτόν τον τρόπο αλλάζουμε τον εαυτό μας, αλλάζουμε και μεγάλο μέρος του κόσμου
γύρω μας, σιγά - σιγά η άγνοιά του φεύγει, (η δική μας αλλά και του συνανθρώπου
μας), σιγά - σιγά φεύγει η παλιά η φύση με την σοφία του Λόγου του Θεού και η
πόρτα του Θεού, της σοφίας του Θεού αρχίζει να ανοίγεται μπροστά μας. Όλα αυτά
μάς έδωσαν την δύναμη να αλλάξουμε και επάγγελμα. Η βασική μας εργασία σήμερα
είναι να γίνουμε αυτό που θέλει ο Θεός. Αυτή θα πρέπει να είναι η δουλειά μας
από εδώ και στο εξής, να διαχειριστούμε την ενέργεια που ήδη υπάρχει γύρω μας
και που ο διακόπτης είναι μέσα μας και πατιέται με την πίστη, με την αγιότητα,
με την καθαρότητα. Ξέρετε, ο θάνατος ήρθε στους ανθρώπους από την κακή επιθυμία,
αυτή γέννησε την αμαρτία και τελευταία έφερε τον θάνατο. Αν εμείς δεν
ασχοληθούμε με την ζωή, με τον Θεό, με την ενέργεια, απλά θα στερηθούμε την
ζωή, τον Θεό, την ενέργεια και στη συνέχεια θα τα χάσουμε όλα. Την μεγαλύτερη
ενέργεια την έχει μέσα του ο Λόγος του Θεού. Αν διαβάσουμε την προς Εβραίους
Επιστολή θα δούμε τι έκαναν οι άνθρωποι του Θεού διά της πίστεως και θα
απορούμε για μέρες! Θα αναφέρω μερικά:
Ἔστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων
ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων. ἐν ταύτῃ γὰρ ἐμαρτυρήθησαν οἱ
πρεσβύτεροι. Πίστει νοοῦμεν κατηρτίσθαι τοὺς αἰῶνας ῥήματι Θεοῦ, εἰς τὸ μὴ ἐκ
φαινομένων τὰ βλεπόμενα γεγονέναι. Πίστει πλείονα θυσίαν Ἄβελ παρὰ Κάϊν
προσήνεγκε τῷ Θεῷ, δι᾿ ἧς ἐμαρτυρήθη εἶναι δίκαιος, μαρτυροῦντος ἐπὶ τοῖς
δώροις αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ δι᾿ αὐτῆς ἀποθανὼν ἔτι λαλεῖται. Πίστει Ἐνὼχ
μετετέθη τοῦ μὴ ἰδεῖν θάνατον, καὶ οὐχ εὑρίσκετο, διότι μετέθηκεν αὐτὸν ὁ Θεός·
πρὸ γὰρ τῆς μεταθέσεως αὐτοῦ μεμαρτύρηται εὐηρεστηκέναι τῷ Θεῷ· χωρὶς δὲ
πίστεως ἀδύνατον εὐαρεστῆσαι· πιστεῦσαι γὰρ δεῖ τὸν προσερχόμενον τῷ Θεῷ ὅτι
ἔστι καὶ τοῖς ἐκζητοῦσιν αὐτὸν μισθαποδότης γίνεται. Πίστει χρηματισθεὶς Νῶε
περὶ τῶν μηδέπω βλεπομένων, εὐλαβηθεὶς κατεσκεύασε κιβωτὸν εἰς σωτηρίαν τοῦ
οἴκου αὐτοῦ, δι᾿ ἧς κατέκρινε τὸν κόσμον, καὶ τῆς κατά πίστιν δικαιοσύνης
ἐγένετο κληρονόμος. Πίστει καλούμενος Ἀβραὰμ ὑπήκουσεν ἐξελθεῖν εἰς τὸν τόπον
ὃν ήμελλε λαμβάνειν εἰς κληρονομίαν, καὶ ἐξῆλθε μὴ ἐπιστάμενος ποῦ ἔρχεται.
Πίστει παρῴκησεν εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας
μετὰ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ τῶν συγκληρονόμων τῆς ἐπαγγελίας τῆς αὐτῆς· ἐξεδέχετο γὰρ
τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός. Πίστει καὶ
αὐτὴ Σάῤῥα δύναμιν εἰς καταβολὴν σπέρματος ἔλαβε καὶ παρὰ καιρὸν ἡλικίας
ἔτεκεν, ἐπεὶ πιστὸν ἡγήσατο τὸν ἐπαγγειλάμενον. διὸ καὶ ἀφ᾿ ἑνὸς ἐγεννήθησαν,
καὶ ταῦτα νενεκρωμένου, καθὼς τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ τῷ πλήθει καὶ ὡς ἡ ἄμμος ἡ
παρὰ τὸ χεῖλος τῆς θαλάσσης ἡ ἀναρίθμητος. Κατὰ πίστιν ἀπέθανον οὗτοι πάντες,
μὴ λαβόντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀλλὰ πόῤῥωθεν αὐτὰς ἰδόντες, καὶ ἀσπασάμενοι, καὶ ὁμολογήσαντες
ὅτι ξένοι καὶ παρεπίδημοί εἰσιν ἐπὶ τῆς γῆς. οἱ γὰρ τοιαῦτα λέγοντες
ἐμφανίζουσιν ὅτι πατρίδα ἐπιζητοῦσι. καὶ εἰ μὲν ἐκείνης ἐμνημόνευον, ἀφ᾿ ἧς
ἐξῆλθον, εἶχον ἂν καιρὸν ἀνακάμψαι· νῦν δὲ κρείττονος ὀρέγονται, τοῦτ᾿ ἔστιν,
ἐπουρανίου. διὸ οὐκ ἐπαισχύνεται αὐτοὺς ὁ Θεὸς Θεὸς ἐπικαλεῖσθαι αὐτῶν·
ἡτοίμασε γὰρ αὐτοῖς πόλιν. Πίστει προσενήνοχεν Ἀβραὰμ τὸν Ἰσαὰκ πειραζόμενος,
καὶ τὸν μονογενῆ προσέφερεν ὁ τὰς ἐπαγγελίας ἀναδεξάμενος, πρὸς ὃν ἐλαλήθη ὅτι
ἐν Ἰσαὰκ κληθήσεταί σοι σπέρμα, λογισάμενος ὅτι καὶ ἐκ νεκρῶν ἐγείρειν δυνατὸς
ὁ Θεός· ὅθεν αὐτὸν καὶ ἐν παραβολῇ ἐκομίσατο. Πίστει περὶ μελλόντων εὐλόγησεν
Ἰσαὰκ τὸν Ἰακὼβ καὶ τὸν Ἠσαῦ. Πίστει Ἰακὼβ ἀποθνήσκων ἕκαστον τῶν υἱῶν Ἰωσὴφ
εὐλόγησε, καὶ προσεκύνησεν ἐπὶ τὸ ἄκρον τῆς ῥάβδου αὐτοῦ. Πίστει Ἰωσὴφ τελευτῶν
περὶ τῆς ἐξόδου τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ ἐμνημόνευσε καὶ περὶ τῶν ὀστέων αὐτοῦ
ἐνετείλατο. Πίστει Μωϋσῆς γεννηθεὶς ἐκρύβη τρίμηνον ὑπὸ τῶν πατέρων αὐτοῦ,
διότι εἶδον ἀστεῖον τὸ παιδίον, καὶ οὐκ ἐφοβήθησαν τὸ διάταγμα τοῦ βασιλέως.
Πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ, μᾶλλον
ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν,
μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ·
ἀπέβλεπε γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν. Πίστει κατέλιπεν Αἴγυπτον μὴ φοβηθεὶς τὸν
θυμὸν τοῦ βασιλέως. τὸν γὰρ ἀόρατον ὡς ὁρῶν ἐκαρτέρησε. Πίστει πεποίηκε τὸ
πάσχα καὶ τὴν πρόσχυσιν τοῦ αἵματος, ἵνα μὴ ὁ ὀλοθρεύων τὰ πρωτότοκα θίγῃ
αὐτῶν. Πίστει διέβησαν τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν ὡς διὰ ξηρᾶς, ἧς πεῖραν λαβόντες οἱ
Αἰγύπτιοι κατεπόθησαν. Πίστει τὰ τείχη Ἱεριχὼ ἔπεσε κυκλωθέντα ἐπὶ ἑπτὰ ἡμέρας.
Πίστει Ῥαὰβ ἡ πόρνη οὐ συναπώλετο τοῖς ἀπειθήσασι, δεξαμένη τοὺς κατασκόπους
μετ᾿ εἰρήνης. Καὶ τί ἔτι λέγω; ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ
Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ Ἰεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν,
οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον
ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα
μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ,
παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκροὺς αὐτῶν·
ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος
ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν
καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον,
περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι,
κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ
σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς
πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι
προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι (Εβραίους
11:1–40).
Αδέλφια μου,
έτσι όπως εξελίσσεται ο κόσμος σε λίγα χρόνια από σήμερα, αλλά και στο εγγύς
μέλλον θα υπάρχουν βιβλία, και ήδη υπάρχουν πολλά, τα οποία θα εξηγούν πώς
δουλεύει η ενέργεια. Αν και σήμερα ο Θεός τα έχει εξηγήσει όλα λέγοντας σε εμάς
ότι δουλεύει με την μετάνοια. Η μετάνοια είναι η μπαταρία, η αναγέννηση είναι
το καλώδιο, αυτός είναι ο τρόπος, η λάμπα είναι η πίστη. Αυτά τα τρία φέρνουν
την ενέργεια στη ζωή μας. Πάντα θα υπάρχει η ενέργεια του καλού και η ενέργεια
του κακού. Πάντα η μία θα απωθεί και θα αντιπαλεύει την άλλη. Οι άνθρωποι όμως
στο μέλλον με την σοφία του Θεού θα έχουν εξοικειωθεί πολύ με την κάθε ενέργεια
και θα μπορούν εύκολα να επιλέγουν μόνο την καλή ενέργεια, με φυσική συνέπεια η
άλλη ενέργεια να είναι απλά ο άλλος πόλος της μπαταρίας ο οποίος έχει την δική
του χάρη και χρειάζεται για να ανάψει η λάμπα, το φως, ο Χριστός. Εμείς θα
αξιοποιούμε και θα κρατάμε την θετική ενέργεια, την καλή, όμως χρειάζονται και
οι δύο. Όπως γίνεται και στο αμάξι το οποίο για να μάς ταξιδέψει χρειάζεται
(για να δώσει τον σπινθήρα) τον ένα πόλο τον θετικό και τον άλλο πόλο τον
αρνητικό. Και εμείς να μην ξεχνάμε τους δύο πόλους, καλό – κακό, χάρη στους δύο
πόλους ταξιδεύουμε. Μάλιστα, και το αμάξι με αυτούς τους δύο πόλους το βάζουμε
μπροστά. Ο Κύριος είπε, Ιδού, έγεινεν ο Αδάμ ως εις εξ ημών, εις το
γινώσκειν το καλόν και το κακόν (Γένεσις 3:22). Να βάλουμε τον Θεό στη
ζωή μας. Αυτό που σήμερα εμείς αποκαλούμε θαύμα και το βλέπουμε σπάνια, για
τους ανθρώπους του μέλλοντος αιώνα θα είναι καθημερινός τρόπος ζωής. Εξάλλου,
και τώρα, ζούμε το θαύμα, απλώς μάς έγινε συνήθεια και δεν το βλέπουμε. Κάπως
έτσι θα γίνει και στο μέλλον, θα είμαστε το θαύμα, θα ζούμε μέσα στο θαύμα, το
καλό θα έχει νικήσει, η γνώση, η σοφία του Θεού θα γίνει η δύναμη η οποία θα
μάς οδηγήσει στο σύμμορφοι. Αυτή η ενέργεια που δημιουργεί ύλη και η ύλη γίνεται
πάλι ενέργεια ήρθε στη Γη πριν 2000 χρόνια ολοκληρωμένη, υπήρχε και νωρίτερα,
αλλά τότε έκανε την δική της παρουσία, αλλά και δεξίωση. Την ενέργεια αυτή την
έφερε, ή μάλλον, η ίδια η ενέργεια είναι ο Χριστός. Αυτός άνοιξε τις
πραγματικές σαμπάνιες της ενέργειας, αφού αυτός γεννήθηκε διά Πνεύματος Αγίου,
νίκησε στην έρημο την εξάρτηση από την τροφή, νίκησε τον εωσφορικό εγωισμό,
δείχνοντας άλλο τρόπο προσέγγισης στις μεταξύ μας σχέσεις και με τον Θεό
Πατέρα. Μάλιστα φανέρωσε τον τρόπο ώστε να ξέρουμε σε ποιον να αποδίδουμε
ευχαριστία, στον Θεό, και όχι στο αρνητικό. Στη συνέχεια έδειξε την ενέργεια με
θαύματα —έτσι ονομάζουν οι άνθρωποι κάτι που δεν μπορούν να το εξηγήσουν.
Μεγάλο πράγμα ο Χριστός!!! Αναστήθηκε, νίκησε τον θάνατο, έβαλε χέρια, σήκωσε
παράλυτους εκ γενετής, ανέστησε νεκρούς κ.α.. Στην Βασιλεία του Θεού το κακό θα
υπάρχει μόνο σαν ένας αρνητικός πόλος για να επιτυγχάνεται η ισορροπία στα
μαγνητικά πεδία και τίποτα άλλο. Τα πάντα είναι ενέργεια. Θεός, θαύμα, είναι
όλα ενέργεια και ζωή. Η κάθε πηγή ενέργειας παρουσιάζει διαφορετικά θαύματα ή
πράγματα, με φυσική συνέπεια οι πολλές πηγές ενέργειας να δημιουργούν πολλά
θαύματα. Σίγουρα οι ενέργειες δεν είναι πολλές, μία είναι, ο Θεός, απλώς οι
εκδηλώσεις αυτής είναι πολυποίκιλες. Τα λόγια μας είναι ενέργεια, τα
συναισθήματά μας είναι ενέργεια, οι σκέψεις μας είναι ενέργεια. Η μεγαλύτερη
ενέργεια έρχεται από την αγάπη. Όταν αγαπάς, κατά παράξενο τρόπο, η ενέργεια
αυτή σε κάνει ισχυρό, την ώρα που υπηρετείς την αγάπη, την ώρα που την
εκδηλώνεις, την ώρα που την παρουσιάζεις. Μάλιστα, η ενέργεια αυτή έχει την
ιδιότητα, ενώ φαίνεται ότι δίνεις, να γυρίζει πίσω στο χιλιαπλάσιο. Αυτές οι
ιδιότητες της αγάπης είναι αόρατες, αλλά παρουσιάζουν μεγάλα και ορατά έργα τα
οποία αγκαλιάζουν την Δημιουργία. Τώρα, εδώ, θέλει λιγάκι προσοχή διότι
αποδεικνύεται ότι, ό,τι ενέργεια εκπέμπει κάποιος άνθρωπος, θετική ή αρνητική,
την ίδια θα εισπράξει, διότι ό,τι εκπέμπεις, η ενέργεια νομίζει ότι το έχεις
ανάγκη και στο στέλνει. Θέλεις να κάψεις ένα χωράφι, η ενέργεια, η φωτιά θα
έρθει. Βλέπεις λάθη, τα λάθη σε σένα θα πολλαπλασιαστούν. Όταν είσαι αρνητικός
για τον εαυτό σου, για τη ζωή που έχεις, για τους άλλους, τότε την φωτιά θα την
ανάψεις μέσα σου και θα καις, μάλιστα, θα είναι ενδυναμωμένη κατά την επιστροφή
της. Όποια ενέργεια ζητήσουμε, ή εν αγνοία μας εργαστούμε, θα απολαύσουμε.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ένας άνθρωπος που αφήνει τον εαυτό του να ζει μέσα σε
σκέψεις φόβου, ή ανασφάλειας, τότε αυτός τραβά πάνω του όλα τα άσχημα, όλα όσα
φοβάται μην του συμβούν είναι πολύ πιθανόν να του συμβούν. Ο ίδιος τα φέρνει
στη ζωή του. Ο Θεός μάς έμαθε όλους πώς να μην φέρουμε στη ζωή μας την κακή
ενέργεια, όμως εμείς δεν ακούμε. Έχουμε και γραφικά δύο παραδείγματα. Το ένα
είναι ο Νώε και το άλλο είναι ο Ιώβ. Ο Ιώβ είπε, εκείνο το οποίον εφοβούμην συνέβη εις εμέ, και εκείνο το οποίον
ετρόμαζον ήλθεν επ' εμέ (Ιώβ 3:25). Πόσες φορές έχουμε νιώσει όλοι μας
πως ό,τι και να κάνουμε μάς πάνε όλα στραβά, ή η μια κακοτυχία υποδέχεται την
άλλη χωρίς σταματημό, και ο λόγος διότι εμείς εκείνη την χρονική περίοδο είχαμε
έντονο τον φόβο, ή την ανασφάλεια μην μάς συμβεί τίποτα κακό, κι όμως αυτό ήταν
η προσευχή μας και γι’ αυτό το ζήσαμε. Στον κόσμο μας υπάρχουν και άνθρωποι οι
οποίοι καταφέρνουν να μην τούς αγγίζουν οι αναποδιές και ο λόγος διότι σχεδιάζουν,
πετυχαίνουν, πιστεύουν, ζουν με χαμόγελο, προσεύχονται, μελετούν, εξελίσσονται.
Οι άνθρωποι των επιτυχιών είναι αυτοί οι οποίοι πάντα έχουν κίνητρα,
ενδιαφέροντα, ενέργεια, ζωή, πίστη και πολύ Θεό. Χρειάζεται χαμόγελο και
εμπιστοσύνη στον Θεό και μάλιστα την όποια εξέλιξη να την δεχόμαστε ως θέλημα
Θεού. Να, λοιπόν, οι άνθρωποι του Θεού σκέφτονται ότι τα πάντα συνεργούν στο
αγαθό στη ζωή τους, ξέρει ο Θεός τι κάνει σ’ αυτούς και αυτοί τον
εμπιστεύονται. Οι άνθρωποι του Θεού όταν κοιτούν μια εικόνα βλέπουν μόνο το
καλό σε αυτή, δεν βλέπουν το κακό. Είναι πολλοί που τους δείχνεις την εικόνα
και αυτοί σου λένε «το κάδρο χρειάζεται να είναι πιο παχύ». Άλλοι έχουν φόβο,
πολλούς τους πιάνει πανικός, πολλές φορές, χωρίς λόγο. Φυσικά όλα αυτά
χρειάζονται αφιέρωση – δουλειά για να τα διαχειριστεί κάποιος καλά, όμως η
χαρά, η πηγή, η ενέργεια, δεν είναι μακριά, είναι κοντά. Ένα βήμα εμείς, χίλια
ο Θεός. Είναι μεγάλο πράγμα να φτιάξεις μια αξιοζήλευτη ζωή με αρμονία και με
ό,τι καλό υπάρχει στο σύμπαν. Είναι μεγάλο πράγμα να έχεις άμεση επαφή με αυτό
που λέγεται ευλογία Θεού ή Χάρη Θεού, αφού με αυτόν τον τρόπο τα πάντα θα είναι
καλά και μόνο θετικά πράγματα θα συμβαίνουν στη ζωή σου. Όταν φοβάσαι, το κακό
έρχεται και κολλάει πάνω σου, είναι σαν να το καλείς. Όταν δεν το φοβάσαι, σε
προσπερνάει. Χρειάζεται περιφρόνηση στο κακό. Θα πρέπει να κλείνουμε τα αυτιά
μας σε όλους όσους μάς ψιθυρίζουν στο αυτί, ή φωνάζουν δυνατά μέσα από το
Διαδίκτυο, ή την τηλεόραση, ή οπουδήποτε αλλού. Να μην ακούμε έναν φίλο, ή έναν
αδελφό, ή έναν εχθρό, ή οποιονδήποτε φωνάζει και ενεργεί αρνητικά προκαλώντας
σε εμάς φόβο ή ανασφάλεια. Σήμερα, μάλιστα, θέλει περισσότερη προσοχή και
προσευχή διότι τα σενάρια καταστροφολογίας δίνουν και παίρνουν. Ο φόβος έχει
γίνει ένα πανίσχυρο μέσο χειραγώγησης, «θα βάλουν φόρο», «θα κόψουν την
σύνταξη», «θα γίνει πόλεμος» κ.λπ.. Παντού χειραγώγηση. Παντού έξυπνοι άνθρωποι
οι οποίοι δουλεύουν τους άλλους. Γίναμε όλοι σαν τους τριακόσιους ιερείς του
Βάαλ οι οποίοι κιότεψαν στην παρουσία του Ηλία και στη συνέχεια ο Ηλίας τούς
έσφαξε όλους, και ο λόγος διότι έχασαν την πίστη τους, έχασαν τον τρόπο ώστε να
ζουν με ειρήνη, έχασαν την ενέργεια του Θεού, την οποία εκείνη την ώρα την πήρε
όλη ο Ηλίας. Ας ξυπνήσουμε και ας γίνουμε όλοι όπως ο Ηλίας ο Θεσβίτης, χρησιμοποιώντας
όμως την δύναμη, την ενέργεια, με αγάπη. Αυτός με την σκέψη του άνοιγε τον
ουρανό για να βρέξει και τον έκλεινε πάλι. Να οι διακόπτες της ενέργειας, είναι
μέσα μας, τούς έχει βάλει ο Θεός. Με αυτούς θα πολεμήσουμε τους εχθρούς μας και
θα νικήσουμε. Ο Κολοκοτρώνης, οι Τριακόσιοι του Λεωνίδα, αλλά και ο κάθε
επαναστάτης δεν έβλεπαν σε στρατό, ή σε όπλα, έβλεπαν ότι ο Θεός θα τούς
ελευθερώσει, και ο λόγος διότι θα γίνονταν σκλάβοι. Οι σκλάβοι έχουν πάντα
δίκιο και γι’ αυτό νικούν ή ελευθερώνονται. Οι σκλάβοι πνευματικά όμως μένουν
σκλάβοι διότι δεν έχουν τον Θεό στη ζωή τους. Χρειάζονται οι Κολοκοτρώνηδες της
πίστεως και όχι να αφεθούμε στα χέρια κακών ανθρώπων, ή πνευμάτων, ή δαιμόνων,
και στο τέλος να γίνουμε όλοι τα «χανουμάκια του πασά». Ψηλά το κεφάλι. Πίστη
στον Θεό. Μακριά από την άρνηση. Ακόμα να μάθουμε να επιλέγουμε για ηγέτες
ανθρώπους του Θεού, ταπεινούς, με κορυφή όλων τον Κύριό μας —αυτοί είναι οι
άντρες του Θεού που έχουν πίστη— και όχι φοβισμένους, υποταγμένους ανθρώπους
που δεν έχουν επικοινωνία με κανέναν παρά μόνο με τα δικά τους συμφέροντα και
κάνουν τα πάντα για να τα εξασφαλίσουν. Το μέλλον, λοιπόν, που θέλουμε, για
πολλούς δεν υπάρχει ακόμα, για εμάς όμως είναι εδώ, το ζούμε. Ζούμε με την
ενέργεια του Θεού. Η ενέργεια του Θεού υπάρχει και μάλιστα ήρθε η ώρα να πάρει
μορφή και να γίνει λαός του Θεού. Όσο εμείς είμαστε φοβισμένοι, κάποιοι
κοιμούνται ήσυχα και είναι αυτοί οι οποίοι αιώνες μάς χειραγωγούν. Θα πρέπει να
στρέψουμε την προσοχή μας στο Θεό ώστε αυτός να μάς αφυπνίσει και να μάς στέψει
νικητές της ζωής και της αφθαρσίας. Οι καλοί Χριστιανοί σήμερα λένε «πιστεύω
στον Θεό», ότι υπάρχει Θεός δηλαδή, αυτό εννοούν, δεν ξέρουν όμως τον Θεό. Για
μας πιστεύω είναι ξεκάθαρο, υπάρχει Θεός, το απέδειξε. Η Δημιουργία μαρτυρά την
παρουσία Του. Μην αισθανόμαστε εντάξει με το να λέμε ότι «εγώ πιστεύω» κ.λπ..
Αυτό είναι το πρόβλημα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε Χριστιανοί, παιδιά
Θεού, το πιστεύουμε όμως; Χωρίς ενέργεια ζωής και σημείων, καρπών, ή χαρισμάτων
δεν φτάνει αυτή η πίστη, είναι σκιώδης πίστη και όχι ζώσα. Σήμερα χρειάζεται να
πιστέψουμε στον Θεό μας για να μάς μεταγγίσει την δύναμή Του, την ενέργειά Του,
την σοφία Του, ώστε να πιστεύουμε εν έργω και εν λόγω. Αυτή η πίστη λέγεται
ζώσα πίστη. Να φύγουμε από την σκιώδη πίστη. Με τον Θεό στη ζωή μας δεν υπάρχει
τίποτα το αδύνατο, το ακατόρθωτο, τίποτα που να μάς οδηγήσει σε αδιέξοδο.
Αδέλφια μου, εγώ αγωνίζομαι για ένα πράγμα, τα έργα μου και τα λόγια μου να
γίνουν ευάρεστα στον Θεό, στη συνέχεια είναι σίγουρο ότι θα φρουρούμαι από
Αυτόν και όλοι μπορούμε να φρουρούμεθα από Αυτόν. Η ενέργεια είναι ο Θεός. Η
ένωσή μας με Αυτόν μάς καθιστά και εμάς μέρος της ενέργειας του Θεού. Ας
φτιάξουμε σήμερα μια καλή, αγαθή καρδιά, και όλα τ’ άλλα είναι εύκολο να λάβουν
χώρα στη ζωή μας. Η Φωνή Θεού παράγει ενέργεια, οι ομιλίες, οι ψαλμοί, η σιωπή,
η εκκλησία, η ενότητα, η αγάπη, το μάθημα που κάνουμε. Όλα παράγουν ενέργεια.
Αυτή είναι η ενέργεια του Θεού. Ασχολήσου με αυτή και ασ’ τα όλα τ’ άλλα. Εγώ
είπα «μετά τα 100 θα πάρω καινούργιο σπίτι, καινούργιο αμάξι, θα πάω διακοπές,
δεν βιάζομαι, τώρα χρειάζομαι ενέργεια ώστε να σταματήσω την αμαρτία, την φθορά
και τον θάνατο, τα άλλα θα τα απολαύσω στη συνέχεια». Αν δεν καταφέρω αυτό, να
έχω τον Θεό στη ζωή μου, και όλα τα πλούτη του κόσμου να αποκτήσω, τί τα θέλω,
αφού θα πεθάνω. Είναι γραφικό και πολύ σοφό, τοῖς ἀγαπῶσι τόν
Θεόν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν
(Ρωμαίους 8:28). Αυτό που θα καθορίσει την μεγάλη ενέργεια, τον Θεό, είναι η
καθαρότητα που θα πρέπει να αποκτήσουμε. Η σκέψη είναι ενέργεια, έναν μπορεί να
τον κάνει ευτυχισμένο και έναν άλλον να τον κάνει δυστυχισμένο. Είναι πολλοί οι
οποίοι αρκούνται με την δυστυχία, θέλουν να είναι δυστυχισμένοι και μάλιστα
αυτό τούς κάνει και στο πρόσωπο να φαίνονται δυστυχισμένοι. Αδέλφια μου, πολλοί
λένε «αυτές είναι οι δυνάμεις μας». Λάθος. Η επιστήμη μάς διαβεβαιώνει ότι ούτε
το 3% του εγκεφάλου μας δεν λειτουργεί —όπως λένε «αλειτούργητοι πηγαίνουμε»—
για να φανταστούμε, αν δουλέψει στο 100%, τί θα γίνει! Απλά, ο Θεός θα
εμφανιστεί πάλι στη Γη! Π.χ. μιλάμε καμιά φορά για την σκέψη μας η οποία
μεταβιβάζεται και πολλοί μάλιστα μπορούν να μιλάνε μεταξύ τους μέσω των
ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων όπως και με το τηλέφωνο. Είναι πολλοί που το τηλέφωνο
το πιστεύουν ενώ το να μιλάνε δύο άνθρωποι, ή και περισσότεροι, μέσω των
ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, με την σκέψη, δεν το πιστεύουν και μάλιστα αυτοί
περιμένουν όταν κάνουν προσευχή να εισακουστούν. Δεν γίνεται. Γι’ αυτό δεν
παίρνουν και απαντήσεις. Μόνο όσοι αισθάνονται, ή πιστεύουν ότι ακούγονται,
αλλά και ακούν, θεραπεύονται αλλά και ζωοποιούν το σώμα τους και καλλιεργούν
την ψυχή τους. Να μην πιστεύουμε μόνο στα καλώδια ότι αυτά και μόνο αυτά
ενώνουν πράγματα ή συσκευές. Υπάρχει η σκέψη, η πίστη, ο λόγος, η προσευχή. Όλα
έχουν ενέργεια. Μεγάλο πράγμα αυτό! Ήρθε η ώρα να αποκτήσουμε την ενέργεια του
Λόγου του Θεού, ειπε λόγον και θέλει
γίνει. Γένοιτο, αμήν.