Η ΦΩΝΗ ΘΕΟΥ ΜΙΛΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Καλησπέρα αγαπημένα μου αδέλφια. Και σήμερα πάλι μαζί στο πνευματικό μας
ραντεβού προς επίτευξη των στόχων μας. Η προσπάθειά μας είναι ξεχωριστή, είναι
λίγο διαφορετική γιατί όλοι εμείς αγωνιζόμαστε να κτίσουμε μέσα μας αυτόν τον
άπειρο, άφθαρτο και αθάνατο κόσμο διά τον οποίον ο Θεός έδωσε την ζωή του
λύτρον αντί πολλών, για όλους εμάς. Γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι ζωή και πρέπει
και εμείς να γίνουμε ζωή. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να σταθούμε στο βήμα του Θεού
και να συνταξιδέψουμε.
~ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ~
Εις το όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών, και
τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών, και ζωής χορηγός, ελθέ, και σκήνωσον εν
ημίν, και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος, και σώσον αγαθέ τας ψυχάς και τα
σώματα ημών.
Κύριέ μας και Θεέ μας σε ευχαριστούμε που εσύ θέλεις να υπάρχουμε, να
συλλαμβάνουμε την δική σου σοφία, να έχουμε μέσα μας έναν αδιάλειπτο, διακαή
πόθο στο να μπορέσουμε να εντάξουμε στην ζωή μας αυτό το αγαθό το οποίο εσύ
Κύριε έχεις στον δικό σου νου. Βοήθησέ μας να γίνουμε μια ψυχή, μια καρδιά, ένα
φρόνημα μεταξύ μας. Βοήθησέ μας να ποιούμε το αγαθό πάσας τας ημέρας της ζωής
μας. Εσύ Κύριε στείλε αγγέλους και αρχαγγέλους να βρίσκονται και να ενημερώνουν
πνευματικά την καθημερινότητά μας. Στείλε τον Παράκλητο, το Πνεύμα σου το Άγιο
να διαφωτίσει τον νου μας ώστε να δημιουργήσουμε τον νου του Θεού. Συγχώρεσέ
μας Κύριε εκούσια και ακούσια λάθη. Παρέλαβε Κύριε τον καθένα, ό,τι χρεία έχει
Εσύ Κύριε σκύψε στα χείλη του καθενός, εισάκουσε την προσευχή του και φέρε την
έκβαση από τον όποιο πόνο ή πρόβλημα, στον υλικό ή στον πνευματικό τομέα. Σε
ευχαριστούμε Κύριε για την σταυρική σου θυσία και το μέγα έλεός σου, το οποίο
εσύ φρόντισες να το συλλάβουμε και να το χρησιμοποιήσουμε και για τον εαυτό μας
και για τους άλλους ανθρώπους. Γένοιτο, αμήν.
Στη συνέχεια θα διαβάσω κάτι από τον σοφό Σειράχ (Παλαιά Διαθήκη, Σοφία
Σειράχ - κεφάλαιο 2).
ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ 2
Σοφ. Σειρ. 2,1 Παιδί μου, εάν προσέρχεσαι να υπηρετήσης τον
Κύριον, ετοίμασε τον εαυτόν σου δια διαφόρους δοκιμασίας.
Αφού θέλουμε να πάμε κοντά στον Θεό ας ετοιμάσουμε τον
εαυτό μας για δοκιμασίες, γιατί μέχρι χθες είχαμε μάθει να σκεφτόμαστε όπως ο
κόσμος και σήμερα θα δοκιμαστούμε, διότι μέσα στον κόσμο θα καλεστούμε να πούμε
ψέματα όμως ξέρουμε ότι ο Θεός θέλει να υπηρετήσουμε την αλήθεια, θα καλεστούμε
να κρίνουμε μέσα στον κόσμο όμως γνωρίζουμε ότι ο Θεός ζητά το μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε. Εκεί
λοιπόν θα έχουμε κάποια δοκιμασία και κάποιους πειρασμούς και θα πρέπει εμείς
να σταθούμε στο ύψος του Θεού.
Σοφ. Σειρ. 2,2 Να έχης ευθείαν και ειλικρινή την καρδίαν
σου. Όπλισε τον εαυτόν σου με υπομονήν και θάρρος και να μη παρασυρθής μακράν
από τον Κύριον εις περίοδον δυσκολιών.
Χρειάζεται ο άνθρωπος να αποκτήσει την σοφία του Θεού
και την ιδιότητα να είναι ιδεώδης άνθρωπος, να έχει προσωπικότητα ώστε να μην
παρασύρεται, γιατί πολλές είναι οι σειρήνες που ηχούν στα αφτιά μας καθημερινά
και επειδή η λογική του κόσμου είναι και μέσα σε εμάς, είναι καταγεγραμμένη από
παιδικής ηλικίας, θεωρούμε ότι αυτή είναι η μόνη οδός, η μόνη αλήθεια την οποία
θα πρέπει να υπηρετήσουμε. Όμως, σήμερα έχουμε μάθει ότι υπάρχει μια άλλη
αλήθεια την οποία δεν την γνωρίζαμε και ο Θεός μάς έδειξε έναν καινούργιο δρόμο
που καταλαβαίνουμε ότι πράγματι ο δρόμος αυτός είναι μια θύρα ανεωγμένη που μάς
οδηγεί στην ζωή, μάς οδηγεί στον θρόνο του Θεού, μάς οδηγεί στο να γίνουμε υιοί
και θυγατέρες Θεού, μάς οδηγεί στο να φτάσουμε στο κατ’ εικόνα και καθ’
ομοίωση.
Σοφ. Σειρ. 2,3 Μένε προσκολλημένος στον Θεόν, μη
απομακρυνθής από αυτόν, δια να δοξασθής και μεγαλυνθής κατόπιν.
Χρειάζεται ο άνθρωπος να είναι αφιερωμένος στον Θεό
εκατό τοις εκατό. Δεν γίνεται να υπηρετεί δύο κυρίους. Ουδείς δύναται δύο
κυρίους να δουλεύη· διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει,
ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε
να δουλεύητε Θεόν και μαμμωνά (Ματθαίος 6:24). Καθώς, ουδεμία πηγή είναι
δυνατόν να κάμη ύδωρ αλμυρόν και γλυκύ (Ιακώβου 3:12).
Θα πρέπει λοιπόν ο άνθρωπος να προσέξει και να θέσει φύλακα στον νου του, στην
γλώσσα του, στα πάντα, ώστε να υπηρετεί το άγιο. Αφού ο Θεός θέλει να γίνουμε
άγιοι, αφού ο Θεός θέλει να καθαριστούμε από την αμαρτία, εμείς θα πρέπει να το
προσέξουμε αυτό.
Σοφ. Σειρ. 2,4 Κάθε πειρασμόν και δύσκολον περίστασιν, που
θα εκσπάση επάνω σου, δέξου τα με υπομονήν. Εις δε τας μεταπτώσεις και
εναλλαγάς των θλίψεών σου δείξε μακροθυμίαν·
Και τα δύο δηλαδή έχουν έναν σκοπό. Σίγουρα καμία παιδεία ή διαπαιδαγώγηση δεν
είναι ευχάριστη, είναι σαν την γυναίκα που φοβάται όταν έρχεται η ώρα να
γεννήσει, όταν γεννήσει όμως η χαρά που παίρνει είναι μεγάλη και δεν θυμάται
τους πόνους που είχε πριν γεννήσει το παιδί της. Κάπως έτσι γίνεται και με τον
άνθρωπο όταν δοκιμάζεται από τον Θεό. Η κάθε δοκιμασία μάς δείχνει τον
χαρακτήρα μας, μάς δείχνει την αξιοπρέπεια που έχουμε απέναντι στο Θεό. Μάς
δείχνει την υπομονή. Μάς δείχνει το αν και πόσο ο Θεός έχει μεγαλυνθεί στην ζωή
μας, είναι στα χείλη μας ή είναι στην καρδιά μας η αγάπη για τον Θεό;
Σοφ. Σειρ. 2,5 διότι, όπως με την φωτιάν καθαρίζεται και
γίνεται λαμπρότερος ο χρυσός, έτσι και οι άνθρωποι γίνονται δεκτοί ενώπιον του
Κυρίου δια μέσου της καμίνου των θλίψεων.
Μέσα μας δεν ξέρουμε πόσο καλό έχουμε και πόσο κακό, ο
Θεός όμως το ξέρει. Δημιουργεί λοιπόν διάφορες δοκιμασίες και φαίνεται (μέσα
μας) πόση ζήλια, πόσο ψέμα, πόσο εγωισμό, πόση κρίση έχουμε. Θέλει δηλαδή ο
Θεός να έχουμε επίγνωση γιατί υπάρχουν πολλά πνεύματα τα οποία εισήλθαν στον
κόσμο και σε όλα αυτά τα πνεύματα αρέσει να μπαίνουν μέσα στους ανθρώπους και
να τους εξουσιάζουν ή να τους παροτρύνουν να κάνουν τα δικά τους θελήματα -
θέλω. Ξέρουμε ότι μια μεγάλη μερίδα αγγέλων απεστάτησε από τον Θεό, παραχώρηση
Θεού διότι η σοφία του το θέλησε, και ακολούθησε το πονηρό, ετάχθη με το
μέρος του Εωσφόρου. Επομένως, τις αγγελίες που λαμβάνουμε θα πρέπει να τις
προσέξουμε, να δούμε, έρχονται από τον Θεό, είναι δικές μας, τις γέννησε ο
κόσμος; Ποιο είναι πραγματικά το θέλημα του Θεού; Πάντως, όταν ο άνθρωπος
αρχίζει να σπουδάζει και να συλλαμβάνει την σοφία του Θεού σιγά σιγά ο νους του
ελευθερώνεται, η ζωή του ελευθερώνεται, η υγεία του είναι ως σαν κυπάρισσος,
αυξάνεται, το μάτι του είναι καθαρό, η ζωή του είναι ευχάριστη κάτω από όλες
τις συνθήκες, το πνεύμα του Θεού τον παρηγορεί και τον ζωοποιεί κάθε στιγμή. Ο
άνθρωπος του Θεού είναι διαφορετικός. Χρειάζεται όμως υπομονή γιατί αν θέλουμε
να γίνουμε άγιοι θα πρέπει να αφήσουμε τον Θεό να μπει μέσα στο σπίτι μας και
να μάς βοηθήσει να γνωρίσουμε τι είναι καλό, τι είναι λάθος, πού υπάρχει το
πρόβλημα στη ζωή μας. Αφού ο θάνατος έχει επισκιάσει την ζωή όλων μας αυτό πάει
να πει ότι και ο καλύτερος πάνω στον πλανήτη αφού πεθαίνει κάπου μέσα του
υποβόσκει η αμαρτία την οποία και ο ίδιος δεν μπορεί να την καταλάβει, ούτε και
οι γύρω του αφού όλοι είμαστε ομοιοπαθείς, έχουμε γίνει φορείς πολλών παθών και
αδυναμιών. Όταν αφήσουμε όμως τον Θεό να μπει μέσα μας θα μάς δείξει πού είναι
ο εγωισμός, πού είναι η πίστη μας, πού είναι το σωστό, πού είναι το λάθος.
Σοφ. Σειρ. 2,6 Εμπιστεύσου τον εαυτόν σου στον Κύριον και
αυτός θα σε προστατεύση. Φρόντισε να είναι ειλικρινείς και ευθείαι αι οδοί και
οι τρόποι της ζωής σου και στήριξε εις Εκείνον τας ελπίδας σου.
Ο Κύριος είπε, έστω
δε ο λόγος υμών ναί ναι, ου ου· το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστιν
(Ματθαίος 5:37). Πίσω από κάθε δικαιολογία τις περισσότερες φορές, 99%,
κρύβεται το ψέμα. Όσο πιο πολύ είναι το πνεύμα του Θεού μέσα μας τόσο πιο
ελεύθεροι είμαστε και οι απαντήσεις μας είναι πιο ολοκληρωμένες και μικρές. Όσο
ο άνθρωπος εμπορεύεται το πονηρό, την αμαρτία, την ημιμάθεια, την άγνοια, οι
απαντήσεις του είναι μεγάλες και επαναλαμβάνονται συνέχεια. Εμείς λοιπόν πρέπει
να δημιουργήσουμε τον νου του Χριστού. Ο Χριστός όπου και να βρέθηκε, είτε
μπροστά στον Πιλάτο, είτε μπροστά στους γραμματείς και Φαρισαίους, είτε στους
μαθητές του, ήταν ιδεώδης και είχε μια προσωπικότητα τόσο ισχυρή που μάλιστα
δεν άφηνε και κανέναν άλλον να μπει μέσα στον νου του, στο μυαλό του και να
αλλάξει την λογική του αυτή την οποία είχε, να φέρει εις πέρας την αποστολή
του.
Σοφ. Σειρ. 2,7 Όσοι φοβείσθε τον Κύριον, αναμείνατε την
έκβασιν, που Εκείνος θα δώση, και μη παρεκκλίνετε από τον δρόμον του Κυρίου,
δια να μη πέσετε και συντριβήτε.
Όσοι λοιπόν φοβούμαστε τον Θεό, με την καλή έννοια τον
φοβούμαστε, δεν θέλουμε δηλαδή να τον χάσουμε και έχουμε φόβο Θεού (αυτό είναι
μια ευλογία), να ξέρουμε ότι θα έρθει και η έκβαση και μετά την έκβαση θα έρθει
και η δόξα γιατί έχεις χαρά αφού ξέρεις ότι πίσω από όλα κρύβεται ο Θεός. Ο
άνθρωπος που νιώθει καλά μέσα του, που τα έχει καλά με τον εαυτό του, με την
συνείδησή του, με τον Θεό, είναι σίγουρος ότι θα νικήσει. Ενθυμούμεθα όλοι τον
Ιώβ, ό,τι και να του λέγανε οι φίλοι του αυτός —σύμφωνα με το δικό του το
μυαλό, με την δική του λογική και σύμφωνα με τον νόμο που υπήρχε εκείνη την
χρονική περίοδο— ήξερε ότι ήταν άμεμπτος ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Άρα,
λοιπόν, το να έχουμε μια καλή, καθαρή συνείδηση, καλή προσέγγιση στα δρώμενα
του Ευαγγελίου και στην συνδιαλλαγή μας με τους συνανθρώπους μας θα βοηθήσει
πολύ την ώρα του πειρασμού γιατί μαζί θα γίνει και η έκβαση.
Σοφ. Σειρ. 2,8 Όλοι όσοι φοβούνται τον Κύριον ας
εμπιστευθούν τον εαυτόν των εις Εκείνον και η αμοιβή της υπομονής των δεν θα
χαθή.
Και ο ίδιος ο Κύριος αναφέρει ότι, ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται
(Ματθαίος 10:22 & 24:13, Μάρκος 13:13). Η υπομονή είναι μια μεγάλη αρετή,
είναι η αρετή των αρετών, όταν την έχεις δεν κάνεις λάθη. Αυτός που βιάζεται
πάντα θα κάνει πολλά λάθη. Εμείς λοιπόν να μην βγάζουμε εύκολα τις αποφάσεις
μας και όταν έχουμε έναν πειρασμό να τον υπομένουμε. Ο Θεός είναι παρακάτω. Η
υπομονή είναι μια ταμπέλα στην ζωή μας, στον δρόμο μας τον πνευματικό η οποία
θα μάς σπουδάσει, θα μάς δείξει μια καινούργια θέα, μια άλλη οπτική γωνία που
θα την δούμε μέσα μας και μπορεί αυτή να μεγαλώσει την πίστη, να μάς βάλει στην
σιωπή. Δηλαδή, με κάθε κίνητρο που παρουσιάζει ο Θεός όπως είναι η υπομονή, η
αγάπη, η ειρήνη, η δικαιοσύνη, όταν ο άνθρωπος τα υπηρετεί αυτά και γίνονται
βιωματικά ζει τον Θεό αφού πίσω από τις λέξεις (αγάπη, ειρήνη, κ.λπ.) κρύβονται
ιδιότητες Θεού οι οποίες είναι απαραίτητες για την ίδια μας την ζωή γιατί
στοχεύουμε στο να γίνουμε τέλειοι, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Θεού. Αυτή
είναι η επαγγελία. Η επαγγελία ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να εκπληρωθεί. Όλα
αυτά, λοιπόν, βγαίνουν στο φως, εμείς τα περνάμε από κόσκινο για να δούμε πού
λειτουργούν μέσα μας ώστε να μπορέσουμε να έχουμε επιτυχία στο όποιο έργο
διεξάγουμε σήμερα.
Σοφ. Σειρ. 2,9 Σεις, που φοβείσθε τον Κύριον, να έχετε την
ελπίδα, ότι θα απολαύσετε το έλεός του, τα αγαθά και την αιωνίαν χαράν.
Βλέπουμε εδώ υποσχέσεις που δίνει ο Κύριος! Η
διαπαιδαγώγηση κρατάει κάποιο χρονικό διάστημα. Αν ο άνθρωπος την αποφεύγει,
αυτή παραμένει, είτε κοσμικός είναι είτε πνευματικός. Για τον κοσμικό είναι
μάστιγα, δεν έχει διέξοδο, ενώ ο πνευματικός με την σχετική υπομονή, με τον
σχετικό αγώνα, με την σοφία του Θεού, θα βρει τον δρόμο του, θα ξεφύγει απ’ όλα
αυτά που τον φθείρουν, αφού ο Θεός βλέπει την προσπάθεια του καθενός. Και μην
νομίζουμε ότι δεν βλέπει, βλέπει. Όλοι οι άνθρωποι έχουν τον άγγελό τους ο
οποίος κάθε μέρα ενημερώνει τον Θεό. Κάθε μέρα ο καθένας μας γράφει το δικό του
βιβλίο στον ουρανό, στις βιβλιοθήκες του Θεού. Άρα, λοιπόν, αφού κάθε βράδυ
φτάνουν οι αγγελίες πάει να πει ότι και εμείς πρέπει να φροντίζουμε ώστε να
είμεθα σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, να βρούμε χάρη, να βρούμε έλεος και τα
αγαθά να έρθουν εις το εκατονταπλάσιο και μάλιστα η χαρά μας να είναι αιώνια
γιατί υπηρετούμε τον ζωντανό Θεό. Η χαρά είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός
έχει πολλούς τρόπους ώστε να δημιουργήσει χαρά. Εδώ, λίγο έτσι, έρχεται η χάρη
του μερικές φορές και νιώθουμε να μην πατάμε αλλά να πετάμε, πόσο μάλλον αν ο
ίδιος έρχεται και κάνει την παρουσία του στην ζωή μας, την επισκιάζει, την
ευλογεί. Κάθε μέρα όταν συμβαίνει αυτό σίγουρα ο άνθρωπος αυτός θα είναι
ευτυχισμένος.
Σοφ. Σειρ. 2,10 Παρατηρήσατε εις τας αρχαίας γενεάς των ανθρώπων και ιδέτε, ποιός από
εκείνους, που ενεπιστεύθησαν τον εαυτόν των στον Κύριον, εντροπιάστηκε; Η ποιός
έμεινεν ακλόνητος στον σεβασμόν προς αυτόν και εγκατελείφθη από Εκείνον; Η
ποιός παρεκάλεσε τον Κύριον και ο Κύριος του έδειξεν αδιαφορίαν και
εγκατάλειψιν;
Κανένας! Ξέρουμε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι
υπηρέτησαν τον Θεό με αλήθεια, ευλογήθηκαν και μάλιστα τα ονόματά τους
διέσχισαν τους αιώνες. Έχουν τιμηθεί τόσο πολύ από τον Θεό που όλοι τούς
γνωρίζουν, όλες οι γενιές ασχολήθηκαν μ’ αυτούς. Μάλιστα, εκείνο το χρονικό
διάστημα που ζούσαν ήταν πάρα πολύ ευλογημένοι και είχαν μεγάλες νίκες απέναντι
σε όλους τους εχθρούς, πνευματικούς, σαρκικούς, οποιουσδήποτε εχθρούς.
Σοφ. Σειρ. 2,11 Διότι ο Κύριος είναι οικτίρμων και ελεήμων, συγχωρεί τας αμαρτίας και
σώζει τους ανθρώπους εις περίοδον θλίψεων και πειρασμών.
Το θέμα της αμαρτίας παλιά ξέρουμε ότι το κρατούσε ο
Θεός και οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές δεν μπορούσαν να βρουν έλεος γιατί
δεν είχαν σπουδάσει το έλεος, δεν είχαν φτάσει σ’ αυτό το μάθημα να γνωρίζουν
τον Θεό και όταν κάποιος έπραττε την αμαρτία, αυτή τον έλεγχε μέσα του και τον
βασάνιζε σε όλη του την ζωή. Δεν μπορούσε να ελευθερώσει τον νου του, να πάρει
το έλεος και να προχωρήσει. Όπως συνέβη με τον Σαούλ ο οποίος παρέβη μια εντολή
και μετά ένα δαιμόνιο τον κυρίευσε και αυτό τον τυραννούσε, και ξέρουμε ότι ο
Θεός έστειλε μετά τον Δαυίδ και του έπαιζε την άρπα του και όταν έπαιζε την
άρπα του, ο Σαούλ, ο βασιλιάς, ένιωθε καλύτερα. Κάπως έτσι και οι άνθρωποι των
τότε χρόνων, αλλά και σήμερα όσοι έχουν αυστηρή συνείδηση και δεν γνωρίζουν την
σοφία του Θεού, δεν ασχολούνται με το θέλημα του Θεού, όλοι αυτοί οι άνθρωποι
είχαν και έχουν πολλά προβλήματα τα οποία τις περισσότερες φορές οδηγούν σε
αδιέξοδο, μη γένοιτο. Όμως εμείς να ξέρουμε ότι πρέπει να έχουμε το έλεος του
Θεού το οποίο μάς καταδιώκει και να το χρησιμοποιούμε και για τον εαυτό μας και
για τους γύρω μας. Υπάρχει το μικρό έλεος και το μεγάλο έλεος. Το μικρό έλεος
το παίρνουν οι άνθρωποι που ασχολούνται λίγο με τον Θεό, γιατί όταν ασχολείσαι
λίγο, εκείνη την χρονική περίοδο που ασχολείσαι ζεις το έλεος, ζεις την χάρη,
ζεις την αγάπη, ζεις τον Θεό, όταν όμως οι μέριμνες αυξάνονται τότε φεύγεις από
τον Θεό και δεν έχεις το έλεος να σε συντροφεύει αλλά μπαίνεις στην κρίση,
αποκτάς την λογική των ανθρώπων. Αυτό λέγεται μικρό έλεος διότι ζεις μ’ αυτό
ένα μικρό χρονικό διάστημα και τον υπόλοιπο χρόνο ζεις πάλι όπως ο κόσμος.
Υπάρχει όμως και το μεγάλο έλεος το οποίο δίδεται στον άνθρωπο που αφιερώθηκε,
η μόνη του δουλειά δηλαδή είναι να σπουδάζει την σοφία του Θεού. Αυτός που
καθημερινά ζει με τον Θεό και εντρυφά τα του Θεού έχει το μέγα έλεος το οποίο
τον συντροφεύει κάθε στιγμή αφού οι κινήσεις του είναι περιορισμένες, η αγάπη
του για τον Θεό είναι ανεκλάλητη και τον ενδιαφέρει η σιωπή και η εντρύφηση.
Αυτό το μέγα έλεος είναι ικανό να μάς περάσει και στην άφθαρτη ζωή, να μάς
οδηγήσει στην αγκαλιά του Θεού, γιατί ξέρουμε ότι δεν είναι ο Θεός Θεός νεκρών, αλλά ζώντων (Ματθαίος 22:33) και
πρέπει και εμείς αφού σήμερα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να ζωντανέψουμε, να
γίνουμε παιδιά του Θεού, υιοί και θυγατέρες Θεού.
Σοφ. Σειρ. 2,12 Αλλοίμονον εις τας δειλάς καρδίας, εις τα παραλελυμένα χέρια και στον
αμαρτωλόν, ο οποίος προσπαθεί να βαδίζη δύο δρόμους, ένα του Θεού και ένα του
πονηρού.
Αυτό συμβαίνει σε όλους, αφού είμαστε πρώτα χοϊκοί,
ζούμε δηλαδή μέσα στο λάθος, μέσα στον κόσμο και όταν γίνεται το κάλεσμα ήδη το
πονηρό έχει εγκλωβίσει ένα μεγάλο τμήμα του μυαλού μας. Όταν καλεστεί ο
άνθρωπος και γνωρίσει τον Θεό, ο Θεός είναι σαν ένα μικρό σποράκι μέσα στον νου
του, στην καρδιά του, στη ζωή του, στον εσωτερικό του κόσμο και έχει ανάγκη να
το στηρίξει, να το ποτίσει με την σοφία του Θεού για να μεγαλώσει μέσα του. Ο
καθένας μας πρέπει να το κάνει. Αν όμως βαδίζουμε δύο δρόμους, δηλαδή το πρωί
είμαστε με τον κόσμο, το μεσημέρι με τον Θεό, το βράδυ με τον κόσμο και το πρωί
πάλι με τον Θεό, έτσι δεν θα έχουμε καλά αποτελέσματα. Μπορεί να έχουμε μερικές
χαρές, αφού θα έχουμε βάλει και τον Θεό κάποιες ώρες στην ζωή μας, αλλά δεν θα
έχουμε ολοκληρωμένα αποτελέσματα τα οποία μπορούν να μάς οδηγήσουν στο να
φτάσουμε στο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, τα οποία μπορούν να μάς κάνουν
κληρονόμους, συγκληρονόμους, συμμέτοχους, συνεργάτες του Θεού ώστε να γίνουμε
ένα σκεύος εκλογής και να βάλουμε και εμείς το δικό μας λιθαράκι στο οικοδόμημα
του Θεού, να γίνουμε και εμείς ένας στύλος στο πνευματικό οικοδόμημα του Θεού.
Ανάλογα όμως πώς το αντιλαμβάνεται ο κάθε άνθρωπος, αυτό ανήκει στην
προσωπικότητα του καθενός. Πάντως, ο άνθρωπος πιστεύω που έχει γνωρίσει τον Θεό
σιγά σιγά όλα τα βγάζει από την ζωή του, τα μηδενίζει και αυξάνει το πνεύμα του
Θεού. Εξάλλου, είναι έτσι η ζωή διαμορφωμένη που και η αμαρτία έχει χρονικό
όριο, και όλα έχουν χρονικό όριο. Ενώ το πνεύμα δεν έχει χρονικό όριο και πάντα
ο άνθρωπος μπορεί να το σπουδάζει και να το αυξάνει. Μπορεί ο εξωτερικός
άνθρωπος να φθείρεται, παρ’ όλα αυτά, όταν το πνεύμα του Θεού μπαίνει μέσα του
και αυτό αλλάζει. Τα πάντα είναι
δυνατά εις τον πιστεύοντα και εις τον άνθρωπο που υπηρετεί το άγιο, που
θέλει τον Θεό, που αντιλαμβάνεται τις επαγγελίες. Πιστεύω επίσης ότι αν ένας
άνθρωπος δεν έχει αφιερωθεί, δεν έχει δηλαδή ζήλο Θεού δεν κατάλαβε ακόμα τι
είναι αυτό που του έχει προσφέρει, που του έχει δώσει ο Θεός! Θα πρέπει να
γνωρίζουμε ότι ο Θεός μάς έχει δώσει την ίδια μας την ζωή, σε αυτόν οφείλουμε
την ύπαρξή μας, είμαστε αγορασμένοι από το δικό του αίμα. Του χρωστάμε αιώνια
ευγνωμοσύνη! Αν δεν υπήρχε ο Χριστός, χωρίς την λογική του Θεού, θα ήμασταν
εγκλωβισμένοι στα πάθη, στις αδυναμίες, στις μικρότητες, θα φτιάχναμε θεούς στα
δικά μας μέτρα, θα λατρεύαμε είδωλα. Φανταστείτε την κατάσταση που θα υπήρχε.
Δεν θα υπήρχε πρόοδος πνευματική. Ο Θεός, λοιπόν, καθόρισε, άλλαξε την ζωή μας,
μάς έβαλε έναν δικό του νόμο μέσα στο πνεύμα μας, μάς έδωσε το πνεύμα που
ζωοποιεί και μπορούμε να εξελιχθούμε και να φτάσουμε στο σημείο να φτιάξουμε
την δική του προσωπικότητα. Ο πιστεύων
εις εμέ τα έργα ά εγώ ποιώ κακείνος ποιήσει και μείζονα τούτων ποιήσει
(Ιωάννης 14:12). Ο Θεός δεν ήρθε στην Γη για να κάνει δούλους, αλλά ήρθε για να
κάνει φίλους και αδελφούς. Ο Θεός δεν δημιούργησε τον άνθρωπο για να τον
εκμεταλλεύεται αλλά θέλησε, αν και αυτό ήταν και επικίνδυνο, παρ’ όλα αυτά
θέλησε να τον φτιάξει σύμμορφο της δικής του δόξης ώστε και ο Θεός να κάθεται
με θεούς και να συζητά.
Σοφ. Σειρ. 2,13 Αλλοίμονον εις την άτονον και παραλελυμένην καρδίαν, διότι δεν πιστεύει
στον Θεόν. Εξ αιτίας δε της απιστίας της δεν θα τεθή υπό την σκέπην και
προστασίαν του Κυρίου. Πολλές φορές υπάρχει απιστία. Ο άνθρωπος
θέλει πάντα να βλέπει, θέλει πάντα ένα θαύμα το οποίο τις περισσότερες φορές το
ξεχνά. Όμως, απ’ ό,τι έχω καταλάβει όλα αυτά τα χρόνια που αγωνίζομαι
πνευματικά ο Θεός μιλά στην καρδιά. Αυτός που αδιαφορεί, που απιστεί και όλη
την ώρα γκρινιάζει, ε, σίγουρα σ’ αυτόν δεν του μίλησε ακόμα ο Θεός. Όταν ο
Θεός καλέσει έναν άνθρωπο από εκεί και πέρα βλέπεις τα έργα του, την ζωή του,
την αλλαγή του. Χρησιμοποιεί το όνομα του Κυρίου αν είναι δυνατόν και 500 φορές
το λεπτό, δηλαδή του αρέσει να μιλάει γι’ αυτόν, να ασχολείται με αυτόν και να
σπουδάζει την σοφία του, να νιώθει την ευλογία που του χάρισε, που χάρισε ο
Θεός σε όλους. Αν τώρα σε κάποιον έχει μπει μέσα του η οκνηρία, έχει μεγαλώσει
ο εγωισμός, τα πάθη, τότε αυτός όλη την ώρα ατονεί, παραλελυμένην είναι η
καρδίαν του και δεν έχει πίστη. Ο άνθρωπος που δεν έχει πίστη είναι σαν δόντι
σάπιο και σαν χέρι σπασμένο. Δεν μπορεί μ’ αυτό το δόντι να δαγκώσει δυνατά
κάτι, αλλά ούτε και να στηρίξει το σώμα του στο σπασμένο χέρι. Η πίστη, λοιπόν,
είναι κάτι που το χρειαζόμαστε και αυτή αυξάνεται με το να γίνει καθαρή η καρδιά
και όχι παραλελυμένη, όχι άτονη πνευματικά. Η καρδιά μας πρέπει να γίνει καρδιά
Χριστού, πρέπει μέσα μας να έχουμε σπλάχνα Θεού και όλα αυτά με το κάλεσμα που
θα λάβει ένας άνθρωπος σίγουρα μπορούν να δημιουργηθούν. Πάντως, ο άνθρωπος που
έχει την οκνηρία, την τεμπελιά, που απιστεί, δεν μπορεί να έχει πρόοδο και η
ζωή του είναι αβέβαιη και μακάρι ο Θεός να τον φωτίσει να φύγει από την
οκνηρία.
Σοφ. Σειρ. 2,14 Αλλοίμονον εις σας, που έχετε χάσει την υπομονήν! Τι θα κάμετε, όταν
σας επισκεφθή ο Κύριος με δοκιμασίας και θλίψεις;
Είναι λίγο δύσκολο ο άνθρωπος να μην δοκιμαστεί. Σίγουρα καλό είναι να μην
συμβεί τίποτα, υπάρχει και αυτή η περίπτωση. Όπως η περίπτωση του Ιωάννη ο
οποίος όμως και αυτός δοκιμάστηκε αφού πολλές φορές διώχθηκε, εξορίστηκε στην
Πάτμο και εκεί έγραψε την Αποκάλυψη. Τα πάντα συνεργούν φυσικά για τον άνθρωπο
του Θεού στο αγαθό και μέσα απ’ όλα ο άνθρωπος του Θεού βρίσκει, συναντά,
δοξάζει τον Θεό. Οι θλίψεις όμως και οι δοκιμασίες θα έρθουν γιατί καταρχήν
όλοι φθειρόμαστε, όλοι μεγαλώνουμε, όλοι δοκιμαζόμαστε. Τα πράγματα πολλές
φορές δεν έρχονται όπως τα θέλουμε. Άμα έχεις χάσει την υπομονή σου το ένα
λάθος φέρνει το άλλο όπως έγινε και με τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ξεκίνησε με ένα
λάθος, μπορούσε εύκολα να το διορθώσει και να γυρίσει ξανά στον Κήπο της Εδέμ.
Όμως, το ένα λάθος έφερε το άλλο λάθος, ο Κάιν σκότωσε τον αδελφό του, το λάθος
αυτό έφερε κι άλλο λάθος κι άλλο κι άλλο κ.λπ. και έγιναν πολλά τα λάθη και
γίναμε καθ’ ολοκληρίαν λάθος, χάσαμε και την υπομονή μας και όλη την ώρα στο
λόγο υπάρχει αντίλογος. Βλέπεις πολλές φορές και τους ανθρώπους όταν
συναντιούνται, στον λόγο υπάρχει πάντα αντίλογος, κανένας δεν ακούει κανέναν, ο
καθένας θέλει να πει το δικό του με φυσική συνέπεια ο καθένας να ζει μόνος του
και να έχει την μοναξιά του. Μέσα σε έναν κόσμο με τόση κίνηση να είμαστε τόσο
μόνοι και να μην μπορούμε να επικοινωνήσουμε και ο λόγος γιατί δεν μάθαμε να
υπακούμε πρώτα στον Θεό!
Σοφ. Σειρ. 2,15 Εκείνοι, που σέβονται τον Κύριον, δεν θα δείξουν ανυπακοήν στους λόγους
του. Οι δε αγαπώντες αυτόν θα τηρήσουν πιστώς τας εντολάς του.
Και σε ένα άλλο σημείο στον Λόγο του Θεού αναφέρεται
ότι οι εντολές του Θεού βαριές δεν είναι. Είναι όμως ασήκωτες για όποιον δεν
έχει αγάπη, δεν έχει εννοήσει, δεν έχει καταλάβει.
Σοφ. Σειρ. 2,16 Όσοι φοβούνται τον Κύριον θα ζητήσουν και θα εύρουν την καλωσύνην και
τας δωρεάς του. Εκείνοι δέ, που τον αγαπούν, θα χορτάσουν με το παραπάνω από
την μελέτην και εφαρμογήν του Νόμου του.
Σοφ. Σειρ. 2,17 Οι φοβούμενοι τον Κύριον ας έχουν ετοίμους τας καρδίας των να υποστούν
πειρασμούς. Και ενώπιον του Κυρίου ας υποτάξουν και ταπεινώσουν τους εαυτούς
των λέγοντες·
Σοφ. Σειρ. 2,18 “Θα παραδοθώμεν εις τα χέρια του Κυρίου μάλλον και όχι εις τα χέρια των
ανθρώπων. Διότι όσον μεγάλη και απροσμέτρητος είναι η μεγαλοπρέπειά του, έτσι
μέγα και απροσμέτρητον είναι το έλεός του”.
Πράγματι, αν παρατηρήσουμε την ζωή μας θα δούμε ότι όλοι είμαστε σε χέρια
ανθρώπων, στηριζόμαστε στους ανθρώπους και είναι γραφικό, επικατάρατος ο άνθρωπος ος την ελπίδα έχει επ’ άνθρωπον
(Ιερεμίας 17:5). Άρα, λοιπόν, χρειάζεται η ταπείνωση. Ας αφήσουμε την ζωή μας.
Τι είναι αυτή η ζωή; Τα 80, 90, 100 χρόνια που ζει ο άνθρωπος είναι σαν να
φύσηξε ο αέρας, σαν να ανοιγόκλεισες το φως, και πάει, τέλειωσε. Σαν ατμός στην
κατσαρόλα είναι η ζωή μας και η δόξα μας. Γι’ αυτό ας ταπεινωθούμε ενώπιον του
Θεού, ας καθίσουμε στο δικό του σχολείο, στο δικό του θρανίο και ας σπουδάσουμε
την δική του σοφία και να είμαστε σίγουροι ότι ο Θεός δεν θα μάς αφήσει, αλλά
θα μάς ευλογήσει. Η ταπείνωση να ξέρουμε είναι η αρετή των αρετών. Χωρίς αυτή
ουδεμία αρετή αναγνωρίζεται και είναι απαραίτητο ο άνθρωπος να την εξασφαλίσει,
να την έχει.
Αδέλφια μου, θα συνεχίσω αναπτύσσοντας το θέμα της ομιλίας μου: Η Φωνή Θεού
μιλά στον άνθρωπο του Θεού.
Η Φωνή Θεού απευθύνεται στους ανθρώπους που δεν επιζητούν εξουσία, αλλά την
φιλία. Έχουμε κάποιες αρχές μέσα σ’ αυτό το έργο τις οποίες έχουμε πάρει από
τον Λόγο του Θεού. Μάλιστα, είδαμε μέσα στον Λόγο του Θεού τον Χριστό να είναι
υπηρέτης, ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε
διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών
(Ματθαίος 20:28 & Μάρκος 10:45). Αφού λοιπόν ο Χριστός είναι υπηρέτης εμείς
δεν μπορούμε να είμαστε κάτι παραπάνω από υπηρέτες. Μάλιστα ο ίδιος είπε, σεις όμως μη ονομασθήτε Ραββί· διότι εις
είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός· πάντες δε σεις αδελφοί είσθε. Μηδέ ονομασθήτε καθηγηταί· διότι εις είναι ο
καθηγητής σας, ο Χριστός (Ματθαίος 23:8-10).
Η Φωνή Θεού δεν απευθύνεται σε δογματικούς ανθρώπους, σε ανθρώπους με
φανατισμό, αλλά σε ανθρώπους οι οποίοι επιζητούν διακαώς τον καθαρισμό, την
αναγέννηση, την ελευθερία του Θεού, την ελευθερία του λόγου, την δημοκρατία —η
οποία σήμερα έχει κι αυτή μέσα της λίγο αγάπη αφού δεν ζούμε σε καθεστώς
δικτατορίας— την ανεξιθρησκία, την αγάπη. Άρα, λοιπόν, δεν μπορούμε εμείς να
επικοινωνήσουμε με κάποιον που είναι φανατισμένος, έχουμε όμως αντιληφθεί ότι ο
φανατισμένος είναι αποκεφαλισμένος. Όπως έχω αναφέρει σε μια άλλη ομιλία μου
υπάρχουν τρεις μερίδες ανθρώπων. 1) Τα λογικά όντα, τα οποία
υπηρετούν και φανερώνουν την αγάπη, σπουδάζουν τον Θεό. 2) Τα άλογα
όντα τα οποία κλέβουν τον Θεό και δημιουργούν για τον εαυτό τους πολλά
επιτεύγματα μέσα από την Δημιουργία, με συμφέροντα και με μυαλό να θέσουν στην
εξουσία τους όλους τους άλλους ανθρώπους όπως π.χ. συμβαίνει με την εξέλιξη σε
όλους τους τομείς, αυτή δεν χρησιμοποιείται για να βοηθήσει τον άνθρωπο αφού
εμπορεύεται, και όλα, ό,τι έχει δημιουργηθεί σήμερα, τα άλογα όντα το
εμπορεύονται. Άλογα όντα είναι αυτά που εμπορεύονται την σοφία του Θεού, ό,τι
τους έχει δώσει ο Θεός ή με εξουσία επιβάλλουν στους ανθρώπους διάφορους
τρόπους επικοινωνίας είτε μεταξύ τους, είτε με την Δημιουργία, είτε με τα έθνη.
3) Τα φανατικά όντα, είναι άνθρωποι φανατισμένοι οι οποίοι είναι
υποκριτές. Αυτοί πάντα χρησιμοποιούνται απ’ τα άλογα όντα για να εκπληρώσουν τα
σχέδιά τους. Ο φανατισμένος παίρνει το όπλο και σε σκοτώνει, στην ουσία δεν
έχει μυαλό, είναι χειρότερος από ένα ζώο το οποίο ζώο μπορεί να σου επιτεθεί
μόνο όταν θέλει να φάει. Αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο υποκριτής που όλη την ώρα
θέλει να υπερασπίσει κάτι το οποίο δεν πιστεύει ο ίδιος. Και είδαμε την
υποκρισία, την είδαμε στην περίπτωση του Χριστού. Ο ίδιος ο Θεός δεν είχε
κανέναν αντίπαλο στην Γη, όλοι τον ακολουθούσαν, όλοι τον αγαπούσαν. Αυτός που
τον πολεμούσε όμως κάθε μέρα ήταν ο υποκριτής. Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι.
Αυτοί οι οποίοι ήταν φανατισμένοι με το δικό τους, ήθελαν δηλαδή να μην χάσουν
τα δικά τους συμφέροντα. Το είπαν κιόλας, μας συμφέρει να αποθάνη εις άνθρωπος υπέρ του λαού και να μη απολεσθή
όλον το έθνος το οποίο εξουσίαζαν αυτοί, όχι ότι τους ενδιέφερε το
έθνος, απλώς τους ενδιέφερε αυτοί να μην χάσουν την εξουσία (Ιωάννης 11:50).
Όταν η αγάπη, λοιπόν, γίνει κατανοητή να ξέρουμε ότι σιγά σιγά μπορεί να γίνει
και καθολική. Όπως το κακό ή ένας ιός μεταδίδεται από έναν άνθρωπο σε έναν
άλλον, σε έναν άλλον κ.λπ. και μπορεί να πάει σε όλο τον κόσμο, έτσι και το
καλό, όταν παρουσιαστεί σε έναν άνθρωπο και είναι ισχυρό καλό όχι συνηθισμένο,
αλλά είναι κάτι ιδιαίτερο, κάτι ξεχωριστό, κάτι ουρανόδρομο, γεμάτο σοφία, έχει
την ικανότητα σιγά σιγά αυτό το καλό, η πολλή σοφία, η μεγάλη σοφία να
αγκαλιάσει την μικρή σοφία και οι άνθρωποι του Θεού που είναι σε όλον τον κόσμο
όταν δουν την σοφία του Θεού να φανερώνεται, να ξεδιπλώνεται, να έρχεται στις
κοινωνίες των ανθρώπων, θα την δεχθούν και θα αλλάξουν και αυτοί λογική ή θα
διορθώσουν ή θα συμπληρώσουν μικρό ελλείποντα πνευματικά, όσοι έχουν καλή
πρόθεση. Οι φανατισμένοι όμως δεν θα συμπληρώσουν ποτέ τίποτα και θα είναι
πάντα άνθρωποι οι οποίοι ανήκουν στην αποστασία. Μάλιστα, αυτοί οι άνθρωποι
είναι διατεθειμένοι, έτσι δουλεύει το μυαλό τους, να προβούν και στην όποια
ατασθαλία ή στο όποιο κακό. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να μιλήσουμε και να
συνεργαστούμε μ’ αυτούς τους ανθρώπους γιατί ο ίδιος ο τρόπος τους μάς βγάζει
έξω από την όποια επικοινωνία, από την όποια συζήτηση.
Η Φωνή Θεού, ακόμη, δεν απευθύνεται σε θρησκευτικούς ομοϊδεάτες, αλλά σε
όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως έθνους, φυλής, λαού που συλλαμβάνουν το
θέλημα του Θεού. Ο άνθρωπος του Θεού δεν είναι δογματικός, αλλά κι αν είναι
δογματικός αυτό που πιστεύει δεν το χρησιμοποιεί με φανατισμό να το επιβάλει.
Δέχεται τους πάντες. Ο Κύριος είπε, αγαπάτε
τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους, οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε
εκείνους, οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων, οίτινες σας
βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι, διά
να γείνητε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς (Ματθαίος 5:44-45).
Άρα ο άνθρωπος του Θεού έχει μια αγκαλιά για όλον τον κόσμο. Ακόμα και τον
εχθρό του, μέσα από το παράδειγμά του, υπάρχει περίπτωση να τον αναγεννήσει και
να τον βοηθήσει. Έχουμε ακούσει πολλές περιπτώσεις όπου πρώτα υπήρχε έχθρα αλλά
μετά δημιουργήθηκε αγάπη γιατί μπήκε ο Θεός. Και ξέρουμε, λόγια είναι αυτά του
Θεού τα οποία επηρεάζουν τον νου, την ζωή μας, λόγια χτυπούν τα αφτιά μας και
όταν αυτά έχουν μια σοφία ή όταν παρουσιάσουμε ένα έργο πραγματικά αληθινό,
αγάπης, ένα έργο που να υπερβαίνει την λογική των ανθρώπων, όλα αυτά καθηλώνουν
ακόμη και τους εχθρούς. Μόνο τον υποκριτή δεν μπορεί να τον καθηλώσει τίποτα,
γι’ αυτό θα φεύγουμε απ’ αυτόν και μάλιστα θα προσέξουμε και εμείς ώστε να μην
είμαστε υποκριτές. Πώς γινόμαστε υποκριτές; Όταν κουνάμε την ουρά μας σ’ όλον
τον κόσμο ώστε να τα έχουμε καλά με όλους. Δεν γίνεται να τα έχουμε καλά με
όλους. Ο καθένας έχει τον δικό του δρόμο. Εμείς θα φροντίσουμε να τα έχουμε
καλά με τον Θεό, και με όποιον τα έχει καλά ο Θεός μετά θα τα έχουμε και εμείς
καλά, γιατί ο Θεός ξέρει καλύτερα από εμάς με ποιους πρέπει να έχουμε
επικοινωνία. Η Φωνή Θεού αγκαλιάζει με την λογική του Θεού όλους τους
ανθρώπους, φίλους, αδελφούς και εχθρούς. Η λογική του Θεού καθορίζει την
μέγιστη ιδιότητα του Θεού που είναι η αγάπη η ανυπόκριτη, η οποία στρέφεται
προς πάντα συνάνθρωπο, φίλο και εχθρό. Η Φωνή Θεού δέχεται όλους τους ανθρώπους
με την ιδιαίτερη - ξεχωριστή προσωπικότητα του καθενός και την ιδιαίτερη -
αγαθή αποστολή του. Η Φωνή Θεού πιστεύει ότι όλοι έχουν από ένα κομμάτι παζλ
που θα δημιουργήσει στη Γη όταν ενωθούμε την εικόνα του Θεού και όλοι όσοι το
έχουν πρέπει να βρεθούν. Δηλαδή πιστεύουμε ότι ο Θεός έδωσε ιδιάζουσα μορφή
σοφίας σε κάθε άνθρωπο, λαό ή έθνος. Όλοι οι άνθρωποι του Θεού θα βρεθούν, θα
τους ενώσει ο Θεός και ο καθένας θα συμπληρώσει το δικό του λιθαράκι, αυτό που
του ενέπνευσε ο Θεός μέσα του, και έτσι θα έρθει μια ολοκληρωμένη ευλογία. Με
αυτόν τον τρόπο θα δημιουργηθεί ο λαός του Θεού. Εμείς επομένως δεν θα πρέπει
να λέμε «πρέπει να σκέφτεσαι έτσι, όπως εγώ». Όχι. Ο καθένας θα σκέφτεται όπως
θέλει. Ο Θεός ξέρει, γιατί ο Θεός ευλογεί τον καθένα. Άλλο λέει στον έναν
να κάνει και άλλο λέει στον άλλον. Εμείς θα κάνουμε αυτό που μάς λέει. Τι μάς
έβαλε εμάς μέσα μας να κάνουμε; Μάς έβαλε το αγιαστήριο, μάς έβαλε να σπουδάσουμε,
μάς έβαλε υγιαίνουσα διδασκαλία, μάς έβαλε να υπηρετούμε την αλήθεια; Αυτό θα
κάνουμε. Μάς έβαλε να πηγαίνουμε βόλτες στην πλατεία; Αυτό θα κάνουμε. Ό,τι
έβαλε στον καθένα μέσα του αυτό να κάνει. Αρκεί να μην έχουμε μεταξύ μας
κρίσεις, επικρίσεις, καταλαλιές και να δέχεται ο ένας τον άλλον την ώρα που
είναι να μαζευτούμε στον δείπνο του Θεού, για να τρώμε όλοι μαζί τον άρτο της
ζωής, το μόσχο το σιτευτό. Η εωσφορική συμπεριφορά μερικών έχει δημιουργήσει
μεγάλες ταραχές στον κόσμο, σε όλη την παγκόσμια ιστορία (πνευματική και μη)
έχουν γραφτεί πολλά κακά τα όποια έφερε ο εγωισμός όπως φανατισμοί, όπως
εμφύλιοι πόλεμοι, όπως πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, δεύτερος και ο Θεός να
φυλάξει να μην γίνει ποτέ ο τρίτος γιατί με τα όπλα που έχουν σήμερα οι άνθρωποι
δεν ξέρω αν θα ξανά υπάρξει αρχή για το ανθρώπινο γένος.
Η Φωνή Θεού πιστεύει ότι ούτε μία τρίχα δεν πέφτει άνευ του θελήματος του
Θεού. Ο Θεός γνωρίζει τα πάντα, άρα εγώ δεν χρειάζεται να παρεμβαίνω και να
αλλάζω το σχέδιο του Θεού. Ο Θεός ξέρει πόσο καιρό κάποιος θα έχει πτώση, πόσο
καιρό ο άλλος θα χαίρεται, πόσο καιρό ο άλλος θα γελάει, πόσο καιρό ο άλλος θα
σπουδάζει, πότε θα ανοίξει η θύρα για την ζωή, πότε θα ελευθερωθεί ο καθένας.
Εμείς με υπομονή ας δεχόμαστε την όποια διαπαιδαγώγηση γιατί μέσα από εκεί θα
βγουν μαργαριτάρια στο τέλος. Θα σπουδάσει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος πρώτα
γνωρίζει τον Διάβολο και μετά γνωρίζει τον Θεό. Πρώτα ζει με τον Διάβολο, τον
γνωρίζει και μετά όταν γνωρίσει τον Θεό είναι τόσο μεγάλη η χαρά του που
ούτε θέλει να ξανακούσει ποτέ για αυτόν. Φυσική συνέπεια λοιπόν τον καιρό που
γνωρίζει τον Διάβολο ο άνθρωπος να μην νιώθει καλά γιατί βλέπει μέσα του ότι
αυξάνεται ο θυμός, ο εγωισμός, η κρίση, οι σκέψεις, οι πονηρίες. Όλα αυτά τον
συνθλίβουν. Όμως με υπομονή, με επιμονή πάνω στις αρχές του Θεού σιγά σιγά θα
φύγει απ’ αυτά και θα έρθει η χάρη, θα έρθει ο Θεός και αυτό θα φέρει την
ανάπαυση και αυτή η ανάπαυση δεν θα είναι για μια μέρα, θα είναι αιώνια.
Όταν ο άνθρωπος έχει γνωρίσει και το καλό και το κακό έχει επίγνωση. Αρχικά
οδηγηθήκαμε στο κακό μέσα από την άγνοιά μας, όπως και στον Θεό συχνά ο
άνθρωπος πηγαίνει έχοντας άγνοια ή από περιέργεια, αδιέξοδο, συμφέρον, όμως
σιγά σιγά πολλοί που έχουν καλή πρόθεση, αρχίζουν να συλλαμβάνουν την αξία του
και τον ακολουθούν συνειδητά. Ο Θεός μάς σπουδάζει, δημιουργείται επίγνωση, δεν
είναι επιπόλαιη στην συνέχεια η συμπεριφορά μας ώστε να υπηρετούμε δηλαδή κάτι
χωρίς να ξέρουμε. Κατόπιν, όταν έχεις επίγνωση ούτε για αστείο δεν θα πεις το
κακό ή δεν θα δημιουργήσεις κακό, ούτε για αστείο δεν θα θέλεις να φύγεις απ’
το καλό.
Μάλιστα ξέρουμε ότι δεν χρειάζεται εμείς να κρίνουμε. Το έχουμε καταλάβει.
Η Φωνή Θεού δεν θέλει να κρίνει, κανέναν και τίποτα. Είναι εντολή Θεού, μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε (Ματθαίος
7:1). Ξέρουμε ακόμη, ότι ο Θεός θα εξελίξει το ανθρώπινο γένος δίνοντας
συγκεκριμένες αποστολές. Εμάς μάς έδωσε αυτή, στον άλλον κάτι άλλο, στον άλλον
κάτι άλλο. Όλες όμως πρέπει να είναι ενωμένες. Όποιοι θέλουν να μάς χωρίσουν
θέτοντας όρους και νόμους καλό είναι να τους αφήσουμε γιατί νομίζω ότι είναι
άνθρωποι οι οποίοι μιμούνται τους υποκριτές και κάνουν κακό μέσα στη
Δημιουργία. Η ενότητα λοιπόν από όλους τους Χριστιανούς είναι επαγγελία. Η
αγάπη πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα υπομένει, πάντα ελπίζει, η αγάπη
δεν θέτει νόμους και όρους. Δεν ήρθαμε στον Θεό για να αναπτύξουμε έναν τύπο,
μια θρησκεία, ούτε για να φτιάξουμε μια συγκεκριμένη εκκλησία. Ήρθαμε για να
γίνουμε αγάπη. Όλα αυτά είναι τα σκαλοπάτια για να μπούμε στο σπίτι του Θεού.
Αν καθόμαστε όλη την ώρα στην σκάλα αυτό δεν ωφελεί σε τίποτα γιατί το σπίτι
είναι αυτό που παρέχει το φαγητό, τον ύπνο, την ξεκούραση, την παρουσία του
Θεού, τα πάντα. Έτσι, λοιπόν, εμείς μέσα στην Φωνή Θεού δεν θέλουμε να κρίνουμε
κανέναν και όταν η γνώμη μας ή τα πιστεύω μας διαφοροποιούνται δεν το κάνουμε
για να πούμε ότι είμεθα καλύτεροι από κανέναν (από τον οποιονδήποτε), απλώς
θέλουμε να φέρουμε εις πέρας την δική μας αποστολή που ο Θεός ενέπνευσε μέσα
μας. Όταν ο Θεός είπε στον Αβραάμ, έξελθε
εκ της γης σου, και εκ της συγγενείας σου, και εκ του οίκου του πατρός σου, εις
την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει, δεν το είπε σε όλους, το είπε στον
Αβραάμ και αυτός το έκανε. Όταν είπε στον Μωϋσή, πήγαινε στον Φαραώ, δεν είπε
να πάνε όλοι. Έτσι συμβαίνει και με εμάς. Αφού ο Θεός μάς ενέπνευσε μέσα μας να
πιστεύουμε στην κατάργηση του θανάτου και αφού αυτός μάς ξεδιπλώνει τον τρόπο
στο πώς να μπορέσουμε να πετύχουμε αυτό το εγχείρημα και να επιστρέψουμε στην
χαμένη πατρίδα μας, αυτό είναι η δική μας αποστολή. Όταν ένας άλλος λέει ότι ο
Θεός π.χ. είναι στον ουρανό θα τον αφήσουμε να πάει στον ουρανό, αν δεν τον
βρει εκεί, αυτός ξέρει και ο Θεός γιατί του το ενέπνευσε αυτό. Ο καθένας έχει
τον δικό του τρόπο που επικοινωνεί με τον Θεό, έχει την δική του θρησκεία, το
δικό του δόγμα, εμείς δεν το κρίνουμε. Όμως, αυτό που συμβουλεύουμε όλους είναι
να διατηρούμε την ενότητα, να δεχόμαστε ο ένας τον άλλον και να μην λέμε ο ένας
τον άλλον αιρετικό ή να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον. Αν παρατηρήσουμε σήμερα
θα δούμε ότι οι Χριστιανοί σ’ όλον τον κόσμο έχουν δημιουργήσει πολλά πράγματα
και καλά και κακά. Αν ενωθούν μπορούν να κάνουν μεγάλα καλά στους υπόλοιπους
λαούς, δηλαδή να τους δείξουν τέτοια αγάπη που να καθηλώσουν όλα τα έθνη. Όταν
όμως οι Χριστιανοί δεν είναι ενωμένοι βλέπουμε τι γίνεται, ο ένας χρησιμοποιεί
τους φανατικούς από την μια χώρα, ο άλλος τους άλλους φανατικούς για εκπληρώσει
τα σχέδιά του και το κακό κάθε μέρα παίρνει τροφή και βλέπουμε 5 θύματα εδώ, 10
θύματα εκεί, σκοτωμοί, πόλεμοι αλλού, αντιπαλότητες, φτώχεια, χίλια δυο κακά.
Είμαστε Χριστιανοί, μπορεί κάποια χρονική περίοδο να χωριστήκαμε —Καθολικοί,
Ορθόδοξοι, Πεντηκοστιανοί, Ευαγγελικοί, κ.λπ.— γιατί δεν είχαμε την
σοφία, την επίγνωση και κάποιοι μάς χώρισαν. Σήμερα όμως όλοι ξέρουμε γράμματα
και μπορούμε να διαβάσουμε από μόνοι μας το Ευαγγέλιο του Χριστού για να δούμε
τι συμβουλεύει αυτό να κάνουμε όλοι.
Η Φωνή Θεού πιστεύει στην παντοδυναμία του Θεού και όχι στην λογική των
ανθρώπων η οποία καθορίζει συγκεκριμένες επιδιώξεις ως θέλημα Θεού. Η λογική
των ανθρώπων έχει κάποια στάνταρ, σου λέει μέχρι εκεί, αυτό πρέπει να κάνεις. Η
πίστη όμως είναι μια βεβαίωση πραγμάτων μη βλεπομένων η οποία πηγάζει από την
παντοδυναμία του Θεού. Άρα λοιπόν εμείς πρέπει να αυξηθούμε στην πίστη και να
καθορίσουμε μέσα μας το να θέλουμε να εκπληρώσουμε επαγγελίες. Υπάρχουν
επαγγελίες οι οποίες πιστεύτηκαν από κάποιους και έλαβαν χώρα. Υπάρχουν όμως
και κάποιες οι οποίες δεν έχουν πιστευτεί και δεν έχουν λάβει χώρα. Σε εμάς,
λοιπόν, ο Θεός θέλησε να μάς βάλει μέσα μας το αγιαστήριο, την ιδέα της ζωής,
την υγιαίνουσα διδασκαλία, να μάς ελευθερώσει. Μέσω αυτών θα αυξηθεί η πίστη
μας ώστε να παρουσιάσουμε όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου τον Θεό καθώς είναι.
Δεν μπορούν έτσι όπως είναι σήμερα οι Χριστιανοί αφού στηρίζονται και αυτοί στα
φάρμακα και στα χρήματα να παρουσιάσουν τον Θεό. Χρειάζεται κάτι άλλο να συμβεί
ώστε να έρθει ο Θεός και να υπερβεί, με την δύναμη και την παντοδυναμία του και
την πίστη που θα έχει δώσει σε κάποιους ανθρώπους οι οποίοι θα είναι φορείς του
Αγίου Πνεύματος, την λογική των ανθρώπων ώστε να δείξουν αυτοί οι άνθρωποι ότι
υπάρχει η λογική του Θεού. Η λογική των ανθρώπων καθορίζει συγκεκριμένες
επιδιώξεις ως θέλημα Θεού, η λογική του Θεού όμως διά του Λόγου αλλάζει τα
πάντα. Έχουμε σχετικά παραδείγματα στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. Ο ίδιος
ο Κύριος είπε στην θάλασσα, σιώπα,
πεφίμωσο και αυτή ησύχασε (Μάρκος 4:37), στην συκιά είπε, να μη γείνη πλέον από σου καρπός εις τον
αιώνα, και η συκιά σταμάτησε να λαμβάνει θρεπτικά στοιχεία από την γη
και ξεράθηκε (Ματθαίος 21:19), ακόμα, στον άνθρωπο που είχε την χείραν ξηράν
είπε, έκτεινον την χείρα σου· και
εξέτεινε, και αποκατεστάθη υγιής ως η άλλη (Ματθαίος 12:13), στον τυφλό
είπε, ανάβλεψον. Και παρευθύς ανέβλεψε
(Λουκάς 18:42 - 43), κ.λπ.. Δεν μπορεί αυτή η λογική να συγκριθεί με την
λογική των ανθρώπων. Όταν ο Θεός θέλει π.χ. να ταξιδέψει, δεν χρειάζεται να
χρησιμοποιήσει ούτε αεροπλάνο ούτε τίποτα άλλο, το Πνεύμα το Άγιο τον
παραλαμβάνει και σε κλάσματα δευτερολέπτου μπορεί να βρεθεί στην άλλη άκρη του
πλανήτη. Η λογική του Θεού υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική. Καλή είναι και η
ανθρώπινη λογική, όχι όμως να γίνεται κίνητρο για διαμάχες, αλλά να γίνεται
κίνητρο για την αναγέννηση, την εξέλιξη και δεν χρειάζεται να ζούμε μόνο μ’
αυτή. Εκεί που η επιστήμη π.χ. μπορεί να πει ότι δεν γίνεται κάτι, ο Θεός λέει
γίνεται και σου δείχνει και τον τρόπο, το πώς γίνεται.
Η Φωνή Θεού, ακόμη, απευθύνεται σε ανθρώπους οι οποίοι καταλαβαίνουν ότι ο
κοινός εχθρός όλων των ανθρώπων σε όλη την Κτίση είναι η αμαρτία η οποία
διχάζει και καταστρέφει την βάση της ζωής αφού αυτή γεννάει τον θάνατο. Όπως
ανέφερα πιο πάνω οι υποκριτές κατάφεραν να διεισδύσουν στους λαούς και να τους
φανατίσουν με θρησκείες, με δόγματα, με θεωρίες διάφορες και έτσι υπάρχει μια
αντιπαλότητα. Δεν απαγορεύουμε εμείς να λατρεύει ένας άνθρωπος τον Θεό με όποιο
τρόπο θέλει αυτός ή τον Κύριο ή τον Μωάμεθ ή τον Βούδα ή όποιον θέλει. Αυτό που
λέμε είναι ότι όλοι οι υπεύθυνοι σε όλα τα έθνη οφείλουν να καταλάβουν ότι δεν
πρέπει να μεταφέρουν στους ανθρώπους φανατισμούς ώστε ο ένας να θέλει να
σκοτώσει τον άλλον. Αυτό πρέπει να αποφύγουμε γιατί όλοι όσοι πιάσουν μάχαιρα, με μάχαιρα θα πεθάνουν (Ματθαίος
26:52). Δεν πρόκειται δηλαδή αυτό να έχει ευλογία και κάποιος λαός να
ευλογηθεί. Εμείς έχουμε καταλάβει μέσα από τον Λόγο του Θεού και βάσει της
νουθεσίας του Κυρίου που έχουμε λάβει ότι ο εχθρός όλων μας είναι η φθορά,
είναι η αμαρτία, είναι ο θάνατος και μακάρι να το καταλάβουν όλοι αυτό. Όλοι
άνθρωποι είμαστε, τις ταμπέλες μόνοι μας τις βάλαμε, η άγνοιά μας, χωριστήκαμε
σε έθνη, δημιουργήσαμε δικές μας θρησκείες και πολεμάει ο ένας τον άλλον. Ας
σταματήσει αυτός ο πόλεμος. Ακόμα και με τα λόγια όταν υπάρχει πόλεμος —όταν
δεν έχει φτάσει στα όπλα— οδηγεί τους ανθρώπους πάλι στα νοσοκομεία. Το έχουμε
ξαναπεί ότι υπάρχει σήμερα ένας ακήρυχτος πόλεμος με εκατομμύρια θύματα. Εμείς
λοιπόν τον μεγάλο εχθρό μας να πολεμήσουμε που είναι ο θάνατος, αυτός να φύγει
από την ζωή μας για να μπορούμε να ζούμε και να συνταξιδεύουμε με τον Θεό.
Έχουμε ακούσει όλοι για τον Παράδεισο και ξέρουμε ότι ήταν εδώ στην Γη
(Γένεσις). Και ότι ο Αδάμ έφυγε από τον Παράδεισο. Νοητό είναι αυτό. Νοερά
έφυγε. Τοπικά είναι ο ίδιος Παράδεισος, πάνω σ’ αυτή την Γη, με αυτά τα ζώα,
εδώ ο Θεός τον δημιούργησε, με τα ποτάμια, με τις θάλασσες κ.λπ.. Εδώ στην Γη
ήταν ο Παράδεισος τον οποίο έθεσε ο Θεός. Υπάρχει και σήμερα. Αλλά ακόμα
υπάρχει αυτός ο Διάβολος ο οποίος κέρδισε έδαφος λόγω της ημιμάθειας και της
άγνοιας. Έτσι σήμερα όλοι οι Χριστιανοί έχουν μεταφέρει την βασιλεία του Θεού
στον ουρανό (δικαίωμα τους) και μάλιστα λένε ότι ξεκινάει γι’ αυτούς μετά τον
θάνατο. Εμείς έχουμε πάρει άλλη νουθεσία την οποία την στηρίζουμε στο αψευδές
στόμα του Χριστού μας ο οποίος φανέρωσε ότι η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν (Λουκάς 17:21). Αυτοί
λοιπόν οι Χριστιανοί που θέλουν να μεταφέρουν την βασιλεία του Θεού στον ουρανό
θα πάνε στον ουρανό. Εμείς όμως που θέλουμε να την φτιάξουμε μέσα μας θα την
φτιάξουμε μέσα μας. Πιο συγκεκριμένα ο Κύριος αναφέρει, Δεν έρχεται η βασιλεία του Θεού ούτως ώστε να παρατηρήται· ουδέ
θέλουσιν ειπεί· Ιδού, εδώ είναι, ή Ιδού εκεί· διότι ιδού, η βασιλεία του Θεού
είναι εντός υμών. Αν δεν δούμε, αν δεν βρούμε τον Θεό μέσα μας, αν δεν
γνωρίσουμε τον Θεό μέσα μας, αν δεν γίνουμε οι ίδιοι εικόνα του Θεού, δεν
πρόκειται να δούμε τον Θεό πρόσωπο με πρόσωπο. Γι’ αυτό έστειλε εξάλλου ο
Πατέρας τον Υιό του εδώ στην Γη, για να ζήσουμε εν Κυρίω, για να μάθουμε πώς να
ζήσουμε, πώς να νικήσουμε τον θάνατο, την φθορά. Καθώς, η επιθυμία του Θεού, η
γραφική επιθυμία του Θεού η οποία διέσχισε τους αιώνες και την συναντήσαμε
σήμερα, το θέλημα του Θεού, συνοψίζεται στην Κυριακή προσευχή. Το Πάτερ ημών
αναφέρει, ελθέτω η βασιλεία σου·
γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γής. (Ματθαίος 6:10
& Λουκάς 11:2). Άρα είναι
θέλημα του Θεού να γίνει η βασιλεία του Θεού στην Γη και εμείς αυτό
εργαζόμαστε. Να δημιουργηθεί ο λαός του Θεού. Ο λαός του Θεού θα φτάσει στο
όρος του Θεού, με το Πνεύμα του Θεού. Θα έρθει μια μέρα όπου όλοι οι άνθρωποι
θα βρεθούν κάπου. Όλοι οι άνθρωποι, όλοι οι Χριστιανοί διά Πνεύματος Αγίου θα
ειδοποιηθούν και θα πάνε στο όρος του Θεού. Το όρος του Θεού τι είναι; Είναι ο
καθαρισμός, είναι ο αγιασμός, είναι το αγιαστήριο, είναι η άφθαρτη ζωή, είναι η
κατάργηση της αμαρτίας. Γι’ αυτά εμείς αγωνιζόμαστε. Ο Χριστός γι’ αυτό ήρθε
στην Γη, για να ξαναφτιάξει τον Παράδεισο τον οποίον ο άνθρωπος έχασε, ώστε να
ζούμε μαζί με τον Θεό, να βλέπουμε πρόσωπο με πρόσωπο τον Θεό. Αφού είναι
γραφικό. Στην Αποκάλυψη αναφέρεται, Ιδού,
η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ' αυτών, και αυτοί
θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ' αυτών Θεός αυτών
και τότε όλοι θα είναι και διδακτοί Θεού (Αποκάλυψις 21:3). Με την παρουσία του
ο Χριστός στην Γη άρχισε να γκρεμίζει το κράτος της αμαρτίας, της φθοράς, του
θανάτου, άρχισε να γκρεμίζει τα μεσότοιχα της έχθρας, τα πάντα. Με την παρουσία
του ο Χριστός θεράπευε πάσα ασθένεια
και πάσα διαβολή εν τω λαώ και ανέσταινε νεκρούς. Ο Χριστός είναι ο
ακρογωνιαίος λίθος και πάνω σ’ αυτόν θα χτίσουμε με την δική μας συμμετοχή το
οικοδόμημα του Θεού και στη Γη. Ο Χριστός δεν είπε πορευθέντες ούν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το
όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος (Ματθαίος 28:19), και κηρυχθήσεται τούτο το ευαγγέλιον της
βασιλείας εν όλη τη οικουμένη εις μαρτύριον πάσι τοις έθνεσι, και τότε ήξει το
τέλος (Ματθαίος 24:14); Δεν είπε, συμφέρει
υμίν ίνα εγώ απέλθω. εάν γαρ μη απέλθω, ο παράκλητος ουκ ελεύσεται προς υμάς.
εάν δε πορευθώ, πέμψω αυτόν προς υμάς· και ελθών εκείνος ελέγξει τον κόσμον
περί αμαρτίας και περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως (Ιωάννης 16: 7 - 8);
Όλα αυτά είναι λόγια όπου ο ουρανός και η γη μπορεί να παρέλθουν, αλλά οι λόγοι
του Θεού θα λάβουν χώρα. Άρα εμείς μπορούμε να εργαστούμε. Σίγουρα ο Θεός θα
δημιουργούσε προϋποθέσεις για να εργαστούμε, τις οποίες τις βλέπουμε. Η εποχή
μας είναι η μοναδική στην παγκόσμια ιστορία του ανθρώπου που προσφέρει τόσες
ανέσεις και ευκολίες, σε όλους τους τομείς. Πριν 50 με 60 χρόνια δεν υπήρχε
τηλεόραση, τηλέφωνο, δρόμοι, αυτοκίνητα, μπάνιο, πλυντήριο, κ.λπ.. Τίποτα απ’
όλα αυτά που έχουμε εμείς σήμερα δεν είχαν οι άνθρωποι. Όλα αυτά που βλέπουμε
σήμερα έγιναν τα τελευταία 50 με 60 χρόνια. Είναι τυχαίο αυτό; Επίσης, ποτέ δεν
έχει ξαναγίνει αυτή η παγκοσμιοποίηση, η ένωση των εθνών, η συνδιαλλαγή των
αρχηγών των κρατών, για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία έχουμε σχεδόν σε όλον
τον πλανήτη ειρήνη. Υπάρχουν βέβαια και αντιπαλότητες αλλά σε μικρότερη έκταση
αφού παλιότερα φανταστείτε ότι οι άνθρωποι ήταν με το σπαθί στο χέρι από το
πρωί μέχρι το βράδυ. Άρα όλα αυτά φανερώνουν ότι κάτι ο Θεός κάνει, κάτι ο Θεός
αλλάζει με τον άνθρωπο και μάλιστα βλέπουμε ότι όλοι, λίγο ή πολύ ο καθένας
σπουδάζει, με το Διαδίκτυο, με την τηλεόραση, όλα τα μέσα κάτι μαθαίνουν τους
ανθρώπους, τους σπουδάζουν. Έτσι λοιπόν θα γίνει η παρουσία του Θεού και εδώ
στην Γη. Εξάλλου, δεν έχουμε ακούσει για την Δευτέρα Έλευση του Χριστού; Πού θα
γίνει; Δεν είπαν οι άγγελοι κατά την ημέρα της Αναλήψεώς του, Άνδρες Γαλιλαίοι, τι ίστασθε εμβλέποντες εις
τον ουρανόν; ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ' υμών εις τον ουρανόν, θέλει
ελθεί ούτω καθ' ον τρόπον είδετε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν
(Πράξεις 1:11); Τι θα έρθει να κάνει; Δεν είπε ο Πατέρας στον Υιό του, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς
σου υποπόδιον των ποδών σου (Ψαλμοί 110:1); Σήμερα λοιπόν ήρθε ο χρόνος,
ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, εμείς ζούμε, έχουμε την δάδα της ζωής στα χέρια μας
και μπορούμε να κηρύξουμε με αγάπη το Ευαγγέλιο της βασιλείας προς σωτηρία
ψυχής και σώματος. Αν το πιστεύουμε ότι λάβαμε κάλεσμα από τον Θεό, ότι
σπουδάζουμε, ότι διαπαιδαγωγούμαστε απ’ τον Θεό για να πάρουμε κάτι ανώτερο το
οποίο το ζήλεψαν και το θαύμασαν οι αιώνες, αφού και οι Προφήτες όταν το
συνέλαβαν και ρώτησαν τον Θεό αν αυτό θα το δουν και αυτοί, ο Θεός τους είπε
ότι δεν είναι γι’ αυτούς, είναι για κάποιους άλλους. Εμείς είμαστε αυτοί οι
άλλοι. Εμείς είμαστε αυτοί για τους οποίους λέει ο Κύριος, μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες
(Ιωάννης 20:29). Εμείς είμαστε αυτοί που όλοι, παγκόσμια, λίγο ή πολύ, ας
έχουμε λάθη, σπουδάζουμε, γνωρίζουμε τον Χριστό. Το Ευαγγέλιο του Χριστού
έρχεται πρώτο σε πωλήσεις παγκοσμίως. Κηρύττεται το Ευαγγέλιο της βασιλείας με
όλα τα μέσα. Οι άνθρωποι γνωρίζουν σιγά σιγά τον Θεό και αλλάζουν πνευματικό επίπεδο.
Και όσοι δεν γνωρίζουν και δεν ασχολούνται με τον Θεό ασχολούνται με την σοφία,
με την επιστήμη. Η σοφία του Θεού και η επιστήμη είναι η στερέωση των καιρών
(Ησαΐας 33:6). Και οι δύο φορείς αυτοί εργάζονται για την εξέλιξη, την
αναγέννηση, την θέωση του ανθρώπου. Έτσι μπορούμε να γίνουμε όλοι σιγά σιγά
κληρονόμοι Θεού (κληρονόμοι του απείρου), συγκληρονόμοι Χριστού (ό,τι πήρε
δηλαδή ο Χριστός θα το πάρει και ο καθένας από εμάς) και συμμέτοχοι της δόξης
αυτού του Θεού (αυτό είναι ένα μεγαλείο). Γι’ αυτό άργησε να έρθει η αναγέννηση
και παρήλθαν όλοι αυτοί οι αιώνες. Δεν είναι εύκολο να σπουδάσεις θεός. Σίγουρα
αυτοί οι αιώνες που παρήλθαν μέσα στην αιωνιότητα είναι μια στιγμή, εν ριπή
οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι, τίποτα δεν είναι. Για φανταστείτε όμως αυτό
που θα ζήσουν οι άνθρωποι αυτοί που υπηρέτησαν τον Θεό με την όποια μορφή του
παρουσιάστηκε, γιατί παρουσιάστηκε διαφορετικά σε άλλες γενιές ανάλογα το
πνευματικό επίπεδο. Με τον νόμο παρουσιάστηκε, με την χάρη παρουσιάστηκε, με
πολλούς τρόπους. Όσοι όμως δέχτηκαν τον Θεό και τον ακολούθησαν βρήκαν χάρη.
Έχουμε πολλούς οι οποίοι ηρπάγησαν στον ουρανό και ζουν σήμερα με τον Θεό,
είναι ζώντες. Είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να χτιστεί το οικοδόμημα του Θεού, η
βασιλεία του Θεού στη Γη, αν δεν το πιστεύουμε. Αν όμως το πιστεύουμε είναι
100% σίγουρο ότι πρώτα θα γίνει μέσα μας. Θα σας πω κάτι αδέλφια μου. Σήμερα,
τι βλέπουμε σε όλον τον κόσμο; Βλέπουμε το ψέμα, τον εγωισμό, την πονηρία, τα
συμφέροντα. Γιατί; Γιατί πήγαμε με το μέρος του Πονηρού. Στα λόγια είμαστε του
Θεού. Στα έργα; Αυτό είναι το πρόβλημα. Αν όμως αλλάξουμε σαν άνθρωποι; Π.χ.
σήμερα λέμε ότι η διεθνής γλώσσα είναι τα αγγλικά. Αφού οι περισσότεροι
άνθρωποι σε όλον τον κόσμο μαθαίνουν αγγλικά δεν μπορούν να επικοινωνούν μεταξύ
τους; Αν, λοιπόν, μάθουμε να μην λέμε ψέματα, να μην έχουμε εγωισμό, αν το
καταλάβουμε αυτό και το παρουσιάσουμε με την ζωή μας και πρώτα αυτοί που
κρατούν στα χέρια τους τις τύχες των λαών, τι θα γίνει; Εξάλλου, για πόσο θα
τις κρατούν; Δεν λέει ο Λόγος του Θεού
κακούς κακώς απολέσει αυτούς τους εργάτες οι οποίοι εκμεταλλεύονται τον
αμπελώνα του Θεού; Αν, λοιπόν, αλλάξουμε εμείς μπορεί σιγά σιγά να αλλάξουν
όλοι, γιατί ήδη ο Θεός σήμερα διά Πνεύματος Αγίου αλλάζει τον κόσμο.
Η Φωνή Θεού, αν και έχει διαφορετική αποστολή, σέβεται όλους αυτούς που
πιστεύουν ότι ο Θεός ζει στον ουρανό και όχι μέσα τους. Αφού υπάρχουν δύο
δρόμοι για τον Θεό. Ο ένας είναι: ο
τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις
κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν
(Ιωάννης 5:24) καθώς, ο πιστεύων εις
εμέ, κάν αποθάνη ζήσεται (Ιωάννης 11:26). Άρα αυτοί ακολουθούν τον δρόμο
αυτό. Ο άλλος δρόμος είναι: και πάς ο
ζών και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα. πιστεύεις τούτο;
(Ιωάννης 11:26). Γνωρίζουμε ότι το
πνεύμα εστι το ζωοποιούν, η σαρξ ουκ ωφελεί ουδέν· τα ρήματα ά εγώ λαλώ υμίν,
(που υπάρχουν μέσα στον Λόγο του Θεού) πνεύμα
εστι και ζωή εστιν (Ιωάννης 6:63). Οι λέξεις αυτές καθορίζουν την ζωή
μας, δεν είναι απλές λέξεις, έχουν μια χάρη, μια σοφία, μια δύναμη, μια
ενέργεια, που όταν χτυπούν τα αφτιά μας μάς ζωοποιούν. Η ζωή μας εξαρτάται από
τις λέξεις γιατί μέσα σ’ αυτές τις λέξεις είναι ο Λόγος, ο Λόγος του Θεού. Εν αρχή ήν ο Λόγος, και ο Λόγος ήν προς τον
Θεόν, και Θεός ήν ο Λόγος (Ιωάννης 1:1) και όσο πιο πολύ είναι οι
λέξεις, ο Λόγος μέσα στον νου μας τόσο πιο πολύ διαποτισμένος με αρχές και
ιδανικά θα είναι ο νους μας και τόσο πιο ποιοτική, ποσοτική, καλύτερη θα είναι
και η ζωή μας. Αν λοιπόν φροντίσουμε, όπως έχω πει μια άλλη φορά, αντί να
δίνουμε φάρμακα, να δίνουμε βιβλία, βιβλία τα οποία καθορίζουν τον αγιασμό,
βιβλία τα οποία δημιουργούν αναγέννηση, βιβλία τα οποία φέρνουν απλότητα, σοφία
Θεού, δεν θα ομορφύνει ο κόσμος, δεν θα αλλάξει; Και αυτό θα γίνει. Εγώ αυτό
πιστεύω, ας λέει ο καθένας ό,τι θέλει. Εγώ πιστεύω ότι η αγάπη θα καταργήσει
τις προφητείες, θα τα καταργήσει όλα και αυτή θα βασιλέψει στο τέλος. Μέχρι
τότε σίγουρα θα υπάρξουν κάποιες ατασθαλίες οι οποίες θα κάνουν τους ανθρώπους
να σκεφτούν πιο σοβαρά, ότι δεν πρέπει να προβούν στο να λάβουν χώρα τα κακά,
αλλά να αλλάξουν όλοι και να ζητήσουν το καλό, το άγιο.
Η Φωνή Θεού απευθύνεται σε όλους αφού η αγάπη τούς δέχεται όλους. Το ότι
είπα πιο πάνω ότι δεν απευθύνεται σε φανατισμένους ανθρώπους με συγκεκριμένες
επιδιώξεις είναι διότι αυτοί δεν μάς δέχονται όταν εμείς διαφοροποιούμαστε διά
Πνεύματος Αγίου στα πιστεύω μας. Εμείς όμως τους δεχόμεθα όλους όπως είναι,
αρκεί να δεχθούν και αυτοί εμάς όπως είμαστε, με αυτά τα πιστεύω μας και ο
λόγος διότι η Φωνή Θεού έχει καθορισμένη αποστολή από τον Θεό. Δεν είναι δική
μου έμπνευση αυτό, ούτε δουλειά δεν είχα να κάνω και είπα «Α, ας κάνω αυτό».
Όχι. Εδώ προπορεύεται ο Θεός, εδώ έρχεται ο Θεός, μάς μιλάει, μάς κατευθύνει,
μάς σπουδάζει ο Θεός. Είναι ο Θεός δίπλα μας. Δεν είναι ανθρώπινο αυτό που
κάνουμε, δεν μπορούμε να το κάνουμε ανθρωπίνως. Ο Θεός είναι αυτός που μάς
κρατάει στα άγια των αγίων τόσα χρόνια, είναι αυτός που μάς κρατάει, φυλάει από
το λάθος, είναι αυτός που μάς μεγαλώνει την πίστη μας πάνω στην ζωή, πάνω στις
δικές του αρχές. Η αποστολή μας είναι αυτή, να επαναφέρουμε τον εαυτό μας και
τον άνθρωπο του Θεού στην χαμένη πατρίδα, στην χώρα των ζώντων, στην άφθαρτη
ζωή. Η άφθαρτη ζωή είναι και αυτή μια λέξη που την ακούμε, χτυπάει τα αφτιά μας
όπως και η αφθαρσία. Για ποιον είναι αυτή; Δεν είναι για τον άνθρωπο; Δεν
χρειάζεται ο άνθρωπος να την βρει, να την χρησιμοποιήσει; Μπορεί μέχρι χθες να
μην μπορούσαμε να την βρούμε. Πολλά δεν μπορούσαμε να βρούμε. Πόσα κρύβονταν
που δεν τα ξέραμε κι όμως σιγά σιγά με την σοφία, με την επιστήμη ήρθαν στο
φως. Διά της πίστεως θα έρθει και αυτό. Έχουμε στην Παλαιά Διαθήκη ανθρώπους οι
οποίοι κέρδισαν την αφθαρσία. Και έχουμε ακούσει και για κάποιους άλλους οι
οποίοι πέθαναν και είναι ακόμα άφθαρτοι, με σώμα αναλλοίωτο. Πώς αυτοί διατηρούνται,
τι είναι αυτό που τους διατηρεί; Άρα, υπάρχει κάτι, το οποίο ζωοποιεί αυτό που
θέλει. Ο Θεός είναι ικανός να κρατήσει κάποιον και μέσα στον τάφο με το ίδιο
σώμα, αναλλοίωτο, εκεί, χίλια χρόνια ώσπου να έρθει η ώρα να τον ζωοποιήσει
πάλι, γιατί έκανε ένα έργο αγάπης, γιατί κέντρισε το ενδιαφέρον του Θεού. Άρα
αυτό είναι το κόλπο, να φέρουμε τον Θεό στη ζωή μας. Είναι δυνατόν ο Θεός να
δημιούργησε αυτόν τον τρισμέγιστο κόσμο με όλα αυτά τα μεγαλεία, τον άνθρωπο,
τις διάφορες επιστήμες, τις τέχνες και να μην μπορεί να μάς ζωοποιήσει; Σίγουρα
το μπορεί. Απλώς, εμείς δεν ασχολούμαστε μαζί του διότι ασχολούμαστε με αυτά
που έφτιαξε. Είναι γραφικό ότι οι άνθρωποι αγάπησαν την κτίση μάλλον παρά τον
κτίσαντα (Ρωμαίους 1:25). Η Φωνή Θεού λοιπόν όλους τους δέχεται.
Αδέλφια μου, αν δεν καταργηθεί ο θάνατος θα συνεχίσουμε όλοι να
συμμετέχουμε και να συμβάλλουμε εν αγνοία μας στο πνευματικό παιχνίδι που
αιώνες τώρα παίζεται, όπως εκκλησία, ποιμένας, προφήτης, δόγμα, απεσταλμένος,
πρόβατα κ.λπ.. Εμείς δεν θέλουμε να ανήκουμε σ’ αυτήν την τάξη για να
υπηρετήσουμε τον Θεό. Εμείς θέλουμε να μπούμε στο αγιαστήριο για να σπουδάσουμε
την σοφία του Θεού, να δημιουργήσουμε τον νου του Θεού ώστε κατ’ εντολήν Θεού
όταν έρθει η ώρα να βγούμε και να παρουσιάσουμε τον Θεό. Δεν το θέλουμε απλώς
στα λόγια, αλλά θέλουμε να το παρουσιάσουμε με την ζωή μας αυτό. Δεν έχει νόημα
για μάς το να φτιάξεις μια καινούργια εκκλησία ή μια καινούργια οργάνωση, να
μαζέψεις κόσμο και να λες μέρα νύχτα για τον Θεό. Το θέμα είναι να
παρουσιάσουμε τον Θεό και ξέρουμε ότι για να τον παρουσιάσουμε χρειάζεται να
αφιερώσουμε χρόνο ώστε να τον σπουδάσουμε, να τον γνωρίσουμε. Το παιχνίδι αυτό
αιώνες τώρα παίζεται και τι κάνει; Απλώς καταστρέφει την ζωή των ανθρώπων και
αυτό συνεχίζει να παίζεται και οι άνθρωποι λύση δεν βρίσκουν στα προβλήματά
τους. Για λίγο όταν γνωρίζουν την εκκλησία χαίρονται, όταν γνωρίζουν το
Ευαγγέλιο χαίρονται, αλλά σιγά σιγά η χαρά τους χάνεται γιατί παντού υπάρχουν
λάθη, πρώτα μέσα μας και έπειτα γύρω μας. Εμείς δεν θέλουμε να δούμε την αλήθεια
με αυτό το πνεύμα που έχουν αυτοί οι άνθρωποι διότι μάς έχει βάλει κάτι άλλο ο
Θεός μέσα μας και αυτό θα υπηρετήσουμε για να φέρουμε εις πέρας την αποστολή
μας. Αδέλφια μου, ο θάνατος γραφικά αποδεικνύεται ότι δεν είναι θέλημα Θεού
αλλά και κανενός ανθρώπου, όμως ο θάνατος
βιαίως επιστατεί στη ζωή μας και αναγκαστικά εισερχόμεθα στα δικά του χωράφια ή
δίχτυα παρά την θέλησή μας (με την φθορά) και πολλές φορές έξαφνα. Δυστυχώς, το
θέλημα του Θεού το οποίο συντονίζει και αυξάνει την ενότητα, αυξάνει την σοφία
του Θεού, αυξάνει την άφθαρτη ζωή έχει χαθεί και στην θέση του μπήκε η αμαρτία,
οι φιλοδοξίες, η άγνοια, τα προσωπικά συμφέροντα, ο θάνατος. Αν και ο Θεός
κατέβηκε στη Γη πριν περίπου 2.000 χρόνια με την ιδιότητα του ανθρώπου, έγινε
άνθρωπος δηλαδή με έναν σκοπό, να μάς φανερώσει την αλήθεια του Πατέρα του, το
θέλημα του Πατέρα του, παρ’ όλα αυτά το ανθρώπινο γένος δεν μπόρεσε να
ελευθερώσει τον εαυτό του, να γνωρίσει τον Χριστό. Το εμπόδιο ήταν η υποκρισία,
τα υφιστάμενα στερεότυπα τα οποία υπήρχαν προ Χριστού αλλά και μετά συνέχισαν
να υπάρχουν, αφού κατάφεραν οι υποκριτές να εξαπλωθούν σε όλον τον κόσμο και να
επηρεάσουν όλους τους ανθρώπους. Όμως, σιγά σιγά ο Θεός αφυπνίζει τον άνθρωπο
και ο άνθρωπος φεύγει από τα χέρια κάποιων οι οποίοι ονομάζονται από τον Απ.
Παύλο έμποροι ψυχών. Όλα αυτά που συμβαίνουν όμως είναι παραχώρηση Θεού γιατί ο
άνθρωπος σπουδάζει μέσα απ’ αυτά και έχει επίγνωση ούτως ώστε όταν ιδρυθεί το
κράτος του Θεού, όλα αυτά θα είναι κόκκινες ταμπέλες, STOP, θα απαγορεύεται να πάμε από αυτόν τον δρόμο. Αν δεν τα γνωρίσουμε όλα
αυτά, πάλι, και μέσα στην βασιλεία, άλλα θα λέει ο νόμος του Θεού και άλλα θα
κάνει ο άνθρωπος. Στην βασιλεία δεν μπορούμε να έχουμε αγγέλους όλη την ώρα να
μάς μαλώνουν, δηλαδή σαν να έχουμε έναν χωροφύλακα. Στην βασιλεία πρέπει να
ζούμε ελεύθεροι αλλά με αυτούς του νόμους, όχι, πάλι, όπως είναι εδώ να είναι
και εκεί. Γι’ αυτό λέει ο Λόγος του Θεού ότι ουδείς ακάθαρτος δεν θα μπει στην
βασιλεία, (ούτε ένα κουνούπι αμαρτωλό). Βλέπουμε ότι αυτές οι θρησκείες
(χριστιανικές) σε όλον τον κόσμο ξεκίνησαν από την σκηνή του μαρτυρίου η οποία
είχε στηθεί στην έρημο —σε αυτή έμπαινε μόνο ο Μωϋσής και μιλούσε με τον Θεό—
μόνο που σήμερα έχουν αλλάξει, έχουν διαφοροποιηθεί λίγο. Και παρόλο που ήρθε ο
Χριστός και είπε ότι ο Θεός είναι πνεύμα και
οι προσκυνούντες αυτόν εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι,
συνεχίστηκε αυτό το παιχνίδι, με τις εκκλησίες, γιατί το πνευματικό επίπεδο του
ανθρώπου δεν μπορούσε να συλλάβει τον Θεό. Όμως σήμερα ήρθε το πλήρωμα του
χρόνου και εμείς το συλλαμβάνουμε και προσπαθούμε να τον αναπτύξουμε διά
Πνεύματος Αγίου στην ζωή μας. Ο ίδιος ο Χριστός, λοιπόν, φανέρωσε όταν ήρθε
ότι, αλλ’ έρχεται ώρα, και νυν
εστιν, ότε οι αληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τω πατρί εν πνεύματι και
αληθεία· και γαρ ο πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν. πνεύμα ο
Θεός, και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν (Ιωάννης
4 : 23 - 24). Άλλωστε σήμερα όλοι διακρίνουμε έναν αναγεννημένο άνθρωπο από την
σοφία του, από τα έργα του, από τα λόγια του, δεν χτυπάμε παλαμάκια στο κτίριο
αλλά στον άνθρωπο που έκανε κάτι καλό. Αναγνωρίζουμε έναν αναγεννημένο άνθρωπο
από την χρήση της όποιας εξουσίας του έχει δοθεί άνωθεν. Αν του έχει δοθεί
άνωθεν θα υπάρχει ταπείνωση. Δεν θα υπάρχει το πνεύμα, «αποφασίζω και
διατάζω» ούτε «εγώ θα σας ευλογήσω». Ο Θεός είναι αυτός που θα μάς ευλογήσει.
Αν ένας άνθρωπος δεν έχει πνεύμα Θεού έχει μωρία, και αυτός γίνεται αντιληπτός
από τους άλλους. Γίνεται αντιληπτό αν μέσα του κατοικεί ο Θεός ή ο Διάβολος ή η
μωρία. Δεν έχει σοφία Θεού, δεν έχει αγάπη, ούτε ζωή, αλλά όλη την ώρα
προβλήματα έχει, όλη την ώρα γκρινιάζει, φωνάζει. Ούτε και πίστη έχει. Τίποτα
δεν έχει. Είναι σαν φύλλο στον άνεμο, σαν φύλλο το Φθινόπωρο που από ώρα σε ώρα
θα πέσει και θα χαθεί. Όποιος άνθρωπος δεν μάς στρέφει να βρούμε τον Θεό μέσα
μας αλλά μάς παροτρύνει έξω από εμάς ή μάς παροτρύνει στο να κάνουμε κάποια
άλλα δογματικά πράγματα ή εντάλματα για να είμαστε ευάρεστοι, ψεύδεται. Τα
οποία εντάλματα να ξέρουμε ότι δεν θα μάς ωφελήσουν και πολύ. Αν κάποιος θέλει
να τα κάνει, ας τα κάνει, όμως να ξέρει ότι την λύση δεν θα την βρει. Για να
βρει την λύση ο καθένας μας θα πρέπει να δημιουργήσει τον νου του Χριστού. Τι
είχε ο Χριστός στον νου του, τι σκέφτονταν; Πώς να κάνει το θέλημα του Πατέρα
του. Το ίδιο και εμείς. Αυτό να σκεφτόμαστε. Ποιο είναι το θέλημα του Πατέρα;
Είναι γραμμένο μέσα στον Λόγο του Θεού. Να το σπουδάσουμε και να το σεβαστούμε,
να το υπακούσουμε και όπως αναφέραμε στην αρχή της ομιλίας όπου και ο σοφός
Σειράχ λέει, να κάνουμε υπομονή και να μην απιστούμε. Γιατί μέσα από την
υπομονή θα βγουν μαργαριτάρια τα οποία είναι χαρίσματα, ιδιότητες, καρποί,
σημεία του Αγίου Πνεύματος. Αυτά θα μάς δώσει ο Θεός με την υπομονή. Και στην
συνέχεια, αφού κάνουμε υπομονή, θα μάς δώσει δόξα και αποστολή. Δεν μπορεί ο
Θεός να μάς δώσει αποστολή όταν μέσα μας υπάρχει το κακό, όταν υπάρχει ο
εγωισμός, ή κι αν δώσει σε έναν, τότε να ξέρουμε ότι θα χρησιμοποιηθεί για να
σωθεί κάποιος άλλος αφού αυτός επιμένει στο να θέλει να κάνει προβολή. Ο Θεός
ό,τι κι αν του πεις σου το δίνει. Θέλεις να γίνεις εγωιστής; Σου δίνει την
δύναμη και τον τρόπο να φτάσεις στον υπέρμετρο εγωισμό. Θέλεις να γίνεις
ταπεινός; Σε οδηγεί στο πώς να βρεις την ταπείνωση. Στην ταπείνωση ζει και αυτός.
Με τον ταπεινό συνδιαλέγεται.
Ο Χριστός, αδέλφια μου, ήρθε στην ανάγκη να γίνει άνθρωπος με έναν σκοπό,
την θέωση του ανθρώπου. Ο Θεός
γεννάται εν ανθρώπω και ο άνθρωπος εν Θεώ. Ο ίδιος είπε στην συνέχεια,
αφού έκανε το έργο του, όστις
πιστεύει εις εμέ, τα έργα τα οποία κάμνω και εκείνος θέλει κάμει, και
μεγαλήτερα τούτων θέλει κάμει (Ιωάννης 14:12). Μάλιστα με την ίδια του
τη ζωή δίδαξε τον τρόπο επιστροφής μας στην χαμένη πατρίδα. Ο Χριστός όχι μόνο
δίδαξε, αλλά και εφάρμοσε στην δική του ζωή, ως άνθρωπος, την αλήθεια του
Πατέρα του, δίνοντας θάρρος σε όλους εμάς, ειδικότερα σήμερα, ώστε μέσα από την
δική του στάση ζωής να μπορούμε, όταν το εννοήσουμε, να κάνουμε υπέρβαση στους
συνήθεις πνευματικούς ρυθμούς που μέχρι χτες είχαμε και να πετύχουμε τους δικούς
του υπερβατικούς στόχους, οι οποίοι μάς επαναφέρουν στον θρόνο του Θεού. Έτσι
έχει αξία η ζωή. Τώρα, το να φτιάξεις ένα σπίτι π.χ., όλοι φτιάχνουν, το να
κάνεις μια επιχείρηση, όλοι κάνουν. Το να γίνεις άγιος όμως δεν το κάνουν όλοι,
το να καταργήσεις την φθορά και τον θάνατο δεν το κάνουν όλοι, το να έχεις μέσα
σου αγάπη δεν το επιδιώκουν όλοι, το να μην υπάρχει τίποτα να σε θέτει σε
υποτέλεια δεν το μπορούν όλοι. Αυτό, λοιπόν, είναι που θέλει ο Θεός να
δημιουργήσει μέσα στον νου μας. Φαίνεται δύσκολο, όμως είναι εύκολο. Αρκεί να
επιμένουμε, αρκεί να σπουδάζουμε, αρκεί να τον επικαλούμαστε, να προσευχόμαστε,
να ζητάμε την βοήθεια του Θεού και είναι σίγουρο ότι ο Θεός θα μάς ανοίξει σιγά
σιγά την διάνοια, αφού δει ότι πραγματικά τα θέλω μας είναι η παρουσία του στην
ζωή μας, και θα μάς δώσει την δύναμη ούτως ώστε όπου κι αν ζούμε να είμαστε
ελεύθεροι όπως οι τρεις παίδες. Στην κάμινο ήταν; Ελεύθεροι ήταν. Όπως ο
Μωυσής. Τον δίωκαν οι Αιγύπτιοι; Άγγελος Κυρίου στάθηκε ανάμεσα στον Φαραώ και
σ’ αυτόν και άνοιξε την Ερυθρά θάλασσα και πέρασαν οι Ισραηλίτες. Αυτός είναι ο
άνθρωπος του Θεού. Αυτό θέλουμε να γίνουμε. Αυτούς τους στόχους να βάλουμε και
μπορούμε να τους πετύχουμε. Έτσι θα πάρει αξία η ζωή μας. Πότε έχει αξία η ζωή
μας, όταν σε ένα πρόβλημα π.χ. καθόμαστε και το κοιτάμε και δεν ξέρουμε τι να
κάνουμε ή όταν έχουμε την δύναμη να το λύσουμε; Το πρόβλημα σήμερα στο
ανθρώπινο γένος ποιο είναι; Η άγνοια, η ημιμάθεια, η φθορά, ο θάνατος. Αυτό
είναι. Περνούν τα χρόνια τόσο γρήγορα και ο άνθρωπος χάνεται, λες και δεν
υπήρξε ποτέ, όπως ο ατμός στην κατσαρόλα. Αυτό να το προσέξουμε και να γίνουμε
παιδιά Θεού ώστε να γίνουμε σαν τον Χριστό ο οποίος Χριστός θεράπευε πάσα ασθένεια και πάσα διαβολή εν
τω λαώ και ανέσταινε νεκρούς. Μάλιστα έδωσε σημεία στους ανθρώπους που
θα υπηρετήσουν το άγιο στην συνέχεια, σημεία
δε εις τους πιστεύσαντας
θέλουσι παρακολουθεί ταύτα, Εν τω ονόματί μου θέλουσιν εκβάλλει δαιμόνια·
θέλουσι λαλεί νέας γλώσσας· όφεις θέλουσι πιάνει· και εάν θανάσιμόν τι πίωσι,
δεν θέλει βλάψει αυτούς· επί αρρώστους θέλουσιν επιθέσει τας χείρας και
θέλουσιν ιατρεύεσθαι (Μάρκος 16: 17 - 18).
Εύχομαι όλοι μας να βρούμε αυτήν την δύναμη και να υπηρετήσουμε τον Θεό με
όλο μας το είναι. Να καταφέρουμε ώστε να μην τον ζουν μόνο τα χείλη μας, αλλά η
καρδιά μας, ο νους μας, το σώμα μας, η ζωή μας, πάντα. Ήρθε η ώρα να αγαπήσουμε
τον Χριστό, να αγαπήσουμε την ζωή, να αγαπήσουμε όλα αυτά τα οποία αυτός έφερε
σε όλο το ανθρώπινο γένος και τα έδωσε απλόχερα ώστε να μπορέσουμε όλοι να
γίνουμε και κληρονόμοι και συγκληρονόμοι και συμμέτοχοι.
Εύχομαι ο Κύριος να βασιλεύει στις καρδιές όλων μας, να φρουρεί την ζωή μας
και να μάς βοηθήσει όλους μας να γίνουμε αυτό που αυτός προείδε και για το
οποίο έδωσε την ζωή του λύτρον αντί πολλών.
Γένοιτο, αμήν.