O ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

O ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΕΧΘΡΟΣ

 

Προσευχή

 

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

 

Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος, και σώσον Αγαθέ, τας ψυχάς και τα σώματα ημών.

 

Αδέλφια μου αγαπημένα  Ζει Κύριος.

Εύχομαι ο Άγιος Θεός και Πατέρας μας να επισκιάζει τη ζωή όλων μας σε καθημερινή βάση.

Εύχομαι υγεία πνεύματος και σώματος να πληρεί όλους τους ανθρώπους που έχουν χρεία υγείας, ώστε να έρθει αποκατάσταση στην ψυχή και το σώμα.

Εύχομαι  όλοι μας διά Πνεύματος Αγίου να σηκώσουμε το πνευματικό μας ανάστημα και με την δύναμη του Θεού να διώξουμε μακριά τους εχθρούς μας και να νικήσουμε όλους τους εχθρούς μας οι οποίοι επιβουλεύονται την ίδια μας τη ζωή, επιβουλεύονται την ενότητα μεταξύ μας αλλά και την αγάπη εκείνη που μπορεί να μάς φτάσει στον Θεό, την αγάπη εκείνη που αυξάνεται μεταξύ των Χριστιανών μόνο δια Πνεύματος Αγίου αφού είναι ευαγγελική απαίτηση να έχουμε όλοι οι άνθρωποι, ειδικότερα οι Χριστιανοί, αγάπη μεταξύ μας. Είναι γραφικό: «εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις». Αδελφια μου για να πετύχουμε τους στόχους μας, θα πρέπει να επικεντρωθούμε σε εμάς ώστε να τους καταλάβουμε, αλλά και να γνωρίσουμε ότι οι εχθροί μας δεν είναι έξω από εμάς αλλά μέσα σε εμάς και αυτοί είναι όλοι όσοι μας εμποδίζουν να σπουδάσουμε την αγάπη, ώστε να ενεργούμε με αυτή. Γι΄αυτό και στην Φωνή Θεού μιλάμε για το αγιαστήριο, για την υγιαίνουσα διδασκαλία, για την ετερότητα η οποία μπορεί να γίνει η βάση για την πολυπόθητη ενότητα, μιλάμε ακόμα για την κατάργηση του φυσικού θανάτου.

Φυσικά όλα αυτά είναι επαγγελίες των εσχάτων χρόνων και μπορούν να λάβουν χώρα στη ζωή μας, μόνο με την ουσιαστική ανακαίνιση του νοός, και αφού το πλήρωμα του χρόνου έχει έλθει. Το οποίο πιστεύουμε ότι ήλθε για τον καθένα μας αφού ο Θεός μας ενέπνευσε όλα αυτά. Ο κάθε άνθρωπος έχει μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή αποστολή, ο Θεός έδωσε ιδιάζουσα μορφή σοφίας στον καθένα μας.

 

Το θέμα μου είναι:

 

O ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΕΧΘΡΟΣ

Η ζωή αδέλφια μου για όλους εμάς σήμερα, με όλα αυτά τα ερεθίσματα που δεχόμαστε από το σύστημα του κόσμου, έχει γίνει μια αγριελαία, αλλά μην ξεχνάμε ότι με το κατάλληλο μπόλιασμα μπορεί να γίνει ευλογημένη καρποφόρα ελιά, η οποία να παράγει στο εκατονταπλάσιο το λάδι της, έτσι θα πρέπει να γίνει και στην δική μας ζωή. Θα χρειαστούμε όμως καλό μπόλι, και δόξα να έχει ο Θεός σήμερα δια Πνεύματος Αγίου μας δίνεται το καλύτερο. Αυτό είναι ο Λόγος του Θεού, η υγιαίνουσα διδασκαλία της Φωνής Θεού, η επιστήμη, η οποία και αυτή είναι στερέωση των καιρών.

Αδέλφια μου, για να πετύχουμε το στόχο μας θα χρειαστεί να προσεγγίσουμε τα δρώμενα του Ευαγγελίου με την καρδιά και όχι με τις διαμορφωμένες σκέψεις, οι οποίες πηγάζουν μέσα από την λογική των δογμάτων, ή τα υφιστάμενα στερεότυπα του κόσμου. Όταν ακούει η καρδιά, ο άνθρωπος δονείται από χαρά και δακρύζει από χαρά. Όταν ακούει όμως με την λογική ο άνθρωπος, απλώς διαπληκτίζεται, φανατίζεται, δογματίζεται, συνέχεια κρίνει και εύκολα ξεχνά.

Πριν ξεκινήσω την ανάλυση του θέματος, θέλω να δούμε κάτι που τελευταία έχει καταλήξει η επιστήμη, στο θέμα που μας απασχολεί, το οποίο είναι η κατάργηση του φυσικού θανάτου. Εμείς στην συνέχεια θα το δούμε όμως το θέμα αυτό και με την λογική του Χριστού.

Μια έρευνα που έγινε τελευταία  από την επιστήμη, η οποία ήρθε και αυτή στο φως και έκανε την παρουσία της στην δική μας εποχή, φανερώνει ότι η φθορά ξεκινά αμέσως μετά την εφηβεία, και ο λόγος διότι η υπόφυση η οποία είναι η αιτία αναπαραγωγής νέων κυττάρων, κατά παράξενο τρόπο σταματά να λειτουργεί φυσιολογικά -όπως αυτή ξέρει να εργάζεται όλα τα χρόνια- πριν από τα 22 μας χρόνια. Η επιστήμη κάνει έρευνες να δει ποιά είναι η αιτία που σταματά να δίνει εντολή  ώστε να παραχθούν καινούρια κύταρρα.

Η υπόφυση θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι είναι ο διακόπτης της ζωής, όπως υπάρχει ο διακόπτης για το φως σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, έτσι υπάρχει και ο διακόπτης της άφθαρτης ζωής. Για να τον έχει ο Θεός μέσα μας, σημαίνει ότι παίζει κάποιο ρόλο. Ποιός όμως είναι ο λόγος που σταματά στην εφηβεία; Σίγουρα η επιστήμη θα αργήσει να το βρει, διότι  η υπόφυση  εργάζεται στον νέο άνθρωπο επειδή πολύ απλά είναι αγαθός. Ο εγκέφαλος του  επιτρέπει τις βιοχημικές διεργασίες - μέσω της αγαθότητας, διότι δεν εχει μπει στο σύστημα του κόσμου- δεν επηρεάζεται η λειτουργία της υπόφυσης και δρα φυσιολογικά ώστε να παράγει νέα κύτταρα. Ο άνθρωπος όταν είναι νέος δεν είναι πονηρός, δεν είναι τόσο σκληρός, είναι λίγο διαφορετικός και ίσως αυτή να είναι η αιτία που λειτουργεί η υπόφυση σ΄αυτόν και αναπαράγονται νέα κύτταρα, ενώ με τα χρόνια ( το βλέπουμε και στη δική μας ζωή αλλά και στη ζωή των παιδιών) μπαίνουν ξένα στοιχεία που τον κάνουν πονηρό, σκληρό. Εμείς όμως, εδώ και πολλά χρόνια καταλάβαμε, γνωρίζουμε σήμερα, είμαστε βέβαιοι ότι σταματά να παράγει η υπόφυση ζωή διότι φορτώνεται ο εγκέφαλος μας με τόσες σκέψεις, οι οποίες έρχονται από το σύστημα του κόσμου, το οποίο δημιουργεί στον εγκέφαλο μας σύγχυση, με αποτέλεσμα οι βιοχημικές λειτουργίες του εγκεφάλου να υπολειτουργούν, αφού δημιουργείται ανακατανομή, σε σημείο να μην λειτουργούν καθόλου  με τα χρόνια. Με τον τρόπο αυτό  κινδυνεύει ακόμα και η ίδια μας η ζωή. Δυστυχώς έτσι όπως είναι δομημένο το σύστημα του κόσμου το μόνο που κάνει καλά είναι να σε οδηγεί σε αδιέξοδο, αφού γεννά την αμαρτία και κατόπιν τον θάνατο, και λόγος διότι όπως ξέρουμε  υπάρχουν τα συμφέροντα στις μεταξύ μας σχέσεις. Είναι γραφικό «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος», καθώς, «άνθρωπος δίγνωμος είναι και ακατάτατος εν πάσι τις οδοίς αυτού».

Δυστυχώς από παιδικής ηλικίας θεωρούμε πρόοδο να μάθουμε μια τέχνη ή μία επιστήμη,  διότι έτσι μας  έχει καθορίσει το σύστημα  του κόσμου, οι άνθρωποι, ότι πρέπει να φτιάξουμε πολλά χρήματα ώστε να έχουμε πολλές ανέσεις, θεωρούμε ότι πρέπει να παντρευτούμε να κάνουμε οικογένεια κλπ.  Συμφωνώ ότι πολλά από αυτά είναι σωστά,  όμως όλα αυτά πρέπει να γίνονται χωρίς να επηρεάζεται ο ψυχοσυναισθηματικός μας κόσμος, πράγμα αδύνατο για την εποχή μας, και ο λόγος απλός: δεν έχουμε δημιουργήσει τον νου του Χριστού  αν και λέμε ότι είμαστε Χριστιανοί.

Ο τρόπος που επηρεάζεται η ζωή μας είναι με την στενοχώρια, η οποία εμφανίζεται όταν αργεί να επιτευχθεί ο οποιοσδήποτε  στόχος που θέσαμε για να έρθει αυτό που εμείς πιστεύουμε ως καλό, και που  εμείς θεωρούμε ότι όταν εκπληρωθεί θα ζήσουμε την απόλυτη επιτυχία. Όταν λοιπόν αργεί, μπαίνει ο εγωισμός, στην συνέχεια αυξάνουν οι πονηρίες, κατόπιν πέφτουμε στην κριτική, αφού πάντα θα δεχόμαστε και εμείς κριτική, με την οποιαδήποτε  απόρριψη  που μπορούμε να δεχτούμε απο τον κόσμο, ή τα δικά μας κοντινά μας μέλη. Κάπως έτσι έρχεται η αποδιοργάνωση της ζωής. Οι συνθήκες δηλαδή που προσπαθούμε να πετύχουμε το οτιδήποτε δεν είναι οι ιδανικές, φυσική συνέπεια, αντί να προοδεύουμε, να οδηγούμαστε σε αντίθετα αποτελέσματα.

Η Φωνή Θεού για να μπορέσει να επιδιώξει την ενεργοποίηση της σωστής λειτουργίας της υπόφυσης, για να μην επηρεάζονται οι ενέργειες που καθορίζουν την υπόφυση ώστε να δουλεύει σωστά και να μας κρατά  πάντα στην ζωή, -κατ΄αποκάλυψη Θεού- ο Άγιος Θεός μας παραχωρεί υγιαίνουσα διδασκαλία, η οποία καθορίζει την σωστή λειτουργία όλου του ψυχοσυναισθηματικού μας κόσμου. Όμως επειδή ο κόσμος, το σύστημα, ο δικός του τρόπος, είναι ισχυρός μέσα μας, θα χρειαστεί από όλους μας αν θέλουμε να ζήσουμε, μια ισχυρή απόφαση. Αυτό, ο  Λόγος του Θεού το ονομάζει αφιέρωση, όλοι γνωρίζουμε ότι ο Κύριος εις όλον τον επί γης βίο του ήταν αφιερωμένος. Αφιερωμένος σημαίνει ότι είχε στόχους ουρανόδρομους.

Αυτοί οι στόχοι είναι δύο: ο πρώτος είναι να σπουδάσουμε, να μάθουμε  ποιό είναι το θέλημα του Θεού. Όχι επιπολαιότητες, διαβάσαμε μια φορά και τα ξέρουμε!

Ο δεύτερος στόχος είναι: Να μπορέσουμε να τα εντάξουμε  στη ζωή μας να λειτουργήσουν στη ζωή μας,  να εντάξουμε  στη ζωή μας τον νόμο του Θεού, το Ευαγγέλιο του Χριστού.

Ο Κύριος τόνισε:  «εάν δεν γίνετε ωσάν τα παιδία δεν  δύνασθε να εισέλθετε στην Βασιλεία του Θεού».

Τα παιδιά έχουν αυτάγαθο, αυτό τους δίνει ζωή, αφού η υπόφυση δεν δέχεται καμμιά σύγχυση. Τα παιδιά δεν έχουν πολλές σκέψεις, μάλιστα τρέχουν στη χαρά με ευκολία. Αυτό έκανε ο Κύριος μας, με χαρά  αντιμετώπιζε τα πάντα, ακόμη και τα σκάνδαλα, αφού σαν  Δάσκαλος όλων μας  ήξερε ότι όλα συνεργούν στο αγαθό  κι ότι όλα κρύβουν πίσω τους σοφία . Με αυτόν τον τρόπο  πέτυχε  να είναι ευάρεστος στον Θεό- Πατέρα.  Ο Πατέρας στη συνέχεια του έδωσε Πνεύμα χωρίς μέτρο. Αυτό το Πνεύμα που του δόθηκε του εξασφάλιζε λύση στα πάντα.

Απεδείχθη λοιπόν ότι ο Θεός δεν θέλει πονηρούς, δεν θέλει εγωιστές, δεν θέλει οκνηρία, δεν θέλει σκάνδαλα, δεν θέλει οι άνθρωποι να κινούνται για το ατομικό τους συμφέρον αλλά για το γενικό, εξάλλου είναι γραφικό: «ο δίκαιος μόλις σώζεται, που θέλει φανεί ο αμαρτωλός;». Τώρα δίκαιος ξέρουμε, ότι είναι «ο ελεών όλη την ημέρα», καθώς δίκαιος ανήρ είναι αυτός που έχει σαν αρχή την προσφορά. Με λίγα λόγια «η δικαιοσύνη των ανθρώπων απαιτεί, του Θεού προσφέρει».

Εμείς τώρα, αν θέλουμε να ζήσουμε, θα πρέπει να προβούμε από σήμερα σε δυο στόχους: ο ένας είναι να εξασφαλίσουμε την Σοφία του Θεού η οποία στεγάζει  την ειρήνη του Θεού, την χαρά του Θεού, την αγάπη του Θεού η οποία είναι ανυπόκριτη, την ταπεινοφροσύνη,  την δικαιοσύνη, ώστε να γίνουμε πάλι παιδιά Θεού, λαός Θεού.

Πολλοί πηγαίνουν στην εκκλησία, εκκλησιάζονται  τακτικά, προσεύχονται συνέχεια και  παρακαλούν τον Θεό να τους φέρει λύση στα προβλήματα που έχουν, μη γνωρίζοντας, ότι αυτά τα γεννάμε εμείς στην ζωή μας με την άγνοια μας.

Έχει και αυτό αποδειχθεί, ότι με τα λόγια είμαστε με τον Θεό ενώ με τα έργα μας υπηρετούμε τον κόσμο, έτσι το κακό παρόλο που πιστεύουμε στον Θεό αντί να μειώνεται, να αυξάνει μέσα μας. Γι΄αυτό στην Φωνή Θεού αποφασίσαμε ότι για να γίνουμε του Θεού θα πρέπει να εξασφαλίσουμε στη ζωή μας  την συνεχόμενη εντρυφή μας στις αρχές του Θεού, ώστε να δημιουργήσουμε τον νου του Χριστού. Θα μου πει κάποιος: αυτό δεν είναι δύσκολο, όμως θα απαντήσω ότι  δεν είναι και ακατόρθωτο και αξίζει τον κόπο, διότι με έναν  συνεχή αγώνα μπορούμε να δημιουργήσουμε τον νου του Κυρίου.

Ο Κύριος τόνισε «αιτείτε και δοθήσεται, ζητείτε και ευρήσεται, κρούετε και ανοιγήσεται», εμείς και σε αυτά κάνουμε λάθος διότι αιτούμε ανθρώπινες επιδιώξεις, ζητούμε να βρούμε πράγματα μέσα στον Λόγο του Θεού για να κάνουμε τους αρχηγούς, τους ποιμένες, τους προφήτες, τους εκλεκτούς, τους ιδιαίτερους, κλπ. και το τελευταίο είναι ότι κρούουμε στον Θεό για πράγματα κοσμικά.

Όμως στην πραγματικότητα τι σημαίνουν όλα αυτά;  Πρώτον, «αιτείτε και δοθήσεται»: τι να αιτήσουμε από τον Θεό; Να μας δώσει όρεξη, διάθεση να μένουμε στη σιωπή,  στο αγιαστήριο. Είναι σημαντικό να έχεις όρεξη να θέλεις να διαβάσεις, να προσευχηθείς, να γνωρίσεις τον Θεό. 

Δεύτερον, «ζητείτε και ευρήσεται». Τι να ζητήσουμε: να δούμε αν υπάρχει κάτι μέσα στον Λόγο του Θεού που μας χρειάζεται. Με το «ζητείται» βρήκαμε πολλά: « αν σε αγγαρεύσει ο αδερφός σου ένα μίλι, πήγαινε μετ΄ αυτού δύο», «εις τον ζητούντα παρά σου, δίδε, και του αφαιρούντος  τα σα  μη απαίτει», «μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε. Τις είσαι εσύ όστις κρίνεις αλλότριον ικέτη». Βρήκαμε το έλεος του Θεού, το οποίο μας «καταδιώκει». Βρήκαμε το «άφες αυτοίς, ού γαρ οίδασι τι ποιούσι», «έκβαλλε την δοκό η οποία βρίσκεται έμπροσθεν σου». Πολλά υπάρχουν μέσα στον Λόγο του Θεού τα οποία μας ωφέλησαν στη ζωή μας.  

Τελευταίο, «κρούετε και ανοιγήσεται». Με έναν συνεχόμενο αγώνα, με την αφιέρωση , στη σιωπή, στο αγιαστήριο επέρχεται καθαρισμός, αγιασμός και το Πνεύμα το Άγιο αυξάνει την ποσότητα ώστε κάποια στιγμή  ο άνθρωπος γίνεται καθ΄ολοκλήρου Σοφία Θεού συναρπάζουσα. Το Πνεύμα του Θεού σκηνώνει μέσα στον άνθρωπο, σκηνώνει ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιο.

Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα δημιουργήσουμε τον νου του Θεού . Ο Χριστός δεν διέφερε από εμάς βιολογικά, ως άνθρωπος, είχε και αυτός το σώμα του, η μόνη διαφορά ήταν στο πνεύμα, ενδιαφερόταν να κάνει το θέλημα του Πατέρα του όχι το  δικό του θέλημα, ζητούσε τα  «της Βασιλείας του Θεού». Έτσι θα πετύχουμε την επαγγελία η οποία μας καλεί να γίνουμε κατ΄ εικόνα και ομοίωση που σημαίνει ότι εξασφαλίσαμε την άφθαρτη αθάνατη ζωή, αφού ο εγκέφαλός μας βρίσκει τους ρυθμούς του και η υπόφυση λειτουργεί φυσιολογικά μέσα από το αγαθό. Το αγαθό έχασαν οι άνθρωποι του Θεού όταν ενώθηκαν με τις θυγατέρες των υιών των  ανθρώπων και έπεσαν τα χρόνια ζωής από 1000 που ήταν, στα 120. Η Αθάνατη ζωή βρίσκεται μέσα στη Σοφία του Θεού. Η Σοφία του Θεού είναι ο πάρεδρος του Θεού και δε συγκρίνεται η Σοφία του Θεού με όλους τους θησαυρούς της γης.  Όπως ο Σολομών, μικρό παιδί ήταν αλλά μπήκε στο μυαλό του να ζητήσει από τον Θεό ένα πράγμα: Σοφία. Και μέσω αυτής κατάφερε να γνωρίσει τον Θεό και να βασιλεύσει πολλά χρόνια.

Αδέλφια μου ο Χριστός μας αγάπησε πολύ, και ο λόγος διότι ο Χριστός μας φανέρωσε ότι το Πνεύμα του Πατέρα του εστί το ζωοποιόν, το οποίο μάλιστα ο Χριστός φανέρωνε με την ίδια του τη ζωή στα ερεθίσματα που δέχονταν από  τον κόσμο. 

Άρα λοιπόν, χρειαζόμαστε  Πνεύμα Θεού για να διατηρούμε την ειρήνη , την χαρά, την ευφορία, την ευεξία, τη σωστή λειτουργία. Όχι τυπικά όμως, να μιλάμε για τον Θεό, αλλά να ζούμε τον Θεό. Διότι αν δεν δημιουργήσουμε τον νου του Θεού σε όποια εκκλησία και να πάμε δεν ωφελεί και τζάμπα πάμε, διότι με το τυπικό ο κόσμος θα συνεχίσει να ζει πάντα μέσα μας.

Αδέλφια μου εν Κυρίω, ήρθε η ώρα για όλους εμάς να επέλθει η ανακαίνιση του νοός μας, η οποία μας βοηθά όλους εμάς να χτίσουμε μέσα μας τον νου του Χριστού, ώστε να μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε τις ιδιότητες του Θεού. Ανακαίνιση εν συντομία σημαίνει ότι αλλάζουμε τελείως το σπίτι που έχουμε, και με το Πνεύμα του Θεού μπορούμε -φυσικά με τον σχετικό αγώνα- να τον διαμορφώσουμε από την αρχή τον νου μας ώστε όλα τα δωμάτια του εγκεφάλου να μυρίζουν και να ζουν τον Χριστό. Μυροπωλείο Πνεύματος και Σοφίας πρέπει να γίνει ο εγκέφαλός μας. Αυτό χρειάζεται  ο νους μας και αυτό καλούμαστε όλοι να κάνουμε. Ο λόγος; Για να φέρουμε κοντά μας τον Θεό,  την ζωή, την αφθαρσία, ώστε αυτά τα δύο (η υγιαίνουσα διδασκαλία και η αφιέρωση) να είναι η αρχή και το τέλος στην καθημερινότητά  μας, μέχρι να πετύχουμε τον στόχο μας.

Ας αρχίσουμε να επισκευάζουμε τον νου μας σύμφωνα με την προτροπή και συμβουλή του Κυρίου μας. Πρώτον να διορθώσουμε κάτι πολύ βασικό. Αδέλφια μου, πολλές φορές ακούω τους πνευματικούς ανθρώπους οι οποίοι μάλιστα έχουν και την εξουσία πάνω σε πολλούς ανθρώπους, να λένε: ο Χριστός ανεστήθη - αυτό είναι αλήθεια-  να λένε ασυνείδητα ότι ο Χριστός νίκησε τον θάνατο, ακόμη ότι ο Χριστός κατάργησε τον θάνατο κλπ. και είναι αλήθεια, λέω όμως  ασυνείδητα διότι στην συνέχεια δηλώνουν τα εξής: Δεν είναι ζωή αυτή που ζούμε σήμερα εδώ, πότε θα έρθει η μέρα που θα πεθάνουμε και θα πάμε στον Κύριο! Ενώ η επαγγελία είναι να ιδρυθεί η Βασιλεία του Θεού στη γη, ο Παράδεισος ήταν στη γη και πάλι εδώ θα ξαναγίνει.

Απορώ! Είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια τύφλωση σε ανθρώπους οι οποίοι επικαλούνται τον Κύριο, οι οποίοι  διαχειρίζονται έθνη ολόκληρα! Πως δεν μπορούν να καταλάβουν οι ιθύνοντες των δογμάτων των εκκλησιών ώστε στη συνέχεια να καταλάβουν και οι λαοί, τα ποίμνια αυτών, ότι ο Χριστός δεν είναι στους νεκρούς, ο Χριστός είναι στους ζώντες, αφού το λένε: αναστήθηκε!

Αδέλφια μου αφού ο Χριστός νίκησε τον θάνατο, θα πρέπει να τον νικήσουμε όλοι.

Δεν είναι δυνατόν να βρεις τον Κύριο όταν πεθάνεις. Σίγουρα όλοι αυτοί οι αιώνες που παρήλθαν ονομάζονται  αιώνες της πτώσης,  αφού οι άνθρωποι δεν είχαν χρόνο παρά μόνο για πολέμους, διαμάχες και σκάνδαλα μεταξύ τους. Όλα αυτά στέρησαν την Φιλαδέλφεια, την Ειρήνη, την Αγάπη, την Δικαιοσύνη του Θεού η οποία πάντα προσφέρει, στερήθηκαν ακόμα την Σοφία του Θεού, με αποτέλεσμα να στερείται ο άνθρωπος την Ζωή, την Αφθαρσία, τον Θεό. Μάλιστα, όλοι σχεδόν οι θρησκευτικοί ηγέτες έδωσαν μεγαλύτερη προσοχή στις εκκλησίες τους, ώστε να λειτουργούν σύμφωνα με ανθρώπινες επιδιώξεις, δογματικές αναλήθειες ή εντάλματα ανθρώπων,  παρά  να υπηρετούν την αλήθεια, και αυτό είναι εμφανές.

Καμμιά εκκλησία δεν έχει σαν αρχή εφαρμοσμένη την αγάπη στον Θεό, αλλά, και την αγάπη στον αδελφό η οποία φτάνει «ως εαυτόν». Η αγάπη στον Θεό φαίνεται από την αγάπη στον αδερφό. Γιατί μπορεί να λέω ότι αγαπώ τον Θεό, αλλά «πως είναι δυνατόν ν΄αγαπώ τον Θεό και τον αδερφό μου που είναι δίπλα να  μην τον αγαπώ». Και όταν λέμε τον αγαπώ, σημαίνει ότι τον δέχομαι όπως είναι . Η αγάπη στον αδελφό  φτάνει «ως εαυτόν». Αδέλφια μου, πιστεύω ότι σήμερα ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, διότι ο Λόγος του Θεού γίνεται πιό επίκαιρος από ποτέ. Έτσι με τον σχετικό αγώνα μπορούμε να πετύχουμε πολλά, αρκεί να φύγουμε από τον θάνατο και να υπηρετήσουμε τη ζωή.

Την πληροφορία ότι ο Θεός θέλει να ζήσουμε, θα την  συναντήσουμε σε πολλά χωρία της Αγίας Γραφής.  Πχ. στην Αποκάλυψη αναφέρει: «εις τον νικώντα θέλω  δώσει να φάγει από το δέντρο της ζωής». Τι χρειάζεται  να νικήσουμε; είναι απλό, την αμαρτία η οποία γεννά  τον θάνατο. Όλοι το γνωρίζουμε, ότι βάσει του Λόγου του Θεού, τα οψώνια της αμαρτίας είναι ο φυσικός θάνατος. Άρα δεν πεθαίνουμε επειδή αυτό είναι το θέλημα του Θεού, αλλά επειδή έχουμε άγνοια, είμαστε αμαρτωλοί, απέχουμε από την υγιαίνουσα διδασκαλία του Χριστού.

Αδέλφια μου είναι απλό: Όταν ο άνθρωπος πεθάνει,  αν υπηρέτησε το αγαθό θα περιμένει την ανάσταση και τη  δικαιοσύνη του Θεού, η οποία θα δικαιώσει τον άνθρωπο του Θεού στην κρίση, ώστε στη συνέχεια να μετέχει της Δόξης του Θεού, αναστημένος πλέον, η οποία καθορίζεται με την άφθαρτη ζωή.

Για τον θάνατο αναφέρεται από τον ίδιο τον Κύριο μας το εξής: «ο ακούων μου τον λόγον και πιστεύων τον πέμψαντα με έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσην ούκ έρχεται αλλά μεταβέβηκε εκ του θανάτου εις τη ζωήν». Δηλαδή κάποιος που ακούει και πιστεύει αλλά δεν έχει καλλιεργηθεί πνευματικά, δεν έχει τη ζώσα πίστη, δεν έχει την ειρήνη, δεν έχει τη χαρά θα μεταβεί στη ζωή μέσω του θανάτου, είναι το πυρ που αναφέρει ο απ. Παύλος (ως δια πυρός) και ο λόγος διότι απλά  πιστεύει, δεν φρόντισε  να μετέχει του καθαρισμού, του αγιασμού, της ζώσης πίστης, η οποία είναι μια βεβαίωση πολλών πραγμάτων μη βλεπομένων, δια ταύτης εκπληρώθηκαν  επαγγελίες και δικαιώθηκαν  οι άνθρωποι  του Θεού .

Είναι αλήθεια και είναι γραφικό ότι: «αν επικαλεστείς τον Κύριο θέλεις σωθεί», είναι ακόμα γραφικό: «όποιος πιστέψει και βαπτιστεί (πάλι) θέλει σωθεί». Πως όμως! Ως δια πυρός! Πυρ εννοεί τον θάνατο, και ο  οποίος  όταν έρχεται δεν τον θέλουμε. Και το δεύτερο σημαντικό που αναφέρεται στον Λόγο του Θεού είναι: «Και πας όστις ζει και πιστεύει σε μένα  δεν θα πεθάνει ποτέ. Πιστεύεις τούτο;» - εδώ ο Θεός μας ρωτά.  Άρα,  η πίστη του θανάτου πρέπει να φύγει και να έρθει η πίστη της ζωής.

Αυτή την επαγγελία σήμερα εργαζόμαστε μέσα στη Φωνή Θεού και ο λόγος διότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να λάβει χώρα. Μέχρι σήμερα, ο Θεός-Πατέρας, μας έχει φανερώσει τον τρόπο ώστε να πετύχουμε το εγχείρημα αυτό, στην συνέχεια ο Θεός θα μας συμπληρώσει και άλλα ελείποντα ώστε να μετέχουμε αξίως της ζωής. Διότι δεν επιδιώκουμε να ζήσουμε όπως ο κόσμος, αλλά θέλουμε να ζήσουμε όπως ο Χριστός.

Αδέρφια μου είναι γραφικά αποδεδειγμένο ότι Δεν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, υπάρχει απλά κοίμηση  και στη συνέχεια Ανάσταση. Αν είναι όπως θέλουν να πιστεύουν οι Χριστιανοί ότι μετά τον θάνατο θα πάμε στον Κύριο, τότε γιατί ο Λόγος του Θεού μιλά για κρίση ζώντων και νεκρών, γιατί μιλά για πρώτη Ανάσταση και στη συνέχεια για γενική Ανάσταση στην οποία θα λάβουν χώρα όλοι οι εν Κυρίω, κοιμηθέντες  και μη; Για ποιόν λόγο ζητά ο Θεός τον καθαρισμό, τον αγιασμό, την ζώσα πίστη, την ανυπόκριτη αγάπη; Αφού σαν ψυχές δεν θα κινδυνεύουμε από τίποτα!

 

Αδέλφια μου όλα αυτά που λέω αποτελούν και το δόγμα της πίστεώς μας αλλά και όλων σχεδόν των Χριστιανικών δογμάτων, η οποία πίστη είναι  κοινή: Ανάσταση των νεκρών. Το λέμε στο σύμβολο της Πίστεώς μας: «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Αν ο θάνατος μας πήγαινε στον Θεό κατ΄ευθείαν  δεν θα χρειάζονταν η Ανάσταση. Όμως πρέπει να καταλάβουμε ότι ο Χριστός είναι στους ζώντες, έχει το σώμα του, αναστήθηκε.

 

Η ζωή μας  έχει τέσσερα στάδια.

Το πρώτο είναι η επίγεια ζωή μας. Αυτή την οποία ζούμε επάνω στη γη.

Το δεύτερο στάδιο είναι -αν δεν έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου, ώστε να εμφανιστεί η άφθαρτη ζωή η οποία για αιώνες ήταν κρυμμένη- η ζωή μετά τον θάνατο μας, η λεγόμενη «μέση κατάσταση». Αυτή απλά  ονομάζεται κοίμηση. Στην κοίμηση συμβαίνει ό,τι ακριβώς συμβαίνει με τον ύπνο. Όταν ένας πάει για ύπνο λέμε ότι κοιμάται, δεν λέμε ότι πέθανε,  το πρωί  σηκώνεται  πάλι και συνεχίζει τη ζωή.  Έτσι λοιπόν αν ο άνθρωπος  πεθάνει δεν πηγαίνει στον Κύριο, αλλά κάπου φυλάσσεται το πνεύμα του -πως είπε ο Κύριος «Πάτερ εις χείρας Σου παραδίδω το πνεύμα μου»- ουτοσώστε όταν επέλθει Ανάσταση το ίδιο πνεύμα να ξαναβρεί σώμα και να ζήσει ο άνθρωπος.

Το τρίτο στάδιο είναι η κατάργηση του φυσικού  θανάτου. Είναι γραφικό: «Και πας όστις ζει και πιστεύει  σε μένα δεν θα πεθάνει ποτέ. Πιστεύεις τούτο;» μας ρωτά! Επαγγελία η οποία ελπίζουμε ότι ξεκίνησε σήμερα να λαμβάνει χώρα. Αυτοί που θα το καταφέρουν αυτό, θα είναι και οι ιδρυτές της Βασιλείας του Θεού. Μέχρι να έρθει η μέρα αυτή, οι άνθρωποι θα πεθαίνουν, γι΄αυτό χρειάζεται να εμμένουμε στην προσευχή, στη δέηση, στη σπουδή μας. Αν τώρα πριν έρθει ο προδιαγεγραμμένος χρόνος, του ξεφύγει κανένας του θανάτου νωρίτερα όπως ο Ηλίας, ο Ενώχ, ο Κύριος, ο Μελχισεδέκ, η Μαρία, ο Ιωάννης,  θα είναι πραγματικά άνθρωπος του Θεού, με ιδιότητες, καρπούς και  χαρίσματα.

Στην συνέχεια η τελευταία περίοδος πνευματική θα έρθει όταν λάβει χώρα η ανάσταση των σωμάτων, όπου εκεί θα λάβει χώρα και η κρίση των ζώντων αλλά και τον νεκρών.

Το τέταρτο στάδιο θα είναι η ζωή του μέλλοντος αιώνος. Τότε αρχίζει και το μυστήριο της «ογδόης ημέρας». Όπου ο Θεός θα σκηνώσει με τους ανθρώπους, θα ζει με τους ανθρώπους.

Αν τώρα κάποιος μετά απ΄αυτά,  πιστεύει ότι θα πάει στον Κύριο, θα πάει στον Παράδεισο μετά τον θάνατο, καλό είναι να ερευνήσει  καλύτερα τα δρώμενα του Ευαγγελίου, διότι, το μόνο μετά τον θάνατο που υπάρχει είναι η Ανάσταση, το μέσον είναι κοίμηση. Αν ακόμα κάποιος αμφιβάλλει περί της αναστάσεως των σωμάτων, θα πρέπει να πούμε ότι η Ανάσταση αυτή θα γίνει, διότι το είπε το αψευδές στόμα του Κυρίου μας.

Στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο είναι γραμμένα τούτα τα λόγια του Κυρίου: «Οι νεκροί ακούσονται της φωνής του Υιού του Θεού και οι ακούσαντες ζήσονται». Θα ακουστεί λέγει η φωνή του Χριστού και όλοι θα ζήσουν, θα αναστηθούν. Στην συνέχεια ο ίδιος ο Κύριος συμπληρώνει «Μη θαυμάζετε τούτο, ότι έρχεται ώρα εν οι πάντες οι εν τοις μνημείοις ακούσονται της φωνής Αυτού και εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις Ανάστασιν ζωής, (εδώ αρχίζει η ζωή, όχι όταν πεθάνουμε αλλά όταν αναστηθούμε. Κι ενόσω ζούμε, έχουμε τον χρόνο αν θέλουμε, να ζούμε  αιώνια με τον Χριστό, να μην πεθάνουμε), οι δε τα φαύλα πράξαντες εις Ανάστασιν Κρίσεως».

Σαφέστατα τα λόγια αυτά του Κυρίου μας και ο λόγος διότι μας μιλούν για την ανάσταση των σωμάτων, η οποία θα γίνει όταν θα ακουσθεί η φωνή του Ιησού Χριστού. Αλλά και ο Απόστολος Παύλος εκφράζοντας την ίδια αλήθεια μας λέγει: «Σαλπήσει γαρ και οι νεκροί εγερθήσονται άφθαρτοι». Όμως μέχρι εκεί για τους νεκρούς. Για όλους εμάς που ζούμε υπάρχει και άλλος τρόπος. Αυτός είναι: «πάντες μεν ού κοιμηθησόμεθα, πάντες δε αλλαγησόμεθα εν τη εσχάτη σάλπιγγα» καθώς, «Ου γαρ θέλομεν  εκδύσαστε, αλλά επενδύσαστε ίνα καταποθεί το θνητόν  υπό της ζωής». Χρειαζόμαστε επενδύτη,  ο επενδύτης είναι το άγιο, το αγαθό, το θέλημα του Θεού, η σοφία του Θεού. «Πνεύμα ο Θεός και οι προσκυνούντες αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν». Είπαμε ότι η διαφορά του Κυρίου από εμάς ήταν ότι είχε το πνεύμα χωρίς μέτρο, μέσα από την υπακοή ο άνθρωπος δύναται να το εξασφαλίσει, υπακοή με σοβαρότητα όμως έναντι του θελήματος του Θεού. Όταν λέει ο λόγος του Θεού «μην κρίνετε», θα το εφαρμόσουμε, όταν λέει «μην σκανδαλίζεστε», δεν θα σκανδαλιζόμαστε, η αγάπη μας θα είναι υπεράνω όλων αυτών ώστε « να καταποθεί το θνητόν υπό της ζωής».

Αυτό επιδιώκουμε εμείς: το φθαρτό να το κυριέψει η ζωή. Και ο λόγος διότι θα είμαστε ζώντες την ημέρα της Ανάστασης, αν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Γι΄αυτό ας φροντίσουμε λοιπόν σήμερα, να είμαστε ζώντες. Αν θυμάστε, ο Συμεών  ήταν ένας άνθρωπος που του είχε φανερώσει ο Θεός δια Πνεύματος Αγίου ότι δε θα γευτεί θάνατο εωσού αν δει το σωτήριο του Θεού κι ενώ οι άνθρωποι στην εποχή του ζούσαν 60 χρόνια, αυτός με την προφητεία, την επαγγελία αυτή, αφού είχε λατρεία, ήθελε να δει τον Χριστό  έζησε τρεις ζωές, αναφέρεται ότι έφτασε στα 160-170 έτη. Κοιτάξτε  το Πνεύμα το Άγιο και η πίστη τι κάνει!  Άρα λοιπόν ο Θεός όταν θέλει, εκεί που θέλει, θα δώσει τη ζωή στον άνθρωπο και θα ενισχύσει την πίστη του. Όμως μπορούμε κι εμείς να το εργαστούμε αυτό αφού ο Θεός μας το ενέπνευσε και να ελκύσουμε τον Θεό. Ο τρόπος είναι με την αφιέρωσή μας, η αφιέρωση θα μας φέρει σιγά-σιγά τον Θεό, αυτή  αυξάνει  στο αγιαστήριο.

Ο Απόστολος Παύλος στον πιό πάνω στίχο ομιλεί περί του σαλπίσματος του Αγγέλου, το οποίο θα σημάνει για την Ανάσταση των νεκρών σωμάτων, οπότε οι νεκροί θα εγερθούν άφθαρτοι. Για όσους επίσης αμφιβάλλουν περί της ζωοποιήσεως των νεκρών σωμάτων και μάλιστα των απ’ αιώνος κεκοιμημένων, υπάρχει το όραμα του προφήτου Ιεζεκιήλ, που ο προφήτης, λαμβάνοντας εντολή από τον Θεό να κηρύξει στα γυμνά οστά, κηρύττει και αμέσως τα οστά προσλαμβάνουν σάρκα και ψυχή ζωοποιούνται και ανίστανται.

Είναι επίσης αδέλφια, μου ορθό και δίκαιο το ότι πριν από την Δευτέρα Παρουσία θα προηγηθεί η αφθαρτοποίηση των ζώντων, και κατόπιν η Ανάσταση όλων των κεκοιμημένων αγίων, προκειμένου και τα σώματα αλλά και οι ψυχές να ενωθούν, ώστε μαζί, να παρουσιαστούν ενώπιον του βήματος του αδέκαστου Κριτού για να λάβουν την απάντηση μέσω της κρίσης, στον τρόπο της ζωής που έζησαν από κοινού, πνεύμα και σάρκα.

Αδέλφια μου ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ψυχή. Αλλά  ψυχή και σώμα.  Ο Απ. Παύλος σαφώς μας πληροφορεί ότι θα βρεθούμε ενώπιον του Κριτού, με το σώμα μας, για να λάβει έκαστος την κρίση για όλα όσα έκανε. Μαζί έζησαν σώμα και ψυχή, μαζί και θα απολαύσουν την άφθαρτη ζωή, ή μαζί θα οδηγηθούν στην απώλεια, μη γένοιτο. Αν και εγώ πιστεύω, ότι ψυχή και σώμα είναι ένα και το αυτό, μαζί ζουν και μαζί πεθαίνουν.   

Εξάλλου ο Θεός είναι πνεύμα το οποίο στην πυκνότητα του λαμβάνει υλική υπόσταση. Γι΄αυτό ο Κύριος ονόμασε το σώμα «ναό του εν ημίν Αγίου Πνεύματος, και ο φθείρων τον ναόν του Θεού, τούτον θέλει φθείρει  ο Θεός». Προσέξτε τι μας λέει εδώ: «ο φθείρων τον ναόν του Θεού, τούτον θέλει φθείρει ο Θεός». Εξάλλου όλα τα γέννησε ο Λόγος, ο Λόγος είναι ενέργεια. Η οποία κάνει την παρουσία της με το να δημιουργεί όντα, τα οποία σαν βάση έχουν τον λόγο. Είναι γραφικό: « Εν αρχή είναι  ο λόγος και ο λόγος ήτο παρά τω Θεώ και Θεός είναι ο λόγος» . Αυτός ο λόγος δημιουργεί και το σώμα .

 

Μερικοί αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν να γίνει αυτή η Ανάσταση, όταν το σώμα έχει διαλυθεί προ πολλού. Το σώμα αυτό, ο Κύριος το βεβαιώνει ότι θα αναστηθεί, διότι ανεστήθη και το σώμα του Χριστού. Αλλά  και κατά την ώρα που ο Κύριος ανεστήθη, μαζί του σηκώθηκαν και πολλοί άλλοι νεκροί.

Η Αγία Γραφή τον Χριστό τον χαρακτηρίζει ως «πρωτότοκο πάσης κτίσεως» και «ότι εγένετο απαρχή των κεκοιμημένων». Αυτό σημαίνει ότι, ό,τι συνέβη στον Χριστό πρόκειται να συμβεί και σε εμάς, επειδή ο Χριστός είναι η ανακεφαλαίωση και η συγκεφαλαίωση ολόκληρης της ζωής μας.

Ο Κύριός μας είναι η κεφαλή του σώματός μας και εμείς είμεθα τα μέλη. Επομένως, αφού η κεφαλή ανέστη, θα αναστηθεί και ολόκληρο το σώμα. Θα αναστηθούμε όμως όχι αφ’ εαυτών, αλλά θα αναστηθούμε όπως συνέβη με την Ανάσταση του Κυρίου. Ο Θεός Πατέρας θα μας αναστήσει, θα αναστηθούμε όταν ακουσθεί η Φωνή του Θεού, αυτή  θα μας ζωοποιήσει. Είναι γραφικό: «Ιδέτε το Πνεύμα του εγείροντος ημών Ιησού Χριστού οικεί εν υμίν.  Ο  εγείρας τον Χριστό θέλει ζωοποιήσει τα φθαρτά σώματα ημών». Αυτός που ανέστησε τον Χριστό μπορεί  να  αφθαρτοποιήσει και τα δικά μας φθαρτά σώματα .

Υπάρχει όμως και η πνευματική ανάσταση στον άνθρωπο. Σε όσους ανθρώπους ζουν στους χρόνους του Θεού θα είναι πιο εύκολα τα πράγματα γιατί «θα εκχέει ο Θεός το Πνεύμα του εις πάσαν σάρκαν» και θα είναι πιο επίκαιρα τα θέματα της ζωής, για τα οποία η επιστήμη σιγά-σιγά αρχίζει να μιλά αλλά και πολλοί άνθρωποι. Έτσι λοιπόν θα λάβουν χώρα τα γεγραμμένα. Εμείς πιστεύουμε ότι η ημέρα του Κυρίου είναι εγγύς εγγύτατα για όσους ζουν σήμερα. Μάλιστα υπάρχει η ρήση του αποστόλου Παύλου, ο οποίος αναφέρει το απ΄ αιώνων αποκεκρυμμένο μυστήριο του Θεού μέσα σε λίγες λέξεις και αυτό εδόθη διά Πνεύματος Αγίου στους Έλληνες, αφού το Πνεύμα το Άγιο το φανέρωσε στους Κορίνθιους. Εμείς οι Έλληνες έχουμε πιστεύω, την ευθύνη του κόσμου. Αν εμείς δεν προβούμε σε ενέργειες που ζωοποιούν το Ευαγγέλιο του Χριστού  στην δική μας ζωή, τότε ο κόσμος πάντα θα πάσχει, θα υπολειτουργεί και θα αγωνίζεται για λύσεις οι οποίες ποτέ δεν λύνουν αυτό το μυστήριο της άφθαρτης ζωής,  αλλά και του θανάτου.

Αδέλφια μου, σήμερα ο κόσμος και ειδικά οι ευγενείς, οι επιστήμονες, οι πλούσιοι του κόσμου, δεν ενδιαφέρονται πλέον για περισσότερα χρήματα, ενδιαφέρονται για περισσότερη ζωή, και εργάζονται  στο  θέμα αυτό με όλα τα μέσα, όμως ο Θεός επειδή έχει αγάπη καθολική για τον άνθρωπο, εργάζεται και αυτός μέσω της Φωνής Θεού να ζωοποιήσει τον άνθρωπο με το δικό του Πνεύμα. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι το Πνεύμα του Θεού για να μας επισκιάσει δεν θέλει χρήματα για να αυξηθεί μέσα μας, αλλά απόφαση, αλήθεια, Χριστό. Τι λοιπόν μας αναφέρει ο Λόγος του Θεού στην προς Κορινθίους επιστολή μέσω του απ.  Παύλου, ακούτε σας παρακαλώ, το είπα και πιό πάνω: «Ιδέτε το πνεύμα του εγείροντας ημών Ιησού Χριστού οικεί εν υμίν. Ο εγείρας τον Χριστό, θέλει ζωοποιήσει και τα φθαρτά σώματα ημών». Για να συντελεστεί αυτό, να συντελεστεί η πνευματική ανάσταση στη ζωή μας, χρειάζεται να εισέλθουμε στο αγιαστήριο ώστε να ακούσουμε την ζώσα φωνή του ζώντος Θεού και όχι τις σειρήνες του κόσμου. Αυτή και μόνο αυτή  μπορεί να μας ζωοποιήσει και να μας περάσει από την ζωή που έχουμε σήμερα στην άφθαρτη ζωή, στη μακάρια ζωή, στην αιώνια ζωή, στη ζωή με τον Θεό.

Αδέλφια μου  «Αν δεν ζωοποιείται η εάν δεν ανασταίνεται το σώμα, είτε είναι εν ζωή, είτε πεθάνει,  τότε δεν ανασταίνεται ο άνθρωπος. Διότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ψυχή. Είναι ψυχή και σώμα, φτιαγμένα από το ίδιο Πνεύμα. Αν λοιπόν η ψυχή ανασταίνεται, κατά το μισό, και ο άνθρωπος με το σώμα του ανασταίνει και το άλλο μισό, εξάλλου αυτά πάνε πάντα μαζί. Η ψυχή χωρίς το σώμα δεν ζει, και το σώμα χωρίς την ψυχή και το Πνεύμα του Θεού δεν μπορεί να υπάρξει.

 

Η ανάσταση των σωμάτων είναι ένα θαύμα που θα ιδρύσει την Βασιλεία μετέπειτα. Θα είναι το θαύμα της Δυνάμεως, της Παντοδυναμίας του Θεού. Και όπως ο σπόρος σπείρεται στην γη εν φθορά και εγείρεται εν αφθαρσία, έτσι και το σώμα μας εσπάρη εν φθορά, ετάφη και διελύθη μέσα στη γη και είναι απολύτως βέβαιον ότι πρόκειται  να αναστηθεί και να εγερθεί εν αφθαρσία.

 

Αυτή η ανάσταση θα γίνει, και όλοι οι εν Κυρίω αποθανόντες, θα επανενταχτούν στην ζωή οπουδήποτε και αν έχουμε διασκορπισθεί, είτε στην θάλασσα, είτε στην ξηρά, είτε έχουμε κατασπαραχθεί από θηρία ή όρνεα, θα μας αναστήσει με τη δύναμή Του ο Θεός, γιατί όλος ο κόσμος βρίσκεται στο χέρι Του. Πριν από την ανάσταση, αν πεθάνουμε, δεν υπάρχει παράδεισος  υπάρχει κοίμηση και μετά ανάσταση. Στην ανάσταση το σώμα μας θα έχει σαν βάση του την ίδια οντότητα όπως και σήμερα, απλώς στην συνέχεια θα πάρει άπειρες ιδιότητες, οι οποίες θα το καταστήσουν  άφθαρτο αλλά και αθάνατο. Ο Χριστός μας φανέρωσε το σώμα της δόξης κι όλοι μελετώντας την Αγία Γραφή μπορούμε να δούμε τις δυνατότητες του.

Μάλιστα ο Ιωήλ ο προφήτης μιλά  για ανάσταση και δεν μιλά για παράδεισο μετά τον θάνατο, ούτε ότι θα μεταβούμε προς Κύριο. Τι μας λέει: 

 

 

Ιεζ. 37,1  Ο Κύριος έθεσε το χέρι του επάνω μου και δια του Πνεύματός του με έβγαλε και με έθεσεν ωσάν εν μέσω μιας πεδιάδος. Αυτή δε η πεδιάς ήτο γεμάτη από ανθρώπινα οστά.

 

Ιεζ. 37,2  Ο Κύριος με περιέφερεν ολόγυρα από τα οστά αυτά και ιδού, είδα ότι αυτά ήσαν πάρα πολλά εις όλην εκείνην την πεδιάδα, ξηρά δε πολύ.

Ιεζ. 37,3  Ο Κύριος είπε προς εμέ· “υιέ ανθρώπου, είναι δυνατόν να αποκτήσουν ζωήν τα οστά αυτά;” Και εγώ είπα· “Κύριε Κύριε, συ γνωρίζεις τι μπορεί να συμβή με αυτά”.

Ιεζ. 37,4   Ο Κύριος μου είπε· “προφήτευσε δια τα οστά αυτά και ειπέ τα εξής· Τα οστά τα ξηρά ακούσατε τον λόγον του Κυρίου.

Ιεζ. 37,5     Αυτά λέγει ο Κύριος εις αυτά τα ξηρά οστά· ιδού, εγώ φέρω εις σας πνεύμα ζωής,

Ιεζ. 37,6     θα δώσω εις σας νεύρα, θα σας καλύψω με σάρκας, θα απλώσω επάνω εις σας δέρμα και θα δώσω το Πνεύμα μου εις σας. Θα αποκτήσετε ζωήν και θα ζήσετε. Έτσι δε, θα μάθετε, ότι εγώ είμαι ο Κυριος”.

Ιεζ. 37,7    Εγώ επροφήτευσα σύμφωνα με την εντολήν του Κυρίου. Όταν εγώ επροφήτευσα ιδού, έγινε σεισμός, ο οποίος έφερε τα οστά το καθένα εις την φυσικήν του θέσιν και το ενηρμόνισε προς τα άλλα οστά, ώστε να αποτελεσθούν ολόκληροι σκελετοί. Και με κατάπληξίν μου

Ιεζ. 37,8       είδον και ιδού, ότι εφύτρωσαν επάνω εις αυτά νεύρα και σάρκες. Επάνω δε εις τας σάρκας και τα νεύρα, ηπλώθη δέρμα, αλλά πνοή ζωής δεν υπήρχεν ακόμη εις αυτά τα σώματα.

Ιεζ. 37,9    Ο Κύριος είπε τότε προς εμέ· “προφήτευσον προς το Πνεύμα· υιέ ανθρώπου, προφήτευσε και ειπέ στο ζωογόνον Πνεύμα· αυτά λέγει ο Κύριος· από τους τέσσαρας ανέμους, από όλα τα σημεία του ορίζοντος, συ Πνεύμα, πανταχού παρόν, έλα εδώ και εμφύσησε εις τα νεκρά αυτά σώματα, δια να λάβουν ζωήν και ζήσουν”.

Ιεζ. 37,10  Επροφήτευσα, όπως ο Κύριος με διέταξε, και εισήλθε πράγματι εις αυτά το Πνεύμα της ζωής και έζησαν και εστάθησαν όρθια επάνω στους πόδας των, λαός  πάρα πολύς.

 

Ακόμα και ο προφήτης Ησαϊας ένα βράδυ εκεί που προσεύχονταν, ήρθε το Πνεύμα του Θεού και του αποκάλυψε ότι οι νεκροί θα αναστηθούν. Στην συνέχεια βγήκε έξω στον δρόμο και φώναξε: «Αναστήσονται οι νεκροί και εγερθήσονται οι εν τοις μνημείοις και πάντες οι εν τη γη αγαλιάσσονται».

Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να επέλθει πρώτα στους εν Κυρίω αναγεννημένους, αγιασμός, είναι γραφικό:

«Εγώ δε, θα τους απαλλάξω από όλας τας ανομίας των, τας οποίας διέπραξαν, και θα τους καθαρίσω και θα είναι πλέον λαός μου, εγώ δε θα είμαι εις αυτούς ο Θεός  των».

«Και πάντες έσονται διδακτοί Θεού». Είναι επαγγελία η οποία κι αυτή θα λάβει χώρα.

Άρα είναι μωρία να επενδύσει κάποιος στον θάνατο. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας που όταν πεθαίνει έχει χαρά, όλοι θέλουν να ζήσουν κι όλοι προσεύχονται για να ζήσουν.  Ας επενδύσουμε αν θέλουμε, στην άφθαρτη ζωή και στην εν Κυρίω ανάσταση, αυτή είναι και η αποστολή μας, να συμπληρωθούν ελλείποντα ώστε να πιστέψουμε και να ανοίξουμε άλλους δρόμους, να βαδίσουμε άλλη πορεία και όχι να επενδύσουμε σε παραδείσους μετά τον θάνατο.

Εξάλλου ο πρώτος παράδεισος εμφανίστηκε στη γη, και ο έσχατος παράδεισος πάλι στη γη θα εμφανιστεί από ζώντες και συνειδητά αναγεννημένους ανθρώπους, οι οποίοι θα έχουν την εξουσία να κληρονομήσουν όπου υπάρχει γη και δεν εννοούμε μόνο τον πλανήτη, αλλά τον ουρανό και τη γη και τα πάντα. Να ανήκουν στους υιούς και τις θυγατέρες.

 

Αδέλφια μου ο θάνατος είναι εχθρός του Θεού, άρα και δικός μας εχθρός, αν είμαστε του Θεού. Ο θάνατος ήρθε από την ανυπακοή και επικράτησε σε όλη την λογική κτίση, η ίδια παρακοή παραμένει μέχρι και σήμερα και ενεργεί και για όσους πεθαίνουν εν Κυρίω.

Το απελπιστικό όλης της υπόθεσης είναι ότι μετά δύο χιλιάδες χρόνια ακόμα και σήμερα οι πνευματικοί  άνθρωποι ανά τον κόσμο περιφρονούν την ζωή που ζουν και μιλάνε για μεταθανάτια ζωή, για μετενσάρκωση, μετεμψύχωση κλπ. και ο λόγος διότι θέλουν να ελπίζουν σε μια ευχάριστη ζωή μετά τον θάνατο, ενώ κηρύττουν την κατάργηση του θανάτου, ή  ότι η ζωή ξεκινά μετά τον θάνατο.

Όμως γραφικά αποδεικνύεται ότι η ζωή μετά τον θάνατο  σταματά  και δεν είναι ενεργή. Μόνο άμα επέλθει ανάσταση θα ξαναζήσει ο άνθρωπος, αν πεθάνει.

Όλα αυτά τα λένε φυσικά πνευματικοί και μη, διότι δεν ξέρουν πως να ζήσουν, ή  διότι ακόμα σε αυτούς το θέμα της μεταθανάτιας ζωής, ή της άφθαρτης ζωής είναι κεκαλυμμένο, πόσο μάλλον της κατάργησης του φυσικού θανάτου. Φυσικά αν υπήρχε τρόπος να ζήσουν δεν θα τα έλεγαν, διότι όλοι θέλουν να ζήσουν. Απλά δεν γνωρίζουν τον τρόπο και νομίζουν ότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού . Και δεν μπορεί να καταλάβει κανένας, ότι ο ίδιος δεν πληρεί τις προϋποθέσεις για τη ζωή. Ποιός έχει την ταπείνωση , ποιός έχει την πίστη, ποιός έχει την αγάπη την ανυπόκριτη, ποιος έχει το έλεος του Θεού να τον καταδιώκει συνέχεια; Δεν ψάχνουμε  να βρούμε τον Θεό, ψάχνουμε να βρούμε τον αδελφό να του πούμε, να του κάνουμε τον έξυπνο!

Αν και εμείς θέλουμε να ζήσουμε ας μην παραμυθιαζόμαστε, το μυστήριο αυτό το έλυσε ο Χριστός, ο οποίος κατήργησε τον θάνατο, και όποιος τον μιμηθεί θα τον καταργήσει. Ο ίδιος όταν εμφανίστηκε στην Αποκάλυψη στον Ιωάννη στην Πάτμο, είπε σε αυτόν τα εξής:

Αποκ. 1,17   Καὶ ὅτε εἶδον αὐτόν, ἔπεσα πρὸς τοὺς πόδας αὐτοῦ ὡς νεκρός, καὶ ἔθηκε τὴν δεξιὰν αὐτοῦ χεῖρα ἐπ᾿ ἐμὲ λέγων· μὴ φοβοῦ· ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος

Αποκ. 1,18 καὶ ὁ ζῶν, καὶ ἐγενόμην νεκρός, καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰμι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, καὶ ἔχω τὰς κλεῖς τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ᾅδου.

 

Ο Χριστός έχει το κλειδί να μας ανοίξει την πόρτα, αν μας  δει  σοβαρούς, υπεύθυνους και με αλήθεια.

Σε άλλο σημείο αναφέρει:

Αποκ. 2,7 Ὁ ἔχων οὖς ἀκουσάτω τί τὸ Πνεῦμα λέγει ταῖς ἐκκλησίαις. Τῷ νικῶντι δώσω αὐτῷ φαγεῖν ἐκ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς, ὅ ἐστιν ἐν τῷ παραδείσῳ τοῦ Θεοῦ μου.

Όποιος νικήσει τον έτερο κακό εαυτό του, την αμαρτία, την ημιμάθεια , την άγνοια, όποιος θέσει σε πρώτο  επίπεδο την σοφία του Θεού, αυτός είναι νικητής και σε αυτόν θα δώσω να φάει από το δέντρο της ζωής.

Σε άλλο σημείο:

Αποκ. 3,21 Ὁ νικῶν, δώσω αὐτῷ καθίσαι μετ᾿ ἐμοῦ ἐν τῷ θρόνῳ μου, ὡς κἀγὼ ἐνίκησα καὶ ἐκάθισα μετὰ τοῦ πατρός μου ἐν τῷ θρόνῳ αὐτοῦ.

 

Τώρα για να νικήσει κάποιος, χρειάζεται να ξέρει τι να παλέψει. Εμείς το γνωρίσαμε: τον έτερο κακό εαυτό μας. Ο Χριστός είπε: «Έκβαλλε τη δοκό η οποία βρίσκεται έμπροσθεν σου ίνα διαβλέψεις να βγάλεις το αγκάθι του άλλου».  Ο τρόπος για να το καταφέρουμε είναι η αφιέρωση,  σπουδάζοντας σε καθημερινή βάση τον Λόγο του Θεού και την υγιαίνουσα διδασκαλία της Φωνής Θεού, όμως χρειάζεται αγιαστήριο, αφιέρωση, χρειάζεται να φύγουμε και από τον κόσμο.

Κάποτε ένας μεγάλος ασκητής ο Αρσένιος, ενώ ζούσε σε παλάτι δεν ήταν ευχαριστημένος και έψαχνε κάτι άλλο, στην ουσία έψαχνε τον Θεό. Έτσι μια μέρα απελπισμένος είπε: ~Θεέ μου, πως θα μπορέσω να σωθώ, πως θα μπορέσω  να σε γνωρίσω!

Αυτό το έλεγε κάθε μέρα από την καρδιά του, αδιάλλειπτη προσευχή, έτσι ο Θεός τον επισκέφτηκε εκεί που δεν το περίμενε  και του είπε:

~Φύγε από τους ανθρώπους και θα σωθείς, και θα με γνωρίσεις.

Αυτή είναι η αρχή της όποιας νίκης μας.

Τα στάδια είναι: φύγε, σιώπασε, ησύχασε, σπούδασε. Έτσι ξεκινά ο αγιασμός και η νίκη έναντι του θανάτου. Έτσι άρχισε γι΄αυτόν, για τον Κύριο, και  για εμάς μπορεί να αρχίσει η σωτηρία ψυχής και σώματος.  Μπορεί να ξεκινήσει για όλους μας η λύτρωση των ψυχών και των σωμάτων.

 

Σε άλλο σημείο αναφέρεται:

Αποκ. 21,3  καὶ ἤκουσα φωνῆς μεγάλης ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λεγούσης· ἰδοὺ ἡ σκηνὴ τοῦ Θεοῦ μετὰ τῶν ἀνθρώπων, καὶ σκηνώσει μετ᾿ αὐτῶν, καὶ αὐτοὶ λαὸς αὐτοῦ ἔσονται, καὶ αὐτὸς ὁ Θεὸς μετ᾿ αὐτῶν ἔσται,

Αποκ. 21,4 καὶ ἐξαλείψει ἀπ᾿ αὐτῶν ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καὶ ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγὴ οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι· ὅτι τὰ πρῶτα ἀπῆλθον.

Αποκ. 21,5   Καὶ εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπὶ τῷ θρόνῳ· ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα. καὶ λέγει μοι· γράψον, ὅτι οὗτοι οἱ λόγοι πιστοὶ καὶ ἀληθινοί εἰσι.

Αποκ. 21,6   καὶ εἶπέ μοι· γέγονεν. ἐγὼ τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος. ἐγὼ τῷ διψῶντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν.

 

Τώρα αφού ο Θεός μας ενέπνευσε όλα αυτά και μας αποκάλυψε τη ζωή, μπορούμε να μπούμε στο αγιαστήριο και να περιμένουμε την ημέρα του Κυρίου. Δεν θα γίνουν ουρανοκατέβατα, ούτε θα σηκωθεί κάποιος άγγελος να τα κάνει , εμείς, αυτός ο κόσμος που ζει σήμερα που τα αντιλαμβάνεται, με αυτούς ο Θεός θα συνεργαστεί και θα πολεμήσει τον εχθρό: τη φθορά, την αμαρτία, τον θάνατο. Μάλιστα θυμάμαι μια μέρα, ενώ όλοι οι άνθρωποι μιλάνε για την καταστροφή, άκουσα τη φωνή του Θεού κι αυτό που έλαβα είναι ότι, ο Θεός τα έσχατα χρόνια θα βομβαρδίσει τον κόσμο με την Σοφία του ώστε να καθηλώσει τα έθνη. Άλλωστε το είπαμε: όλοι σήμερα τι θέλουν; Να ζήσουν. Αυτό ο Θεός σιγά-σιγά θα το ξεδιπλώσει, θα φανερωθεί. Σήμερα επικρατούν τα συμφέροντα, αλλά θα το καταλάβουν ότι η ενότητα είναι πιο ευλογημένη, θα αλλάξουν οι λαοί.

Σε άλλο σημείο:

Αποκ. 22,13  ἐγὼ τὸ Α καὶ τὸ Ω, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἀρχὴ καὶ τέλος. 

Σε άλλο σημείο:

Αποκ. 22,14  Μακάριοι οἱ ποιοῦντες τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, ἵνα ἔσται ἡ ἐξουσία αὐτῶν ἐπὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, καὶ τοῖς πυλῶσιν εἰσέλθωσιν εἰς τὴν πόλιν.

 

Αδέλφια μου, είναι απλό να καταλάβουμε ότι ο Θεός θέλει, ο άνθρωπος να επικρατίσει του θανάτου.

Αν σήμερα δεν καταργείται ακόμα ο θάνατος, είναι διότι το Ευαγγέλιο είναι ακόμα κεκαλυμμένο δυστυχώς και για τους Χριστιανούς, αφού λένε «ο Χριστός ανέστη, ο θάνατος νικήθηκε» και μετά λένε «πότε θα πεθάνουμε  να πάμε στον Κύριο»!

Ο λόγος που δεν μπορούμε να μπούμε στην ζωή είναι η αμαρτία, η οποία σκιάζει ακόμα και τους αφιερωμένους αφού όλοι κρίνουν. Δυστυχώς δεν θέλουμε να βγάλουμε την αμαρτία, με φυσική συνέπεια να πέφτουμε στην παγίδα, ώστε να δημιουργούμε την ψευδαίσθηση της όποιας μεταθανάτιας ζωής.

Είναι δυνατόν άνθρωπε, ο Θεός να δημιούργησε αυτόν τον τρισμέγιστο κόσμο με τα ποτάμια, τις θάλασσες, τους ήλιους, τα ζώα, τα δέντρα, και εσύ έτσι απλά με την τεμπελιά σου, η οποία στεγάζει εικασίες, να τον απορρίπτεις αυτόν τον κόσμο και να ζητάς έναν άλλον κόσμο;

Ο δεύτερος λόγος που μας εμποδίζει να ζήσουμε είναι διότι  αγαπήσαμε την κτίση και όχι τον κτίσαντα.

O τρίτος λόγος για όσους πήραν το Ευαγγέλιο του Χριστού, είναι ότι ακόμα δεν το πήραν στο χέρι και  επιπόλαια δηλώνουν παιδιά Θεού. Άλλο είναι να ζεις τον Θεό και άλλο να νομίζεις ότι είσαι του Θεού και όλη την ώρα να βρίσκεσαι σε πτώση και σε ένα σωρό αντιπαλότητες με τον εαυτό σου, με την δημιουργία, με τους συνανθρώπους. Μάλιστα, δεν ειναι εγωισμός να δηλώνεις άνθρωπος του Θεού, και ο Θεός να σιωπά, να μην λέει τίποτα; 

Αδέλφια μου ήρθε η ώρα να αγαπήσουμε τον κτίστη  και στη συνέχεια να αγαπήσουμε και όλη την δημιουργία για να ζήσουμε. Και όχι όπως είναι σήμερα όπου αγαπάμε την κτίση περισσότερο από τον κτίσαντα! Δεν βλέπετε όλοι λίγο ή πολύ, είμαστε επηρεασμένοι από τον εωσφόρο και όχι από τον Άγιο Θεό! Ναι, είπαμε να γνωρίσουμε καλό και κακό, αλλά  όχι το κακό να το κάνουμε πολίτευμα αδιασάλευτο, το οποίο σήμερα σκέπασε όλο τον πλανήτη με το ψέμα,  την αμαρτία, τον θάνατο, να τον μακαρίζουμε τον θάνατο και μάλιστα να τον ευλογούμε με την ζωή μας, αφού λίγο ή πολύ  συμμετέχουμε σε όλα αυτά που δηλώνουν τον θάνατο.

 

Εξάλλου, ποιός είναι αυτός που κάνει το θέλημα του Θεού; Μήπως υπάρχει κάποιος που μπορεί να πει με παρρησία, εγώ δεν αμαρτάνω, ή μήπως με το αν δεν αμαρτάνει κάποιος πολύ, αλλά αμαρτάνει λιγότερο  δικαιώνεται; Φυσικά όχι, αυτό δεν έχει σημασία. Διότι αν ένα μικρό ψέμα πεις ή μεγάλο, γιατί να νομίζει  κάποιος ότι υπηρετεί την αλήθεια; Εξάλλου στο Ευαγγέλιο του Χριστού υπάρχουν συγκεκριμένες εντολές, αυτές εν συντομία είναι: Να αγαπάς Κύριο και Θεό σου εξ όλης της ψυχής σου, εξ όλης της ισχύος, εξ όλης της διανοίας σου αλλά και τον πλησίον ως εαυτόν.

Ποιός πνευματικός το εφαρμόζει αυτό, για να κριθεί ότι πρέπει να ανήκει στη ζωή; Ποιος έχει ζώσα πίστη;

Μήπως το κάλυμμα παραμένει, με όλες αυτές τις θεωρίες που έχουμε αναπτύξει όπως εντάλματα ανθρώπων, στερεότυπα, ή δόγματα κλπ.; Μήπως θα πρέπει να σκεφτούμε χωρίς  στερεότυπα;

Μήπως θα πρέπει και εμείς να πάψουμε να «διαμελίζουμε τον κώνωπα και να καταπίνουμε την κάμηλο»; Και ο λόγος που το λέω, είναι διότι βλέπεις τους Χριστιανούς,  πηγαίνουν στην  εκκλησία και δεν έχουν σχέση μεταξύ τους, ή και αν έχουν, συνέχεια κρίνει ο ένας τον άλλον και φανερώνει αγάπη μόνο σε όποιον ανήκει στην ίδια εκκλησία και έχει ενταχτεί στην υπακοή αυτών που δημιούργησαν την  εκκλησία ή  την οργάνωση. Όλα αυτά δεν ανήκουν στην αγάπη, αλλά στα συμφέροντα, στον εγωισμό, στην πονηρία. Όλα αυτά κινούν πολλά δαιμόνια, τα οποία μας εξασφαλίζουν αντί για ζωή, τον ανυπέρβλητο θάνατο, μη γένοιτο. Πολλές φορές μας αρέσει να κάνουμε τους προφήτες, τους απεσταλμένους κλπ. ενώ όλοι είμαστε παιδιά Θεού. Ενώ ο Χριστός είπε: «δεν σας λέω πλέον δούλους αλλά φίλους». Αφού ο Χριστός ήρθε στο δικό μας επίπεδο για να μας ανεβάσει στο δικό του, πρέπει εμείς να είμαστε ιδιαίτεροι, ξεχωριστοί ή να επιτρέπουμε τέτοια πράγματα στη ζωή μας; Αυτά ήταν μια φορά κι έναν καιρό! Όσοι τα έχουν αυτά, είναι σα να θέλουμε σήμερα στη δική μας εποχή, ένας να πηγαίνει με το κάρο στη δουλειά! Δεν μπορεί να πηγαίνεις με το κάρο  θα πηγαίνεις με το αυτοκίνητο σου, πάει το κάρο, είναι για άλλη εποχή! Παίρνουν οι άνθρωποι  ό,τι χτίστηκε πριν 200 χρόνια και προσπαθούν να το κάνουν σήμερα, ενώ στην ύλη και στο πιο μεγάλο μοναστήρι να πας θα δεις μέσα υπολογιστή. Την εξέλιξη την δέχονται, το αυτοκίνητο το δέχονται , το πνεύμα όμως αυτό το παλιό (δεν εξελίσσεται) και δεν είναι ότι πηγάζει από τον Λόγο του Θεού  αλλά είναι ανθρώπινη λογική.

 

Αδέλφια μου, ο Χριστός ανήκει στους ζώντες και μόνο αν ζήσουμε θα τον δούμε.

Δεν λέει μέσα στην Γραφή ότι «Ο Θεός είναι Θεός ζώντων και ουχί νεκρών»;

Για να ζήσουμε θα πρέπει να νικήσουμε  τον έτερο κακό εαυτό μας, ο οποίος στεγάζει μέσα μας την άγνοια του θελήματος του Θεού, την αμαρτία, το ψέμα, την κρίση, τον εγωισμό, τον θάνατο. Πως θα τον νικήσουμε είναι απλό, να φύγουμε από τον κόσμο. Είναι γραφικό: «Όστις φίλος του κόσμου εχθρός του Θεού καθίσταται, όποιος φίλος του Θεού εχθρός του κόσμου». Άλλο το πολίτευμα του κόσμου,  άλλο το πολίτευμα του Θεού.

 

Αδέλφια μου για όλους εμάς σιγά σιγά ήρθε η ώρα να πεθάνουμε για τον κόσμο, πριν πεθάνουμε απ αυτόν και  ο λόγος, για να ζήσουμε με τον Θεό στο αγιαστήριο, στην σιωπή, μέχρι τη ημέρα του Κυρίου τη μεγάλη και επιφανή. Απεδείχθη ότι το μεγάλο εμπόδιο είναι το σύστημα για τον άνθρωπο, το οποίο έχει θεμελιώσει  στερεότυπα θανάτου τα οποία μας βγάζουν από την μία  αλήθεια της ζωής. Αφού αυτό εξαφανίζει την ενότητα, η οποία ειναι η βάση όπου θα πατήσει η ζωή. Ακόμα το σύστημα των ανθρώπων έτσι όπως είναι δομημένο σαθρά, εξαφανίζει την αγάπη, αφού σε δέχεται μόνο αν έχεις χρήματα,  υψηλή κοινωνική θέση κλπ.

Πολλοί στηρίζουν την λογική εκείνη που εξέφρασε ο απ. Παύλος λέγοντας, ότι, «καλό και συμφέρον μου είναι να φύγω προς Κύριο, αλλά είναι συμφέρον δικό σας να παραμείνω μαζί σας, ακόμα λίγο καιρό».

Ο απ. Παύλος ίσως να είχε αποκάλυψη από τον Θεό ότι θα πεθάνει και θα αναστηθεί, όπως και άλλοι εν Κυρίω  άγιοι, και θα είναι ζων εν Κυρίω. Ίσως μια άλλη εκδοχή  να είναι ότι δεν τον ενδιέφερε αν θα πεθάνει, διότι  προγνώριζε οτι είχε εργαστεί συνειδητά το έργο που του ανέθεσε ο Θεός  και ήταν σίγουρος ότι και να κοιμηθεί, ο Κύριος θα τον αναστήσει. Ήταν δηλαδή νοερά και δια της πίστεως με τον Κύριο, και ας έχουν περάσει από τότε δυό χιλιάδες και πλέον χρονια. Αν τίποτα από αυτά δεν είχε κατά νου, τότε θα είχε πέσει σε λάθος. Και μη μου πει κανείς ότι είναι αλάνθαστος ο απ. Παύλος ή ο οποιοσδήποτε πνευματικός, ανεξάρτητα από το αν εργάστηκε ένα έργο πνευματικό.

Ο κάθε άνθρωπος μέχρι να γνωρίσει την αγάπη και να βιώσει αυτή θα κάνει και λάθη, διότι εδώ ολόκληρος Κύριος, Υιός και Λόγος του Θεού του ζώντος, ενώ  ήξερε την αποστολή του στα δύσκολα είπε: «αν είναι δυνατόν να παρέλθει το ποτήρι». Αν λοιπόν ο Κύριος έκανε λίγο πίσω,  όλοι δικαιούμαστε το λάθος, γι΄αυτό  να σπουδάσουμε καλά το θέλημα του Θεού, να το βιώσουμε και μετά να επαναλάβουμε με παρρησία  ό,τι είπε ο Παύλος ή  όποιοσδήποτε  άλλος ώστε να δούμε αν στέκει.  Εξάλλου, ο απ. Παύλος  έλεγε πολλά, μέχρι που μια μέρα  μίλησε για μια υπερέχουσα οδό, την αγάπη, η οποία σε πάει πιο γρήγορα στον Θεό.

Η Γραφή έχει πολλές παγίδες, και ο λόγος δια να πιάνονται οι αλώπεκες, οι πονηροί εργάτες και πονηροί είναι όλοι αυτοί που δεν τους ενδιαφέρει ο Χριστός, αλλά τα συμφέροντά τους και οι προσωπικές τους φιλοδοξίες, και τούτο  φαίνεται αφού όλοι σήμερα το παίζουν προφήτες, απεσταλμένοι, εκλεκτοί κλπ.

Δεν γίνονται δυστυχώς οι πονηροί ποτέ αδελφοί και ο λόγος διότι ο Χριστός είπε: «Μην ονομαστείτε  καθηγητές, εις ο καθηγητής ο Χριστός. Σεις πάντες αδελφοί  έστε».

Δεν πιστεύω λοιπόν ότι ο απ. Παύλος μπορεί να εννοούσε ότι θα πεθάνει και χωρίς σώμα θα ζει με τον Κύριο  αφού ο θάνατος μας χωρίζει από τον Θεό. Μόνο η ανάσταση και η ζωή η άφθαρτη μας ενώνει με τον Θεό  κι έτσι μπορούμε να καταλάβουμε αν είμαστε του Θεού, αφού όλοι ξέρουμε ότι «ο Θεός είναι Θεός ζώντων και ουχί νεκρών».

O Κύριος απευθυνόμενος στους Σαδδουκαίους αποκρίθηκε όταν τον ρώτησαν:

«Δεν είναι ο Θεός νεκρών, αλλά Θεός ζώντων· σεις λοιπόν πλανάσθε πολύ».  (Μαρκ. κεφ. 12 εδ.27)

 

Σε άλλο σημείο της Γραφής αναφέρεται: «οι νεκροί  απεκόπησαν από της χειρός του Κυρίου και δεν ενθυμείται πλέον».

Εξάλλου ο Θεός το απέδειξε αυτό, ο Αβραάμ ήταν και είναι πατέρας πολλών εθνών, σε αυτόν έδωσε την μεγαλύτερη επαγγελία λέγοντας ότι: «Εκ του σπέρματος  σου θέλουσι ευλογηθεί όλες οι φυλές της γης»,  παρόλα αυτά, ο Θεός ο ίδιος όταν κατέβηκε στο Θαβώρ δεν συνοδεύονταν από τον Αβραάμ, αλλά από τον Μωυσή και τον Ηλία οι οποίοι είναι ζώντες. Για τον Ηλία ξέρουμε ότι άρμα Κυρίου έμπροσθεν του Ελισσαίου τον άρπαξε στον ουρανό και ο Μωυσής έφυγε σε ένα βουνό, εγκατέλειψε τους Ισραηλίτες οι οποίοι τον έψαχναν την άλλη μέρα κι αφού δεν τον βρήκαν, είπαν ότι τον έθαψε ο Θεός. Όμως δεν τον έθαψε ο Θεός, μετά από πολλές χιλιάδες χρόνια τον βλέπουμε στο όρος Θαβώρ να μιλά με τον Κύριο και τους μαθητές, βλέπουμε να συνοδεύουν Ηλίας και Μωυσής τον Πατέρα, ζώντες και οι δύο. Ενώ ο Αβραάμ πέθανε και ετάφη. Στην συνέχεια όλοι ξέρουμε τον Μωυσή, τον Ενώχ, τον Ηλία, την Μητέρα Του, τον ίδιο τον Χριστό, δεν μιλάμε για αυτούς ότι πέθαναν αλλά για αυτούς που ηρπάγησαν ζώντες. Στην Μεταμόρφωση βλέπουμε τον Μωυσή και των Ηλία να συνομιλούν με τον Κύριο, μάλιστα ως ζώντες αυτοί οι δύο συνόδευαν τον Θεό.

Αδέλφια μου στην προς Ρωμαίους επιστολή αναφέρεται  υπό του Απόστολου Παύλου τα εξής: « Όταν ζούμε,  ζούμε για τον Κύριο, και όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε για Χάρη του Κυρίου», όχι γιατί είναι το θέλημά του, αλλά διότι με θυσία θα βασιλέψει και θα δημιουργηθεί  το κράτος του Θεού  στη γη.

Εξάλλου με την θυσία  πολλών  αδερφών σπουδάσαμε την αγάπη, την ταπεινοφροσύνη, την πίστη, αλλά και την εμπιστοσύνη ότι θα μας αναστήσει αν πεθάνουμε. Αυτός είναι άλλωστε ο σκοπός του Χριστού: πέθανε και αναστήθηκε και ξαναέζησε, για να γίνει Κύριος νεκρών και ζωντανών.

Μάλιστα ο καθένας μας θα λογοδοτήσει στον Θεό για τον εαυτό του, γι΄αυτό να μην κρίνουμε ή κατακρίνουμε κανέναν, ούτε εμπόδιο ή  πρόσκομμα να θέτουμε  στους συνανθρώπους μας.

Επιπλέον, εμείς γνωρίζουμε ότι ο Θεός έδωσε ιδιάζουσα μορφή Σοφίας στον κάθε άνθρωπο και αποστολή ιδιαίτερη, ώστε να έχουμε χρεία ο ένας τον άλλον. Η πίστη λοιπόν του κάθε ανθρώπου θα καθορίσει την εξέλιξή του όσο ζει.

Δηλαδή αν πιστεύει ένας αδερφός ότι πρέπει να πεθάνει, εμείς δεν παρεμβαίνουμε, ο Θεός ξέρει τι αποστολή έχει, αν ένας πιστεύει ότι θα ζήσει εμείς δεν θα θέτουμε εμπόδια στην πίστη του. Αντιθέτως, μακάρι να το πετύχει και να λύσει το μυστήριο του θανάτου. Όπως, αν ένας πιστεύει ότι υπάρχουν ακάθαρτες τροφές να μην τρώει, αν τώρα ένας άλλος δεν θεωρεί τίποτα μολυσμένο, τότε η πίστη του ενός από του άλλου απέχει όσο ο ουρανός από την γη. Γι΄αυτό, απλά να συνδιαλεγόμεθα μέσα από την όποια ετερότητα κι όχι να δογματίζουμε τη δική μας πίστη, και ο λόγος δια να είμαστε ευάρεστοι στον Θεό, αλλά και μεταξύ μας ενωμένοι. Στην επιστολή προς Εβραίους αναφέρεται ότι: «η πίστη είναι βεβαίωση πραγμάτων μη βλεπομένων». Άρα λοιπόν ο Θεός στον καθένα  δουλεύει  διαφορετικά. Του βεβαιώνει πράγματα τα οποία δεν τα  βλέπει και έρχονται γι΄αυτόν.

Εξάλλου «η Βασιλεία του Θεού δεν είναι φαγητό και ποτό, αλλά είναι ειρήνη, δικαιοσύνη, αγάπη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω», (:τι εννοεί, σαν ψυχές θα τα έχουμε αυτά; Χρειάζονται οι ψυχές ειρήνη; Ειρήνη θα΄χουν, ποιός θα τους ταράξει! Από τι να φοβηθούν, να μην πεθάνουν; Χρειάζονται οι ψυχές δικαιοσύνη; Τι να χωρίσουν; Τον χώρο, το σπίτι , δεν χρειάζονται σπίτι..) τα οποία χορηγεί το Άγιο Πνεύμα όταν ο άνθρωπος ζει με το Πνεύμα του Θεού. Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι λοιπόν ούτε στον ουρανό, ούτε στα φαγητά, ούτε στη γη, αλλά είναι μέσα μας και οι βιαστές την αρπάζουν. Και όπου είναι ο άνθρωπος που την έχει ιδρύσει τη Βασιλεία του Θεού, εκεί είναι ο Χριστός, εκεί είναι άγιος ο χώρος, εκεί είναι ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιο. «Μονήν παρ΄αυτώ ποιήσομεν» αναφέρει στον Λόγο Του, «ναός του εν ημίν Αγίου Πνεύματος».

Διαφορετικά, ποιό σκοπό έχει να σπουδάσουμε το Ευαγγέλιο του Χριστού αλλά και να πληρωθούμε με καρπούς, ιδιότητες, σημεία, χαρίσματα; (εκεί που ομορφαίνει η ζωή μας, να χαθούμε;) Αν είναι να είμαστε μόνο ψυχές τι χρειάζονται αυτά; Επειδή όμως δεν μας καλεί για να είμαστε ψυχές αλλά σύμμορφοι της Δόξης Του, κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωση μας δημιούργησε, ο Θεός μας συμβουλεύει να γίνουμε άγιοι. Είναι γραφικό, όχι δίκαιοι, όχι πάμε στην εκκλησία, όχι διάβασα, αλλά άγιοι, αυτάγαθοι, πηγή αγαθότητας: «Άγιοι γίνεσθε καθώς εγώ ειμί». Η αγιότητα,  ο καθαρισμός, οι καρποί, τα σημεία, οι ιδιότητες του Αγίου Πνεύματος είναι η ενέργεια που ζητά το σώμα μας για να συνταξιδέψει με τον Θεό στους αιώνες των αιώνων, το σώμα μας χρειάζεται έναν τέτοιο νου για να συνταξιδέψει με τον Θεό στους αιώνες (μεταστοιχειωμένο), αφού αυτά όλα ζωοποιούν τον άνθρωπο.

Αδέλφια μου παρόλα αυτά αλλά και με όλα αυτά, να γνωρίζουμε ώστε να μην δημιουργούμε αδιέξοδα στη  ζωή μας και στη ζωή των άλλων γύρω μας -αλλά και έχει αποδειχθεί-  ότι είναι μάταιο το κήρυγμα  μας και ο λόγος μας διότι : «Αν ο Κύριος δεν οικοδομήσει οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες». Δηλαδή, δεν είναι πρωταρχικός μας στόχος να κηρύξουμε τους άλλους ενώ εμείς δεν ξέρουμε που πάνε τα τέσσερα, ούτε είναι πρωταρχικός μας στόχος να πούμε στους άλλους να έχουν αγάπη κι εμείς να μην έχουμε τίποτα, ούτε να ΄χουν ειρήνη κι εμείς να ζούμε σαν το κομπρεσέρ μέρα-νύχτα,  πρέπει να τα βρουν οι άνθρωποι αυτά και για να τα αποκτήσεις  θέλει δουλειά!

Καθώς,  «Ουδέ του θέλοντος, ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού», υπάρχει Θεός δεν χρειάζεται να προτρέχω, εγώ πρέπει  να βγάλω τη δική μου δοκό.

Αναφέρει ακόμη, « Πάσα δόση αγαθή και παν τέλειο δώρημα, άνωθεν κατεβαίνων έκ του Πατρός των φώτων». Έιναι μάταιο λοιπόν να θέλουμε να μπούμε στη ζωή των άλλων και να την εξουσιάζουμε, είναι λάθος, αλλά είναι και αλήθεια ότι όσο και αν προσπαθεί  κάποιος μπορεί για λίγο να τον ακούσουν, όμως, όλα γκρεμίζονται αν δεν έρθει ο χρόνος όπου όλοι  θα είναι διδακτοί Θεού.

Αδέλφια μου απεδείχθη όλα αυτά τα χρόνια, ότι:  Ποιός μπορεί να ακούσει ποιόν, αν δεν προπορεύεται ο Θεός; Δυστυχώς, κανένας κανέναν! Όλοι γίναμε σαν τις αλεπουδίτσες που τρέχουμε στην φωλιά μας, αρκεί να την έχουμε γεμάτη (την φωλιά μας) με αγαθά, αδιαφορώντας ακόμη και για το κάλεσμα που λάβαμε,   αφού σε αυτά έχουμε επενδύσει αλλά  και έχουμε πιστέψει… δημιουργώντας στη συνέχεια  και την ψευδαίσθηση, ότι είμαστε του Θεού, ενώ αποδεικνύεται ότι δεν μπορούμε να νικήσουμε την αμαρτία, τον θάνατο, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να βολεύονται και να φτιάχνουν Θεό στα μέτρα τους. Δυστυχώς, με αυτό το μυαλό τζάμπα γράφουμε, τζάμπα μιλάμε, τζάμπα μαλώνουμε, τζάμπα ελπίζουμε, τζάμπα πιστεύουμε, τζάμπα προσπαθούμε, όλοι είμαστε μόνοι.

Φυσικά, μέχρι να το καταλάβουμε θα περάσει ο καιρός. Μέχρι τότε όμως θα κάνουμε τους καλούς, θα κάνουμε τους σοφούς, θα κάνουμε τους δήθεν πνευματικού επιπέδου, θα κάνουμε τους φωτισμένους Χριστιανούς, τους απεσταλμένους, τους προφήτες, τους ποιμένες, τα ποίμνια ή τους έξυπνους κοσμικούς κ.λπ.. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι σύντομα αν δεν μπει ο Θεός στη ζωή μας, αν δεν αποκτήσουμε ουσιώδη αναγέννηση θα πεθάνουμε, και θα πεθάνουμε ακριβώς όπως όλοι αυτοί που νομίζαμε ότι δεν ήταν καλοί, ότι δεν ήταν έξυπνοι, δεν ήταν Χριστιανοί. Δυστυχώς, όλοι φτάνουμε στον θάνατο χωρίς να καταλάβουμε ακόμη και την ώρα του θανάτου μας, ότι εμείς δεν ήμασταν οι καλοί, οι σοφοί, οι Χριστιανοί. Εμείς δεν είμασταν αυτό που θέλει ο Θεός.

Όταν μάλιστα έρθει ο θάνατος, ενώ πριν έρθει κηρύττουμε ότι η ζωή ξεκινά μετά τον θάνατο, κάνουμε τα πάντα για να ζήσουμε, τρέχουμε στα καλύτερα νοσοκομεία και δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να πάει στον παράδεισο. Και καλά κάνουμε, διότι θέλουμε να ζήσουμε. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια, η ζωή. Αν όμως δεν υπάρχει λύση, δημιουργούμε την ψευδαίσθηση ότι μας καλεί ο Θεός κοντά του, λες και ο Χριστός είναι στους νεκρούς. Ξεχάσαμε όλοι, ή δεν καταλάβαμε ακόμα ότι ο Χριστός νίκησε τον θάνατο και ανήκει στους ζώντες! Δεν γνωρίσαμε ακόμη ότι ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών αλλά ζώντων!Δυστυχώς, με αυτό το μυαλό, θα φτάσει η μέρα του θανάτου μας χωρίς να καταλάβουμε καν ότι ζήσαμε. Και ο λόγος που δεν θα καταλάβουμε ότι ζήσαμε είναι διότι δεν γίναμε αλήθεια, και θα αποδειχθεί για άλλη μια φορά ότι το ψέμα ζει μέσα μας, γι' αυτό πεθαίνουμε.

 

Θεέ μου, τόσο ψέμα έχει σκεπάσει ακόμα και τους Χριστιανούς, οι οποίοι κηρύττουν ότι εσύ νίκησες τον θάνατο, και αυτοί επικαλούνται τον θάνατο, ως κοινωνία και επικοινωνία με σένα τον νικητή του θανάτου!

Φύσα, Θεέ μου, σε παρακαλώ με το δικό σου στόμα πάνω στον πλανήτη ολόκληρο.

Φύσα Θεέ μου δυνατά, πνεύμα ζωής.

Φύσα Θεέ μου δυνατά, πνεύμα αγάπης.

Φύσα Θεέ μου δυνατά, πνεύμα ειρήνης.

Φύσα  Θεέ μου δυνατά, πνεύμα ενότητας.

Φύσα Θεέ μου δυνατά, πνεύμα ταπεινοφροσύνης.

Φύσα Θεέ μου δυνατά, πνεύμα φιλαδέλφειας.

Φύσα Κύριε, μπας και όλοι μας ακούσουμε εσένα, μπας και όλοι μας δούμε εσένα, ώστε να στρέψουμε όλοι, πριν πεθάνουμε, τα μάτια μας, τα αφτιά μας, τα αισθητήριά μας πάνω σε εσένα μήπως και καταφέρουμε στην συνέχεια, έστω και για μια φορά, όλη η ανθρωπότητα, και κάθε λογικό ον να δει εσένα καθώς είσαι, αλλά και να ακούσει εσένα.

Μήπως, μετά από εσένα, μας μάθεις εσύ Κύριε, να δούμε και ο ένας τον άλλον ώστε στην συνέχεια να μπορέσουμε και να ακούσουμε ο ένας τον άλλον.

Συ είπας Κύριε να αγαπήσουμε Κύριον τον Θεόν μας εξ όλης της καρδίας μας, εξ όλης της ψυχής μας, εξ όλης της διανοίας μας, εξ όλης της ισχύος μας, αλλά και τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας, εδώ υπάρχει όλος ο νόμος. Και ξέρουμε Κύριε ότι μόνο με αυτήν την προϋπόθεση θα μάς δεχτείς και θα μας μάθεις να ζήσουμε, να μην πεθάνουμε. Είναι γραφικό, και πας όστις ζη και πιστεύει εις εμέ δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα. Πιστεύεις τούτο; (Ιωάννης 11:26).

Κάνε Κύριε να το πιστέψουμε, και να αυξηθούμε όλοι πάνω στην δική σου  αγάπη ώστε να αγαπήσουμε εσένα και τον πλησίον μας.

 

Αδέλφια μου μπορούμε να καταφέρουμε πολλά, αρκεί να μελετάμε τον Λόγο του Θεού συνέχεια και συνέχεια. Στα αυτιά μας να ακούμε τις ομιλίες της Φωνής Θεού, η οποία υπηρετεί σήμερα τη ζωή και εργάζεται γι΄αυτήν. Αδέλφια μου, όταν μελετάμε τον Λόγο του Θεού προσθέτουμε στο νου μας λέξεις, προτάσεις, σοφία Θεού. Όλα αυτά έχουν την ικανότητα να διευρύνουν το νου μας με φυσική συνέπεια να ελευθερώνουμε τη ζωή μας από εντάλματα ανθρώπων, στερεότυπα αιώνων και εγωιστικές - εωσφορικές εκδηλώσεις.

Όταν μελετάμε τον Λόγο του Θεού, εκτός από τον εαυτό μας θα ελευθερώσουμε άπαξ διαπαντός και τους γύρω μας, αφού πλέον δεν θα λέμε συνέχεια και με απαίτηση στον αδερφό ή σε όποιον έστειλε ο Θεός στη ζωή μας κάθε μέρα: θα σου ζητήσω ακόμη κάτι να κάνεις για μένα - αλλά θα λέμε: θέλω να σε ευχαριστήσω για όλα όσα έκανες σε εμένα.

Ας γίνουμε όλοι αλήθεια, ας γίνουμε όλοι ελεύθεροι! Όπου το Πνεύμα του Θεού εκεί ελευθερία. Αδέρφια μου, υπάρχει ο θεϊκός τρόπος ζωής και σκέψης ο οποίος μας κάνει ευτυχισμένους. Μην επιμένουμε και περιμένουμε με τον εωσφορικό τρόπο σκέψης να ζήσουμε ευτυχισμένοι, δεν γίνεται! Η άγνοια του Λόγου  του Θεού  προσθέτει μόνο πόνο. Το καλό και το κακό έχει σκοπό να μάθουμε τι χορηγεί το καθένα, ώστε πλέον μέσα από την ελεύθερη βούλησή μας και την επίγνωση σε αυτό, να γίνουμε φως Θεού. Είναι γραφικό: «Ξύπνα Θεέ και φέρε κρίση, και είναι σίγουρο ότι θα κληρονομήσεις  τα έθνη».

 

Αδέλφια μου Ήρθε η ώρα να μετέχουμε του Θεού και όχι της όποιας καλοκαγαθίας των ανθρώπων πνευματικών και μη. Το εύκολο είναι να ακολουθήσεις τους άλλους, το δύσκολο είναι να μείνεις μόνος σου και να υπηρετείς την δική σου αλήθεια, αν έχεις αλήθεια. Διαφορετικά κάνε ότι θέλεις, έτσι και αλλιώς ζεις στο  ψέμα αφού ζεις για να αρέσεις. Έχει αποδειχθεί ότι όποιος καταφέρνει να ζει  μόνος του χωρίς κανένα στήριγμα παρά μόνο να έχει σαν  στήριγμα τον Θεό, αυτός ανήκει στη ζωή. Όλοι τώρα όσοι θέλουν παρέα για να ζήσουν και την επιδιώκουν με θεμιτούς αλλά και αθέμιτους τρόπους, ανήκουν στον θάνατο και  στους ανθρώπους που υπηρετούν το ψέμα.

Άλλο είναι να ανήκεις εξ΄ολοκλήρου στον Θεό και να μην υπάρχει τίποτα εμπόδιο σε αυτήν την σχέση και άλλο είναι να ανήκεις στον κόσμο, ή σε έναν άνθρωπο ο οποίος σε θέλει συνέχεια να είσαι στραμμένος σε αυτόν και όχι στον Θεό. Εξάλλου δύο άνθρωποι μαζί ή  και περισσότεροι, όταν  δεν έχουν ουσιαστική σχέση με τον Θεό, θα συζητάμε συνέχεια τα του κόσμου με αποτέλεσμα να μπλέκουμε συνέχεια με τα κοσμικά. Εύχομαι όλοι να ανήκουμε στον Θεό και μεταξύ μας όλοι  να είμαστε  φίλοι.

Ένα άλλο στοιχείο σημαντικό, που κατεβάζει τον Θεό στη γη  και στη ζωή μας είναι  να μην προσπαθήσουμε ποτέ, τάχα για το καλό του κόσμου ή των ανθρώπων, να θέλουμε να πείσουμε τους άλλους ώστε να ακολουθήσουν αυτό που εμείς ακολουθούμε. Αυτός που το κάνει, είναι απλά άδειος, όποιος προσπαθεί να πείσει κάποιον να εφαρμόσει το Ευαγγέλιο του Χριστού, διαφορετικά, ανήκει στο ψέμα, αφού ο ίδιος δεν μπορεί να το εφαρμόσει, και ο λόγος διότι το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι  ανεφάρμοστο. Ο  λόγος που το καθιστά ανεφάρμοστο, είναι διότι δεν φτάνει  αυτή η ζωή που έχουμε για να δημιουργήσουμε τον νου του Θεού. Ο χρόνος και η δική του Σοφία μόνο μπορούν να μας εξασφαλίσουν τη ζωή, μέσα από την δική του Χάρη.

Μακάριος είναι όμως, όποιος πιστεύει ότι ο Θεός κάνει  σήμερα ένα έργο σωτηρίας για τον ίδιο τον άνθρωπο εκείνον που πιστεύει, αν εφαρμόσει. Όμως  το έργο να επεκταθεί με τη ζωή του Χριστιανού  που το εφαρμόζει, ώστε στη συνέχεια κατ΄ επέκταση να χρησιμοποιηθεί ως σκεύος εκλογής και για όλο το ανθρώπινο γένος, δείχνοντας σε όλους τον Χριστό με την ίδια του τη ζωή, και όχι να κάνει τον αρχηγό. Μακάριος είναι αυτός που ο Θεός του έχει αποκαλύψει ότι ο Θεός θέλει να ζήσει, ότι ο Θεός πέθανε για να μην πεθάνουμε, ότι ο Θεός έχει τον τρόπο να μας περάσει από την φτωχή ζωή που ζούμε  η οποία αναπτύσσεται στην φθορά, στη ζωή  του Χριστού, η οποία συγκλίνει στον αγιασμό, στην αφθαρσία.

Αδέλφια μου, πνεύμα ο Θεός και πνεύμα και εμείς, ας έχουμε ύλη. Η ύλη στη βάση της είναι πνεύμα - το πυκνωμένο πνεύμα δημιουργεί την βάση της ύλης. Βλέπετε, η πέτρα είναι ύλη, όμως έχει περιορισμένες δυνατότητες. Έτσι είναι και ο ανθρωπος που δένεται με αυτήν την ύλη, όταν δεν καλλιεργεί το Πνεύμα του Θεού τότε το σώμα χάνει την πυκνότητα του, φθείρεται. Στην συνέχεια ο άνθρωπος χάνει και την προσωπικότητα του και γίνεται πέτρα, σκληρός, όμως όποιος παραμείνει να ζει ενωμένος με το Πνεύμα του Θεού, τότε η Σοφία του Θεού εκλεπτύνει το σώμα και το καθιστά ζωοποιόν. Όλοι ξέρουμε ότι το Πνεύμα εστί το ζωοποιόν, το Πνεύμα του Θεού ερευνά νεφρούς και καρδίας, μάλιστα είναι το μόνο που διέρχεται στον μυελό, στα οστά  και τα ζωοποιεί.

Αδέλφια μου τα κύτταρα μας χρειάζονται πνευματική  τροφή και Σοφία Θεού. Το Πνεύμα έχει την ιδιότητα να μεταστοιχειώνει το σώμα σε σημείο να το καθιστά  άφθαρτο, αθάνατο.  Η  Ύλη με την έννοια του υλισμού  ότι είμαστε μόνο ύλη, δεν υπάρχει. Η ύλη  είναι ενέργεια, δηλαδή στην βάση της έχει προέλθει από το πνεύμα, το πνεύμα είναι που δημιουργεί ύλη και αυτό το πνεύμα  στην βάση του ή στην όποια πυκνότητα του που υφίσταται στο σώμα μας, θα γίνει αιτία να  καθοριστεί η ζωή η άφθαρτη ή ο θάνατος της, και στην συνέχεια η  αποσύνθεσή της, ώστε να επέλθει νέα μορφή, άλλη μορφή. Γι΄αυτό λέμε «το Πνεύμα εστί το ζωοποιόν»  και γι΄αυτό λέμε ότι «το σώμα είναι ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματος», όταν όμως ζει μέσα μας ο Θεός. Ο Θεός μας δημιούργησε με αυτόν τον τρόπο, για να μετέχουμε της δικαιοσύνης του η οποία έχει σαν βάση την ζωή, μάλιστα αφού μας χάρισε την δική του Σοφία μέσω των Γραφών, μας άφησε ελεύθερους αν θέλουμε να ζήσουμε ή όχι.

Αν θέλουμε κι επιλέξουμε να ζήσουμε, χρειάζεται απλά να αυξηθούμε στο Πνεύμα του Θεού και στην Σοφία του Θεού συνειδητά. Πολλοί άνθρωποι όπως και εμείς πιο παλιά τι κάναμε, σήμερα το διακρίνουμε, κάναμε απλά τους πνευματικούς, τώρα ήρθε η ώρα να γίνουμε πνευματικοί, άνθρωποι του Θεού. Η απόδειξη  ότι είμαστε άνθρωποι του Πνεύματος, θα εμφανιστεί με την μεταστοιχείωση της ύλης, η οποία συντελείται μέσω του Πνεύματος που ζωοποιεί. 

Όποιος φεύγει  από τον Θεό ζει την πυκνότητα, το βάρος της ύλης, όποιος φεύγει από τον Θεό γίνεται  συμπυκνωμένη ύλη, αφού ακόμα και το κύτταρο γίνεται άκαμπτο και όχι εύκαμπτο ώστε να έχει την ταλάντωση που του επιτρέπει να ζει άφθαρτο.

Αδέλφια μου, όποιος ζει τον Θεό ζει στο σώμα του την μεταστοιχείωση, αφού το υλικό σώμα σε αυτόν που ζει τον Θεό ενεργεί δια Πνεύματος Αγίου, όπως είναι του Κυρίου. Αυτό το Πνεύμα του Κυρίου θα μας εξασφαλίσει την υγεία, την απλότητα, τον Θεό.

Όποιος ζει με τον Θεό ζει ανάλαφρα χωρίς κανένα πρόβλημα, χωρίς να υπόκειται στην φθορά, γι΄αυτό αφού όλα μας δόθηκαν και όλα μας οδηγούν στην ζωή, ήρθε η ώρα να το παρουσιάσουμε με την ζωή μας  αυτό το Πνεύμα του Θεού που μας ζωοποιεί. Ο τρόπος για να το καταφέρουμε  είναι ένας, ο Κύριος τον φανέρωσε: «αν δεν γίνεται ωσάν τα παιδία δεν θα μπείτε στην Βασιλεία του Θεού». Τα παιδιά έχουν και την απλότητα αλλά και την ζωή, την υγεία, την σφριγηλότητα, οι μεγάλοι  καθώς μπαίνουν στον κόσμο επηρεάζονται από το σύστημα, αυτό τους κάνει σκληρούς στο πνεύμα, φυσική συνέπεια να ζουν χωρίς το έλεος, χωρίς την αγάπη, έτσι γίνονται, ή γινόμαστε μάλλον όλοι και σκληροί  στο πνεύμα, στο σώμα. Το παιδί με την απλότητα έχει εύκαμπτο γονίδιο, η ολοκληρωμένη ταλάντωσή του δημιουργεί μόνο ζωή, η οποία του εξασφαλίζει σφριγηλότητα, ο άνθρωπος καθώς μεγαλώνει γίνεται σκληρός, με την σκληρότητα αποκτά άκαμπτο γονίδιο φυσική συνέπεια να μην ταλαντώνεται σωστά, έτσι γεννά τον θάνατο αφού υπολειτουργεί. 

Αδέρφια μου,  δεν χρειάζεται να πεθάνουμε, χρειάζεται απλά να αναγεννηθούμε ώστε να ζωοποιήσουμε το σώμα μας, και το μόνο που χρειάζεται είναι να δημιουργήσουμε  προσωπικότητα  Χριστού. Ήρθε η ώρα να φτιάξουμε τους εαυτούς μας χωρίς εωσφορικά  στοιχεία, ώστε να ακολουθήσουμε τον Θεό. Είναι μεγάλο πράγμα να σε θέλει ο Θεός! Να τον θέλουμε και εμείς,  και στο τέλος να μας συστήνει  αυτός.

 

Το μέλλον καθορίζεται από τον Θεό. Αν θέλουμε να έχουμε μέλλον καλά θα κάνουμε να δημιουργήσουμε τον νου του Χριστού, διαφορετικά θα σχεδιάζουμε το μέλλον αλλά αυτό δεν θα υπάρξει ποτέ, αφού το πνεύμα των ανθρώπων διέπεται από εωσφορικό εγωισμό, με φυσική συνέπεια ο εγωισμός να μην έχει μέλλον.

 

Αδέλφια μου για να γίνουμε Θεοί, έπρεπε ο Θεός να μας σπουδάσει, έπρεπε να μας μάθει ο Πατέρας-Θεός  καλό και κακό ώστε να γίνουμε κατ΄εικόνα και ομοίωση. Εμείς δεν το καταλάβαμε και κρίνουμε τον Θεό,  γιατί εκείνο γιατί το άλλο, ενώ είναι απλό: έπρεπε να μάθουμε λέξεις και να τις εντάξουμε συνειδητά στην ζωή μας,  όπως τι σημαίνει έλεος, τι σημαίνει χαρά Θεού,  ειρήνη Χριστού,  ζωή  άφθαρτη, θυσία, αγάπη,  ταπείνωση.  Να μάθουμε ακόμη, και το αντίστροφο,  ύλη,  θυμός, κρίση,   εγωισμός, νύχτα,  μέρα,  και ούτω καθ΄εξής. Δεν ήταν εύκολο, πέρασαν πολλοί αιώνες για να τα  καταλάβουμε όλα αυτά. Τώρα ήρθε η ώρα,  ο Θεός να μας μάθει ό,τι είναι ζωή και θέλει και εμείς να ζήσουμε,  ώστε το σχέδιο να λάβει χώρα. 

Σήμερα πιστεύω ότι είμαστε έτοιμοι, ήρθε η ώρα, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ήρθε η ώρα ο Πατέρας να μας ανυψώσει σε ένα ανώτερο στάδιο και επίπεδο πνευματικής  σχέσης  μαζί Του.

Ήρθε η ώρα να γίνουμε αγάπη όπως ο Κύριος μας. Αυτή η αγάπη είναι το μεγαλύτερο  χαρακτηριστικό του Θεού. Και το έδειξε ότι είναι αγάπη, αφού ο ίδιος ο Θεός γέννησε  Υιό και ενσαρκώθηκε στον Ιησού για να διδάξει την ανυπόκριτη αγάπη, για να διδάξει την υπακοή, για να διδάξει την ταπεινοφροσύνη. Δεν πολέμησε ουδείς τον Θεό, και δεν μπορεί να τον πολεμήσει …

Το πάθος του Κυρίου ήταν εκούσιο, σκοπό είχε την αναγέννηση του ανθρώπου και κατ΄ επέκταση την θέωση του και όχι την κρίση, την καταλαλιά κλπ.. Βλέπετε, άλλο σκοπό είχε η θυσία του - και εμείς την κάναμε κίνητρο για να χωριζόμαστε, και στο όνομα του να δημιουργούνται  αντιπαλότητες - στο τέλος μέσω όλων αυτών, όσοι καταλάβουν, άνθρωποι και άγγελοι, να εντάξουν στην δική τους λογική όλες τις ιδιότητες του Θεού ώστε  να οδηγήσει την ανθρωπότητα και όλα τα πνεύματα στην θέωση.

Μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης Του δεν υπάρχει από αυτήν που εκδηλώθηκε από τον Κύριο μας, αφού   εκούσια ο Χριστός άφησε τον ουρανό και έγινε η βαριά ύλη  ώστε να γίνει ο ίδιος αμαρτία, με στόχο να βοηθήσει  τον αποστάτη άνθρωπο, ο οποίος έγινε με την αποστασία   βαριά ύλη.  Με το να μιμηθεί τον Χριστό και τον αγώνα του, μέσα από την υπακοή, θα μπορέσει να γίνει  εκλεπτύνουσα  ύλη,  γεμάτη με το δικό του Πνεύμα.

Ο Χριστός με τον δικό του αγώνα έγινε ομοιοπαθής και ο λό     γος διότι ήθελε να αποδείξει ότι όποια και αν είναι η πτώση, ο άνθρωπος μπορεί να επανέλθει στη ζωή. Κάτω από όλες τις συνθήκες, όπως κι αν είμαστε. Όλοι μπορούν να πετάξουν διά του Υιού  το βαρύ ρούχο της βαριάς ύλης, της φθοράς, και να εκλεπτύνουν αυτήν την ύλη με την Σοφία του, με το δικό του Πνεύμα, ώστε ο άνθρωπος να γίνει μέσα από την επίγνωση Θεός. Ο ίδιος το φανέρωσε: «Ό,τι εγώ ποιώ, σεις πλειότερα τούτων θέλετε  ποιήσει», καθώς, «Θεοί είστε και υιοί Υψίστου πάντες». Μπορούμε όλοι σήμερα να βγούμε από τη φυλακή της φθοράς, και να επιστρέψουμε όλοι ενωμένοι μέσα από τα αγιαστήρια μας στη ζώσα φωνή του ζώντος Θεού, έχοντας όλοι έναν κοινό εχθρό, τον θάνατο. Που να επιστρέψουμε; είναι απλό, στην πνευματική μας πατρίδα, στην αρχική μας κοιτίδα,  στην χώρα των ζώντων.

Ο τρόπος είναι μέσω της αναγέννησης. Ήρθε η ώρα  να αποκτήσουμε και να εξασφαλίσουμε δυο αρχές συνειδητά: πρώτον, αγάπη στον γεννήσαντα οργανισμό, στον Θεό και Πατέρα και ο τρόπος είναι να συνταχθούμε συνειδητά στις αρχές του Υιού του, και η δεύτερη επιδίωξή μας να είναι από εδώ και πέρα να επιδιώξουμε και την σύμμετρη αγάπη στον αδερφό, στον πλησίον, ώστε να γίνει αγάπη όπως τον εαυτό μας.  

Μια φορά ρώτησα: Κύριε πως αγαπώ εσένα και πως τον αδερφό, αφού αυτό είναι όλος ο νόμος και οι προφήτες;

Η απάντηση έχει ως εξής:

~Εμένα με αγαπάς με το να φροντίσεις να με σπουδάσεις και στη συνέχεια να με ζήσεις μέσα σου, ώστε να ενεργείς πλέον αυτάγαθα. Όταν συμβεί αυτό, τότε κέρδισες τον Θεό, τη ζωή, αφού Αυτός θα ζει μέσα σου. Τον πλησίον τον αγαπάς με το να του δώσεις το έναυσμα, να έχει στην δική του εποχή ένα παράδειγμα ζωής που ανάστησε τον Χριστό, ώστε να με βλέπει σε σένα. Και ο λόγος για να μπορεί να έχει κίνητρο για να μιμηθεί, για να ακολουθήσει, για να ενωθεί με τον Χριστό, για να γνωρίσει τον Χριστό, διότι ο Χριστός της Γραφής χωρίς παράδειγμα δεν φέρνει ολοκληρωμένη λύση.

Και τούτο το βλέπουμε, ο πνευματικός κόσμος ακόμα δεν έμαθε να αγαπά, και ο λόγος διότι μιλά για αγάπη, όμως στη συνέχεια δογματίζει τα λόγια του, με επακόλουθο να εκδηλώνει  εγωισμό, κρίσεις, επικρίσεις, καταλαλιές.

Ο Χριστιανικός κόσμος δεν έμαθε να ζει με τον Θεό  ώστε να μπορεί έστω να έχει υγεία την οποία χορηγεί το Πνεύμα του Θεού, το οποίο ζωοποιεί. Δεν έμαθε να έχει ενότητα. Όλα αυτά τον κρατούν τον άνθρωπο στην αποστασία, στον κόσμο. Αυτός είναι και  ο λόγος που η ζωή μας δηλώνει μόνο με τα λόγια ότι είμαστε του Θεού, με αποτέλεσμα, όλοι δίκαιοι και άδικοι να οδηγούνται στον θάνατο και όχι στη ζωή.

 

 

Αδέρφια μου, στο ίδιο καζάνι μπορείς να βράσεις ένα καρότο και ενα αυγό, το ένα μαλακώνει και το άλλο σφίγγει. Αυτό σημαίνει ότι όλοι ζούμε στον ίδιο κόσμο, αν όμως μας επηρεάζει ο κόσμος τότε γινόμαστε ευαίσθητοι σαν καρότο. Αν όμως μας δυναμώνει το βράσιμο ( ο κόσμος) , αφού για τον άνθρωπο του Θεού  «τα πάντα συνεργούν στο αγαθό»,  τότε γινόμαστε αυγό. Επειδή δεν είμαστε ούτε καρότο, ούτε αυγό, αλλά άνθρωποι, χρειάζεται να σπουδάσουμε την Σοφία του Θεού, ώστε να αντιστεκόμαστε στις επιθέσεις του πονηρού όταν αυτές πηγάζουν από μέσα μας, «νίκα το κακό με το καλό». Καθώς, όταν δεχόμαστε επίθεση να μπορούμε να αντιστεκόμαστε, ώστε κάτω από όλες τις συνθήκες να δίνουμε αγάπη, να μαλακώνουμε δηλαδή όπου πρέπει- σαν να γινόμαστε καρότο-  και όταν βλέπουμε το κακό μέσα μας, τότε να γινόμαστε αυγό. Είναι γραφικό: «αντιστήναι τω πονηρώ», όταν αυτό έρχεται από μέσα μας. Ας αφήσουμε λοιπόν σήμερα  το ψέμα πίσω μας και ας υπηρετήσουμε την αλήθεια, η οποία στεγάζει τη ζωή. Χρειάζεται όμως να δημιουργήσουμε τον συνειδητό  νου του Θεού.

Αδέρφια μου, θα κλείσω την ομιλία μου με το: τι εν συντομία  είναι ταπεινοφροσύνη,  αφού αυτή μας φέρνει κοντά στον Θεό, μας ανοίγει δρόμους ζωής, μας εξασφαλίζει την παρουσία του Θεού και μας εξασφαλίζει απόλυτη ειρήνη, ειρήνη Χριστού. Ταπεινοφροσύνη σημαίνει, να αισθάνομαι ένας άνθρωπος που δεν χρειάζεται να διεκδικώ τίποτα ποτέ, έτσι κάνω αυτό που μπορώ, στα μέτρα που μπορώ, χωρίς να μηχανεύομαι πονηρίες ώστε να διεκδικώ κάτι. Ο  ταπεινός  δεν βιάζει τα πράγματα στη ζωή του και έχει  απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό.

Ίσως κάποιος πει με εγωισμό ότι αυτό οδηγεί σε απελπισία, στην απογοήτευση, και ίσως στην κατάθλιψη.  Λάθος,  διότι για μένα όταν νιώσεις έτσι, τότε όλοι οι νόμοι της δημιουργίας σε θέλουν για φίλο τους αφού δεν θα βιάζεις με τον εγωισμό, τους νόμους του Θεού που τα δημιούργησε να ζουν ελεύθερα.

Είναι ωραία στον καύσωνα να φυσήξει εκεί που δεν το περιμένεις   ένας βόρειος άνεμος επειδή είσαι παιδί του Θεού και ζεσταίνεσαι, και να σε δροσίσει, είναι ωραίο εκεί που δεν έχεις φαγητό, να χτυπήσει η πόρτα και να σου προσφέρουν ένα ωραίο φαγητό. Είναι ωραίο εκεί που δεν έχεις κανέναν στη ζωή να σου έρθει ένας ωραίος φίλος, ένας σύντροφος, αδερφός κλπ.

Είναι ωραίο εκεί που πιστεύεις ότι δικαίως δεν είναι ο Θεός στη ζωή σου -αφού δεν πληρείς τις προϋποθέσεις, ενώ εμείς πιστεύουμε ότι δεν είμαστε ακόμα άξιοι, επειδή σκεπτόμαστε έτσι (αυτό είναι ταπείνωση)  ο Θεός να ετοιμάζεται για να έρθει σε σένα και να χτυπήσει η πόρτα σου! ...Και να είναι ο Θεός!  Και ξέρετε γιατί όλα τα καλά πάνε στον ταπεινό; Διότι γνωρίζουν ότι δεν θα τα διεκδικήσει μέσα από τον εγωισμό του  ώστε όλα αυτά να χάσουν την προσωπικότητα τους και να χρησιμοποιηθούν με εγωισμό στη ζωή του. Οι άνθρωποι του κόσμου επιδιώκουν,  διεκδικούν πράγματα μέσα από την αρπαγή, αυτό είναι ο απόλυτος εγωισμός, και όχι μέσα από την ταπείνωση η οποία είναι η απόλυτη παραίτηση. Ο Κύριος για την ταπείνωση είπε τα εξής:

«Όταν προσκληθείς εις γάμον, μην καθήσεις στην πρώτη  θέση,  μήπως  έλθει κάποιος πιό επίσημος και σε σηκώσουν. Πήγαινε όμως  καλύτερα στην τελευταία θέση και θα είναι ωραίο αν σε βάλουν στην πρώτη».

Όποιος φτάσει εκεί στο τίποτε, θα κερδίσει τα πάντα. Ακούω πολλές φορές τους Χριστιανούς να λένε: κάνε προσευχή, ζήτα από τον Θεό αυτό ή το άλλο. Λες και δεν έχουν διαβάσει ποτέ αυτό που είπε ο ίδιος:

« Ζητείτε την Βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνη αυτού και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή». Καθώς, «Σεις πονηροί όντες εξεύρετε να δίνετε αγαθές δόσεις στα παιδιά σας, εγώ δεν γνωρίζω τι χρεία έχετε;» Αμήν.

Ήρθε η ώρα αδέρφια μου να δημιουργήσουμε τον συνειδητό νου, ώστε αυτός να μας ταξιδέψει στο σήμερα, στο αύριο, στο μέλλον. Ο συνειδητός νους είναι το παν ώστε να μπορέσουμε να φέρουμε στη ζωή μας αυτό που οι αιώνες «ρούφηξαν» αλλά και εξαφάνισαν απ’ αυτή, τον Θεό. Στον συνειδητό νου δημιουργείται η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου διά του Χριστού, δημιουργείται ο ιδεώδης άνθρωπος με προσωπικότητα Χριστού. Ενώ, στον ασυνείδητο νου δημιουργείται  η προσωπικότητα που στεγάζει το ψέμα. Άλλα λέει ο άνθρωπος σήμερα και άλλα κάνει.

Τον ασυνείδητο νου τον έχει ο κόσμος αφού θέλει να ζήσει και όμως εν αγνοία του, κάνει τα πάντα για να πεθάνει. Τον συνειδητό νου τον έχει ο άνθρωπος του Θεού ο οποίος αυτό που λέει, αυτό και κάνει. Εδώ βρίσκεται το κέντρο σύγκλισης στο να συνεργαστεί το πνεύμα το άφθαρτο με το σώμα το άφθαρτο για να συνταξιδέψουν (μαζί) στον αιώνα τον άπαντα.

 

Γένοιτο Γένοιτο  Αμήν.