Αφού ο νους των ανθρώπων ξέπεσε στα αισθητά, ο Λόγος ταπείνωσε τον εαυτό του να ενανθρωπήσει, για να σηκώσει στους ώμους του τους ανθρώπους όντας ο ίδιος άνθρωπος· να προσελκύσει προς τον εαυτό του την προσοχή των αισθήσεών τους, για να τον βλέπουν στο εξής ως άνθρωπο· να πείσει με τα έργα που εργάζεται ότι δεν είναι μόνον άνθρωπος αλλά και Θεός, Λόγος και Σοφία του αληθινού Θεού. Αυτό θέλοντας να το υπογραμμίσει και ο Παύλος λέει: «Είστε μέσα στην αγάπη ριζωμένοι και θεμελιωμένοι, για να μπορέσετε να καταλάβετε μαζί με όλους τους Αγίους ποιό είναι το πλάτος, το μήκος, το ύψος και το βάθος της· να γνωρίσετε την αγάπη του Χριστού που ξεπερνά τη γνώση, για να γεμίσετε με όλο το πλήρωμα του Θεού». Ο Λόγος παντού πρόσφερε τον εαυτό του· και πάνω και κάτω, και στο βάθος και το πλάτος. Πάνω είναι με τη δημιουργία, κάτω είναι με την ενανθρώπηση, στο βάθος είναι στον άδη και στο πλάτος είναι σ’ όλο τον κόσμο· διότι όλα είναι γεμάτα από τη γνώση του Θεού. Γι’ αυτό το λόγο, δεν έσπευσε, μόλις ενανθρώπησε, να θυσιαστεί αμέσως για χάρη όλων μας· να παραδώσει το σώμα του στο θάνατο και να το αναστήσει· διότι έτσι θα έμενε στην αφάνεια. Το αντίθετο· φανέρωσε πλήρως τον εαυτό του, μένοντας στο ανθρώπινο σώμα και κάνοντας τέτοια θαυμαστά έργα και σημεία, ώστε να τον αναγνωρίζουν πλέον όχι ως άνθρωπο αλλ’ ως Θεό Λόγο. Με την ενανθρώπησή του ο Σωτήρας έκανε από αγάπη για τον άνθρωπο και τα δύο: πρώτα, εξαφάνισε το θάνατό μας και μας ανακαίνισε· και δεύτερον, ενώ ήταν αφανής και αόρατος, φανέρωσε τον εαυτό του με τα έργα του· μας γνωστοποίησε ότι είναι ο Λόγος του Πατέρα, ο Παντοκράτορας και Βασιλιάς όλων.
Οι άνθρωποι λατρεύουν τον θάνατο και δεν θα τον καταργούσαν ποτέ, ακόμα κι αν μπορούσαν, γιατί τον θεωρούν λύση στο κάθε πρόβλημά τους, λήξη κάθε δεινοπαθήματος και των χιλιάδων ψυχολογικών θανάτων που επιβάλλουν στον εαυτό τους από μόνοι τους...
ΑΛΛΑ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ Η ΛΥΣΗ !.”
..."Ο καθένας μας είναι εφοδιασμένος με ένα τεράστιο περιθώριο σωτηρίας...
Αλλά εμείς το ξοδεύουμε, το περιορίζουμε γρήγορα, μέσα από μια συνεχή απροσεξία, την ανεύθυνη ανυπακοή στα σημάδια, στις υποδείξεις, στους φωτεινούς σηματοδότες της ζωής...και νομίζουμε ότι είμαστε εύθραυστοι, εκτεθειμένοι σε κάθε κίνδυνο, στο έλεος του τυχαίου...
Η ζωή είναι πολύ δυνατή...
Για να μπορέσει κάποιος να πεθάνει θα πρέπει να κάνει τα αδύνατα δυνατά...Οι άνθρωποι είναι όλοι σαν εσένα, έρμαια συντρίμμια του σύμπαντος, κυριευμένοι από αρνητικά συναισθήματα...Η ιστορία της ζωής τους είναι να κατηγορούν, να μεμψιμοιρούν, να εξαρτώνται...είναι το μόνο νόημα που μπορούν να δώσουν στα πράγματα!...
Πνιγμένοι από την αγωνία, προσπαθούν να ξεχάσουν τον θάνατο με θάνατο."
Αγίου Αθανασίου