Αδέλφια μου εν Κυρίω ο Θεός είναι πνεύμα και γίνεται αντιληπτός όταν οι πνευματικές μας κεραίες είναι συνδεδεμένες με αυτόν τον Θεό—Πατέρα διότι όταν είμαστε ενωμένοι μαζί του διεπόμεθα από ανεκλάλητη ευφορία, από αδιάλειπτη-συνεχόμενη χαρά, από σοφία Θεού συναρπάζουσα, από ζώσα πίστη η οποία υλοποιεί τους λόγους μας, από αγάπη ανυπόκριτη κ.λπ.. Πολλές ιδιότητες χορηγεί ο Θεός στον άνθρωπο του Θεού. Εάν οι κεραίες μας οι πνευματικές δεν μπορούν να συλλάβουν τον Θεό αυτό σημαίνει πως υπάρχει πρόβλημα και το πρόβλημα είναι η απόφασή μας στο να μην θέλουμε να ακούσουμε και να μην θέλουμε συνειδητά να ακολουθήσουμε τον Θεό στο ανθρωποσωτήριο έργο του, ο οποίος μας ελευθερώνει απ’ ό,τι μέχρι χθες δημιούργησαν μέσα μας οι άνθρωποι του μεταπτωτικού κόσμου. Αν δεν μπορούμε να συνδεθούμε με το πνεύμα του Θεού να γνωρίζουμε ότι τρία στοιχεία μας εμποδίζουν. Αυτά είναι:
1. Οι φοβίες που έχουμε στο να αλλάξουμε τρόπο ζωής,
2. Οι ενοχές και
3. Η διγνωμία ως προς τις επιλογές που καθημερινά καλούμεθα να φέρουμε εις πέρας ανάλογα με τα ερεθίσματα του κόσμου που δεχόμαστε καθώς και η διγνωμία στο αν θα πρέπει να προβούμε σε ενέργειες θυσίας, αγάπης ή όχι. Ξέρουμε ότι άνθρωπος δίγνωμος είναι ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού (Ιακώβου 1:8).
Οι ενοχές αυξάνουν όταν ο Θεός απουσιάζει, απέχει από τη ζωή μας και η άγνοια του θελήματος του Πατέρα—Θεού μας διακατέχει καθώς και όταν το έλεός του το έχουμε εγκαταλείψει και η συνείδησή μας έχει σκληρύνει. Ο φόβος μας καθιστά αδύναμους διότι δεν έχουμε αγάπη ως προς τον Θεό και τον αδελφό. Ο φοβούμενος δεν έχει αγάπη, δεν έχει εμπιστοσύνη, δεν έχει ταπείνωση. Η διγνωμία υφίσταται σε καθημερινή βάση στη ζωή μας όταν τα στερεότυπα του μεταπτωτικού κόσμου, τα συμφέροντα και η λογική του κόσμου κυριαρχούν μέσα μας. Όποιος όμως αποφασίσει να είναι ο εαυτός του σίγουρα θα γίνει μέτοχος της δόξης του Θεού διότι ο Θεός σε αυτόν ευαρεστείται που κάνει αυτό που νιώθει χωρίς φόβο, χωρίς ενοχές, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς να είναι δίγνωμος. Και σε λάθη να πέσει ο άνθρωπος αυτός, τον Θεό δεν τον ενοχλεί ίσα—ίσα τον στηρίζει κάθε στιγμή και μέσα από τα λάθη του τον εξελίσσει. Εξάλλου είναι προτιμότερο να μετανιώσουμε για τα λάθη τα δικά μας παρά μια μέρα να ανακαλύψουμε ότι ζούσαμε τα λάθη των άλλων. Ο Θεός θέλει πολύ να μας ελευθερώσει αρκεί και εμείς να το θελήσουμε. Αδέλφια μου το συναίσθημα του φόβου, που δημιουργείται από το τι θα πουν οι άλλοι, μας καθιστά αδύναμους στις υπερβάσεις που μας καλεί ο Πατέρας—Θεός να μετέχουμε ώστε να γίνουμε ο εαυτός μας διότι μόνο έτσι, ξεπερνώντας τον εαυτό μας και τις φοβίες μας, θα αξιοποιηθεί σωστά το κάλεσμα που λάβαμε. Ο φόβος έρχεται πάντα από τα υφιστάμενα στερεότυπα του μεταπτωτικού κόσμου και ο λόγος που φοβόμαστε είναι γιατί δεν θέλουμε να προκαλέσουμε αντίδραση και να δεχτούμε αρνητική κριτική. Έτσι αυτός ο φόβος κάνει τον Θεό να απέχει από τη ζωή μας διότι ο Θεός δεν μπαίνει στην προσωπική μας ζωή και σέβεται την όποια ελευθερία μας. Ακόμη, το συναίσθημα της ενοχής μας καθιστά αμέτοχους της σοφίας του Θεού διότι δεχόμαστε φωνές εσωτερικές ή εξωτερικές που συνέχεια μας εμπαίζουν λέγοντάς μας: Ποιος είσαι εσύ που θα μιλήσεις για τον Θεό; Τι κάνεις τον άγιο, τον καλό αφού έχεις αυτό ή το άλλο. Αδέλφια μου, περιφρονώντας τις ενοχές μας, ας ξεκινήσουμε να συνδιαλεγόμεθα με τον Θεό και να είμαστε σίγουροι ότι με υπομονή και επιμονή θα φτάσουμε στο στόχο μας ο οποίος είναι να γίνουμε κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι Χριστού και συμμέτοχοι της δόξης αυτού του Θεού. Τέλος, η διγνωμία είναι ένα στοιχείο που πηγάζει πάντα από το προσωπικό συμφέρον. Πάντα μέσα μας κάνουμε διάλογο με τον εαυτό μας: Να κάνω αυτό τι θα κερδίσω; Να κάνω το άλλο που θα με βγάλει; Με την διγνωμία δεν θα κερδίσουμε ποτέ τίποτα, είμαστε ήδη χαμένοι. Ενώ ζούμε είμεθα νεκροί. Όταν όμως αποφασίσουμε τι θέλουμε, θα κερδίσουμε και ας κάνουμε και λάθος. Θα προτείνω κάτι που αν το ακολουθήσουμε ποτέ δεν θα χάσουμε: Για να είμαστε σίγουροι ότι έχουμε επιλέξει κατά Θεόν να επιλέγουμε πάντα εκείνη την σκέψη που αποβλέπει στην θυσία και τείνει στην δόξα του Θεού και στην σωτηρία του αδελφού διότι όταν αγωνιστείς για να μην πεθάνει ο άλλος δεν θα πεθάνεις εσύ άνθρωπε. Ο Χριστός διαβεβαίωσε, ό,τι εκάνατε εις ένα των μικρών τούτων εις εμέ εκάνατε, καθώς, με όποια κρίση κρίνεις με αυτή θα κριθείς άνθρωπε. Όταν βρισκόμαστε ανάμεσα σε δύο γνώμες και τελικά επιλέγουμε να θυσιάσουμε τα πάντα ώστε να κερδίσουν οι γύρω μας, να χαρούν οι άλλοι τότε να ξέρουμε ότι επιλέξαμε το σωστό και η διγνωμία πλέον δεν υφίσταται. Αν παρακολουθήσουμε τη ζωή του Χριστού θα καταλάβουμε ότι αυτός κένωσε το προσωπικό του συμφέρον για την δόξα του Πατέρα του και την σωτηρία του κόσμου. Έτσι κέρδισε τον Θεό—Πατέρα, κέρδισε τη ζωή την άφθαρτη, κέρδισε τους ανθρώπους. Εύχομαι να επιλέγουμε πάντα την προσφορά που πηγάζει από την θυσία η οποία στρέφεται προς τον Θεό και τον αδελφό! Γένοιτο, γένοιτο, αμήν.