Να μιλάμε με σοφία και όχι με μωρία.
Ο Αδάμ μίλησε στον Θεό μετά την πτώση του για να δικαιολογηθεί, και τα έκανε όλα λάθος. Η Εύα μίλησε, και αντί να πει συγγνώμη, έριξε την ευθύνη στον όφι. Ο Κάιν μίλησε στον Θεό μετά το έγκλημά του και είπε ψέματα, ότι δεν ήξερε που ήταν ο αδελφός του, Άβελ, τον οποίο προ ολίγου είχε φονεύσει. Ο Φαρισαίος, ανέβηκε στον ναό και προσευχήθηκε τόσο ανόητα και έχασε την βασιλεία. Ενώ ο Εκατόνταρχος με άλλες αρχές, αν και ήταν ειδωλολάτρης, μίλησε και έκανε τον Θεό να θαυμάζει. Ο ληστής πάνω στον σταυρό μίλησε και κέρδισε την βασιλεία. Οι πρώτες λαλιές είναι σωστές καταστροφές. Οι δεύτερες είναι λαλιές ζωής, σωτηρίας, διότι έρχονται από επίγνωση, οι οποίες καταλήγουν σε συντριβή καρδιάς, σε μετάνοια, και τέλος σε σωτηρία. Είναι γεμάτη η Γραφή με παραδείγματα ανθρώπων. Ας ακολουθήσουμε τις λαλιές εκείνες που έκαναν τον Θεό να θαυμάζει. Αν προσέξουμε, θα δούμε ότι όλοι μας λέμε πολλά. Πόσα όμως αξίζουν απ’ αυτά;
Τελικά, ο λόγος είναι δίκοπο μαχαίρι.
Η σιωπή όμως, όταν αξιοποιείται σωστά και διακριτικά, είναι πολύτιμη και αναγκαία. Ας ζητήσουμε την βοήθεια του Θεού και ας καλλιεργούμε και τη σιωπή, ώστε να υπάρχει εξέλιξη στην πνευματική μας πορεία. Να θυμόμαστε ότι ο νους χρειάζεται αποδείξεις για να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται. Οι αποδείξεις είναι τα έργα μας, οι πράξεις μας και τα αποτελέσματα αυτών, τα οποία συγκλίνουν στην αγάπη προς τον Θεό και στον αδελφό. Όποιος αγαπά μόνο τον Θεό και όχι τον αδελφό, απλά ψεύδεται και αποτελέσματα δεν θα έχει. Μία αδελφή, η Μαργαρίτα, έγραψε ένα ωραίο. Όταν πάμε να αλλάξουμε ένα προϊόν στο μαγαζί, δεν μας το αλλάζει ο μαγαζάτορας, αν δεν έχουμε αποδείξεις. Το ίδιο και ο νους μας. Δεν θα αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται, αν δεν δει αποδείξεις. Οι αποδείξεις είναι η εφαρμογή των όσων λέμε, των πράξεών μας. Και για να φανούν οι αποδείξεις, οι πράξεις, θα έλθουν και τα σκάνδαλα. Να γνωρίζουμε ότι όταν δοκιμαζόμαστε, γυμναζόμαστε πνευματικά, διότι «το αδιέξοδο» το δικό μας αλλά και των ανθρώπων γύρω μας είναι το κατ’ εξοχήν πεδίο δράσεως του Θεού. Είναι «η ευκαιρία του Θεού» για να μας ελκύσει, να μας αγκαλιάσει, να μας οδηγήσει στην σωτηρία ψυχής και σώματος. Γένοιτο, αμήν.