ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΑΦΘΑΡΤΗΣ ΖΩΗΣ

 

ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΑΦΘΑΡΤΗΣ ΖΩΗΣ

 

Αδέλφια μου αγαπημένα, σήμερα που γνωρίσαμε το Ευαγγέλιο του Χριστού, είδαμε ότι ένα μεγάλο ψέμα έχει σκιάσει, επισκιάσει αλλά και έχει σκεπάσει τον πλανήτη ολόκληρο και αυτό βάσει του Λόγου του Θεού είναι η αμαρτία, η φθορά, ο θάνατος, στοιχεία που μέχρι χτες δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε, να καταλάβουμε ότι ανήκουν στο ψέμα.

Αδέλφια μου, σήμερα που ο Θεός θέλησε δια Πνεύματος Αγίου να γνωρίσουμε το θέλημά του, αλλά και να εντάξουμε εαυτούς στην δική του σοφία, είδαμε ότι, ναι, ο Χριστιανισμός επεκτάθηκε σε όλη τη γη και είναι αλήθεια ότι όλες σχεδόν οι ειδωλολατρικές χώρες έγιναν Χριστιανικές σήμερα, όμως το πολύ παράξενο είναι ότι οι Χριστιανοί όλων αυτών των χωρών παρέμειναν ειδωλολάτρες. Δηλαδή παρέμειναν άνθρωποι που λατρεύουν την ύλη, ενώ πιστεύουν στον Χριστό. Όπως και εδώ στην Ελλάδα, έχουν γίνει οι Χριστιανοί, δυστυχώς, άνθρωποι των συμφερόντων, άνθρωποι που χτίζουν στην άμμο την όποια αγαθή προσπάθειά τους, αφού καταλήγει σε αδιέξοδο πολλές φορές για τους ίδιους. Φυσική συνέπεια, τα συμφέροντα, οι πονηρίες, οι κρίσεις, οι καταλαλιές, οι πόλεμοι στην όποια μορφή τους, να μην μπορούν να σταματήσουν και στα Χριστιανικά έθνη και μέσα στην χώρα μας αλλά και γύρω απ’ αυτή.

Ομοιάζει η προσπάθεια των Χριστιανών στο να επιλύσουν τα όποια προβλήματα τους με τους Ισραηλίτες, οι οποίοι έκαναν σαράντα χρόνια μια πορεία σαράντα ημερών για να φτάσουν στον προορισμό τους. Τώρα η προσπάθεια των Χριστιανών, αν και έχει την παρουσία του ίδιου του Θεού, έχει γίνει και για τους Χριστιανούς ατελείωτη, έχει γίνει και γι’ αυτούς ο δρόμος ατέλειωτος, αφού δύο χιλιάδες χρόνια τώρα από την πρώτη έλευση του Χριστού και ακόμα οι Χριστιανοί δεν έβγαλαν την όποια ειδωλολατρική ρίζα, την οποία είχαν και πριν τον Χριστιανισμό. Σίγουρα έχουν εξελιχθεί οι Χριστιανοί αλλά όχι σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Χριστού στο θέμα της αγάπης. Έτσι παρέμειναν στο να είναι διαιρεμένοι, οι περισσότεροι Χριστιανοί. Αυτό είναι ρίζα ειδωλολατρική. Μάλιστα η πλειόνα των ανθρώπων υπηρετεί την αμαρτία ακόμη και σήμερα μετά την έλευση του Χριστού, και οδηγούνται οι άνθρωποι στον θάνατο μέσα από την άγνοιά τους, θεωρώντας και αυτόν ως το πλέον φυσιολογικό στοιχείο που πρέπει να υφίσταται στη ζωή. Σίγουρα η κύρια αιτία όλων των προβλημάτων είναι η ύλη, η οποία είναι πρωταρχική στη ζωή μας. Ξέρουμε, βάσει του Λόγου του Θεού, ότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία. Φιλάργυρος είναι αυτός που πιστεύει στην ύλη, την οποία συλλέγει και στην οποία στηρίζει όλη του τη ζωή.

Αδέλφια μου, σήμερα ο Χριστιανισμός μπήκε σε όλον σχεδόν τον κόσμο, παρ’ όλα αυτά, οι άνθρωποι δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν ακόμα εκείνη την εκκλησία που θα είναι παράδειγμα προς μίμηση. Δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν την εκκλησία όπου σε όλους τους Χριστιανούς, σε όλα τα Χριστιανικά έθνη, θα βασιλεύει η αγάπη. Η αγάπη εκείνη που καθορίζει τη δικαιοσύνη του Θεού, την οποία χαρακτηρίζει το έλεος και η δοτικότητα η οποία συγκλίνει στο να καλύπτει, ο ένας αδερφός την ανάγκη του άλλου, πνευματικά και υλικά. Σήμερα ακόμη που και η γνώση πάνω στο θέλημα του Θεού φυσιοί, δεν καταφέραμε μετά δυο χιλιάδες χρόνια, η αγάπη να οικοδομεί αλλά και να δομεί τη ζωή των Χριστιανών, παρά μόνο η αγάπη να υφίσταται όπως ήταν και πριν την έλευση του Χριστού, εν μέρει, ώστε αυτή να κάνει την παρουσία της με πολλές αδυναμίες και να εμφανίζεται αλλά και να εκδηλώνεται στην πλειοψηφία της μόνο στα οικεία πρόσωπα. Κάτι που θα πρέπει να αλλάξει, αφού είναι γραφικό: εάν αγαπάτε τους αγαπώντάς σας, ποία χάρις χρεωστείται εις εσάς; διότι και οι αμαρτωλοί αγαπώσι τους αγαπώντας αυτούς. Εγώ όμως σας λέγω, αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους, οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους, οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων, οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι διά να γείνητε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς.

Αδέλφια μου, σήμερα που η Φωνή Θεού κηρύττει το Ευαγγέλιο της Βασιλείας, είναι φυσικό να θέτει ένα ερώτημα στον Χριστιανικό κόσμο, και αυτό είναι: διά ποίον λόγον προτιμούν οι άνθρωποι να επιμένουν στο να υπηρετούν το εγώ τους, αφού είναι φυσική συνέπεια ότι με το εγώ, ενώ θέλουν να ζήσουν, να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, να πεθαίνουν (εξαιτίας του εγώ). Δυστυχώς όλοι οι Χριστιανοί πεθαίνουμε εξαιτίας του εγωισμού, αφού έχουμε φύγει από τις αρχές του Χριστού που είναι η ταπείνωση —οι οποίες αρχές του Χριστού είναι διατυπωμένες στο Ευαγγέλιο του, το οποίο πολλές φορές δεν μελετάται. Παρόλο που έχουν παρέλθει 2000 χρόνια και είμεθα Χριστιανοί στο δόγμα. Και ο λόγος που το ρωτάμε είναι διότι ο Λόγος του Θεού φανερώνει, ὅτι ὁ Θεὸς θάνατον οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ τέρπεται ἐπ᾿ ἀπωλείᾳ ζώντων. ἔκτισε γὰρ εἰς τὸ εἶναι τὰ πάντα, καὶ σωτήριοι αἱ γενέσεις τοῦ κόσμου, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν αὐταῖς φάρμακον ὀλέθρου οὔτε ᾅδου βασίλειον ἐπὶ γῆς.

Έχουμε ξαναπεί ότι υπάρχουν πολλές αμαρτίες οι οποίες βρίσκουν το έλεος και τη χάρη του Θεού, όμως ο εγωισμός είναι ό,τι πιο απάνθρωπο αφού αυτόν, τον εγωισμό τον πολεμά ο ίδιος ο Θεός. Ο εγωισμός είναι η κύρια αιτία όλων των προβλημάτων μας. Είναι γραφικό ότι, ο Θεός ο ίδιος, υπερηφάνοις αντιτάσσεται ταπεινοίς δε δίδωσιν χάριν. Ακόμη ρωτάμε, μέσα στη Φωνή Θεού, γιατί σήμερα οι Χριστιανοί, σε όποια χώρα και αν ζουν, δεν είναι ακόμη ενωμένοι έστω και σε τοπικό επίπεδο; Και όλα αυτά τα ρωτάμε, όχι για να κάνουμε κριτική, αλλά για να βρούμε τη λύση, το τι φταίει δηλαδή και ακόμη, ενώ είμαστε Χριστιανοί, ενώ αγαπάμε τον Χριστό, δεν δουλεύει ο Χριστιανισμός στις κοινωνίες των ανθρώπων. Αφού και η ενότητα είναι θέλημα Θεού και ευαγγελική απαίτηση. Ο ίδιος ο Χριστός τόνισε: Πάτερ Άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου ώ δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς.

Παρατηρώντας ακόμα σήμερα όλοι μας μέσα στη Φωνή Θεού αυτόν τον τρισμέγιστο κόσμο στον οποίον ήδη ζούμε και που η σοφία του υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη νόηση, σε σημείο που να μπορεί να διατηρεί, τη ζωή στον πλανήτη με τον τρόπο που την βλέπουμε και την ζούμε, στην όποια μορφή της, η οποία και αυτή μέσα στην δημιουργία, η ζωή, είναι πέραν της όποιας λογικής, πάλι και εδώ ξαναρωτάμε: είναι δυνατόν ο Θεός να δημιούργησε όλα αυτά τα υλικά μεγαθήρια που κοσμούν τον γαλαξία μας, αλλά και το σύμπαν εντός του χώρου, αλλά και εκτός του χώρου, και να μην μπορεί ο Θεός να καταστήσει τη ζωή του λογικού ανθρώπου αιώνια μέσα στην δημιουργία; Μάλιστα, κατά την άποψη πολλών, πάλι ρωτάμε: πώς είναι δυνατόν με όλα τα μεγαλεία του κτιστού κόσμου, ο Θεός, με την τόση σοφία, να θέλει τον θάνατο του ανθρώπου, τον οποίον μάλιστα οι πάντες πρεσβεύουν, εκτός από εμάς; Οι πάντες δυστυχώς τον κηρύττουν ως το μόνο θέλημα του Θεού και την μόνη λύση στη ζωή των ανθρώπων. Ο οποίος θάνατος, όχι μόνο δεν είναι λύση, αλλά είναι ό,τι χειρότερο και πιο απάνθρωπο μπορεί να συμβεί στην όποια οικογένεια —σε προσωπικό ή και σε γενικό επίπεδο. Ο άνθρωπος στην ιδέα του θανάτου στρέφει το πρόσωπό του αλλού. Ο θάνατος ταπεινώνει τον άνθρωπο όσο τίποτε άλλο και μάλιστα έχει αποδειχτεί ότι έρχεται στη ζωή των ανθρώπων βιαίως παρά την θέλησή τους, και πολλές φορές έξαφνα. Δηλαδή ρωτάμε, πώς είναι δυνατόν όλα αυτά να τα έχουμε οικειοποιηθεί ενώ δεν μας αρέσουν; Έρχεται δηλαδή ο θάνατος χωρίς καν να μας ρωτά. Ποιοι είναι άραγε οι νόμοι που τον κάνουν τόσο ισχυρό στη ζωή μας; Διότι περί νόμων πρόκειται, οι οποίοι συγκλίνουν στο ψέμα, στην αμαρτία, στην άγνοια, και είναι γραφικό ότι πρόκειται περί νόμων —δεν είναι χωρίς αιτία αλλά κάποιοι νόμοι συντελούνται και τον φέρνουν— τους οποίους νόμους αγνοεί ο άνθρωπος, με φυσική συνέπεια μέσα από την άγνοιά του να τους υπηρετεί. Το ότι πρόκειται για νόμους το φανερώνει ο Λόγος του Θεού μέσω του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος δια Πνεύματος Αγίου φανέρωσε, βλέπω, μας λέει, έτερον νόμον εν τοις μέλεσί μου αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου και αιχμαλωτίζοντά με εν τω νόμω της αμαρτίας τω όντι εν τοις μέλεσί μου. Ενώ η σοφία του Θεού έχει προσδιορίσει μόνο δύο δρόμους, στην πορεία του ανθρώπινου γένους, διότι απεδείχθη μέσα από το Ευαγγέλιο του Χριστού ότι δύο είναι οι δρόμοι που ακολουθούν το θέλημα του Θεού —και θα πρέπει να ακολουθούν το θέλημα του Θεού οι άνθρωποι στη ζωή τους, οι άνθρωποι του Θεού. Ο ένας ανήκει στους εν Κυρίω κοιμηθέντες και ο άλλος στους υιούς και  θυγατέρες, οι οποίοι υπηρετούν τη σοφία του εν λόγω και εν έργω. Ο τρίτος δρόμος ανήκει στους ανθρώπους που υπηρετούν το ψέμα, την αμαρτία. Σε αυτούς καθορίζεται βάσει του Λόγου του Θεού το ότι οι νεκροί απεκόπησαν από της χειρός του Κυρίου και δεν τους ενθυμείται πλέον. Ο πρώτος δρόμος του Θεού που καθορίζει τους Χριστιανούς έχει ως εξής: ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις τη ζωήν. Και ο δεύτερος έχει ως εξής: ο πιστεύων εις εμέ, κάν αποθάνη, ζήσεται· και πάς ο ζών και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα. πιστεύεις τούτο; - μας ρωτά!

Αδέλφια μου σήμερα γνωρίζουμε όλοι ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού του ζώντος πριν δύο χιλιάδες χρόνια ξεκίνησε το ανθρωποσωτήριο έργο του με το μετανοείτε. Έτσι, πρώτος σήκωσε το ανάστημά του και ξεκίνησε την επανάσταση ως προς την υποκρισία, τον εγωισμό, την πονηρία, τον θάνατο. Ο  οποίος Χριστός στην συνέχεια με την δύναμη του Πατέρα του εθεράπευε κάθε ασθένεια, και κάθε διαβολή εν τω λαώ, σε σημείο να ανασταίνει και νεκρούς. Εμείς ξαναρωτάμε, γιατί χάθηκε η ουσία της παρουσίας του Θεού, και γιατί γίναμε υπηρέτες —ενώ ο Θεός μας άνοιξε θύρα ανεωγμένη—  ενός μικρόκοσμου ο οποίος μας καταλήγει σε αδιέξοδο,  στον θάνατο…στον ανυπέρβλητο θάνατο; Γιατί επιτρέπουμε στον νόμο του θανάτου να ζει μέσα μας, αφού και ο Απ. Παύλος όταν τον είδε τον πολέμησε με την αγάπη, η οποία είναι μια υπερέχουσα οδός αφού εξαφανίζει η αγάπη το λάθος και συντάσσει τον άνθρωπο με το άγιο, με το αληθές.

Αδέλφια μου σήμερα ήρθε η ώρα και το πλήρωμα του χρόνου να καταλάβουμε ότι ζούμε δυστυχώς το απόλυτο ψέμα, όταν υιοθετούμε την αμαρτία, τη φθορά ή τον θάνατο, με όλες τις ημιμάθειες που μας διακρίνουν, ή τις όποιες εικασίες μας στα περί Θεού, στα περί θρησκείας, στα περί της όποιας μεταθανάτιας ζωής κλπ..

Αδέλφια μου ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τα πνευματικά μας μάτια, διότι ο Θεός είναι βέβαιο ότι έκτισε έναν αθάνατο κόσμο ώστε ολόκληρη η δημιουργία να είναι ζωή. Ζωή αιώνια. Και μάλιστα η ζωή αυτή να επικρατεί εις ολόκληρο το άπειρο, εις ολόκληρο το σύμπαν, τον γαλαξία. Η απάντηση για όλους εμάς ήρθε. Απεδείχθη ότι ο Θεός εν τη πανσοφία του δημιούργησε τον κόσμο αυτό δυσί, αφού και αυτός γνωρίζει καλό και κακό. Έτσι εθέσπισε για την αναγέννηση του ανθρώπου, για την θέωση του ανθρώπου την διαπαιδαγώγηση. Το έργο του κακού το έδωσε στον διάβολο, άγγελο τον οποίον δημιούργησε ο Θεός για να παίξει τον δικό του ρόλο, το δικό του παιχνίδι μέσα στη δημιουργία. Στην αρχή, γνωρίζουμε ότι έπαιξε τον ρόλο του εξολοθρευτή, αφού δεν υπήρχε το έλεος και σκότωνε τους ανθρώπους που έφευγαν απ’ τον νόμο, από τις δέκα εντολές. Και ο λόγος διότι ο Χριστός ακόμη δεν είχε έρθει ώστε  οι άνθρωποι να γνωρίζουν το έλεος, δεν είχε γίνει γνωστό δηλαδή, το έλεος του Θεού. Οι άνθρωποι ήξεραν μόνο τον νόμο, στην Παλαιά Διαθήκη, ώστε δια μέσου του οι άνθρωποι να αναγνωρίσουν την ουσία της ζωής αλλά και του θανάτου.  Στην συνέχεια μετά την παρουσία του Υιού, αφού τον νίκησε ο Χριστός τον θάνατο, κατέστησε τον διάβολο από εξολοθρευτή, παιδαγωγό. Γι’ αυτό αναφέρεται στον Λόγο του Θεού ότι: ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν όν παραδέχεται. εί δε χωρίς εστε παιδείας, άρα νόθοι εστε και ουχ υιοί. Είναι διαπαιδαγώγηση, σπουδή - μαθαίνει ο άνθρωπος. Ας σημειωθεί όμως ότι το κακό προϋπήρχε, προ πάντων των αιώνων, αφού ήταν μαζί με τον Θεό, όμως έκανε την παρουσία του με τον άγγελο, τον εωσφόρο, και ο λόγος για να επέλθει αναγέννηση στον άνθρωπο, ο οποίος άνθρωπος ήταν μέσα στο σχέδιο του Θεού, ώστε να δημιουργήσει ο Θεός στη συνέχεια μέσω της διαπαιδαγώγησης την αθάνατη οικογένειά του. Φυσική συνέπεια αφού ο διάβολος πήρε την εξουσία από τον Θεό, με τα ψέματά του κατάφερε να ιδρύσει πρώτος  την βασιλεία του επί της γης, παραχώρηση Θεού ώστε η βασιλεία στον κόσμο να είναι ο θάνατος, να είναι η φθορά, να είναι τα πάθη, να είναι οι πόλεμοι, να είναι το ψέμα. Και δεν ήταν δύσκολο για τον άγγελο αυτόν να αποδιοργανώσει το ανθρώπινο γένος, αφού ο άνθρωπος δεν είχε κανένα πνευματικό επίπεδο πριν την έλευση του Χριστού ώστε με την σοφία του Χριστού να νικήσει τον διάβολο ή τον θάνατο. Αν και ο άνθρωπος είναι υιός Θεού, χωρίς την αναγέννηση και την σοφία του Θεού παραμένει στην ουσία ένα κτήνος, δυστυχώς. Γι’ αυτό αναφέρεται ότι και άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκεν παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσιν τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς. Αυτό δυστυχώς είναι το επίπεδο του κάθε ανθρώπου όσο κι αν εξελιχτεί, αν δεν υπηρετεί την αγάπη και την ζωή, αν δεν υπηρετεί την ταπείνωση και την ενότητα, αν δεν υπηρετεί τον ζώντα Θεό και δεν σπουδάζει τη σοφία του, αν δεν υπηρετεί την ανυπόκριτη αγάπη. Αυτός είναι ο άνθρωπος πριν αναγεννηθεί —ομοιώθη δηλαδή με τα ζώα— και που σήμερα αν και έχει εξελιχτεί, στο θέμα της υπακοής ως προς το θέλημα του Θεού υστερεί, παραμένει ο ίδιος ο άνθρωπος ανυπάκουος. Τούτο αφήνει να εννοηθεί ότι όποια και αν είναι η εξέλιξη του ανθρώπου χωρίς Θεό δεν ωφελεί, και δυστυχώς ο Θεός παραμένει έξω από τη ζωή του όποιου σκεπτόμενου ανθρώπου, διότι όπως είπα, ο άνθρωπος χωρίς το Πνεύμα του Θεού είναι στην ουσία ένα μηδέν αφού και τα ζώα έχουν ζωή, ζουν αλλά δεν μπορούν να διατηρήσουν τη ζωή αφού δεν έχουν το πνεύμα που τα ζωοποιεί, δεν έχουν την λογική εκείνη που τα καθιστά λογικά όντα και σύμμορφα του Θεού. Εν αντιθέσει με τον άνθρωπο του Θεού στον οποίον ο Θεός ενέπνευσε πνεύμα ζωοποιόν, με ένα σκοπό, να φτάσει στο κατ’ εικόνα και ομοίωση. Παρ’ όλα αυτά ο άνθρωπος επηρεασμένος από το υλικό στοιχείο, επιμένει να μιμείται τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις, και ο λόγος διότι ποτέ δεν θέλησε να ξεφύγει από την ύλη, είτε σε προσωπικό, είτε σε γενικό επίπεδο και να εμβαθύνει πνευματικά στην σοφία του Θεού η οποία συγκλίνει στο να αγαπήσει Κύριο και Θεό του εξ όλης της ισχύος, εξ όλης  της διανοίας, εξ όλης της καρδίας αλλά και δεν θέλησε να καταλάβει, να συλλάβει, το να αγαπήσει τον πλησίον ως εαυτόν. Αφού το κοινό συμφέρον απεδείχθη ότι είναι χίλιες φορές ανώτερο από το προσωπικό, το ατομικό. Ο λόγος επαναλαμβάνω, απλός, πίστεψε στην ύλη την οποία θέλει να συλλέγει. Αυτή είναι η κύρια αιτία της αποδιοργάνωσης της όποιας κοινωνίας Χριστιανικής ή μη. Θέλει ο κάθε άνθρωπος να συλλέγει, όπως ο άφρων. Αυτή στη συλλογή της (η ύλη), χωρίζει τους ανθρώπους. 

Με λίγα λόγια ο άνθρωπος ακόμη και σήμερα, δεν γνώρισε τον Θεό καθώς είναι ώστε να μην έχει εξουσία πάνω σε αυτόν η όποια αμαρτία ή ο όποιος νόμος, η οποία αμαρτία στην όποια μορφή της επιβάλλει τον ανυπέρβλητο θάνατο. Φυσική συνέπεια με την ανυπακοή του ο άνθρωπος στον Χριστό να ζει μέχρι σήμερα, αν και υφίσταται εξέλιξη, τον απόλυτο πνευματικό του αποπροσανατολισμό από τις αρχές του Θεού. Όμως, η εξέλιξη αυτή του ανθρώπου στο να γνωρίσει το κακό σιγά - σιγά τελειώνει σήμερα, και πρώτα για όλους εμάς και στην συνέχεια για εκατομμύρια άλλους αδερφούς αφού ο Θεός έκανε αισθητή την παρουσία του στη ζωή μας  και μας αφύπνισε.

Αδέλφια μου, ο Θεός δια Πνεύματος Αγίου δημιουργεί πάλι σήμερα εκείνον τον άφθαρτο κόσμο με όλες τις αρετές και τις ιδιότητες που κοσμούν τον ίδιο, ώστε να κοσμούν  και όλους εμάς, ώστε να ολοκληρωθεί το έργο της σύμμορφης εικόνας του Θεού στη γη, σε σχέση με τον άνθρωπο. Αδέλφια μου, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για όλους εμάς αφού ο Θεός μας ενέπνευσε όλα αυτά τα στοιχεία που μας επαναφέρουν όλους μας στον κήπο της Εδέμ. Αποδεικνύεται τετραγωνικά ότι για πολλούς ανθρώπους η αναγέννηση ξεκίνησε πριν 2000 χρόνια, και σήμερα δια Πνεύματος Αγίου ολοκληρώνεται, μέσω όλων ημών. Ο λόγος ένας: διότι σήμερα το αποκεκρυμμένο μυστήριο, της κατάργησης του θανάτου, κηρύττεται υπό της Φωνής Θεού με το Ευαγγέλιο της Βασιλείας. Ο ίδιος ο Χριστός φανέρωσε ότι τα έσχατα χρόνια θα κηρυχθεί τούτο το Ευαγγέλιο της Βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, εις μαρτύριον πάσι τοις έθνεσι, και τότε ήξει το τέλος.

Σήμερα, ο Πατέρας δια του Λόγου, αλλά και δια Πνεύματος Αγίου ετοιμάζει το έδαφος για να έρθει ο Υιός πάλι στη γη, ώστε να κάνει την Δευτέρα του Παρουσία, επαγγελία η οποία εδόθη κατά την ανάληψή του στον ουρανό, αφού καθώς ανέβαινε στον ουρανό δύο άγγελοι που τον συνόδευαν έλεγαν: άνδρες Γαλιλαίοι, τι εστήκατε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; ούτος ο Ιησούς, ο αναληφθείς αφ’ υμών εις τον ουρανόν, ούτως ελεύσεται όν τρόπον εθεάσασθε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν. Ώστε να ιδρύσει, με τη Δευτέρα Έλευσή Του την Βασιλεία Του στη γη. Είναι απολύτως βέβαιο ότι σε λίγα χρόνια ο Πατέρας δια του ανθρώπου και δια Πνεύματος Αγίου θα ξαναχτίσει και θα εμφανίσει πάνω στον πλανήτη τον άπειρο εκείνο κόσμο, τον αθάνατο εκείνο κόσμο τον οποίον κατέστρεψε ο διάβολος. Τον δε διάβολο, δια Πνεύματος Αγίου, μέσα από τους υιούς και τις θυγατέρες θα τον πετάξει έξω, στο πυρ το εξώτερον, ώστε να μην πλανά πλέον τα έθνη, με τους νόμους της φθοράς. Αδέλφια μου δεν είναι δυνατόν οι Χριστιανοί να πεθαίνουν ενώ έχουν ζώντα Θεό. Η πρώτη Επιστολή του Απ. Παύλου προς τον Τιμόθεο στο έκτο κεφάλαιο στο 16 εδάφιο λέγει τα εξής: ο Χριστός είναι ο μόνος έχων αθανασίαν, φως οικών απρόσιτον. Μέσα του κατοικεί ένα φως που ο άνθρωπος είναι φύσει αδύνατον να το πλησιάσει αλλά ούτε καν να το ατενίσει ακάθαρτος. Πότε όμως δεν μπορεί να το πλησιάσει ο άνθρωπος, ακόμα και αυτός που έχει καλή προαίρεση; Είναι απλό: όταν είναι ακάθαρτος, όταν δεν έχει γνωρίσει τον εαυτό του, όταν δεν έχει γνωρίσει τον Θεό, όταν έχει εγκλωβίσει τη ζωή του στο υλικό στοιχείο σε σημείο να στερείται ακόμη και ο ίδιος και τα απαραίτητα. Δεν μπορεί να το πλησιάσει όποιος έχει σκιώδη πίστη στον Χριστό και όχι ζώσα πίστη. Ενώ —αν θελήσει ένας ή πολλοί να ακολουθήσουν την σοφία του Θεού— το φως αυτό δια του Λόγου αυξάνει στη ζωή του ανθρώπου που έχει αποφασίσει με ειλικρίνεια να κάνει το θέλημα του Θεού, ανάλογα φυσικά την απόφαση. Έχουμε διαπιστώσει από πολλούς αδελφούς και από την ίδια μας τη ζωή ότι πολλές φορές με λίγο αγώνα, όλοι το βλέπουμε, νιώθουμε μια ιδιαίτερη χαρά, νιώθουμε ευλογημένοι, νιώθουμε ευτυχισμένοι, χαρούμενοι. Με μια μικρή προσπάθεια! Αν αυτό το λίγο λοιπόν, μας εξιτάρει τόσο πολύ, γιατί να μην επιδιώξουμε ώστε το φως αυτό του Χριστού να γίνει στη ζωή μας πόλη, να γίνει μια πόλη χτισμένη επάνω όρους, ο καθένας μας, να γίνει πάρα πολύ το φως αυτό, να γίνει ένα φως χωρίς μέτρο.

Πάμε τώρα στις Πράξεις των Αποστόλων. Στο πρώτο κεφάλαιο λέγει ο Λόγος του Θεού ότι ο Χριστός μετά την ανάστασή του, συναναστρέφονταν με τους μαθητές του καθημερινά επί 40 ημέρες και τους έλεγε δια την Βασιλεία του Θεού. Μάλιστα τους συνιστούσε να μην απομακρύνονται από τα Ιεροσόλυμα ώστε να περιμένουν την επαγγελία του Θεού να λάβει χώρα, να εκπληρωθεί. Ο Χριστός είναι γραφικώς αποδεδειγμένο ότι ήτο αθάνατος. Ο Χριστός ήτο παρά τω Πατρί προτού τω κόσμω είναι. Πριν δηλαδή ιδρυθεί ο κόσμος αυτός, ο Χριστός ήταν μαζί με τον Πατέρα του, καθώς και το Πνεύμα το Άγιο. Ο Χριστός στη συνέχεια ενσαρκώθη, εγεννήθη παρά του Πατρός και πνευματικά προ πάντων των αιώνων, αλλά και πριν δύο χιλιάδες χρόνια ενσαρκώθη στην αγνή κοιλία της Παρθένου Μαρίας.

Ο Πατέρας πριν δύο χιλιάδες χρόνια εγέννησε Υιό. Αφού εγέννησε Υιό —κι ό,τι κι αν έχει δημιουργήσει ο Θεός, αφού προέρχεται από το δικό του σώμα— και αυτός ο Υιός είναι αθάνατος. Και αφού δημιούργησε και τον άνθρωπο τον οποίο και αυτόν τον ονόμασε φίλο, αδερφό, υιό, κληρονόμο, συγκληρονόμο και συμμέτοχο, αλλά και λογικό ον τον δημιούργησε, όπως είναι κι ο ίδιος, σε σημείο ώστε να μπορεί να εξελιχθεί και να επιλέξει σπουδάζοντας, αφήνεται να εννοηθεί ότι θα καταστήσει και τον άνθρωπο αθάνατο. Εξάλλου η επιστήμη που είναι στερέωση και βεβαίωση των καιρών, μας φανερώνει ότι ο άνθρωπος είναι με τόση σοφία φτιαγμένος, που αν δουλέψει ο εγκέφαλός του κατά Θεόν, θα παίζει με τα αστέρια σαν να είναι μπαλάκια τα οποία και θα εξουσιάζει, μάλιστα θα μπορεί να υλοποιεί τα λόγια του, πόσο μάλλον την ίδια του την ζωή, να τη διασφαλίσει δια του Πνεύματος του Αγίου, το οποίο είναι ζωοποιόν.

Αδέλφια μου, ο Χριστός ήρθε στον κόσμο όχι για να φέρει ένα έθνος ή μια θρησκεία ή έναν τύπο, αλλά για να δείξει τις άπειρες δυνατότητές μας, όταν όμως εννοήσουμε το μετανοείτε, από εκεί αρχίζει η αναγέννηση. Είναι γεγονός αναντίρρητο ότι και το Πνεύμα το Άγιο που το έστειλε στη γη μετά την Ανάληψή του έχει κι αυτό μια αποστολή, να ετοιμάσει το έδαφος και να ιδρύσει τη βασιλεία στη γη. Αλλά και αυτό το Πνεύμα το Άγιο είναι αθάνατο διότι και αυτό είναι εκ του Πατρός εκπορευόμενο και μάλιστα το Πνεύμα το Άγιο είναι και ζωοποιόν, δηλαδή εκ του μηδενός δημιουργεί ζωή. Ο Χριστός εσαρκώθη δια Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου. Αυτό το Πνεύμα το Άγιο έχει την εξουσία να δίνει ζωή και να αναπτύσσει τη ζωή στον άνθρωπο και να τον διαμορφώνει, είτε φυσικά είτε πνευματικά. Το Πνεύμα το Άγιο είναι μεγάλης σημασίας γεγονός και μεγάλης δυνάμεως αξίας. Πολύ μεγάλης δυνάμεως αξίας.  Όποιος το έχει στη ζωή του καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται ή τι λέμε, αφού αυτό ζωοποιεί τον άνθρωπο. Ο Κύριος έκανε ό,τι έκανε δια Πνεύματος Αγίου. Ξέρουμε ότι όταν πήγε στον Ιορδάνη ποταμό και εβαπτίσθη, εκεί το Πνεύμα το Άγιο κατέβηκε εν είδει περιστεράς και του έδωσε τη δύναμη να φύγει, να πάει στην έρημο να πολεμήσει τον διάβολο και να τον νικήσει και να τον καταστήσει από εξολοθρευτή, παιδαγωγό. Ο Κύριος ευαρέστησε τον Πατέρα του με την απόφασή του —αφού είχε και την ανθρώπινη φύση— στο να υπηρετήσει ολοκληρωτικά Θεό και άνθρωπο. Έτσι λοιπόν βλέποντας ο Θεός την απόφασή του αυτή, ο Πατέρας (καίτοι ων Υιός έμαθε την υπακοήν) του έδωσε να λάβει το Πνεύμα το Άγιο χωρίς μέτρο. Το ίδιο το Πνεύμα το Άγιο, που ανέστησε και ζωοποίησε τον Χριστό, αυτό δύναται να ζωοποιήσει και τα φθαρτά σώματα ημών, δια του ενοικούν αυτού Πνεύματος εν ημίν. Εμείς δεν το εννοούμε αυτό ακόμα καλά - καλά διότι δεν συλλαμβάνουμε τον αγιασμό, τον καθαρισμό. Τι σημαίνει καθαρισμός, τι σημαίνει αγιασμός: σημαίνει Πνεύμα Άγιο, το οποίο ζωοποιεί τον καθένα μας χωρίς μέτρο. Και ο λόγος που ακόμα δεν το αντιλαμβανόμαστε είναι διότι τα έργα μας και τα λόγια μας ακόμη δεν ευαρεστούν τον Θεό, αφού η απόφασή μας είναι σκιώδης. Δηλαδή μας αρέσει να επισκεπτόμαστε αγίους αλλά δεν θέλουμε να γίνουμε άγιοι, δεν καταλάβαμε την αξία της αγιότητας. Όμως δεν απελπιζόμαστε, διότι όλοι μας με τα κηρύγματά μας, με τα έργα αγάπης, προσπαθούμε σήμερα στο αγιαστήριο να δημιουργήσουμε αγιότητα, να δημιουργήσουμε τον νου του Χριστού. Και είμεθα βέβαιοι ότι όλα στην συνέχεια πρώτα για όλους εμάς θα αλλάξουν και κατόπιν για πολλούς άλλους διότι το Πνεύμα το Άγιο σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, εκπροσωπεί τον Χριστό εις την γη. Δεν νομίζω ότι είναι δύσκολος ο αγιασμός, απλώς χρειάζεται απόφαση στο να πει ο κάθε αδερφός, θα κάνω από εδώ και πέρα αυτό που συστήνει ο Χριστός, γιατί να παραδώσω την ψυχή μου και το σώμα μου στη φθορά, στην αμαρτία, στον θάνατο; Τι θα κερδίσω; Άρα λοιπόν θα μπω στην υπακοή του Χριστού. Το Πνεύμα το Άγιο είναι παντοδύναμο. Τι κάνει; Από την αρχή που έκανε την παρουσία του στο ανώγειο, αμέσως ξεκίνησε να ετοιμάζει το έδαφος για να ξανάρθει ο Χριστός στη γη, ώστε όταν ολοκληρώσει το έργο του, οι κάτοικοι της γης να είναι έτοιμοι να τον δεχτούν όπως του αξίζει του Κυρίου μας, να τον ξαναδεχτούν στη γη. Τι κάνει το Πνεύμα το Άγιο:

1) Βάζει τον Χριστό στις καρδιές των μετανοούντων ανθρώπων, ώστε να γνωρίσουν οι άνθρωποι όλων των εκκλησιών τον Θεό καθώς είναι.

2) Το Πνεύμα το Άγιο ίδρυσε την εκκλησία του Χριστού. Στην αρχή ήταν μια εκκλησία η οποία είχε τα πάντα κοινά και όλοι ήταν ευτυχισμένοι. Μετά μπήκαν ξένα στοιχεία και οι εκκλησίες χωρίστηκαν, παραχώρηση Θεού όμως για να συντελεστεί γρήγορα η εξάπλωση ώστε όλοι, σε όλον τον πλανήτη να γνωρίσουν τον Χριστό, αφού μπήκε ο ανταγωνισμός. Τώρα, όσοι τον γνώρισαν, χρειάζεται μέσα από την ελεύθερη βούλησή τους να εντάξουν εαυτούς στην πρώτη εκκλησία η οποία είχε την λογική του Θεού αλλά και την φιλαδέλφεια. Εκκλησία σημαίνει συνάθροιση των πιστών, των πιστών ανθρώπων. Νοερά, πνευματικά, δηλαδή, ο καθένας να μπει στη φιλαδέλφεια. Να έχει αγάπη προς όλους.

3) Το Πνεύμα το Άγιο φώτισε τους Απόστολους, τους πρώτους μαθητές του Χριστού στην αρχή να σπεύσουν προς τα έθνη και να ιδρύσουν την εκκλησία του Χριστού παντού, με τα έργα αγάπης που τους ενέπνευσε ο Θεός μέσα τους να παρουσιάσουν, αλλά και δια του Λόγου. Και αυτό να το προσέξουμε: εκκλησία που δεν έχει σοφία, που δεν μιλά για την κατάργηση του θανάτου και που δεν έχει αγάπη η οποία κλίνει στο ότι το περίσσευμα του ενός πρέπει να εισέλθει στο υστέρημα του αδερφού, αυτή η εκκλησία δεν είναι εκκλησία του Χριστού αλλά βάσει του Λόγου του Θεού εκκλησία του σατανά.  Όμως τα έσχατα χρόνια η εκκλησία της Φιλαδέλφειας θα κάνει πάλι την παρουσία της. Στην Αποκάλυψη αναφέρεται απευθυνόμενος ο ίδιος ο Θεός στην εκκλησία της Φιλαδέλφειας, η οποία είναι εκκλησία των εσχάτων χρόνων, πνευματική, τα εξής: Ιδού, θέλω κάμει τους εκ της συναγωγής του Σατανά, οίτινες λέγουσιν εαυτούς ότι είναι Ιουδαίοι, και δεν είναι, αλλά ψεύδονται ιδού, θέλω κάμει αυτούς να έλθωσι και να προσκυνήσωσιν ενώπιον των ποδών σου. Τι να προσκυνήσουν; Τον άνθρωπο; Όχι. Την Φιλαδέλφεια, την αγάπη. Σε όποιον νου κι αν υπάρχει η Φιλαδέλφεια. Αυτό θα δεχτούν οι άνθρωποι. 

Εμείς μέσα στη Φωνή Θεού, κατ’ εντολή Θεού, αγωνιζόμαστε να φέρουμε την Φιλαδέλφεια στη ζωή μας, να γίνουμε φιλάδελφοι και ο Θεός μας δείχνει τον τρόπο. Μέσα στη Φωνή Θεού πιστεύουμε στην Φιλαδέλφεια, πιστεύουμε στο ολοκληρωμένο Ευαγγέλιο το οποίο μας παροτρύνει να πιστέψουμε στην άφθαρτη ζωή, αφού ξέρουμε ότι ο Θεός πέθανε για να μην πεθάνουμε. Αφού γνωρίζουμε ακόμη ότι όπου Θεός βούλεται, όπου το Πνεύμα του Θεού εκεί νικάται φύσεως τάξις. Μέσα στην Φωνή Θεού καταργούμε την όποια εξουσία και συστήνουμε ως μέτρο σύγκλισης αλλά και ενότητας όλων των ανθρώπων και μεταξύ μας την ετερότητα, σαν σημείο αναφοράς για την ενότητα, επαγγελία η οποία σήμερα ήρθε η ώρα να λάβει χώρα και έχει ως εξής: Πάτερ Άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου ώ δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς.

Αδέλφια μου, ο Χριστός ξεκίνησε ένα ανθρωποσωτήριο έργο κηρύττοντας ο ίδιος το θέλημα του Θεού, του Πατέρα του στη γη διότι ότι ειπώθηκε από τον Υιό ανήκει στη σοφία του Πατέρα και θα πρέπει να την υιοθετήσουμε όλοι μας, ώστε να μπορέσουμε να διασφαλίσουμε τη ζωή. Ο Πατέρας στην συνέχεια μετά τον Υιό, εργάστηκε με τους μαθητές του Κυρίου, στην αρχή στην Ιουδαία —αφήνοντας να εννοηθεί ότι χρειάζεται η συμμετοχή όλων, ο καθένας βάζει το δικό του λιθαράκι, είμαστε κληρονόμοι, συγκληρονόμοι,  συμμέτοχοι. Ο Θεός λοιπόν, εργάστηκε με τους μαθητές παροτρύνοντάς τους να μπουν στο «πορευθέντες»  αφού τους είπε δια Πνεύματος Αγίου: Μαθητές πορευθέντες ανά τα έθνη, κηρύξατε τούτο το Ευαγγέλιο της Βασιλείας σε όλην την κτίση. Όστις πιστεύση και βαπτισθή θέλει σωθή, όστις όμως απιστήση θέλει κατακριθή. Σημεία δε εις τους πιστεύσαντας θέλουσι παρακολουθεί ταύτα, Εν τω ονόματί μου θέλουσιν εκβάλλει δαιμόνια· θέλουσι λαλεί νέας γλώσσας όφεις θέλουσι πιάνει· και εάν θανάσιμόν τι πίωσι, δεν θέλει βλάψει αυτούς· επί αρρώστους θέλουσιν επιθέσει τας χείρας, και θέλουσιν ιατρεύεσθαι.

Μαζί με τους Αποστόλους, συνάμα, με διαφορετικό τρόπο, εργάστηκε πάλι το Πνεύμα το Άγιο —αφού αυτό εργάζεται ποικιλοτρόπως— μέσω του Αποστόλου Παύλου. Με άλλον τρόπο σ’ αυτόν. Ο Απ. Παύλος δια Πνεύματος Αγίου κινούμενος, κατάφερε να ιδρύσει την εκκλησία του Χριστού σε 12 χώρες. Στη συνέχεια ο Απ. Παύλος έστειλε περί τις 15 επιστολές για να ενισχύσει τις εκκλησίες αυτές, να ενισχύσει όλους όσους είχαν μετανοήσει, αλλά και για να τους δώσει δύναμη ώστε να πιστέψουν στον Χριστό και να τείνουν στην αναγέννηση, συνάμα να ξεκινήσουν να κάνουν τον καλόν αγώνα του καθαρισμού, του αγιασμού και της εξάπλωσης του Ευαγγελίου. Ήταν χρόνια εξάπλωσης. Μέσα από πολλές θυσίες εξαπλώθηκε ο Χριστιανισμός και πολλή εκμετάλλευση έχει γίνει στο όνομα του Χριστού. Στη συνέχεια όμως, οι επιστολές αυτές αν και είχαν σταλεί σε συγκεκριμένες εκκλησίες προσωπικά, έγιναν καθολικές επιστολές, αφού όπου υπάρχει Χριστιανισμός σήμερα, όλες αυτές: προς Κορινθίους, Θεσσαλονικείς, Εφεσίους κ.α., διαβάζονται και είναι προς οικοδομή. Μάλιστα και ο Θείος Ιάκωβος, ο Απ. Πέτρος, ο Ιωάννης ο Θεολόγος, ο Ιούδας ο αδελφόθεος, όλοι αυτοί έγραψαν καθολικές επιστολές και τις έστειλαν παντού. Έτσι σιγά – σιγά μετεδόθη ο Χριστιανισμός στους Ιουδαίους πρώτα, στους Έλληνες κατόπιν, στην Ευρώπη, στην Αμερική, στον Καναδά, στην Αυστραλία, στη Ρωσία, στην Ασία, στην Κίνα σήμερα, στην Αφρική. Έτσι εκπληρώνονται πολλές επαγγελίες και η υπόσχεση που εδόθη στον Αβραάμ, ότι εκ του σπέρματός  σου ευλογηθήσονται πάσαι οι φυλαί της γης. Και μάλιστα είναι γραφικό: πριν ακόμη κηρυχθεί σε όλη τη γη θα έρθει το τέλος. Όλες αυτές όμως οι χώρες, ας σημειωθεί, ήταν πρώτα ειδωλολατρικές χώρες.

Οι Χριστιανοί που πρώτα ήτο ειδωλολάτρες, όπως και εμείς, που σήμερα πιστεύουμε στον Χριστό, εκκλησιαζόμαστε, όμως δεν αναγεννηθήκαμε ουσιαστικά, παρά μόνο τυπικά, αφού η ρίζα του εγωισμού δεν μας άφησε να γίνουμε ακόμη ένα μεταξύ μας και με τον Θεό και ο λόγος διότι όλοι συνέχεια κρίνουμε βάσει των συμφερόντων μας. Στη συνέχεια οι άνθρωποι αντί να έχουν αρχηγό τον Χριστό δημιούργησαν οι ίδιοι, ανώτερους και κατώτερους, δεν ήταν δύσκολο αφού κάποιοι έχουν τον εγωισμό, έτσι εθέσπισαν οι άνθρωποι εξουσίες, έφυγαν από την εξουσία του Θεού και μπήκαν στην εξουσία του ανθρώπου. Φυσική συνέπεια να μπουν πολλά εντάλματα, πολλοί τύποι και όλα αυτά να τους κάνουν να ζουν πυρίκαυστα, αφού περιμένουν από τον άνθρωπο σωτηρία, αλλά βλέπουμε ότι ζούμε και ειδωλολατρικά, αφού φύγαμε από την ουσία και έχουμε στηρίξει τη ζωή μας στους υλικούς θησαυρούς, όπως ο άφρων ενώ ξέρουμε ότι ο πραγματικός θησαυρός ανήκει στο Πνεύμα. Το Πνεύμα είναι αυτό που καθορίζει τη ζωή, την ελευθερία, τα πάντα μέσα στη δημιουργία. Το έχω ξαναπεί, οι Χριστιανοί οφείλουν απέναντι στον Θεό και στον εαυτό τους να διέπονται από δύο αρχές: η μία να αγαπούν τον Θεό και η άλλη τον αδερφό. Αυτά ακόμα μέχρι σήμερα δυστυχώς δεν έχουν λάβει χώρα. Μέσω της ανυπακοής γέμισε ο κόσμος με νόμους, θρησκείες, τύπους, εντάλματα, πολιτικά συστήματα τα οποία, ναι, εν μέρει ωφελούν, στην ουσία όμως δεν φέρνουν αποτελέσματα ώστε να λυτρωθεί ο άνθρωπος από την αμαρτία, την φθορά, την ασθένεια, από τον θάνατο.

Δεν μπορεί ο κάθε άνθρωπος να θέλει να σωθεί με τον δικό του τρόπο, φτιάχνοντας Θεό στα μέτρα του. Ένας είναι ο τρόπος και αυτός είναι που καθόρισε ο ίδιος ο Χριστός, ο ίδιος ο Πατέρας ο οποίος συγκλίνει στο γενικό συμφέρον και όχι στο προσωπικό συμφέρον. Φυσική συνέπεια, ο τρόπος αυτός να έχει επηρεάσει —τα συμφέροντα, οι φιλοδοξίες— και τις νέες γενιές ώστε να νομίζουν οι νέοι, όχι θετικά πράγματα για τον Θεό, γιατί τον μεταβίβασαν λάθος οι προηγούμενες γενιές οι οποίες γίνονται παράδειγμα προς μίμηση, ώστε να είναι —έτσι τον έχουν οι άνθρωποι— προς αποφυγή ο Θεός, να μηδενίζουν τον Θεό στη ζωή τους οι άνθρωποι. Έτσι από μικρά παιδιά, οι πάντες λόγω της ανευθυνότητας των υπολοίπων πέφτουν στην παγίδα ώστε να θεωρούν ότι με το να πάνε στην εκκλησία αυτό από μόνο του, είναι αρκετό, κάθε Χριστούγεννα ή Πάσχα και δεν θεωρούν ούτε εννοούν το να εφαρμόζουν τις εντολές, δεν έχουν συλλάβει την αξία της εφαρμογής των εντολών του Θεού, αφού δεν γνωρίζουν καν ότι οι εντολές, οι νόμοι του Θεού είναι αυτά που καθορίζουν την ίδια την ζωή, το πόσο θα ζήσουμε. Φυσική συνέπεια, όλα τα παιδιά, οι νέοι σε όλο τον κόσμο να ζουν —από παιδικής ηλικίας— το ψέμα, αφού το ψέμα είναι το πονηρό. Ειναι γραφικό έγκειται η διάνοια του ανθρώπου επιμελώς επί τα πονηρά εκ νεότητος αυτού. Και ο λόγος διότι δυστυχώς το σύστημα εμπεριέχει πολλά λάθη τα οποία στη συνέχεια αφού τα προσφέρει στους νέους ανθρώπους αυτοί χωρίς να γνωρίζουν κάτι άλλο, ουσιαστικό, αρχίζουν να υπηρετούν από παιδικής ηλικίας συνειδητά το ψέμα με φανατισμό, να υπηρετούν οι πάντες εν αγνοία τους τον εγωισμό, τις πονηρίες, τα συμφέροντα, τις φιλοδοξίες, τις κρίσεις, τις επικρίσεις, τις καταλαλιές. Να υπηρετούν οι πάντες την φιλαργυρία αλλά και εκατομμύρια άλλα δαιμόνια, τα οποία έχουν εγκλωβίσει δυστυχώς όλους τους ανθρώπους σήμερα μικρούς και μεγάλους και τούτο διότι όλοι, ενώ γνωρίζουμε τον Χριστό, παρ’ όλα αυτά όλοι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, έχουμε αποστατήσει από το θέλημα του Θεού. Στη συνέχεια, πολλοί, βλέποντας την άγνοια των ανθρώπων επέλεξαν να το κάνουν και επάγγελμα, το να κηρύττουν το Ευαγγέλιο του Θεού και αναφέρεται γραφικά, ότι έγιναν πολλοί άνθρωποι έμποροι ψυχών που εκμεταλλεύονται την άγνοια των ανθρώπων για προσωπικά συμφέροντα, φυσική συνέπεια οι έμποροι στο όνομα του Χριστού να θησαυρίζουν. Ακόμα και σήμερα δυστυχώς, πολλοί εργάζονται για προσωπικά συμφέροντα εκμεταλλευόμενοι την άγνοια.

Τώρα, με αυτά δυστυχώς, όλοι οι άνθρωποι διαιρέθησαν σε δόγματα και αιρέσεις με πάμπολλα ανθρώπινα κατασκευάσματα, και ενώ έχουμε όλοι οι Χριστιανοί αρχηγό τον Χριστό, τον Θεό, έτσι λέμε τουλάχιστον στα λόγια, εκδηλώνουμε στη συνέχεια στη ζωή μας, μεταξύ μας, συμφέροντα, διαμάχες και προσωπικές φιλοδοξίες. Δυστυχώς με αυτές τις αρχές δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε τον νου του Χριστού ο οποίος φανερώνει αγάπη στον Πατέρα, στον άνθρωπο, στον φίλο, στον αδερφό, στον εχθρό, στην δημιουργία, η οποία και αυτή συστενάζει προσμένοντας τους υιούς και τις θυγατέρες. Μάλιστα πολλοί υποκινούν στο όνομα του Χριστού, για τα δικά τους συμφέροντα, πολέμους είτε δια των λόγων είτε δια των έργων. Έτσι αποδεικνύεται σύμφωνα με την διδασκαλία του Χριστού, ότι οι άνθρωποι παντού κρίνουν. Εκεί που κρίνουν υπάρχει αποστασία, φανατισμός, και εγωισμός. Στην ουσία δεν υπάρχει Χριστός. Αφού δεν υπάρχει Χριστός —το Ευαγγέλιο του Χριστού το προείδε, το πρόβλεψε αυτό δια Πνεύματος Αγίου— ο Πατέρας δια μέσου του Υιού φανέρωσε αλλά και δια μέσου του Αποστόλου Παύλου, ότι τα έσχατα χρόνια οι άνθρωποι θέλουσι είσθαι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, ανόσιοι, αχάριστοι άσπλαχνοι κλπ.. Σίγουρα πιο παλιά οι άνθρωποι δεν ήταν όλοι έτσι, το παράξενο είναι ότι σήμερα που λέμε ότι είναι έσχατα χρόνια, το βλέπουμε σε πολλούς ανθρώπους να έχουν αυτές τις ιδιότητες, να λειτουργούν μ’ αυτόν τον νόμο (της φθοράς), η πλειόνα των ανθρώπων στοιχειοθετεί τη ζωή της πάνω σε αυτά. Δέστε σήμερα η ύλη, είναι κύριο θέμα σε όλες τις συζητήσεις των ανθρώπων. Ακόμα και ο πνευματικός κόσμος ενδιαφέρεται για το πόσα θα παίρνει. Όλοι γίνανε μισθωτοί και υπηρετούν τον Θεό, υποτίθεται, όχι από αγάπη αλλά γιατί οι πάντες πληρώνονται. Ενδιαφέρεται, σήμερα, ο πνευματικός άνθρωπος, σε ποιο ταμείο ανήκει, στο ΙΚΑ, στο ΤΕΒΕ, στο Δημόσιο κλπ.. Δυστυχώς η ζωή μας απεδείχθη ότι στηρίζεται, σε όλους, μηδενός εξαιρουμένου, πνευματικού ή μη, στα χρήματα και στα φάρμακα. Αν αυτά φύγουν, θα πεθάνουμε ακαριαία. Μάλιστα θα δημιουργηθεί τόση σύγχυση, αφού έχει στηριχτεί η ζωή μας πάνω σε αυτές τις αρχές, που θα μας οδηγήσει σε συγκρούσεις πολυποίκιλες. Αν αυτό συνεχιστεί, αυτή η αντιπαλότητα κι ο άνθρωπος συνεχίσει να έχει αυτήν την αποστασία, ο Λόγος του Θεού μας λέει ότι ο Θεός θα στείλει τον αντίχριστο. Εάν γίνει αυτό, να στείλει ο Θεός τον αντίχριστο, τότε αυτός θα τα καθαρίσει όλα, τα δόγματα και τις αιρέσεις και όσους δεν έχουν Χριστό, όσους δεν έχουν Θεό, τους άθεους. Διότι ο Θεός την ύλη την έδωσε ώστε να την διαχειρίζονται οι άνθρωποι με τη δικαιοσύνη του Θεού, η οποία συγκλίνει στο ότι το περίσσευμα του ενός να μεταβιβάζεται στο υστέρημα του άλλου και όχι όπως είναι σήμερα, όπου η ζωή του ανθρώπου, εξαρτάται από το αν έχει χρήματα. Μάλιστα δεν είναι άδικο, ένας που έχει χρήματα να ζει με όλες τις ανέσεις και να μην νοιάζεται καθόλου για κάποιον που έτυχε να μην έχει; Μάλιστα να τον ονομάζει αυτόν που δεν έχει, ανίκανο, τεμπέλη, και λοιπά; Και ο λόγος που δεν έχει αυτός ο άνθρωπος είναι όχι διότι δεν θέλει να εργάζεται, αλλά διότι δεν έχει τον τρόπο ή τα μέσα να βρει μια δουλειά, αφού το σύστημα δουλεύει με τα συμφέροντα, με φυσική συνέπεια να πεθαίνει ο αδερφός δίπλα και ουδείς να μην ενδιαφέρεται. Μάλιστα οι ιθύνοντες των λαών συνέχεια, όλο επιβάλλουν νόμους με πολλούς φόρους, σε σημείο ο κόσμος να στερείται ακόμα και τα απαραίτητα. Ο προφήτης Ησαΐας το ανέφερε αυτό, ότι τα έσχατα χρόνια οι άρχοντες θα καλαμώνουν τους λαούς, όπως ο γεωργός αφού πρώτα μαζέψει τις ελιές, μετά βγαίνει με ένα καλάμι να τινάξει αυτές τις λίγες που έμειναν πάνω στο δέντρο, να τις πάρει όλες. Έτσι δυστυχώς κάνουν σήμερα οι άνθρωποι, οι άρχοντες, δεν έχουν το Πνεύμα του Θεού, αφού ούτε κι ο κόσμος το έχει, στενάζει ο λαός και όλοι φταίμε λίγο ή πολύ αφού έχουμε φύγει από το θέλημα του Θεού. Δεν βάλαμε τον Θεό άρχοντα αλλά βάλαμε ανθρώπους. Και ξέρουμε ότι, είναι επικατάρατος ο άνθρωπος που στηρίζεται σε άνθρωπο. Έτσι λοιπόν παραβαίνεται κάθε αρχή και κάθε εξουσία, στο όνομα φυσικά της δικαιοσύνης. Αυτό λοιπόν τώρα ήρθε η ώρα, εμείς να το προσέξουμε.

Αν αυτό αδέλφια μου συνεχιστεί, ο κόσμος να βαδίζει μ’ αυτούς τους ρυθμούς, με τις πονηρίες, με τα συμφέροντα —πολλές αντιπαλότητες— ο Πατέρας θα αποφασίσει να στείλει τον αντίχριστο, όμως πριν γίνει αυτό, είναι γραφικό, θα κάνει αρπαγή εκείνων που αφιερώνονται και εργάζονται για την δόξα του Θεού και την σωτηρία του κόσμου με αλήθεια και όχι εκείνων που ανήκουν στην εκκλησία αλλά υπηρετούν το ψέμα. Αποδεικνύεται γραφικά η αρπαγή, δύο έσονται εν τη κλίνη ο εις παραλαμβάνεται ο εις αφήνεται, δύο αλέθουσι εν τω μυλώνι ο εις παραλαμβάνεται ο εις αφήνεται, δύο ευρίσκονται εις τους αγρούς ο ένας παραλαμβάνεται ο ένας αφήνεται. Αυτό σημαίνει αρπαγή. Φανταστείτε τώρα να έρθει η μέρα που θα ψάχνει ο ένας τον άλλον και να μην μπορεί να τον βρει, να μην μπορούν να ξανασυναντηθούν ποτέ, αφού θα έχει γίνει η κρίση. Πριν όμως φτάσουμε στο σημείο αυτό, ο Θεός θέλει την ένωση, των Χριστιανών, όμως αυτή απεδείχθη ότι δεν μπορεί να γίνει διότι για να γίνει πρέπει οι άνθρωποι να καθαριστούν ώστε να ακούσουν τη ζώσα φωνή του ζώντος Θεού, η οποία ζώσα φωνή θα τους κατευθύνει στην ενότητα. Αυτό είναι δύσκολο, παρ’ όλα αυτά, επειδή υπάρχει σε πολλούς καλή προαίρεση και είναι διατεθειμένοι να κάνουν το θέλημα του Θεού, πάλι ο Θεός από την αγάπη του σήμερα για να αποτρέψει ένα παγκόσμιο κακό με την παρουσία του αντιχρίστου —διότι όταν μιλάμε για αντίχριστο, μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι έχουν στην εξουσία τους τα πάντα, σε σημείο να μπορούν να επηρεάσουν ακόμη και φυσικούς νόμους — αυτός λοιπόν ο αντίχριστος, αν έρθει, θα θελήσει ολους να μας καθαρίσει, όλους όσους παρουσιάζουν, ειδικότερα, φανατισμό ώστε στον πλανήτη να μην υπάρχει ούτε Θεός, ούτε σέβασμα, αφού αυτός έτσι όπως τον παρουσιάζουν οι Χριστιανοί δεν κάνει καλό, κάνει κακό, έχουν πολλές αντιπαλότητες οι Χριστιανοί. Να μην υπάρχει καμιά θρησκεία και κανένας λαός που να μην υπακούει σ’ αυτόν. Ο λόγος για να έχει τον απόλυτο έλεγχο —παγκοσμιοποίηση— αυτό που έχουμε ακούσει, που προσπάθησαν πολλοί ανά τους αιώνες να το φέρουν αλλά δεν τα κατάφεραν γιατί υπάρχει ο κωλύων, αυτός που εμποδίζει τον αντίχριστο. Είναι το Πνεύμα το άγιο —αφού ο Θεός θα χρησιμοποιήσει τα πάντα ώστε να αναγεννήσει τον άνθρωπο. Όμως ο αντίχριστος, είπαμε, ο σκοπός του είναι να δημιουργήσει παγκόσμια κυβέρνηση χωρίς Θεό.

Πριν όμως φτάσουμε σε αυτό το σημείο, ο Θεός μας καλεί να μπούμε στο αγιαστήριο, διότι, πέρα από το πρώτο σχέδιο που είναι η ενότητα, στοιχείο το οποίο, δεν μπορεί να λάβει χώρα με τα κηρύγματα περί ενότητας, και ο βασικός λόγος είναι διότι οι άνθρωποι σήμερα που ξέρουν γράμματα και κατανοούν το θέλημα του Θεού πάλι δεν μπορούν να συνυπάρξουν με τους άλλους, με τους αδερφούς. Αυτοί λοιπόν που γνωρίζουν κάτι, πάλι δεν μπορούν να μπουν στη Φιλαδέλφεια, θέλουν να γίνουν αρχηγοί αφού κάνουν τους απεσταλμένους, τους πνευματικούς, τους ποιμένες, τους προφήτες, τους συγκεκριμένα δογματικούς κλπ..

Ενώ, όλοι είμαστε αδέλφια και ένας είναι ο ποιμένας, ο Χριστός. Όλο αυτό το σύστημα λοιπόν, οδηγεί στην αποστασία. Απεδείχθη ότι οι αρχηγοί χωρίζουν τον λαό. Αυτό δυσχεραίνει την κατάσταση, διότι όλοι είναι επηρεασμένοι από τον εγωισμό, η άγνοιά μας δίνει αυτό το δικαίωμα, φυσική συνέπεια να υπάρχουν στον κόσμο πρόβατα και τσοπάνηδες και όλοι να κρίνουν την διπλανή στάνη. Σήμερα όμως ο Θεός φρόντισε να υπάρχουν σχολεία παντού, να μάθουμε όλοι γράμματα, να γνωρίζουμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού, να μπορούμε να διαβάζουμε. Δεν χρειάζονται σήμερα ποιμένες και πρόβατα, αυτά ήταν στην αρχή που υπήρχε  άγνοια. Σήμερα όλοι γνωρίζουμε γράμματα, όποιος θέλει μπορεί να ακολουθήσει τον Χριστό, όποιος δεν θέλει δεν χρειάζεται να τον πείσει κανένας, δεν κάνουμε εμπόριο, απλά μόνο συζήτηση με αγάπη και όλοι μεταξύ μας φίλοι. Είναι ντροπή σήμερα να φανατιζόμαστε, να δογματιζόμαστε, να κάνουμε ανώτερους ή κατώτερους. Όλοι είμαστε παιδιά Θεού και ο καθένας έχει πάνω του μια ιδιαίτερη σοφία, ένα ιδιαίτερο τάλαντο το οποίο όταν το αξιοποιήσει ωφελεί πολύ την εκκλησία του Χριστού. Τα τάλαντα που μας έδωσε ο Θεός είναι όλα ισάξια. Θα φέρω ένα παράδειγμα για να καταλάβουμε ότι όλοι είμαστε ιδιαίτεροι, ξεχωριστοί, ότι όλοι έχουμε χρεία ο ένας τον άλλον κι ότι είμαστε ισάξια μέλη στη Βασιλεία: Για να ανοίξεις ένα χρηματοκιβώτιο το οποίο εμπεριέχει έναν μεγάλο θησαυρό, θα χρειαστείς έναν κωδικό. Αν ο ένας αριθμός λείπει, ο ένας άνθρωπος λείπει, το χρηματοκιβώτιο με τον θησαυρό δεν μπορεί να ανοίξει. Γι’ αυτό, όλοι μαζί είμαστε αυτοί που μπορούμε να ανοίξουμε το χρηματοκιβώτιο με τον θησαυρό. Ο θησαυρός είναι ο Χριστός.

Αδέλφια μου, για να ιδρυθεί η βασιλεία, είπαμε χρειάζεται η ενότητα. Αυτή όμως, αφού δεν γίνεται, θα δημιουργήσουν οι Χριστιανοί άθελά τους προϋποθέσεις για να έρθει ο αντίχριστος. Όμως πριν γίνει αυτό, και για να μην γίνει ποτέ, ο Θεός θα βάλει όσους καλεστούν απ’ αυτόν σήμερα, στο αγιαστήριο. Αυτή είναι η δική μας αποστολή —κι άλλοι πολλοί άνθρωποι, που υπάρχουν— ώστε να παρουσιαστούν στον κόσμο άνθρωποι του Θεού. Αυτοί με την δύναμη του Αγίου Θεού, γεμάτοι με Πνεύμα Άγιο, θα καθηλώσουν τον κόσμο με την σοφία του Θεού αφού τα έργα του λόγου τους θα ξεπερνούν κάθε ανθρώπινη νόηση σε σημείο ώστε και οι μεγάλοι να ταπεινωθούν.

Μέσα στην Φωνή Θεού υπάρχουν σήμερα πολλά παιδιά, αυτά πρέπει να μπουν σιγά-σιγά στο αγιαστήριο και να βάλουν τον Χριστό να προηγείται στη ζωή τους. Αυτό πρέπει να το σκεφτούμε όλοι σήμερα καλά. Διότι η κρίση των ζώντων ξεκίνησε. Φυσική συνέπεια όλα τα ακάθαρτα πνεύματα να ακολουθήσουν τον αρχηγό τους. Ο αρχηγός τους είναι ο διάβολος, μαζί με τους ανθρώπους που έχει υποχειριάσει. Ο διάβολος θα τους πάει στην πατρίδα του που είναι το πυρ το αιώνιο. Όποιος δεν προσέχει σιγά-σιγά δαιμονίζεται. Ο Χριστός όμως με τα παιδιά που αφιερώνονται θα εργαστεί ώστε να καταργήσει σ’ αυτά την φθορά, την αμαρτία, τον θάνατο, στο αγιαστήριο. Στη συνέχεια ο Χριστός μέσω αυτών των παιδιών (θα δημιουργηθούν προϋποθέσεις) θα γίνει κυβερνήτης όλων των λαών της γης. Αυτό σημαίνει ανατροπή του παρόντος δαιμονισμένου κόσμου αφού θα τεθεί ως σύνταγμα παγκόσμια, το Ευαγγέλιο του Χριστού.

Τώρα, εμείς πώς θα ξεκινήσουμε να κάνουμε τον αγώνα αυτόν. Όσα παιδιά το επιθυμούν στην Φωνή Θεού, μπορούν να πάρουν στοιχεία από τον Λόγο του Θεού κι από την υγιαίνουσα διδασκαλία που μας έχει δώσει ο Θεός και να εισέλθουν στο αγιαστήριο.

Το πρώτο στοιχείο που πρέπει να πιστέψουμε είναι, ότι ο Θεός ουκ εποίησε θάνατο, ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων και σωτήριαι αι γενέσεις του κόσμου. Αυτό λοιπόν θα το βάλουμε στο δισάκι μας για να μπούμε στο αγιαστήριο. Θα γίνει πίστη μας από σήμερα. Θα φύγει αυτή η πίστη που είχαμε μέχρι χτες.

Το δεύτερο στοιχείο που θα βάλουμε στο δισάκι μας για να μπούμε στο αγιαστήριο είναι ότι ο γνήσιος Θεός είναι τρία πρόσωπα και τα τρία πρόσωπα είναι αθάνατα και είναι μία ουσία, συμβολίζουν την ενότητα, ότι είναι διαφορετικά πρόσωπα, έχουν κάνει διαφορετικό έργο, παρ’ όλα αυτά παραμένουν ένα. Τα τρία πρόσωπα δεν χωρίζονται ποτέ εις τον αιώνα.  Και χρειάζονται και τα τρία πρόσωπα για να αναγεννηθεί και να ολοκληρωθεί ο άνθρωπος. Αν το ένα από τα δύο λείπει από τη ζωή ενός ανθρώπου, δεν το έχει καταλάβει το έργο που εργάζεται, δεν μπορεί να αναγεννηθεί ο άνθρωπος.

Το τρίτο στοιχείο είναι αυτό που είπε ο Χριστός στους μαθητές του, εί τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι. Με αυτόν τον τρόπο θα βάλουμε τον Χριστό να προηγείται στη ζωή μας και εμείς θα παρακολουθούμε τη ζωή μας . Όσα έργα συμφωνούν με το Ευαγγέλιο του Χριστού συμβολίζουν τον γνήσιο εαυτό μας, συμβολίζουν ότι μέσα μας ζει ο Χριστός. Όσα έργα δεν συμφωνούν με το Ευαγγέλιο του Χριστού συμβολίζουν τον έτερο κακό εαυτό μας, συμβολίζουν ότι μέσα μας κατοικεί ο διάβολος. Τώρα, στον κόσμο που ζούμε υπάρχουν ακαθαρσίες, κι αυτές, μας τυλίγουν όλους μηδενός εξαιρουμένου. Γι’ αυτό θα πρέπει να φύγουμε, όσο γίνεται, να απέχουμε δηλαδή από τον κόσμο. όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται. Κι όστις φίλος του Θεού, εχθρός του κόσμου. Και ο λόγος: για να μπορέσουμε να διαγράψουμε αυτόν τον νου που μας δημιούργησε η άγνοια. Για να δημιουργήσουμε τον νου του Χριστού. Οι ακαθαρσίες αυτές οι οποίες μπαίνουν και στη δική μας τη ζωή είναι: ζήλια, ψέμα, εγωισμός, κρίσεις, πονηρίες, συμφέροντα, φιλοδοξίες. Αυτά για να φύγουν θα χρειαστεί υγιαίνουσα διδασκαλία και αγιαστήριο, ώστε να δημιουργήσουμε τον νου του Χριστού. Όταν τα αποβάλλουμε όλα αυτά, το Πνεύμα το Άγιο θα έρθει. Όσοι δεν τα αποβάλλουν δεν μπορούν να έχουν σχέση με τον ζώντα Θεό. Όσοι όμως, τα αποβάλλουν, τότε το Άγιο Πνεύμα θα τους παραλάβει. Γι’ αυτό σήμερα όλοι εμείς μπαίνουμε στο αγιαστήριο για να προσέξουμε ώστε να φύγουμε από το ψέμα. Δηλαδή, ήρθε η στιγμή να πεις ψέμα, να μην το πεις το ψέμα ποτέ, διότι αυτό το ψέμα δεν ανήκει στη σοφία του Θεού κι αυτό γίνεται αιτία να σε απομακρύνει από τον Θεό. Τι θα κερδίσω εγώ αν χάσω τον Θεό; Αφού κι αν όλον τον κόσμο κερδίσεις, αν δεν σώσεις την ψυχή σου, τη ζωή σου, τι σημασία έχει!

Ύστερα θα προσέξουμε τον εγωισμό και την ταπεινοφροσύνη. Αυτά είναι δύσκολα πράγματα διότι είναι η ζωή μας τέτοια και δεν μπορούμε να το καταλάβουμε πότε έχουμε εγωισμό και πότε έχουμε ταπεινοφροσύνη. Θα χρειαστούμε για να το καταλάβουμε, έναν άνθρωπο πνευματικό να είναι δίπλα μας. Αυτό δεν μπορεί ο άνθρωπος να το ανεχτεί, δεν μπορεί να ζήσει δηλαδή, γιατί θα του προσδιορίζει, θα του καθορίζει πολλά λάθη. Άρα λοιπόν, θα πρέπει να τα βρει μόνος του ο καθένας, γιατί λέει ο Λόγος του Θεού: Έλεγξε σοφό να γίνει σοφότερος, έλεγξε μωρό να γίνει μωρότερος.  Όταν είναι να πας να ελέγξεις έναν που είναι μωρός, δεν θα σε ακούσει, θα βρεις τον μπελά σου. Γι’ αυτό λοιπόν, μόνος του ο άνθρωπος όταν έχει αποστολή κι έχει καλή πρόθεση θα μάθει. Εδώ τώρα για να βοηθηθούμε θα πρέπει να κάνουμε μια προσευχή ώστε σε αυτή να λέμε, Κύριε βοήθησέ με να ταπεινωθώ εις το έπακρον. Ο πνευματικός μου πατέρας έλεγε: διότι αν δεν με βοηθήσεις, να ταπεινωθώ, καλύτερα να μην είχα γεννηθεί διότι αν δεν δω τον Πατέρα μου να ζω μαζί του και πέσω στην κόλαση να βασανίζομαι μέρα-νύχτα, χίλιες φορές να μην είχα γεννηθεί.

Εμείς, σαν Φωνή Θεού φρουρούμε τους αδερφούς και τους εαυτούς μας από τον εγωισμό με το που δηλώνουμε φιλάδελφοι, με το που δεχόμαστε όλους τους ανθρώπους με την όποια ετερότητα, με το που δεν επιβάλλουμε την δική μας γνώμη σε κανέναν, με το που ζούμε στο αγιαστήριο σαν μαθητές και όχι σαν δάσκαλοι, με το που δεν έχουμε στη ζωή μας ανώτερους ή κατώτερους. Ο Χριστός όταν δει ότι λέμε αλήθεια, θα στείλει το Άγιο Πνεύμα να μπει μέσα μας και να μας παραλάβει ώστε να μας καλλιεργήσει και να μας δώσει να καταλάβουμε ότι χωρίς το Πνεύμα το Άγιο και χωρίς την ταπείνωση δεν γίνεται να σωθούμε. Άμα εργαστούμε με αλήθεια, με ταπείνωση να είμεθα σίγουροι ότι σύντομα θα δούμε τον Χριστό, πρώτα πνευματικά θα τον συναντήσει ο καθένας, στο αγιαστήριο και κατόπιν προσωπικά, διότι είναι γραφικό, ο κόσμος δεν θα με ξαναδεί, εσείς όμως θα με βλέπετε διότι εγώ ζω κι εσείς θα ζείτε. Ειδικότερα όταν παρουσιάσουμε τον Χριστό, θα τον δούμε, όταν τον βάλουμε στη ζωή μας. Όταν τώρα κάποιος δεν κάνει το θέλημα του Θεού, ο Χριστός αυτόν δεν τον παίρνει στα σοβαρά και δεν τον ακούει. Είναι γραφικό, ο Θεός αμαρτωλών ουκ ακούει, αλλ’ εάν τις θεοσεβής ή και το θέλημα αυτού ποιή, τούτου ακούει. Εάν όμως ένας μπει στο αγιαστήριο, θα πει ο Χριστός, εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ· εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει· είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου. Και εδώ δεν πάμε να κερδίσουμε μια ζωή απλώς πέντε, δέκα χρόνων, πάμε να κερδίσουμε αιώνια ζωή, άφθαρτη ζωή, χωρίς τέλος ζωή.

Τώρα θα πρέπει να προσέξουμε ακόμα κάτι πολύ σημαντικό. Αυτό είναι η κρίση. Ο Λόγος του Θεού φωνάζει: Μη κρίνετε, διά να μη κριθήτε. Συ τις είσαι όστις κρίνεις ξένον δούλον; εις τον ίδιον αυτού κύριον ίσταται ή πίπτει. Αναπολόγητος είσαι, ω άνθρωπε, πας όστις κρίνεις· διότι εις ό,τι κρίνεις τον άλλον, σεαυτόν κατακρίνεις. Το Ευαγγέλιο το έχει γράψει το Πνεύμα το Άγιο, δεν είναι για περιφρόνηση και είναι όρος απαραίτητος και απαράβατος, εάν κρίνεις θα κριθείς. Λοιπόν, συ τις είσαι όστις κρίνεις ξένον δούλον; εις τον ίδιον αυτού κύριον ίσταται ή πίπτει· θέλει όμως σταθή, διότι ο Θεός είναι δυνατός να στήση αυτόν. Εσύ ποιος είσαι; Διά τούτο αναπολόγητος είσαι, ω άνθρωπε, πας όστις κρίνεις· διότι εις ό,τι κρίνεις τον άλλον, σεαυτόν κατακρίνεις· επειδή τα αυτά πράττεις συ ο κρίνων. Με το να κατηγορείς τον άλλον, δεν ωφελεί, ίσα - ίσα είναι πολύ μεγάλος εγωισμός και εσύ που κρίνεις, καταδικάζεις τον εαυτό σου εις θάνατο. Αυτοί είναι οι νόμοι που επιβάλλουν τον θάνατο, όπως είπαμε πρόκειται περί νόμων που υπηρετούμε μέσα από την άγνοιά μας .

Στην συνέχεια θα προσέξουμε την πονηρία. Η πονηρία είναι στον εγκέφαλο, μέσα στην σκέψη. Θα προσέξουμε ώστε να μην διαλογιζόμεθα πονηρά εις βάρος του άλλου. Πότε είναι πονηρός κάποιος: όταν σκανδαλίζει και σκανδαλίζεται. Και οι δύο πάνε στην απώλεια. Ας έχεις και δίκαιο. Για μας τα πάντα πρέπει να συνεργούν στο αγαθό, όποια ερεθίσματα κι αν δεχτούμε, απ’ όπου κι αν τα δεχτούμε. Πρέπει να φτάσουμε σ’ αυτό το πνευματικό επίπεδο. Εξάλλου η αγάπη δεν στεγάζεται από πονηρίες, αφού αυτή τα πάντα ανέχεται, τα πάντα πιστεύει. Η αγάπη δεν έχει νόμο και όρο. Με αυτόν τον τρόπο σιγά- σιγά θα μας εγκαταλείψει ο έτερος κακός εαυτός μας.

Στη συνέχεια, το Πνεύμα το Άγιο το οποίο είναι αθάνατο μας παραλαμβάνει και βάζει μέσα μας αθάνατα στοιχεία τα οποία τα μεταγγίζει ο Θεός Πατέρας σε εμάς. Αυτά είναι: αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια, σύμπνοια, ταπεινοφροσύνη, κ.λπ.. Είναι αθάνατα, διότι αυτά μένουν εις τον αιώνα τον άπαντα και μαζί με αυτά μένει στον αιώνα τον άπαντα και αυτός που τα κυοφορεί. Μάλιστα στην Βασιλεία οι άνθρωποι θα διοικούνται από αυτές τις ιδιότητες, αυτούς τους νόμους, με αυτά τα στοιχεία.  Χρειάζεται λοιπόν να γίνουμε ταπεινοί. Είναι γραφικό: Εάν κανείς θέλει να γίνει πρώτος, πρέπει να γίνει πάντων έσχατος και πάντων δούλος. Αρχηγιλίκι εκεί που είναι ο Θεός δεν επιτρέπεται, διότι αρχηγός είναι μόνο ο Λόγος του Θεού και όλοι θα πρέπει να υποταχτούμε μέσα από την ελεύθερη βούλησή μας στην δική του σοφία, στην σοφία του Λόγου του Θεού, ώστε να ενωθούμε με τον Λόγο του Θεού,  για να μπορέσουμε να ζήσουμε.

Πάμε τώρα να δούμε μια παραβολή. Αυτή είναι η παραβολή του μεγάλου δείπνου. Τι έκανε ο Θεός σ’ αυτήν; Έστειλε τους υπηρέτες του να φωνάξουν τους προσκεκλημένους του στον δείπνο. Ο ένας λέγει ότι αγόρασε αγρούς και θέλει να τους δει, ο άλλος ότι αγόρασε βόδια και θέλει να τα δοκιμάσει, ο άλλος ότι πήρε γυναίκα, παντρεύτηκε και δεν είχε χρόνο να πάει στο κάλεσμα του Θεού κ.λπ.. Τώρα αυτό το αναφέρουμε μήπως στην προσπάθειά μας, μας συμβεί κάτι τέτοιο. Επί παραδείγματι, παλιά δεν υπήρχαν δόγματα, θρησκείες εντάλματα, υπήρχαν βόδια κ.λπ. ούτε επιχειρήσεις υπήρχαν. Σήμερα οι δικαιολογίες είναι ότι εγώ ανήκω στο τάδε δόγμα, ο ένας στο άλλο δόγμα, ο άλλος έχω αυτήν την επιχείρηση, ο άλλος είμαι Ορθόδοξος, ο άλλος Πεντηκοστιανός, ο άλλος Καθολικός, ο άλλος Προτεστάντης κ.λπ.. Αυτά τώρα έγιναν για όλους εμάς οι δικαιολογίες της παραβολής σήμερα και δεν καθόμαστε στο δείπνο της αγάπης. Τι θα κάνουμε στην προκειμένη περίπτωση. Θα πούμε σ’ όσους έχουν καλή προαίρεση, αν μας το επιτρέπουν, διότι εμείς δεν επιδιώκουμε τίποτα —και ξέρουμε ότι η όποια επιδίωξη κρύβει εγωισμό, γι’ αυτό δεν επιδιώκουμε— αν ερωτηθούμε θα πούμε: αδελφέ, μήπως με αυτόν τον τρόπο παρουσιάζουμε δυσχέρειες με φυσική συνέπεια να φεύγουμε από την αγάπη; Μήπως αδερφέ, αυτό δεν ωφελεί; Αν μας ακούσει, έχει καλώς. Αν δεν μας ακούσει, δεν πειράζει. Αν ενωθούμε όλοι οι Χριστιανοί τότε θα έλθει ο Χριστός και θα κάνει την Δευτέρα του Παρουσία. Εάν δεν ενωθούμε, θα έλθει ο αντίχριστος και αυτός θα μας «φάει» όλους. Πρέπει λοιπόν να ενωθούμε. Όμως επειδή και αυτό δοκιμάστηκε, το πρότειναν και άλλοι πριν από εμάς να ενωθούμε —δυστυχώς δεν έχει αποτέλεσμα— γι’ αυτό ο Θεός από την αγάπη του, μας καλεί να μπούμε στο αγιαστήριο ώστε όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου να εκχέει το Πνεύμα του το Άγιο σε όσους έχουν αφιερωθεί στο αγιαστήριο και σπουδάζουν τον Λόγο Θεού και την υγιαίνουσα διδασκαλία, ώστε οι άνθρωποι χάρη στα παιδιά αυτά να δουν τα μεγαλεία του Θεού και πάντες να έχουν ένα ισχυρό κίνητρο ώστε να κλίνουν γόνυ στο θέλημα του Θεού. Διότι μέσα από το αγιαστήριο επέλεξε ο Θεός τα επόμενα χρόνια να βγει ο άνθρωπος του μέλλοντος αιώνος, ο οποίος θα φέρει δια του Χριστού, την Βασιλεία του Θεού στη γη. Γένοιτο, γένοιτο, αμήν.