«Μην κρίνετε διά να μην κριθήτε».
Για να μπορέσουμε να κρίνουμε σωστά θα πρέπει να γεννηθούμε όπου γεννήθηκε αυτός που κρίνουμε, να μεγαλώσουμε στην ίδια γειτονιά, να έχουμε τους ίδιους γονείς, τους ίδιους δασκάλους, τις ίδιες αρχές ώστε να μπορέσουμε να κρίνουμε σωστά και να καταλάβουμε γιατί αυτός ο συνάνθρωπός μας που κρίνουμε κάνει λάθη. Αφού αυτά δεν μπορούν να γίνουν καλό είναι να μην κρίνουμε διότι λάθος θα κρίνουμε, θα κρίνουμε κατ’ όψιν και όχι την δικαία κρίση που ο Θεός γνωρίζει και έτσι θα πέσουμε έξω. Μάλιστα όταν κρίνουμε είναι σαν να έχουμε την ταυτότητα του θανάτου στην τσέπη μας. Χρειάζεται προσοχή, αφού είναι εντολή του Χριστού να μην κρίνουμε και για να το λέει αυτός πάει να πει ότι ο Θεός έδωσε στον καθέναν ιδιάζουσα μορφή σοφίας και αποστολή ώστε να διαχειριστεί το πνευματικό κομμάτι με διαφορετικό τρόπο. Δεν μπορούμε να κάνουμε όλους τους ανθρώπους στα δικά μας μέτρα. Για να συμβαίνει το οτιδήποτε στη ζωή μας από τον όποιο άνθρωπο υπάρχει λόγος και αυτός ίσως είναι να σπουδάσουμε το ουαί εις τον σκανδαλίζοντα, ουαί και εις τον σκανδαλιζόμενο. Χρειάζεται δηλαδή το πνευματικό μας επίπεδο να φτάσει σε ένα σημείο ώστε να υπάρχει μέσα μας ειρήνη, να υπάρχει απάθεια πάνω σε όλα τα ερεθίσματα που δεχόμαστε γιατί έτσι διαφυλάσσουμε και διασφαλίζουμε τη ζωή μας και η ζωή είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε. Αν τα σκάνδαλα έρχονται κι εμείς πέφτουμε στην παγίδα τους, τότε αφήνεται να εννοηθεί ότι το πνευματικό μας επίπεδο είναι μικρό και θέλει δουλειά ακόμη για να αναπτυχθεί. Αν ψάξουμε τον λόγο που συντελείται ή δημιουργείται ή εξελίσσεται κάτι θα δούμε ότι είναι για να γίνουμε άγιοι. Οι άγιοι δεν κρίνουν αλλά ούτε και σκανδαλίζονται, αφού γι’ αυτούς τα πάντα συνεργούν στο αγαθό. Αμήν.