Ο Θεός είναι ανάμεσά μας.
Ο αεικίνητος Θεός κινείται μέσα στα κινούμενα. Ο κινούμενος Θεός, από την άπειρη αγαθότητά του την οποίαν έχει εκ φύσεως, θέλησε να κάνει και άλλα όντα σαν τον εαυτό του, με σκοπό να γνωρίσουν και αυτά τον Θεό αλλά και να μετέχουν της δικής του δόξης, γνωρίζοντας αυτόν, που γνώρισε τον Θεό ίδιας εμπειρίας το μεγαλείο του Θεού- Πατέρα. Στην συνέχεια, θέλησε να απολαύσουν και αυτά τα γεννήματα του Θεού, την θέωση, δηλαδή να απολαύσουν ό,τι και ο ίδιος απολαμβάνει. Αν τώρα κάποιος, δεν επιθυμεί να είναι Θεός, έχει το δικαίωμα και αυτό να το επιλέξει και να μην δεχτεί το δώρο του Θεού, την θέωση. Στην ζωή των ανθρώπων υπάρχει το κατά φύσιν και το παρά φύσιν. Όποιος θέλει κάτι παρακάτω από αυτό που του δίνει ο Θεός, να γίνει δηλαδή κληρονόμος, συγκληρονόμος και συμμέτοχος, τότε αυτός ίδιας θέλησης ζει το παρά φύσιν και θα ζει πυρίκαυστα. Στο κατά φύσιν, ζει, όποιος αγωνίζεται συνειδητά να γίνει κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν. Έτσι γνωρίζουμε και τα λογικά όντα. Ο Θεός - Πατέρας μάς έκανε δώρο τη δική του φύση. Όσοι έχουν μέσα τους γεννηθεί από τον Θεό, η φύση τους είναι να μοιράζονται, η φύση τους είναι να ζητάνε τα άνω, η φύση τους είναι να ερευνούν τις Γραφές, η φύση τους είναι να αλλάζουν, να αγαπούν, να συγχωρούν, να μην κρίνουν, να ζουν με αγάπη. Η φύση τους, τους οδηγεί στο να μοιράζονται. Η φύση τους είναι να κάνουν και τους άλλους, όσους είναι γύρω τους ευτυχισμένους. Αυτή είναι η φύση του Θεού, να μοιράζεται, και αυτή θα πρέπει να γίνει και η δική μας. Όλοι οι άνθρωποι, αν θέλουν, μπορούν να γίνουν θεοί, είναι γραφικό «ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν.» (Α Τιμ. 2:4) Αν κάποιοι άνθρωποι απορρίψουν το κάλεσμα, το δώρο του Θεού, τότε κάτι δεν τους άφησε να συλλάβουν, να γνωρίσουν το κάλεσμα, το δώρο. Ίσως ένα πάθος, ίσως η παχυλότητα του υλικού στοιχείου, ίσως η οκνηρία, ίσως το βόλεμα, ίσως η κακία, η συνήθεια, κάτι. Ο Θεός με την μεγάλη αγάπη που τον διακρίνει, γέμισε τον κόσμο σήμερα με συμβουλές και έχει δημιουργήσει πολλές ταμπέλες του Θεού πάνω στον πλανήτη, όπως τις εκκλησίες, τα δόγματα, τους ανθρώπους που μελετούν τον Λόγο του Θεού, τα βιβλία που μιλούν για αυτόν, ώστε ο άνθρωπος να βρίσκει παντού το κάλεσμα το δικό του και οι οποίες ταμπέλες μάς δείχνουν τον δρόμο. Αν όλες τις περιφρονήσουμε, τότε δεν θα φταίει ο Θεός αλλά εμείς. Να γνωρίζουμε -όπως και γνωρίζουμε- ότι «ὁ Θεὸς φῶς ἐστι καὶ σκοτία ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν οὐδεμία.» (Α Ιω. 1:5). Στο φως δεν μπορεί να υπάρξει σκοτάδι. Έτσι συμβαίνει και με την αμαρτία. Η αμαρτία υπάρχει, όταν παραβαίνεται ο νόμος με οποιονδήποτε τρόπο. Τι σημαίνει αμαρτία. Απλά, κακή χρήση της ελευθερίας. Αμαρτία είναι όταν τα καλά πάθη γίνονται κακά πάθη, αμαρτία είναι η αστοχία, να φεύγουμε δηλαδή από τον στόχο μας, να γίνουμε παιδιά Θεού. Για όλους εμάς, ήρθε ο καιρός να αγαπήσουμε τον Θεό, να πιστέψουμε στον Θεό και θα δούμε ίδιας εμπειρίας τις ευλογίες του στην ζωή μας. Να δοκιμάσουμε τον Θεό και να γνωρίσουμε κάτι, που σήμερα ούτε καν μπορούσαμε να φανταστούμε, να γνωρίσουμε τα μεγαλεία που μας περιμένουν. Ξέρετε, ο λαός λέει «τα πολλά λόγια είναι φτώχια, τα έργα όμως είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα». Δηλαδή ποια έργα; Ο Φίλιππος λέει στον Ναθαναήλ, «βρήκαμε τον Μεσσία», εκείνος ρωτάει «από πού είναι;» και παίρνει απάντηση, «από την Ναζαρέτ». Αυτός ο Ναθαναήλ του λέει, «είναι δυνατόν να έλθει το αγαθό από την Ναζαρέτ;» και ο Φίλιππος του απαντάει «ἔρχου καὶ ἴδε.» (Ιω. 1:47), εδώ ο Φίλιππος σφραγίζει το κήρυγμα του «έλα να δεις». Σήμερα όλοι εμείς που μιλάμε για τον Χριστό, θα πρέπει, για να έχει ευλογία το κήρυγμά μας, η ομολογία μας, να φτάσουμε στο σημείο, έστω εκείνο που λέμε, να το ζούμε, να ζούμε τον Χριστό στην ζωή μας καθημερινά, για να γίνει στο τέλος φύση μας, τρόπος ζωής μας, ώστε να μπορούμε να λέμε σε όποιον απιστεί «ἔρχου καὶ ἴδε.» (Ιω. 1:47), και αυτός που έρχεται, να βλέπει ενότητα, αγάπη, σοφία, δοτικότητα, προσφορά, χαρά, υγεία, ζωή. Ο Κύριος σήμερα, δεν είναι ανάμεσά μας με τρόπο που να τον βλέπουμε. Γι’ αυτό, θα πρέπει εμείς να σηκώσουμε την δάδα της ζωής του Θεού, ώστε οι άλλοι άνθρωποι να βλέπουν τον Θεό στην ζωή μας. Εμείς τώρα σήμερα που μιλάμε για τον Θεό, θα πρέπει να ζούμε τον Θεό, και ό,τι λέμε, να μην είναι λόγια του αέρα αλλά λόγια που έγιναν έργα και που τα ζούμε καθημερινά. Μόνο με αυτόν τον τρόπο και την σχετική απόφαση, κάνοντας βεβαία την κλήση μας, δεν θα λέμε για τον Χριστό, δεν θα κρυβόμαστε από τους άλλους ανθρώπους και δεν θα έχουμε διπλή ζωή. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορούμε και εμείς να πούμε «ἔρχου καὶ ἴδε.». Μετά από πολλά χρόνια πνευματικής ζωής, και εμείς ό,τι λέμε, δεν είναι ιστορία άλλων ανθρώπων αλλά δική μας. Σήμερα, και σιγά σιγά καθώς ταξιδεύουμε στον δρόμο της αναγέννησης, μπορούμε να πούμε ότι όλα αυτά δεν είναι παραμύθια αλλά μία αλήθεια που την ζούμε. Δεν είναι μία ιστορία αλλά η δική μας ιστορία, που φανερώνει ότι ο Θεός είναι ένας μεγάλος ευεργέτης, ένας μεγάλος ανταποδότης «ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ» (Ιω. 1:12). Ξέρεις τι είναι να είσαι παιδί Θεού; Θα φέρω ένα παράδειγμα. Σήμερα όπως είναι ο κόσμος, αν πεις ότι είσαι ο γιος ενός εφοπλιστή, όλοι ανοίγουν την πόρτα τους. Όταν όμως οι άνθρωποι δουν ότι είσαι άνθρωπος του Θεού, τι θα γίνει; Είναι απλό, «ξύπνα Θεέ και θέλεις κληρονομήσεις τα έθνη». Δεν κοιμάται ο Θεός. Όταν λέει Θεό, στον άνθρωπο αναφέρεται. Και ναι, ο άνθρωπος είναι. Για φανταστείτε, μικρό πράγμα είναι να είσαι άνθρωπος με νου Θεού, λογικό ον, γεμάτος με ευγένεια, με καλοσύνη, με αγάπη, με ζώσα πίστη, χωρίς θυμούς, χωρίς να απειλείς, χωρίς να διεκδικείς, αλλά να σέβεσαι, να συγχωρείς, να μην πειράζεσαι, να μην σκανδαλίζεσαι, αλλά να μπορείς να ελευθερώνεις τον εαυτό σου και όσους είναι γύρω σου από τα παιχνίδια του μυαλού. Μεγάλο κίνητρο ο Χριστός, μεγάλη η θυσία του, το έργο του. Ποιος μπορεί να το περιφρονεί; Μόνο οι αμαθείς, οι άνθρωποι που δεν κατάλαβαν, οι άνθρωποι που έχουν άγνοια. Σήμερα και στο μέλλον, όλοι εμείς ενωμένοι, θα μπορέσουμε να αποδείξουμε με την δύναμη του Θεού, ότι ο Θεός είναι ένας μεγάλος ευεργέτης, ένας μεγάλος ανταποδότης. Επαναλαμβάνω, «ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ» (Ιω. 1:12). Ξεκινάμε αγώνα, μπαίνουμε στο αγιαστήριο, αρχίζουμε να σπουδάζουμε, όχι απλά να διαβάζουμε, να κατανοούμε τα όσα διαβάζουμε, να εφαρμόζουμε κατά το δυνατόν αυτά που σπουδάζουμε μέσα στην σοφία του Θεού, και ξαφνικά με την καλή πρόθεση, θα δούμε μπροστά μας την δόξα του να ξεδιπλώνεται, να εμφανίζεται μπροστά μας ο Θεός. Ένας Θεός που θα σε ευλογεί κάθε μέρα, και η χαρά σου θα είναι άπειρη. Για να ξεκινήσει ένας τον καλόν αγώνα, ας έχει για αρχή καλή πρόθεση, θετική πίστη και ελπίδα. Και στο τέλος θα δει την αγάπη. Όταν την δει, θα την ερωτευτεί. Ο έρωτας του με τον Θεό θα λέγεται θείος έρωτας. Διότι η αγάπη είναι μεγαλύτερη όλων των άλλων χαρισμάτων ή καρπών, όλα τα άλλα είναι σκαλοπάτια για να φτάσεις στην αγάπη. Η αγάπη σε κάνει ένα με τον Θεό. Αγάπη λοιπόν στον Θεό και στον αδελφό. Όταν μεγαλώσει μέσα μας η πίστη, η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, ο άνθρωπος θα αποκτήσει αεικίνητη στάση. Αυτό σημαίνει, ότι όποιος κάνει βεβαία την κλήση του, δεν θα ξαναπάθει καμία πτώση, πάντα θα κινείται ακούραστα προς τον Θεό, μέχρι να φτάσει στην χώρα των ζώντων. Όπως όταν κάνουμε ένα ταξίδι. Ξεκινάμε, είμαστε στην αρχή αλλά το πήραμε απόφαση, θα φτάσουμε στον προορισμό μας. Με λίγες στάσεις για ξεκούραση και για καύσιμα θα φτάσουμε στην πόλη του Θεού. Όταν φτάσουμε στην πόλη, ο Θεός θα βγει από τα Άγια σκηνώματά του, σαν τον πατέρα του ασώτου, και θα απλώσει τα χέρια του, θα μας αγκαλιάσει και θα νιώσουμε ασφάλεια. Το μεγαλείο του ολόκληρο θα αγκαλιάσει την ζωή μας, το ένδυμα της αφθαρσίας θα φορεθεί πάνω μας, το σώμα μας θα μεταστοιχειωθεί, το σώμα της δόξης θα γίνει δικό μας, το δαχτυλίδι θα περαστεί στο χέρι μας, το τραπέζι θα στρωθεί. Δεν αξίζει τον κόπο, ό,τι και αν συμβαίνει σήμερα, να το υπερβούμε και να δεχτούμε ολοκληρωτικά το κάλεσμα του Θεού; Με την απόφαση, θα είναι και το ταξίδι μας ευλογημένο. Με τον Θεό συνέχεια μπροστά μας να μας δείχνει τον δρόμο μέσα από τον Λόγο του, σύντομα θα φωνάξουμε από χαρά «Να! Η πόλη του Θεού! Να! Ο Θεός είναι εδώ! Είναι μέσα μας! Φτάσαμε στον προορισμό μας! Αν όλα τα περιφρονήσουμε, να ξέρουμε ότι το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο που απιστεί, που αμαρτάνει. Και αυτός έχει αεικίνητη στάση η οποία όμως τον οδηγεί στην μεγαλύτερη αμαρτία, στο μεγαλύτερο λάθος, και τέλος, στον θάνατο. Ο άνθρωπος που δεν μετανοεί αλλά συνέχεια αδιαφορεί, ταξιδεύει καθημερινά προς τον θάνατο. Μόλις αντιληφθεί τον θάνατο, όταν τον δει μπροστά του, δεν νιώθει όπως ο άνθρωπος που βλέπει τον Θεό, αλλά αρχίζει να τρέμει, να τα χάνει, να πατάει φρένο. Όμως η φόρα που πήρε είναι μεγάλη και τα φρένα δεν πιάνουν, διότι ποτέ δεν τα δοκίμασε, έστω και αυτά, να δει αν δουλεύουν. Στον αγώνα μας αυτόν να προσέξουμε κάτι πολύ σημαντικό. Αυτό είναι, να μην νομίζουμε ότι μόνο εμείς είμαστε του Θεού και ότι όλοι οι άλλοι είναι κακοί, ότι δεν αγαπούν τον Θεό ή ότι είναι αιρετικοί κλπ. Να μάθουμε αλλά και να καταλάβουμε, ότι ο Θεός είναι σαν τον ήλιο. Εγώ ας πούμε κάθομαι και απολαμβάνω στο μπαλκόνι μου τις ακτίνες του. Είναι πολύ χαζό, μωρό, ψεύτικο, αναληθές και εγωιστικό, να νομίζω ότι κάποιοι άλλοι δεν τον απολαμβάνουν τον ήλιο, τον Θεό, και ότι θα πρέπει, όσοι θέλουν να τον γνωρίσουν, να έρθουν στο μέρος που βρίσκομαι εγώ. Εκατομμύρια τον γνωρίζουν, τον θαυμάζουν και εν μέρει τον ζουν. Ο Θεός, δια Πνεύματος Αγίου εργάζεται και καθημερινά η αγάπη του βρίσκει τρόπους και επινοεί συστήματα σωτηρίας για να μας αναγεννήσει. Ο Θεός δεν βλέπει σε δόγματα, ο Θεός αγαπά, βλέπει με την αγάπη. Ποιος περίμενε ότι οι αγράμματοι μαθητές του θα λάμβαναν προσωπικό κάλεσμα από τον Θεό και όμως «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.» (Λουκ. 18:27). Μην αμφιβάλουμε, να έχουμε αγάπη, ο Θεός ξέρει. Ακόμα και αυτός που απιστεί ή δηλώνει άθεος, ομοιάζει με εκείνον που βρέθηκε σε μπόρα, σε συννεφιά και φωνάζει «δεν υπάρχει ήλιος, δεν υπάρχει Θεός!». Μεγάλο λάθος να πιστεύεις ότι δεν υπάρχει. Και όμως και για αυτόν ο Θεός θα μεριμνήσει. Αφού τον αφήσει πρώτα να το φωνάξει παντού, μετά από λίγα χρόνια θα εξαφανίσει τα σύννεφα και ο ήλιος θα τον αγκαλιάσει, θα τον κάνει να χαρεί, θα τον ζωοποιήσει. Και αυτός θα ταπεινωθεί, δεν θα μιλά πλέον με εγωιστικό τρόπο. Ας ψάξουμε τον Θεό. Εμείς εδώ στην παρέα μας αυτό κάνουμε, ψάχνουμε τον Θεό, και πιστεύω ότι σήμερα, μετά από πολλά χρόνια μπορούμε να πούμε, ότι τώρα ζούμε τον Θεό.